ஜெங்சின், ஆஸ்திரேலியா

ஆசிரியரின் குறிப்பு: இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளாக, தேவனை விசுவாசிக்கும் அனைவரும் வழிபாட்டு முறைமை, பாவசங்கீர்த்தனம், திருப்பலியில் கலந்துகொள்வது, ஜெபம் செய்வது மற்றும் குறிப்பிட்ட பண்டிகைகளைக் கொண்டாடுவது போன்ற சில மத சம்பிரதாயங்களைக் கடைப்பிடித்து வருகின்றனர். இந்த மதச் சடங்குகளைக் கடைப்பிடிப்பதே தேவனைப் பிரியப்படுத்த ஒரே வழி என்று அவர்கள் நம்புகிறார்கள். சக விசுவாசியான ஜெங்சின், கடைசி நாட்களில் தேவனுடைய கிரியையை ஏற்றுக்கொள்ளும் வரை இது தேவனுடைய சித்தத்திற்கு ஏற்றதா இல்லையா என்று ஒருபோதும் கேள்வி எழுப்பியதில்லை. அப்போதுதான், இந்த மதச் சடங்காச்சாரங்கள் பற்றிய ஒரு புதிய புரிதலை அவர் பெற்றுக்கொண்டார். அவருடைய அனுபவத்தைப் பார்ப்போம்.

மதச் சடங்காச்சாரங்களுக்கான எனது வைராக்கியம் தணிந்துபோதல்

நான் கத்தோலிக்கக் குடும்பத்தில் இருந்து வருகிறேன், என் பெற்றோருடன் இணைந்து ஜெபங்களை வாசித்து வளர்ந்தேன். அந்த நேரத்தில் சீனக் கம்யூனிஸ்ட் அரசாங்கம் கத்தோலிக்க மதத்தை அடக்குமுறை செய்து கொண்டிருந்தது, எனவே புகார் செய்யப்பட்டு கைது செய்யப்படும் அபாயத்தை நாங்கள் எப்போதும் எதிர்கொண்டோம். அப்படியிருந்தும் கூட, ஒருவரின் வீட்டில் ஒரு பாதிரியார் திருப்பலியை நடத்தும்போதெல்லாம், அங்கு செல்வதற்கான வழியை நாங்கள் எப்போதும் நினைப்போம். நாங்கள் ஒவ்வொரு நாளும் ஜெபங்களை சொல்லத் தவறியதில்லை, மேலும் ஒவ்வொரு பண்டிகைக்கும் கத்தோலிக்க திருச்சபையால் பரிந்துரைக்கப்பட்ட ஜெபங்களை வாசித்தோம். நாங்கள் புனித வெள்ளியில் உபவாசம் இருந்தோம், சிலுவைப் பாதை செய்தோம்; நாங்கள் ஞானஸ்நான விருந்து, புனித வெள்ளி, ஈஸ்டர் மற்றும் கிறிஸ்துமஸ் போன்ற பல்வேறு பண்டிகைகளைக் கொண்டாடினோம். இந்த மதச் சடங்குகள் எல்லாவற்றையும் கடைபிடிப்பதன் மூலம், நாங்கள் தேவனை ஆராதிப்பதாகவும், அது எங்களை பக்தியுள்ள விசுவாசிகளாக ஆக்குவதாகவும், இது தேவன் கொண்டாடும் ஒன்று என்றும், கர்த்தர் திரும்பி வந்ததும், அவர் நம்மை பரலோகத்திற்கு அழைத்துச் செல்வார் என்றும் பாதிரியார் எங்களிடம் கூறினார்.

நான் முதன்முதலில் இந்த சடங்காச்சாரங்களைக் கடைபிடிக்கத் தொடங்கியபோது, நான் விசுவாசத்தால் நிரம்பி வழிந்தேன், அதில் நான் மிகவும் ஆர்வமாக இருந்தேன். பரிசுத்த ஆவியானவரின் கிரியையையும் என்னால் உணர முடிந்தது—நான் ஒரு சடங்கை செய்யும்போதெல்லாம், நான் மிகவும் தொடப்பட்டதாக உணர்ந்தேன். ஆனால், பல வருடங்களுக்குப் பிறகு, பாதிரியாரின் பிரசங்கங்கள் எப்பொழுதும் வறண்டதாகத் தோன்றுவதையும், அவர் அதே பழைய விஷயங்களை மீண்டும் மீண்டும் மறுசுழற்சி செய்வது போலவும் நான் உணர்ந்தேன். எதுவும் புத்துணர்ச்சியுடையதாகவோ புதியதாகவோ இருப்பதாக உணரவில்லை, நான் அவற்றை சிறிதளவும் அனுபவிக்கவில்லை. அந்தச் சடங்குகள் அனைத்தையும் கைக்கொள்ளும்போது நான் தொடப்படவில்லை, மாறாக, அது சோர்வடையச் செய்வதாகவும் தொந்தரவாகவும் இருந்தது. சில சமயங்களில், நான் வேதவசனங்களை வாசிக்கும்போது அல்லது சிலுவைப் பாதை செய்யும்போது, உள்ளான சமாதானத்தைக் கண்டறிவது எனக்கு மிகவும் கடினமாக இருந்தது, அதே நேரத்தில் நான் எனது தொழிலைப் பற்றி யோசித்துக்கொண்டிருந்து, சீக்கிரத்தில் முடித்துவிட வேண்டும் என்றும், அதனால் நான் வேறு ஏதாவது செய்ய முடியும் என்றும் விரும்புவேன். சில நேரங்களில் நான் வேலையில் மும்முரமாக இருக்கும்போது, பின்னர் அதற்கு ஈடுகட்டுவேன் என்று நினைத்துக்கொண்டு இந்தச் சடங்குகளை நான் கடைப்பிடிக்க மாட்டேன்—நான் முற்றிலும் போகிற போக்கில் கடந்து சென்றுகொண்டிருந்தேன். ஆனால் நாம் தேவனுக்காக இவற்றைச் செய்கிறோம் என்றும், நாம் அவற்றில் உறுதியாக இருக்க வேண்டும், இல்லையெனில், நாம் உண்மையான விசுவாசிகள் அல்ல என்றும் பாதிரியார் கூறுவதைப் பற்றி நான் நினைப்பேன். ஆகவே, ஒரு நல்ல கத்தோலிக்கனாக இருக்கவும், பரலோகத்திற்குச் செல்வதற்கான முயற்சியாகவும், அவற்றைத் தொடர்ந்து செய்யும்படி நான் என்னைக் கட்டாயப்படுத்தினேன்.

கர்த்தருடைய வருகையை வரவேற்றல்

ஒரு நாள் என் அக்கா என்னை அழைத்து, வெளிநாட்டில் படித்துவிட்டு திரும்பி வந்திருக்கிற ஒரு சாமியார் இருக்கிறார், அவர் பெரிய பிரசங்கங்களை வழங்கினார் என்று கூறினாள். இது மிகவும் அரிதான வாய்ப்பு என்று கூறி, என்னையும் என் மனைவியையும் அவருடைய பிரசங்கம் ஒன்றில் கலந்து கொள்ள அழைத்தாள். என் அக்கா தனது விசுவாசத்தில் மிகவும் உற்சாகமாக இருந்ததை நான் அறிந்தேன், அவருடைய பிரசங்கங்கள் மிகவும் நன்றாக இருப்பதாக அவளே சொல்கிறாள் என்றால், அது என்னால் தவறவிடக் கூடாத ஒரு வாய்ப்பாக இருந்தது. நாம் செல்வோம் என்று அவளிடம் சொன்னேன்.

நானும் என் மனைவியும் அடுத்த நாள் என் அக்காவின் வீட்டிற்குச் சென்றோம், அங்கு சாமியார் எங்களை மிகவும் அன்புடன் வரவேற்றார் மற்றும் தன்னை ஜாங் என்று அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டார். உலகெங்கிலும் உள்ள பல திருச்சபைகள் இருண்டதாகவும் பாழடைந்ததாகவும் உணர்கிறது என்ற உண்மையைப் பற்றி கூட அவர் பேசினார்—நான் அதனால் மிகவும் அனுதாபம் கொண்டேன். பின்னர் சாமியார் ஜாங் தேவனுடைய வார்த்தைகளில் சிலவற்றை வாசித்து, அதை வேதாகமத் தீர்க்கதரிசனங்களுடன் இணைத்து, தேவனுடைய 6,000 ஆண்டு கால நிர்வாகத் திட்டத்தைப் பற்றி எங்களுக்குச் சொன்னார். கிருபையின் காலத்தில், கர்த்தராகிய இயேசு சிலுவையில் அறையப்பட்டு, நம்முடைய பாவங்களிலிருந்து மனிதகுலத்தை மீட்க பாவநிவாரண பலியாக மாறினார், ஆனால் நம்முடைய பாவ சுபாவமானது இன்னும் ஆழமாக வேரூன்றியுள்ளது என்றும் அவர் கூறினார். நாம் பாவத்திலிருந்து முற்றிலும் விடுபட வேண்டுமென்றால், கடைசி நாட்களில் தேவன் செய்யும் கிரியையின் மற்றொரு படியான நியாயத்தீர்ப்பு, சிட்சை மற்றும் சுத்திகரிப்பு ஆகியவற்றின் படியை நாம் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும். அதுவே பாவத்தின் கட்டுகளைத் தூக்கி எறிந்துவிட்டு தேவனுக்கு முன்பாக வருவதற்கான ஒரே வழியாகும். அவருடைய ஐக்கியம் எனக்கு மிகவும் உற்சாகமாக இருந்தது, என்னுடைய இத்தனை வருட விசுவாசத்தில் இதுபோன்ற நடைமுறையான பிரசங்கத்தை நான் கேட்டதே இல்லை. நான் அதை உண்மையாக அனுபவித்து மகிழ்ந்தேன்.

பின்னர் அவர் தேவனுடைய நாமங்கள் மற்றும் மனுவுருவாதல் பற்றிய மறைபொருட்களையும் மற்றும் மனிதகுலம் இறுதியாக சென்றடையும் இடம் மற்றும் அதன் முடிவு போன்ற சத்தியத்தின் பிற அம்சங்களைப் பற்றியும் எங்களிடம் கூறினார். நாம் எதிர்பார்த்துக் காத்துக்கொண்டிருக்கிற கர்த்தராகிய இயேசு ஏற்கனவே திரும்பி வந்திருக்கிறார், அவர் மாம்சத்தில் உள்ள சர்வவல்லமையுள்ள தேவன் என்றும் அவர் கூறினார். இந்த மறைபொருட்கள் அனைத்தும் சர்வவல்லமையுள்ள தேவனால் வெளிப்படுத்தப்பட்ட சத்தியங்களிலிருந்து அவர் கற்றுக்கொண்ட விஷயங்களாகும். நாம் சுத்திகரிக்கப்படுவதற்கு தேவையான அனைத்து சத்தியங்களையும் தேவன் ஏற்கனவே வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார் என்றும், நாம் செய்ய வேண்டியது எல்லாம் தேவனுடைய வார்த்தைகளை வாசித்து அவற்றைக் கடைப்பிடித்தால், நாம் முழுமையாக இரட்சிக்கப்படலாம் என்றும் அவர் எங்களிடம் கூறினார். சாமியார் ஜாங்கின் பிரசங்கம் உண்மையில் எனக்கு இன்ப அதிர்ச்சியாக இருந்தது. இவை அனைத்தும் அர்த்தமுள்ளவையாக இருந்தன. இந்த விஷயங்கள் தேவனுடைய வாயிலிருந்து நேரடியாக வரவில்லை என்றால், இந்த மறைபொருட்களை யாராலும் வெளிப்படுத்த முடியாது. சர்வவல்லமையுள்ள தேவனே திரும்பிவந்திருக்கிற கர்த்தர் என்பதை நான் என் இருதயத்தில் உறுதியாக அறிந்தேன். என் மனைவியும் அதே உணர்வைத்தான் பெற்றிருந்தாள், எனவே சர்வவல்லமையுள்ள தேவனுடைய கடைசி நாட்களின் கிரியையை நாங்கள் மகிழ்ச்சியுடன் ஏற்றுக்கொண்டு திருச்சபை வாழ்க்கையை வாழ ஆரம்பித்தோம்.

தேவனுடைய கிரியையைக் கற்றுக்கொள்வது புதியது மற்றும் உயிரோட்டமானது

ஒரு நாள் சகோதரர் ஜாங் இரவு உணவு நேரத்தில் எங்களைப் பார்க்க எங்கள் வீட்டிற்கு வந்தார். நானும் என் மனைவியும் இன்னும் சிலுவை அடையாளமிட்டுக் கொண்டும், சாப்பிடுவதற்கு முன்பு கிருபை என்றும் சொல்லிக்கொண்டிருப்பதைக் கண்டு, இது கிருபையின் காலத்தில் உள்ளவர்களுக்கு தேவன் வைக்கும் கோரிக்கைகள், ஆனால் இப்போது, ராஜ்யத்தின் காலத்தில் இருக்கிற நாம் இந்த விதிகளைத் தொடர்ந்து பின்பற்ற வேண்டிய அவசியம் இல்லை என்று அவர் எங்களிடம் சொன்னார். நாம் தேவனுடைய வார்த்தைகளை வாசித்து அவற்றைக் கடைபிடிக்க வேண்டும் என்று அவர் எங்களிடம் கூறினார். அவர் சொன்னதைப் பற்றி எனக்கு என் சொந்த கருத்துக்கள் இருந்தன, மேலும் நான், “2,000 ஆண்டுகளாக, எல்லா விசுவாசிகளும் வழிபாட்டு முறைமையை செய்து வருகிறார்கள், பாவசங்கீர்த்தனம் செய்கிறார்கள், திருப்பலியில் கலந்துகொள்கிறார்கள், ஜெபங்களைச் சொல்கிறார்கள், பண்டிகை நாட்களைக் கடைப்பிடித்து வருகிறார்கள். இவைகள் நாம் செய்ய வேண்டியவை என்றால்—அவற்றை நாம் எப்படி கைவிடுவது? நாங்கள் நிறுத்தினால், அது விசுவாச துரோகமாக இருக்கும் அல்லவா?” என்று அவரிடம் சொன்னேன்.

அவர் நான் சொல்வதைக் கேட்டபின்பு இவ்வாறு சொன்னார், “நீங்கள் இப்படி நினைப்பது மிகவும் இயல்பானதுதான். கடைசி நாட்களின் தேவனுடைய கிரியையை நான் ஏற்றுக்கொண்டபோது உங்களைப் போலவே நானும் அப்படித்தான் நினைத்தேன். இந்த கத்தோலிக்க சடங்குகள் அனைத்தும் வேதாகமத்தின் அடிப்படையில் இருப்பதாகவும், தலைமுறை தலைமுறையாக கத்தோலிக்கர்கள் அவற்றைச் செய்து வருகிறார்கள் என்றும், இதைத்தான் தேவன் அங்கீகரிப்பார் என்றும் நான் நினைத்தேன். ஆனால் பின்னர் நான் சர்வவல்லமையுள்ள தேவனுடைய வார்த்தைகளை வாசித்தேன், மனிதகுலத்திற்கான தேவனுடைய கோரிக்கைகள் ஒவ்வொரு காலத்திற்கும், ஒவ்வொரு கட்ட கிரியைக்கும் வேறுபட்டவை என்பதை உணர்ந்தேன்—நாம் பரவலாகப் பொதுமைப்படுத்த முடியாது. கிருபையின் காலத்திற்கான தேவனுடைய கோரிக்கைகளை நாம் கடைசி நாட்களில் அவருடைய கிரியையின் கட்டமைப்பிற்குள் கட்டாயப்படுத்தி திணிக்க முயற்சிக்க முடியாது. இதைப் பற்றி தேவனுடைய வார்த்தைகள் என்ன கூறுகின்றன என்பதைப் பார்ப்போம். தேவன் சொல்லுகிறார்: ‘இன்றைய நாளில் மனுஷனிடம் கேட்கப்படுவது கடந்த காலத்தைப் போலல்லாதது, மேலும் நியாயப்பிரமாணத்தின் யுகத்தில் மனுஷனிடம் கேட்டதைப் போலல்லாதது ஆகும். இஸ்ரவேலில் தேவன் தம்முடைய கிரியையை செய்யும்போது மனுஷனிடம் நியாயப்பிரமாணத்தின் கீழ் என்ன கேட்கப்பட்டது? மனுஷன் ஓய்வு நாளையும், யேகோவாவின் நியாயப்பிரமாணங்களையும் கடைப்பிடிக்க வேண்டும் என்பதை தவிர வேறில்லை. யாரும் ஓய்வுநாளில் வேலை செய்யவோ, யேகோவாவின் நியாயப்பிரமாணங்களை மீறவோ கூடாது. ஆனால் இப்போது அப்படி இல்லை. ஓய்வுநாளில், மனுஷன் வழக்கம் போல் வேலை செய்கிறான், கூடுகிறான், ஜெபிக்கிறான், அவனுக்கு எந்த தடையும் விதிக்கப்படுவதில்லை. கிருபையின் யுகத்தில் இருப்பவர்கள் ஞானஸ்நானம் பெற வேண்டியிருந்தது, மேலும் அவர்கள் உபவாசம் இருக்கவும், அப்பத்தை பிட்கவும், திராட்சைரசம் பருகவும், முக்காடிடவும், அவர்களுக்காக மற்றவர்கள் அவர்களது கால்களைக் கழுவவும் கேட்டுக் கொள்ளப்பட்டனர். இப்போது, இந்த விதிகள் ஒழிக்கப்பட்டுள்ளன, ஆனால் மனுஷனிடமிருந்து அதைவிட அதிகமான கோரிக்கைகள் வைக்கப்படுகின்றன, ஏனென்றால் தேவனின் கிரியை இன்னும் ஆழமாக வளர்ந்து, மனுஷனின் பிரவேசம் உயர்ந்த இடத்தை அடைகிறது. … பரிசுத்த ஆவியானவர் சீரற்றதாகவோ அல்லது விதிகளை அமைப்பதற்கு இணங்கவோ இல்லாமல் யுகத்துக்கு ஏற்ப செயல்படுகிறார். யுகம் மாறிவிட்டது, மேலும் ஒரு புதிய யுகம் அதனுடன் புதிய கிரியையைக் கொண்டுவருகிறது. கிரியையின் ஒவ்வொரு கட்டத்திலும் இதுதான் உண்மை, எனவே அவருடைய கிரியை ஒருபோதும் மீண்டும் நிகழ்த்தப்படுவதில்லை.’ ‘தமது கிரியை பழையதாகவும் செத்துப்போனதாகவும் அல்ல, புதிதாயும் ஜீவனுள்ளதாயும் இருக்கவேண்டுமென்பதே எப்போதும் தேவனின் நோக்கம். அவை காலத்திற்கேற்ப மனுஷனால் பின்பற்றப்படவேண்டியவையாயினும், அவை மாற்றப்படக்கூடாததும் அழியாதவையுமல்ல. ஏனென்றால் அவர் மனுஷனை ஜீவித்திருக்கவும் புதிதாயிருக்கவும் செய்யும் தேவனாக இருக்கிறார், மாறாக, சாத்தானோ மனுஷன் சாகவும் பழையவனாகிப் போகவும் காரணமாகிறான். உங்களால் இதை இன்னும் புரிந்துகொள்ள இயலவில்லையா?’

“தேவனுடைய வார்த்தைகளிலிருந்து, அவர் மெய்யான மற்றும் ஜீவிக்கிற தேவன் என்பதையும், அவருடைய கிரியை புதியதும் ஜீவனுள்ளதுமாக இருப்பதையும் நாம் காணலாம். இது பழையதும், பழமையானதும் மற்றும் மாறாததும் அல்ல. தேவன் பழையதை பற்றிக்கொள்வதில்லை, அவர் தமது கிரியையைத் திரும்பத் திரும்ப செய்வதில்லை. ஜனங்கள் கடைப்பிடிக்கும்படி, ஒவ்வொரு காலகட்டத்திலும் தேவன் மனுஷனுக்கான வெவ்வேறு கோரிக்கைகளை வைத்திருக்கிறார். ஒரு பழைய காலம் கடந்து புதிய காலம் வரும்போது, ஜனங்கள் பழைய நடைமுறைகளைப் பின்பற்றத் தேவையில்லை, ஆனால் புதிய காலத்திற்காக தேவனால் முன்வைக்கப்பட்ட புதிய கோரிக்கைகளின்படி அவர்கள் வாழ வேண்டும். அவர்கள் பழைய நடைமுறைகளைப் பற்றிக்கொண்டால், அவர்கள் பரிசுத்த ஆவியின் கிரியையை அனுபவிக்க மாட்டார்கள், மேலும் அவர்கள் தங்கள் வாழ்க்கையில் ஒரேநிலையில் தேக்கமடைவார்கள். நியாயப்பிரமாணத்தின் காலத்தை நினைத்துப் பாருங்கள்—ஓய்வுநாளைக் கைக்கொள்ளவும் பலிகளை இடவும் வேண்டும் என்று யேகோவா ஜனங்களிடம் கேட்டுக்கொண்டார். இவற்றைச் செய்தவர்கள் தேவனால் ஆசீர்வதிக்கப்பட்டவர்களாய் இருந்தார்கள். பின்னர் கிருபையின் காலத்தில், கர்த்தராகிய இயேசு புதிய கிரியையைச் செய்து, மனிதகுலத்திற்கான புதிய கோரிக்கைகளை ஏற்படுத்தி, நாம் ஞானஸ்நானம் பெற வேண்டும், நாம் உபவாசிக்க வேண்டும், நாம் திருவிருந்து எடுக்க வேண்டும் என்று சொன்னார். கர்த்தராகிய இயேசுவைப் பின்பற்றுபவர்கள் அவருடைய புதிய கோரிக்கைகளை நடைமுறைக்குக் கொண்டுவந்தபோது, அவர்கள் பரிசுத்த ஆவியானவரின் கிரியையைப் பெற்றனர், மேலும் அவர்கள் தங்கள் இருதயங்களில் சமாதானத்தையும் மகிழ்ச்சியையும் உணர்ந்தனர். ஆனால் நியாயப்பிரமாண காலத்தின் பழைய நடைமுறைகளைத் தொடர்ந்து செய்தவர்கள் இக்கட்டான சூழ்நிலையில் இருந்தனர்—அவர்கள் தேவனால் கண்டனம் செய்யப்பட்டு வெளியேற்றப்படுவார்கள். இன்று, நாம் ராஜ்யத்தின் காலத்தில் இருக்கிறோம், புதிய கிரியையைச் செய்ய தேவன் திரும்பி வந்திருக்கிறார். மனிதகுலத்தை நியாயந்தீர்ப்பதற்கும் சுத்திகரிப்பதற்கும் அவர் வார்த்தைகளைப் பேசியுள்ளார், அதே நேரத்தில் அந்த விதிகள் மற்றும் சடங்குகள் அனைத்தையும் வழங்கியுள்ளார். அவர் நம்மிடம் கேட்பதெல்லாம் அவருடைய வார்த்தைகளை வாசித்து, அவருடைய தற்போதைய கோரிக்கைகளை நடைமுறைக்குக் கொண்டுவருவதும், மனநிலை மாற்றத்தை அடைய நாடுவதும்தான். இது மட்டுமே தேவனுடைய சித்தத்துடன் ஒத்துப்போகிறது. அந்தப் பழைய நடைமுறைகளை நாம் தொடர்ந்து கடைப்பிடித்தால், அவற்றில் எத்தனை செயல்களைச் செய்தாலும், எவ்வளவு நன்றாகப் பின்பற்றினாலும், பரிசுத்த ஆவியானவரின் செயலையோ தேவனுடைய அங்கீகாரத்தையோ நாம் பெற மாட்டோம். கடைசி நாட்களின் கிரியையைச் செய்ய தேவன் வருவதற்கு முன்பான நாட்களை மீண்டும் நினைத்துப் பாருங்கள்—அவைகள் அனைத்தையும் செய்யும்போது, நமக்குள் உள்ளான சமாதானத்தையும் மகிழ்ச்சியையும் பெற்றிருப்போம்; பரிசுத்த ஆவியானவரின் கிரியையயும் நாம் பெற்றிருந்திருப்போம். அது ஏன் பிற்காலத்தில் மறைந்து போய்விட்டது? அது பரிசுத்த ஆவியானவருடைய கிரியை மாற்றமடைந்ததாலும், தேவன் மீண்டும் புதிய கிரியையைச் செய்ய திரும்பி வந்து விட்டதாலுமே ஆகும். ஆகவே, ஜனங்கள் அந்தச் சடங்குகளையும் விதிகளையும் தொடர்ந்து கைக்கொள்ளும்போது, அவர்கள் அதிலிருந்து எந்த இன்பத்தையும் பெற மாட்டார்கள், சில சமயங்களில் சோர்வாகவும் எரிச்சலாகவும் உணர்கிறார்கள். இது பெரும்பாலான பக்தியுள்ள விசுவாசிகள் தங்கள் ஆத்துமாக்களில் அறிந்த உண்மையாகும். ஆனால், சர்வவல்லமையுள்ள தேவனுடைய கடைசி நாட்களின் கிரியையைக் கைக்கொண்டு, மதச் சடங்குகளின் கட்டுகளிலிருந்து விடுபட்டு, தேவனுடைய வார்த்தைகளை வாசிப்பதில் கவனம் செலுத்துபவர்களால், பரிசுத்த ஆவியானவரின் கிரியையை மீண்டும் பெற்று விடுதலையுடன் வாழ முடியும். ஆகவே, தேவனுடைய புதிய கிரியையை நாம் ஏற்றுக்கொண்டு, புதிய காலத்திற்கான தேவனுடைய கோரிக்கைகளைப் பயிற்சி செய்யத் தொடங்கும்போது, இது பொதுவாக தேவனுக்குத் துரோகம் செய்வதல்ல, ஆனால் அது தேவனுடைய தற்போதைய கிரியைக்குக் கீழ்ப்படிவதாகும். இதைத்தான் அவர் அங்கீகரிக்கிறார்.”

தேவனுடைய வார்த்தைகள் மற்றும் சகோதரர் சாங்கின் ஐக்கியம் ஆகியவற்றைக் கேட்ட பிறகு, வெவ்வேறு காலகட்டத்தின் ஜனங்களிடம் தேவன் வெவ்வேறு கோரிக்கைகளை முன்வைக்கிறார் என்பதையும், தேவனுடைய புதிய கிரியையை ஏற்றுக்கொள்பவர்கள் அதே பழைய விதிகளை கடைபிடிக்கக்கூடாது, மாறாக, அவர்கள் தற்போதைய காலத்திற்கான தேவனுடைய கோரிக்கைகளைப் பின்பற்ற வேண்டும். அதுவே தேவனுக்கு மகிழ்ச்சியைக் கொண்டுவரும். தேவனுடைய சித்தத்தைப் புரிந்துகொள்வதற்கு முன்பு, அந்த விதிகளைக் கடைப்பிடிக்கத் தவறினால், நான் தேவனுக்கு எதிராகக் கலகம் செய்கிறேன் என்று எப்போதும் கவலைப்பட்டேன், ஆனால் அந்த நேரத்தில் தேவனுடைய கிரியை புதியதும் ஜீவனுள்ளதுமாய் இருப்பதையும், மேலும் தேவன் ராஜ்யத்தின் காலத்தை ஆரம்பித்திருப்பதால், மனிதகுலத்திற்கான அவருடைய கோரிக்கைகள் காலத்திற்கு ஏற்ப மாறிவிட்டன என்பதையும் நான் உணர்ந்தேன். கடந்த காலத்தில் இருந்த எல்லா நடைமுறைகளையும் நான் விட்டுவிட்டு, தேவனுடைய வார்த்தைகளை அதிகமாக வாசித்து, அவற்றைக் கடைப்பிடிக்க வேண்டியிருந்தது. தேவனுடைய சித்தத்தைச் செய்வதற்கு அதுவே ஒரே வழியாகும். இறுதியாக, இந்த விஷயங்களைப் புரிந்துகொண்டவுடன், எனது எல்லா கலக்கங்களையும் கவலைகளையும் என்னால் விட்டுவிட முடிந்தது.

மதச் சடங்குகளை அனுசரிப்பது சாத்தானின் தந்திரங்களை மறைக்கிறது

பின்னர் சகோதரர் ஜாங் தொடர்ந்து பேசினார்: “உண்மையில், நாம் கடைபிடிக்கும் இந்த பல்வேறு பண்டிகைகள் மற்றும் சடங்குகள் தேவன் மனிதனிடம் கேட்பவைகள் அல்ல, ஆனால் பல தலைமுறையாக ஜனங்களால் உருவாக்கப்பட்டு, கையளிக்கப்பட்டவை—அவை மனுஷனுடைய மனங்களிலிருந்து வந்தவை. இதை எப்படி பகுத்தறிவது என்பதை நாம் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும். தேவன் என்ன சொல்கிறார் என்பதை நாம் பார்க்கலாம். சர்வவல்லமையுள்ள தேவன் சொல்லுகிறார்: ‘அனைவருக்கும் தெரிந்திருக்கும் வசந்தகால விழா மற்றும் கிறிஸ்துமஸ் தினம் கூட தேவனால் கட்டளையிடப்பட்டிருக்கவில்லை, இந்த பண்டிகை விடுமுறை நாட்களுக்கான ஈரடி செய்யுள், பட்டாசுகள், விளக்குகள், திருவிருந்து, கிறிஸ்துமஸ் பரிசுகள் மற்றும் கிறிஸ்துமஸ் பண்டிகைகளுக்கான பொம்மைகள் மற்றும் அலங்காரங்கள் ஆகியவையும் தேவனால் கட்டளையிடப்பட்டிருக்கவில்லை—அவை மனுஷரின் மனதில் விக்கிரங்களாக இருப்பதில்லையா? ஓய்வுநாளில் அப்பம்பிட்டுவது, திராட்சரசம் குடிப்பது, மற்றும் புத்தாடை அணிவது ஆகியவை இன்னும் விக்கிரங்களாக இருக்கின்றன. வலுசர்ப்ப தலைகளை உயர்த்தும் தினம், வலுசர்ப்ப படகு விழா, மத்திய இலையுதிர்கால பண்டிகை, லாபா பண்டிகை மற்றும் புத்தாண்டு தினம் போன்ற சீனாவில் பிரபலமான அனைத்து பாரம்பரிய பண்டிகை நாட்கள், ஈஸ்டர், ஞானஸ்நான தினம், மற்றும் கிறிஸ்துமஸ் தினம் போன்ற மத உலக பண்டிகைகள்—இந்த நியாயப்படுத்த முடியாத பண்டிகைகள் அனைத்தும் பழங்காலத்தில் பல ஜனங்களால் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டு இப்போது வரை வழங்கப்பட்டு வருகின்றன. மனுஷகுலத்தின் வளமான கற்பனையும் தனித்துவமான கருத்தாக்கமும்தான் அவற்றை இன்று வரை செழித்தோங்க அனுமதித்திருக்கின்றன. அவை குறைபாடுகள் இல்லாததாகத் தோன்றுகின்றன, ஆனால் உண்மையில் அவை சாத்தான் மனுஷகுலத்தின் மீது செயல்படுத்தும் தந்திரங்கள் ஆகும். ஒரு இடத்தில் சாத்தான்கள் எவ்வளவு அதிகமாக இருக்கின்றனவோ, அந்த இடம் அவ்வளவு அதிகமாக பழமையான மற்றும் பின்தங்கிய நிலையில் இருக்கும், அவ்விடத்தில் பழமையான பழக்கவழக்கங்கள் மிகவும் ஆழமாக வேரூன்றியிருக்கும். இந்த விஷயங்கள் இயக்கத்திற்கு இடம்விடாமல் ஜனங்களை இறுக்கமாகப் பிணைக்கின்றன. மத உலகில் நடத்தப்படும் பல பண்டிகைகள் பெரும் உண்மைத்தன்மையைக் காண்பிப்பதாகவும், தேவனின் கிரியைக்கு ஒரு பாலத்தை உருவாக்குவதாகவும் தெரிகிறது, ஆனால் அவை உண்மையில் கண்ணுக்குத் தெரியாத இணைப்புகள் ஆகும், அந்த இணைப்பைக் கொண்டு தான் சாத்தான் ஜனங்களைப் பிணைத்திருக்கிறான், ஜனங்கள் தேவனை அறிந்து கொள்வதைத் தடுக்கிறான்—அவை அனைத்தும் சாத்தானின் தந்திரமான உத்திகள் தான். உண்மையில், தேவனுடைய கிரியையின் ஒரு கட்டம் முடிந்ததும், எந்த தடயத்தையும் விட்டுவிடாமல், அந்தக் காலத்தின் கருவிகளையும் பாணியையும் அவர் ஏற்கனவே அழித்திருக்கிறார். இருப்பினும், “பக்தியுள்ள விசுவாசிகள்” அந்த உறுதியான பொருட்களை தொடர்ந்து வணங்குகிறார்கள்; இதற்கிடையில், தேவனிடம் இருப்பதை அவர்கள் தங்கள் மனதின் பின்புறத்திற்கு அனுப்புகிறார்கள், அதற்குமேல் அதை படிப்பதில்லை, ஆனாலும் நீண்ட காலத்திற்கு முன்பே தேவனை வீட்டை விட்டு வெளியே தள்ளிவிட்டு, சாத்தானை வழிபடுவதற்காக அவனை மேசையில் வைத்தது தேவன் மீது அவர்கள் நிறைய அன்பு கொண்டவர்களாக தெரிவது போல இருக்கிறது. இயேசு, சிலுவை, மரியாள், இயேசுவின் ஞானஸ்நானம் மற்றும் இராப்போஜனம் இந்த விஷயங்களை பரலோகத்தின் கர்த்தர் என்று வணங்குகிறார்கள், எல்லா நேரங்களிலும், “கர்த்தரே, பரலோகத்தின் பிதா,” என்று கூக்குரலிடுகிறார்கள். இதெல்லாம் நகைச்சுவையல்லவா? இன்றுவரை, மனுஷகுலத்தின் மத்தியில் நிறைவேற்றப்பட்ட ஒரேமாதிரியான பல வார்த்தைகளும் நடைமுறைகளும் தேவனுக்கு வெறுக்கத்தக்கவையாக இருக்கின்றன; அவை தேவன் முன்னோக்கி செல்லும் பாதையை தீவிரமாகத் தடுக்கின்றன, மேலும், மனுஷகுலத்தின் பிரவேசத்திற்கு பெரும் பின்னடைவுகளையும் உருவாக்குகின்றன.’

“ஈஸ்டர், கிறிஸ்துமஸ் போன்ற மத உலகத்தால் அனுசரிக்கப்படும் பல பண்டிகை நாட்களும், இயேசுவின் உருவங்கள் மற்றும் இறுதி இராபோஜனம் போன்ற அனைத்து மதச் சின்னங்களும் தேவனுடைய சொந்த கிரியையிலிருந்து வந்தவை அல்ல, அவைகளைக் கைக்கொள்ள வேண்டும் என்று தேவன் ஒருபோதும் மனுஷனைக் கேட்கவில்லை என்பதை சர்வவல்லமையுள்ள தேவனுடைய வார்த்தைகள் நமக்குத் தெளிவாகக் கூறுகின்றன. மாறாக, மனுஷர்கள்தான் இந்த விஷயங்களைக் கண்டுபிடித்தார்கள், மற்றவர்களை அவற்றைக் கடைப்பிடிக்க வைத்தார்கள், சாத்தானின் தந்திரங்கள் அவைகளுக்குள் மறைந்திருக்கின்றன. அவை தேவனை உண்மையாக அறிந்து கொள்வதிலிருந்து ஜனங்களைத் தடுப்பதற்கான சாத்தானின் தந்திரங்களில் ஒன்றாக இருக்கிறது. தேவன் உண்மையுள்ளவர், நாம் அவரை நேர்மையாகவும் உள்ளத்திலிருந்தும் ஆராதிக்க வேண்டும் என்று அவர் விரும்புகிறார், வழிபாட்டு முறைகளால் நாம் கட்டுப்படுத்தப்படக்கூடாது. சம்பிரதாயங்கள் அல்லது சில செயல்பாடுகளில் நாம் கவனம் செலுத்தும்போது, நாம் செய்வது எல்லாம் ஒன்று கூடி வேடிக்கை பார்ப்பதும், அந்த மதச் சின்னங்கள் அனைத்தையும் தேவனைப் போல் ஆராதிப்பதும்தான். தேவனுக்கு நம் இருதயங்களில் இடம் இருப்பதில்லை, அதன் விளைவாக, நாம் பல சடங்குகளைப் பின்பற்றும்போது, அவருடைய சித்தத்தை நாம் புரிந்து கொள்ள முடிவதில்லை. மாறாக, நாம் கட்டுப்படுத்தப்படுகிறோம், நம்முடைய ஆத்துமாக்களில் இருள் இருக்கிறது, நாம் சோர்வடைந்து போகிறோம். தேவனே வழியும், சத்தியமும் ஜீவனுமாக இருக்கிறார், அவருடைய கிரியை நமக்குக் கொண்டுவருவது சுதந்திரமும் விடுதலையுமே தவிர வேறில்லை. இருப்பினும், அந்த விதிகள் மற்றும் சடங்குகள் நம்மைக் கட்டுகின்றன மற்றும் நம்மைக் கட்டுப்படுத்துகின்றன. தேவனை அறிய அவைகளால் நிச்சயமாக நம்மை வழிநடத்த முடியாது, மாறாக அவை நம்மை தேவனிடமிருந்து வெகுதூரம் அழைத்துச் செல்கின்றன, மேலும் தேவனை எதிர்க்கவும் கூட செய்யலாம். நியாயப்பிரமாண காலத்தில் உள்ள பரிசேயர்களை நினைத்துப் பாருங்கள். தேவனை தேவாலயத்தில் மட்டுமே ஆராதிக்க முடியும் என்றும், ஓய்வுநாளைக் கடைப்பிடிப்பது பக்தி என்றும் நினைத்து, நியாயப்பிரமாணத்தை உறுதியாகப் பற்றிக் கொண்டனர். கர்த்தராகிய இயேசு கிரியை செய்ய வந்தபோது, அவர் ஒருபோதும் தேவாலயத்தில் பிரசங்கிக்கச் செல்லவில்லை, ஓய்வுநாளில் கூட அவர் வியாதியஸ்தர்களைக் குணப்படுத்தினார் மற்றும் தம்முடைய சீஷர்களை சில கோதுமைக் கதிர்களை சாப்பிட கொய்துகொள்ளும்படி அனுமதித்தார் என்பதை அவர்கள் கண்டார்கள். அவர் நியாயப்பிரமாணத்தைக் கடைப்பிடிக்கவில்லை என்ற அடிப்படையில், கர்த்தராகிய இயேசுதான் தாங்கள் காத்திருக்கும் மேசியா என்பதை அவர்கள் மறுத்தனர். தெளிவாகச் சொல்வதென்றால், உறுதியாக மதச் சடங்குகளில் ஒட்டிக்கொண்டிருப்பதும், அவற்றை விட்டுவிட மறுப்பதும், தேவனுக்கு எதிராகக் கலகம் செய்வதற்கும் எதிர்ப்பதற்கும் நம்மைத் தூண்டுகிறது. இப்போது நாம் தேவனுடைய புதிய கிரியையைப் பின்பற்றுகிறோம், எனவே தேவனுடைய சித்தத்தைத் தேடுவதற்கும் அவருடைய வார்த்தைகளை வாசிப்பதற்கும் பதிலாக கடந்த கால விதிகளைக் கடைப்பிடித்தால், நாம் ஒருபோதும் தேவனுடைய ஜீவத் தண்ணீரின் போஷிப்பைப் பெற மாட்டோம், நமது ஆவிக்குரிய வாழ்க்கை ஒருபோதும் வளர்ச்சியடையாது. இது சாத்தான் நமக்குத் தீங்கு விளைவிப்பதாய் இருக்கிறது. ஆகவே, இந்த மதச் சடங்குகள் சாத்தான் நம்முடன் விளையாட பயன்படுத்தும் ஒரு விளையாட்டு என்பதை நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்—இது சாத்தான் நம் மனதைச் சிறைப்பிடித்து தேவனை அறியவிடாமல் தடுப்பதாய் இருக்கிறது. நாம் அவைகளை விட்டுவிட வேண்டும், இனிமேலும் அவைகளால் கட்டப்பட்டுவிடக் கூடாது. தேவனுக்கு முன்பாக நாம் விடுதலையுடன் வாழ ஒரே வழி அதுதான்.”

இந்த நேரத்தில், உண்மையிலேயே என் கண்கள் திறக்கப்பட்டது போல் நான் உணர்ந்தேன். நான், “சகோதரரே, உங்கள் ஐக்கியம் இதைப் புரிந்துகொள்ள எனக்கு உதவியிருக்கிறது. நான் பல தசாப்தங்களாக இவற்றை அனுசரித்து வருகிறேன், ஆனால் இதை அனுசரிப்பதில் ஏதேனும் தவறு இருக்கலாம் என்று நான் ஒருபோதும் கருதியதில்லை. இப்போது, இந்த விதிகளைப் பின்பற்றுவதும், இந்த சடங்குகளைச் செய்வதும் சாத்தானிடமிருந்து வரும் ஒரு நடைமுறை என்பதையும், சாத்தான் இவற்றைப் பயன்படுத்தி நம்மைக் கட்டுப்படுத்தவும் காயப்படுத்தவும் செய்கிறான் என்பதையும் சர்வவல்லமையுள்ள தேவனுடைய வார்த்தைகளிலிருந்து என்னால் பார்க்க முடிகிறது. உண்மையில், நாம் சிலுவைப் பாதை செய்யும்போது, நாம் உண்மையில் அந்த உருவங்களை மட்டுமே ஆராதிக்கிறோம், மேலும் இந்த வகையான ஆராதனை தேவனுடைய மனநிலையை அல்லது அவருடைய புதிய கிரியையைப் புரிந்துகொள்ள நமக்கு உதவாது. இது நமது சீர்கெட்ட மனநிலைகளை சரிசெய்யவும் உதவாது. தேவனைப் பற்றிய நமது வார்த்தைகளும் நடத்தைகளும் இன்னும் உண்மையில் நேர்மையற்றவையும் சிரத்தையற்றவையுமாய் இருக்கின்றன, அவை எதுவும் நம்மைத் தேவனிடம் சிறிதளவு கூட நெருக்கமாகக் கொண்டுவருவதில்லை. கர்த்தராகிய இயேசு, ‘இந்த ஜனங்கள் தங்கள் வாயினால் என்னிடத்தில் சேர்ந்து, தங்கள் உதடுகளினால் என்னைக் கனம்பண்ணுகிறார்கள்; அவர்கள் இருதயமோ எனக்குத் தூரமாய் விலகியிருக்கிறது; அவர்கள் எனக்குப் பயப்படுகிற பயம் மனுஷராலே போதிக்கப்பட்ட கற்பனையாயிருக்கிறது’ (ஏசாயா 29:13) என்று கூறியதைப் போல் இருக்கிறது. நமது கருத்துக்கள் மற்றும் கற்பனைகள் எதுவும் தேவனுடைய சித்தத்திற்கு ஏற்ப இல்லை என்பதையும், மாறாக தேவனால் கண்டனம் செய்யப்படுகின்றன என்பதையும் என்னால் பார்க்க முடிகிறது. இந்த விதிகளையும் சடங்குகளையும் நாம் தொடர்ந்து கைக்கொண்டால், நாம் நவீனகால பரிசேயர்களாக இருப்போம், இது தேவனுக்கு எதிராகச் செல்வதாகும்” என்று சொன்னேன். என் மனைவி சம்மதிப்பதாகத் தலையை அசைத்தாள்.

திருச்சபையின் புத்தம் புதிய வாழ்க்கையைத் தொடங்குதல்

பின்னர், நான் இதை தேவனுடைய வார்த்தைகளில் வாசித்தேன்: “ஒரு சாதாரண ஆவிக்குரிய ஜீவியத்தை, தேவன் மீதான விசுவாசம் அவசியமாக்குகிறது. இது தேவனுடைய வார்த்தைகளை அனுபவிப்பதற்கும் மெய்யான ஜீவனுள் பிரவேசிப்பதற்கும் அடித்தளமாகிறது. தற்போது நீங்கள் செய்துவரும் ஜெபங்களும், தேவனிடம் நெருங்கி வருதலும், பாமாலைப் பாடுதலும், துதித்தலும் தியானம் செய்தலும், தேவனுடைய வார்த்தைகளை ஆராய்தலும் ஒரு ‘சாதாரண ஆவிக்குரிய ஜீவியத்திற்கு’ ஈடாகுமா? உங்களில் எவரும் இதை அறிந்ததாய் தெரியவில்லை. ஒரு சாதாரண ஆவிக்குரிய ஜீவியமென்பது பிரார்த்தனை செய்வது, பாமாலைகளைப் பாடுவது, தேவாலய வாழ்க்கையில் ஈடுபடுவது, தேவனுடைய வார்த்தைகளைப் புசிப்பது, பருகுவது என இவைகளுக்குள் அடங்குவதல்ல. மாறாக, இது புதியதும் உற்சாகமுமான ஆவிக்குரிய ஜீவியத்தை உள்ளடக்கியது. உங்களது நடைமுறையை நீங்கள் எவ்வாறு செய்கிறீர்கள் என்பது அல்ல, உங்கள் நடைமுறை என்ன பலனைத் தருகிறது என்பதே முக்கியம். ஜெபம் செய்வது, பாமலைகளைப் பாடுவது, தேவனுடைய வார்த்தைகளைப் புசிப்பது பருகுவது அல்லது அவருடைய வார்த்தைகளைச் சிந்திப்பது போன்ற நடைமுறைகள் உண்மையில் ஏதேனும் விளைவைக் கொண்டிருக்கின்றனவா அல்லது மெய்யான புரிதலுக்கு வழிவகுக்கின்றனவா என்பதைப் பொருட்படுத்தாமல், ஒரு சாதாரண ஆவிக்குரிய ஜீவியத்தில் இவை அவசியம் என பலரும் நம்புகின்றனர். இந்த ஜனங்கள் தங்கள் முடிவுகளைப் பற்றிய சிந்தனை ஏதும் இல்லாமல் மேலோட்டமான நடைமுறைகளைப் பின்பற்றுவதில் கவனம் செலுத்துகிறார்கள்; அவர்கள் மதச் சடங்குகளில் திளைக்கும் ஜனங்கள், திருச்சபைக்குள் வாழும் ஜனங்கள் அல்ல, அவர்கள் தேவனுடைய ராஜ்யத்தின் ஜனங்களும் அல்ல.”

“ஒரு சாதாரண ஆவிக்குரிய ஜீவியமென்பது தேவனுக்கு முன்பாக ஜீவிக்கும் ஜீவியமாகும். ஜெபிக்கும்போது, ஒருவர் தேவனுக்கு முன்பாக தன் இருதயத்தை அமைதிப்படுத்த முடியும். மேலும் ஜெபத்தின் மூலம் ஒருவர் பரிசுத்த ஆவியின் வெளிச்சத்தைத் தேடலாம், தேவனுடைய வார்த்தைகளை அறிந்து கொள்ளலாம், தேவனுடைய சித்தத்தைப் புரிந்து கொள்ளலாம். அவருடைய வார்த்தைகளைப் புசிப்பதன் மூலமும், பருகுவதன் மூலமும், தேவனின் தற்போதைய கிரியையைப் பற்றி ஜனங்கள் தெளிவான மற்றும் முழுமையான புரிதலைப் பெற முடியும். அவர்கள் நடைமுறையில் பழைய ஜீவிதத்தோடு ஒட்டிக்கொள்ளாமல் ஒரு புதிய பாதையையும் பெற முடியும்; அவர்கள் செய்யும் அனைத்தும் வாழ்க்கையில் வளர்ச்சியை அடையச்செய்யும்.”

பொதுவாக, உண்மையான ஆவிக்குரிய வாழ்க்கை என்பது மேலோட்டமான செயல்களைக் கொண்டிருக்காது என்பதை நான் தேவனுடைய வார்த்தைகளில் இருந்து கண்டேன். தேவனுடைய வார்த்தைகளை வாசிப்பது, ஜெபம் செய்வது, பாடல்களைப் பாடுவது அல்லது தேவனைத் துதிப்பது எதுவாக இருந்தாலும், இவை அனைத்தும் தேவனுடன் ஒரு இயல்பான உறவை ஏற்படுத்தி, அவரிடம் நெருக்கமாக செல்வதற்காகவே இருக்க வேண்டும். நமது ஆவிக்குரிய வாழ்க்கை பலனளிக்க வேண்டுமென்றால், நாம் போகிற போக்கில் கடந்து செல்ல முடியாது, மாறாக, நாம் தேவனுக்கு முன்பாக நம்மை அமைதிப்படுத்த வேண்டும், அவருடைய வார்த்தைகளைக் குறித்து தீவிரமாக சிந்திக்க வேண்டும், பின்னர் அவருடைய சித்தத்தையும் ஜனங்களுக்கான கோரிக்கைகளையும் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும். நாம் எப்படிப் பயிற்சி செய்து அதில் பிரவேசிக்க வேண்டும் என்பதைப் பற்றி சிந்தித்துப் புரிந்துகொண்டவுடன், இந்த காலாவதியான நடைமுறைகளை நாம் கைவிட்டு, தேவனுடைய புதிய கோரிக்கைகளின்படி செயல்பட வேண்டும். பரிசுத்த ஆவியானவரின் கிரியையைப் பெறுவதற்கான ஒரே வழி இதுதான், அதன் பின்னர் தேவனுடனான நமது உறவு தொடர்ந்து மேம்படும். நமது தனிப்பட்ட வாழ்க்கையிலும் மென்மேலும் வளர்ச்சியைக் காண்போம். இவைகளையெல்லாம் நான் புரிந்துகொண்ட பிறகு, அந்த விதிகள் மற்றும் சடங்குகள் அனைத்தினாலும் நான் கட்டப்பட்டிருப்பதாகவும், அவைகளால் கட்டுப்படுத்தப்படுவதாகவும் ஒருபோதும் உணரவில்லை, ஆனால் நான் தொடர்ந்து தேவனுடைய வார்த்தைகளை சிந்திக்கவும், ஜெபித்து, அவருக்கு அருகில் செல்லவும் ஆரம்பித்தேன். இப்போது நான் ஒவ்வொரு வாரமும் சகோதர சகோதரிகளுடன் இணைந்து திருச்சபை வாழ்க்கையில் ஈடுபடுகிறேன், அங்கு ஒவ்வொருவரும் ஒருவருக்கொருவர் தேவனுடைய வார்த்தைகளைப் பற்றிய தங்கள் சொந்த புரிதலைப் பற்றி விவாதிக்கிறார்கள், மேலும் எங்களது சொந்த வாழ்க்கையில் சத்தியத்தை எவ்வாறு தேடுகிறோம் மற்றும் நடைமுறைப்படுத்துகிறோம் என்பதைப் பற்றி நாங்கள் ஐக்கியங்கொள்கிறோம். இந்த மாதிரியான கூடுகை மற்றும் ஐக்கியம் எனக்கு உண்மையிலேயே விடுதலையை உணரச் செய்தது, இப்போது எப்படி ஒரு இயல்பான ஆவிக்குரிய வாழ்க்கையை வாழ்வது, தேவனிடத்தில் இருதயத்திலிருந்து பேசுவது மற்றும் சரியான வழியில் ஜெபிப்பது எப்படி என்று நான் அறிந்திருக்கிறேன். இப்போது நான் தேவனுடன் ஒரு இயல்பான உறவைக் கொண்டிருக்கிறேன், மேலும் நான் நாளுக்கு நாள் வாழ்க்கையில் வளர்ந்து வருகிறேன். நான் தேவனுக்கு மிகவும் நன்றியுள்ளவனாக இருக்கிறேன்! கடைசி நாட்களில் தேவனால் வெளிப்படுத்தப்பட்ட சத்தியங்கள்தான் என்னை அந்த மதச் சடங்குகளிலிருந்து விலக்கி, திருச்சபையின் புத்தம் புதிய வாழ்க்கையை வாழ உதவியது.