யிச்சென், சீனா

சர்வவல்லமையுள்ள தேவன் சொல்லுகிறார்: “கடுமையான வார்த்தைகள் அல்லது நியாயத்தீர்ப்பு அல்லது சிட்சை என எதுவாக இருந்தாலும், தேவனுடைய கிரியையின் ஒவ்வொரு படியும் மனுஷனை பரிபூரணமாக்குகிறது, மேலும் அது முற்றிலும் பொருத்தமானதாக இருக்கிறது. யுகங்கள் முழுவதும் தேவன் இதுபோன்ற கிரியையைச் செய்ததில்லை; இன்று, நீங்கள் அவருடைய ஞானத்தைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும் என்பதற்காக அவர் உங்களுக்குள் கிரியை செய்கிறார். உங்களுக்குள் சில வேதனைகளை நீங்கள் அனுபவித்திருந்தாலும், உங்கள் இருதயங்கள் உறுதியும் சமாதானமும் அடைகின்றன; தேவனுடைய இந்தக் கட்ட கிரியையை உங்களால் அனுபவிக்க முடிகிறது என்பது உங்களது ஆசீர்வாதமாக இருக்கிறது. எதிர்காலத்தில் நீங்கள் எதை ஆதாயமாக்கிக்கொள்ள முடியும் என்பதைப் பொருட்படுத்தாமல் பார்த்தால், இன்று தேவனின் கிரியையில் நீங்கள் காண்பது அன்பு மட்டுமாகத்தான் இருக்கிறது. தேவனின் நியாயத்தீர்ப்பையும் சுத்திகரிப்பையும் மனுஷன் அனுபவிக்காவிட்டால், அவனுடைய செயல்களும் ஆர்வமும் எப்போதும் மேற்பரப்பு மட்டத்திலேயே இருக்கும், மேலும் அவனது மனநிலையும் எப்போதும் மாறாமல் இருக்கும். இது தேவனால் ஆதாயப்படுத்தப்பட்டதாக கருதப்படுகிறதா? இன்று, ஆணவமும் அகந்தையும் நிறைந்த மனுஷனுக்குள் இன்னும் நிறைய விஷயங்கள் இருந்தாலும், மனுஷனின் மனநிலை முன்பை விட மிகவும் நிலையானதாக இருக்கிறது. தேவன் உன்னிடத்தில் செய்யும் விஷயங்கள் உன்னை இரட்சிப்பதற்காக செய்யப்படுகின்றன, மேலும் அந்த நேரத்தில் நீ சிறிது வலியை உணர்ந்தாலும், உனது மனநிலையில் மாற்றம் ஏற்படும் நாள் வரும். அந்த நேரத்தில், நீ திரும்பிப் பார்த்து, தேவனின் கிரியை எவ்வளவு ஞானமானது என்பதைக் காண்பாய், அந்த நேரத்தில் உன்னால் தேவனின் சித்தத்தை உண்மையாகப் புரிந்துகொள்ள முடியும். இன்று, சிலர் தேவனின் சித்தத்தைப் புரிந்து கொண்டதாகக் கூறுகிறார்கள், ஆனால் அது மிகவும் யதார்த்தமானதாக இல்லை” (வார்த்தை, தொகுதி 1. தேவனுடைய தோற்றமும் கிரியையும். “வேதனைமிகுந்த உபத்திரவங்களை அனுபவிப்பதன் மூலம் மட்டுமே தேவனின் அன்பை உன்னால் அறிந்துகொள்ள முடியும்”). இந்தப் பத்தியை வாசிக்கும்போது, நான் எவ்வளவு கர்வமுள்ளவளாக இருந்துள்ளேன் என்று நினைக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. எப்போதும் புகழ் மற்றும் அந்தஸ்தையும் நாடுவது, போட்டியிடுவது, மற்றும் மற்றவர்களுடன் என்னை ஒப்பிட்டுப் பார்ப்பது போன்ற கட்டற்ற ஆசைகள் எனக்கு இருந்தன. நான் எந்த மனிதசாயலும் இல்லாமல் வாழ்ந்தேன். தேவனின் வார்த்தைகளின் நியாயத்தீர்ப்பு, சிட்சை மற்றும் தண்டித்து திருத்துதல் ஆகியவற்றை அனுபவித்த பிறகு, நான் எனது சாத்தானிய சுபாவத்தை கொஞ்சம் புரிந்துகொள்ள ஆரம்பித்தேன். என்னால் வருத்தம் மற்றும் சுய வெறுப்பு கொள்ள முடிந்தது, மேலும் கொஞ்சம் கூடுதலாக நேர்மையாகவும் மற்றும் தாழ்மையுள்ளவளாகவும் ஆனேன். தேவனுடைய வார்த்தைகளின் நியாயத்தீர்ப்பும் சிட்சையும் மனிதகுலத்திற்கான இரட்சிப்பு என்பதை நான் உண்மையில் உணர்ந்தேன்.

2005ல், ஒரு வருடத்திற்கும் மேலாக சர்வ வல்லமையுள்ள தேவனை ஏற்றுக்கொண்ட பிறகு, நான் திருச்சபைத் தலைவராகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டேன். தேவனால் உயர்த்தப்பட்டு, மேலும் எனது சகோதர சகோதரிகளால் நம்பப்பட்ட நான், அவருடைய அன்பைத் திரும்பச் செலுத்துவதற்கு எனது கடமையைச் சிறப்பாகச் செய்யத் தீர்மானித்து, தேவனிடம் ஜெபித்தேன். உடனடியாக நான் திருச்சபையின் வேலையில் மூழ்கினேன். மற்றவர்கள் சில மோசமான நிலைகளில் விழுந்து அல்லது சிரமங்களைக் கொண்டிருந்தால், அவர்களுக்கு உதவ தேவனின் சில வார்த்தைகளை நான் கண்டுபிடிப்பேன், மேலும் நான் ஐக்கியம் கொண்டது மேலோட்டமாக இருந்தாலும், நான் இன்னும் சில பலன்களைக் கண்டேன். எனது ஐக்கியம் அவர்களுக்குக் கொஞ்சம் உதவியது என்று சகோதர சகோதரிகள் கூறினர். எனது கடமையில் நான் ஓரளவு வெற்றி கொண்டிருந்ததால், ஒரு தலைவர் பின்னர் என்னைப் பல திருச்சபைகளில் வேலை மேற்கொள்ளச் செய்தார். நான் சிலிர்த்துப் போனேன். குறிப்பாக என்னுடன் பணிபுரிந்த சகோதரியை விட தேவனின் வார்த்தைகளை நான் வேகமாகப் புரிந்துகொண்டதை நான் கண்ட போது, மேலும் தலைவர் என்னைப் பற்றி உயர்வாக நினைத்ததும், நான் என்னைப்பற்றி மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்தேன். உண்மையான ஆற்றல் கொண்டவளாக, திருச்சபையில் இன்றியமையாத திறமை கொண்டவளாக தலைவர் என்னைப் பார்த்தார் என்று நான் நினைத்தேன். காலப்போக்கில் நான் மேலும் மேலும் கர்வமுள்ளவள் ஆனேன், மேலும் இப்போது எனக்குக் கொஞ்சம் சத்தியத்தின் யதார்த்தம் தெரிந்துள்ளது என்று நினைத்தேன். நான் தேவனுடைய வார்த்தைகளைப் புசித்துப் பானம்பண்ணுவதை அல்லது என்னைப் பற்றி சிந்திப்பதைப் பற்றி கவனத்தில் கொள்வதை நிறுத்திவிட்டேன், மேலும் நான் ஒரு பிரச்சினையைச் சந்தித்தபோது சத்தியத்தை நாடவில்லை. நான் எப்பொழுதும் என்னைப்பற்றி மிகையான சுய மனநிறைவுடன், அகந்தையுடன் இருந்தேன், மேலும் எனது சகோதர சகோதரிகளை இழிவாகப் பார்த்தேன். அவர்களில் சிலர் தங்கள் சீர்கெட்ட மனநிலையால் கட்டுப்படுத்தப்பட்டதையும், மேலும் அவர்களின் கடமைகளைச் சரியாகச் செய்ய முடியாமல் இருப்பதையும் நான் கண்டபோது, அன்பினால் அவர்களுக்கு உதவ சத்தியத்தின் மீது ஐக்கியம் கொள்வதை நிறுத்தினேன், ஆனால் மன அமைதியின்றி அவர்களைத் திட்டினேன்: “தேவனின் கிரியை முக்கியமான பகுதியை அடைந்துள்ளது, ஆனால் நீங்கள் இன்னும் பேராசையுடன் மாம்சத்தை அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கிறீர்கள். நீங்கள் பேரிடர்களில் விழுந்துவிடுவீர்கள் மற்றும் தண்டிக்கப்படுவீர்கள் என்று நீங்கள் பயப்படவில்லையா? நீங்கள் உங்கள் கடமையைச் சரியாகச் செய்யத் தொடங்கவில்லை என்றால், நீங்கள் அகற்றப்படுவீர்கள்.” அவர்கள் கட்டுப்படுத்தப்படுகின்றனர் மேலும் என்னைப் பார்க்க விரும்பவில்லை என்பதை நான் கண்டேன், ஆனால் நான் என்னைப் பற்றி சிந்திக்கவில்லை, மாறாக அவர்கள் சத்தியத்தைப் பின்தொடரவில்லை என்று முணுமுணுத்தேன்.

சமீபத்தில், எங்கள் கூடுகைக்கு ஒரு தலைவர் வந்தார். அது என்னை ஊக்குவிப்பதற்காக என்று நான் நினைத்தேன். எனது ஆச்சரியத்திற்கு, ஜீவதத்தில் எனது பிரவேசம் மேலோட்டமானது என்றும், எனது ஐக்கியம் பிரச்சினைகளைத் தீர்க்க முடியவில்லை என்றும், மேலும் பல திருச்சபைகளின் வேலைகளுக்கு நான் பொறுப்பேற்கத் தகுதியற்றவள் என்றும் அவர் கூறினார். இதைக் கேட்டு, நான் திகைத்துப் போனேன்—எனது மனம் முற்றிலும் வெறுமையாகிப் போனது. கூடுகை முடிந்த பிறகு நான் எப்படி வீட்டிற்கு வந்தேன் என்று கூட எனக்குத் தெரியவில்லை. நான் அந்த நாள் முழுவதும் அழுதுகொண்டே இருந்ததைத்தான் நான் நினைவுகூர்ந்தேன்: “நான் எனது கடமையில் மிகவும் கடினமாக உழைத்தேன், ஆனால் முன்னேறுவதற்குப் பதிலாக நான் மூழ்கிவிட்டேன். சகோதர சகோதரிகள் என்னைப் பற்றி என்ன நினைப்பார்கள்? இவ்வளவு பெரிய பரவலான வேலையை என்னால் செய்ய முடியாது என்று தோன்றுகிறது, ஆனால் இதுபோன்ற சிறிய கடமைகளுக்கு நான் எப்படி ஏற்றுக்கொள்ள முடியும்?” என்று நினைத்தேன். சில நாட்களாக என்னால் உண்ணவோ அல்லது உறங்கவோ முடியவில்லை, ஆனால் துயரத்தில் ஆழ்ந்தேன். நான் தேவனிடம் ஜெபித்தேன், அவருடைய சித்தத்தை நான் புரிந்து கொள்ளும்படி என்னைப் பிரகாசமாக்கி மற்றும் வழிநடத்தும்படி அவரிடம் கேட்டேன். ஜெபித்த பிறகு நான் மிகவும் சமாதானமாக உணர்ந்தேன், மேலும் தேவனின் இந்த வார்த்தைகளைப் படித்தேன்: “உங்கள் தேடலில், உங்களுக்கு அதிகமான தனிப்பட்ட கருத்துக்கள், நம்பிக்கைகள் மற்றும் எதிர்காலங்கள் உள்ளன. தற்போதைய கிரியையானது அந்தஸ்திற்கான உங்கள் ஆசை மற்றும் உங்கள் ஆடம்பரமான ஆசைகளை சமாளிப்பதற்காகவே ஆகும். நம்பிக்கைகள், அந்தஸ்து மற்றும் கருத்துக்கள் அனைத்தும் சாத்தானிய மனநிலையின் தரமான பிரதிநிதித்துவங்களாகும். … இப்போது நீங்கள் பின்பற்றுபவர்கள், மேலும் இந்த கட்டக் கிரியை குறித்து நீங்கள் சில புரிந்துகொள்ளுதலைப் பெற்றிருக்கிறீர்கள். இருப்பினும், அந்தஸ்துக்கான உங்கள் விருப்பத்தை நீங்கள் இன்னும் ஒதுக்கி வைக்கவில்லை. உங்கள் அந்தஸ்து உயர்ந்திருக்கும்போது நீங்கள் நன்றாகத் தேடுகிறீர்கள், ஆனால் உங்கள் அந்தஸ்து தாழ்ந்திருக்கும்போது நீங்கள் ஒருபோதும் தேடுவதில்லை. அந்தஸ்தின் ஆசீர்வாதங்கள் எப்போதுமே உங்கள் மனதில் இருக்கின்றன. பெரும்பாலான ஜனங்கள் ஏன் எதிர்மறையிலிருந்து தங்களை விலக்கிக்கொள்ள முடியாது? கடினமான வாய்ப்புகள் காரணமாகவே என்ற பதில் எப்போதும் மாறாதது அல்லவா? … நீங்கள் எவ்வளவு அதிகமாக இந்த வழியில் தேடுகிறீர்களோ, அவ்வளவு குறைவாக நீங்கள் அறுவடை செய்வீர்கள். அந்தஸ்துக்கான ஒரு நபரின் ஆசை எவ்வளவு அதிகமாக இருக்கிறதோ, அவ்வளவு தீவிரமாக அவர்கள் கையாளப்பட வேண்டும், மேலும் அவ்வளவு அதிகமாக அவர்கள் நன்கு புடமிடுதலுக்கு உட்படுத்தப்பட வேண்டும். அத்தகைய ஜனங்கள் பயனற்றவர்கள்! இந்த விஷயங்களை முழுமையாக விட்டுவிடுவதற்காக அவர்கள் கையாளப்பட்டு போதுமான அளவு நியாயந்தீர்க்கப்பட வேண்டும். நீங்கள் இறுதி வரை இந்த வழியைப் பின்தொடர்ந்தால், நீங்கள் எதையும் அறுவடை செய்ய மாட்டீர்கள். ஜீவனைப் பின்தொடராதவர்களால் மறுரூபம் அடைய முடியாது, சத்தியத்திற்காக தாகம் கொண்டிராதவர்களால் சத்தியத்தைப் பெற முடியாது. நீ தனிப்பட்ட மறுரூபத்தையும் பிரவேசத்தையும் பின்தொடர்வதில் கவனம் செலுத்துவதில்லை, ஆனால், அதற்குப் பதிலாக ஆடம்பரமான ஆசைகள், மேலும் தேவன் மீதான உன் அன்பைக் கட்டுப்படுத்தும் மற்றும் அவரிடம் நெருங்குவதைத் தடுக்கும் விஷயங்களில் கவனம் செலுத்துகிறாய். அந்த விஷயங்கள் உன்னை மறுரூபப்படுத்த முடியுமா? அவைகளால் உன்னை ராஜ்யத்திற்குள் கொண்டு வர முடியுமா?” (வார்த்தை, தொகுதி 1. தேவனுடைய தோற்றமும் கிரியையும். “நீ ஒரு சீர்கெட்டவனாக இருக்க ஏன் விருப்பமில்லாதிருக்கிறாய்?”). இதை வாசித்த பிறகு தேவனின் சித்தத்தை நான் புரிந்து கொண்டேன். அந்தஸ்து மீதான எனது ஆசையைக் கையாளவும், என்னைப் பற்றி என்னைச் சிந்திக்க வைக்கவும், மேலும் சத்தியத்தைப் பின்தொடர்வதில் சரியான பாதையை எடுக்கவும் அவர் அந்த சூழ்நிலையை அமைத்தார். எனது விசுவாசத்தில் நான் கொண்ட ஆர்வமும், மற்றும் தியாகங்களும் உண்மையாகவே சத்தியத்தைப் பின்தொடர்ந்து, சிருஷ்டியின் கடமையைச் செய்வதற்காகவா என்று நான் யோசித்தேன். உண்மை என்னவென்றால், அது மற்றவர்களை விட முன்னேற வேண்டும் என்ற எனது லட்சியத்தைத் திருப்திப்படுத்துவதற்காகவே, மேலும் சத்தியத்தைப் பின்தொடர்வதற்காக முற்றிலும் அல்ல! எனவே நான் ஒரு பதவியைக் கொண்டபிறகு, நான் என்னைப் பற்றி மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்தேன், மேலும் முன்னேறுவதற்கு முயற்சிக்கவில்லை. நான் பணிநீக்கம் செய்யப்பட்டபோது, நான் என்னைப் பற்றி சிந்திக்கவில்லை என்பது மட்டுமல்லாமல், நான் எதிர்மறையாகவும் பெலவீனமாகவும் இருந்தேன், மேலும் தேவனைக் குறை கூறினேன். நான் விட்டு விடவும் மேலும் தேவனைக் காட்டிக்கொடுக்கவும் கூட நினைத்தேன். நான் மிகவும் மனசாட்சி மற்றும் அறிதிறன் முற்றிலும் இல்லாதவளாக இருந்தேன், மிகவும் சுயநலவாதியாக மற்றும் கீழ்த்தரமானவளாகவும் இருந்தேன். பணி நீக்கம் செய்யப்படுவது தேவன் என்னைப் பாதுகாப்பதாகும். நான் எதிர்மறையாகவோ அல்லது தேவனைத் தவறாகப் புரிந்து கொண்டிருக்கவோ கூடாது, ஆனால் எனது சீர்கேட்டைத் தீர்க்க சத்தியத்தை நாடியிருக்க வேண்டும். நான் அதை உணர்ந்தவுடன், நான் ஜெபத்தில் தேவனுக்கு முன்பாக வந்தேன்: “தேவனே, நான் இனியும் அந்தஸ்தைத் தொடர விரும்பவில்லை. உமது ஆளுகைக்கும் மற்றும் ஏற்பாடுகளுக்கும் கீழ்ப்படியவும், உண்மையாகவே சத்தியத்தைப் பின்பற்றி, மேலும் உம்மைத் திருப்திப்படுத்துவதற்கு எனது கடமையை நிறைவேற்றவும் விரும்புகிறேன்.” அடுத்த நாட்களில், நான் தேவனுடைய வார்த்தைகளைப் புசித்துப் பானம் பண்ணுவதில் மற்றும் என்னைப் பற்றி சிந்திப்பதில் கவனம் செலுத்தினேன், மேலும் எனது கர்வம் கொண்ட மனநிலையை நான் மீண்டும் வெளிப்படுத்தியபோது, நான் மனப்பூர்வமாக தேவனிடம் ஜெபித்தேன் மற்றும் என்னையே துறந்தேன். சிறிது காலம் இந்த வழியில் பயிற்சி செய்த பிறகு நான் மிகவும் நலமாக உணர்ந்தேன், மேலும் என்னால் சகோதர சகோதரிகளுடன் சரியான முறையில் பழக முடிந்தது.

இது நிகழ்ந்து சில ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, நான் மீண்டும் ஒரு திருச்சபைத் தலைவராகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டேன். அது நிகழ்ந்து சிறிது காலத்திற்குப் பிறகு, எனது திருச்சபையானது மற்றொன்றுடன் இணைக்கப்பட்டது, எனவே நாங்கள் மீண்டும் தலைவர்களுக்கான தேர்தலை நடத்த வேண்டியிருந்தது. இதன் காரணமாக அந்தஸ்து பெறுவதற்கான எனது ஆசை மீண்டும் தலை தூக்கியது, மேலும் எனது பதவியை இழக்க நேரிடும் என்று நான் உண்மையாகவே பயந்தேன். மற்ற திருச்சபைத் தலைவர்களுடனான கூடுகைகளில், தேவனுடைய வார்த்தைகள் பற்றிய அவர்களின் புரிதல் மற்றும் சத்தியத்தின் மீதான ஐக்கியம் அபாரமானதாக எதுவும் இல்லை என்று நான் கண்டேன், எனவே நான் தலைவராக தேர்ந்தெடுக்கப்படுவது உறுதி என்று நினைத்தேன். எனது பதவியைப் பாதுகாக்கவும், மேலும் நான் எவ்வளவு திறமையானவள் என்பதை அதிகமான மக்கள் பார்க்க வேண்டும் என்பதற்காகவும், ஒரு பெலவீனமான திருச்சபையில் உள்ள சில பிரச்சினைகளை விரைவாகத் தீர்த்து வைப்பதாக உறுதியளித்தேன். பிறகு தினந்தோறும் கூடுகைகள், ஐக்கியப்படுவது, மற்றும் பிரச்சனைகளைத் தீர்த்து வைப்பது ஆகியவற்றில் மும்முரமாக ஈடுபட்டேன், மேலும் கடந்த காலத்தில் எனது வேலையை எப்படிச் செய்தேன், என்ன பெரிய சாதனைகளைச் செய்தேன், மற்றும் அந்த நேரத்தில் தலைவர்கள் என்னை எப்படி மதித்தார்கள் என்று வேண்டுமென்றே பேசினேன். மறைமுகமாக என்னை உயர்த்தி மற்ற திருச்சபைத் தலைவர்களை தாழ்த்துவதற்காக அவர்களின் வேலையில் உள்ள தவறுகள் மற்றும் விலகல்கள் பற்றி நான் வேண்டுமென்றே பேசினேன். ஆனால் தேவன் எனது இருதயம் மற்றும் மனதிற்குள்ளாகப் பார்க்கிறார், மேலும் எனது கடமையில் எனது நோக்கங்கள் தவறாக இருந்ததால், தேவன் என்னிடமிருந்து தன்னை மறைத்துக்கொண்டார். அந்த நேரத்தில், நான் தொடர்ந்து மும்முரமாக இருந்தாலும், எனது வேலையில் நான் எதையும் சாதிக்கவில்லை. எனது வாயில் புண்கள் ஏற்பட்டன, மேலும் தண்ணீர் குடிப்பது கூட வலித்தது. நான் உண்மையில் வேதனை அடைந்தேன், மேலும் நான் அங்கு இருந்ததிலிருந்து ஒரு விஷயத்தையும் தீர்க்கவில்லை மற்றும் எனது வேலை எந்த பலனையும் பெறவில்லை என்று நினைத்தேன். நான் திறமையாக இல்லை என்று தலைவர்கள் நினைத்தால் அவர்கள் என்னை எப்படிப் பார்ப்பார்கள், என்று நான் திகைத்தேன். தேர்தலுக்கு முன்பே நான் பணி நீக்கம் செய்யப்பட்டால் என்ன செய்வது? என்ன ஒரு அவமானம்! இந்த எண்ணத்தில், எல்லாப் பிரச்சினைகளையும் உடனடியாகத் தீர்க்க வேண்டும் என்று நான் நிம்மதியற்றவளாக உணர்ந்தேன், ஆனால் நான் எப்படி ஐக்கியம் கொண்டாலும், விஷயங்கள் முன்பு போலவே இழுத்தடித்தன. நான் மிகவும் மனவேதனைப்பட்டேன், அதனால் நான் தேவனுக்கு முன்பாக வந்து ஜெபத்தில் அவரை அழைத்தேன்: “தேவனே! நான் இருளில் விழுந்துவிட்டேன், மேலும் எனக்கு எந்தப் பிரச்சனையும் புரியவில்லை. தேவனே, நான் உம்மை எதிர்த்திருக்கக் கூடும், எனவே என்னை வழிநடத்தும்படி நான் உம்மிடம் கெஞ்சுகிறேன். நான் என்னைப் பற்றி சிந்திக்கவும், உம்மிடம் மனதிரும்பவும் தயாராக இருக்கிறேன்.”

பின்னர் தேவனின் வார்த்தைகளின் ஒரு பத்தியை நான் வாசித்தேன்: “உங்கள் வாய்களில் அநியாயக்காரர்களின் நாவும் பற்களும் உள்ளன. உங்கள் சொற்களும் செயல்களும் ஏவாளைப் பாவம் செய்யத் தூண்டிய சர்ப்பத்தைப் போன்றவை. நீங்கள் ஒருவருக்கொருவர் கண்ணுக்கு கண் மற்றும் பல்லுக்குப் பல் கேட்கிறீர்கள், அந்தஸ்து, புகழ் மற்றும் ஆதாயத்தை நீங்களே கைப்பற்றுவதற்காக என் சமூகத்தில் நீங்கள் போராடுகிறீர்கள், ஆனாலும் நான் உங்கள் வார்த்தைகளையும் கிரியைகளையும் இரகசியமாகப் பார்க்கிறேன் என்று உங்களுக்குத் தெரியாது. நீங்கள் எனது சமூகத்திற்கு வருவதற்கு முன்பே, உங்கள் இதயங்களின் ஆழத்தில் நான் பேசியிருக்கிறேன். மனிதன் எப்போதுமே எனது கரத்தின் பிடியில் இருந்து தப்பித்து என்னால் கவனிக்கப்படுவதைத் தவிர்க்க விரும்புகிறான், ஆனால் நான் ஒருபோதும் அவனுடைய வார்த்தைகளிலிருந்தோ கிரியைகளிலிருந்தோ விலகிச் சென்றதில்லை. அதற்குப் பதிலாக, நான் மனிதனின் அநீதியை தண்டித்து, அவனுடைய கலகத்தனத்தின் மீது நியாயத்தீர்ப்பை வழங்கும் விதத்தில், அந்த வார்த்தைகளையும் செயல்களையும் எனது கண்களுக்குள் நுழைய நான் வேண்டுமென்றே அனுமதிக்கிறேன். ஆகவே, மனிதனின் வார்த்தைகளும் கிரியைகளும் இரகசியமாக எனது நியாயாசனத்திற்கு முன் உள்ளன, எனது நியாயத்தீர்ப்பு மனிதனை ஒருபோதும் விட்டுவிடுவதில்லை, ஏனென்றால் அவனுடைய கலகத்தனம் மிகவும் அதிகமாக இருக்கிறது” (வார்த்தை, தொகுதி 1. தேவனுடைய தோற்றமும் கிரியையும். “சுவிசேஷத்தைப் பரப்பும் கிரியையானது மனிதனை இரட்சிக்கும் கிரியையுமுமாக இருக்கிறது”). தேவனுடைய வார்த்தைகளின் நியாயத்தீர்ப்பு மற்றும் வெளிப்பாடு என்னைப் பயத்தில் நடுங்க வைத்தது! நான் எப்படி யோசித்தேன் மற்றும் எப்படி செயல்பட்டேன் என்று திரும்பவும் யோசித்தேன். ஒரு தலைவராக எனது பதவியை உறுதிப்படுத்தவும், மேலும் பலர் என்னை மதிக்க வேண்டும் என்பதற்காகவும், நான் என்னை நிரூபிக்கவும் மற்றும் இருதயங்களைக் கைப்பற்றவும், ஒவ்வொரு திருப்பத்திலும் என்னை உயர்த்திக் கொண்டு, மேலும் மற்றவர்களை இழிவுபடுத்திக் கொண்டு ஐக்கியப்படுத்துதல் மூலம் பிரச்சினைகளைத் தீர்ப்பதாகப் பொய்யாகக் காட்டினேன். நான் சகோதர சகோதரிகளைப் போட்டியாளர்கள் போல நடத்தினேன், சூழ்ச்சிகள் மற்றும் தந்திரங்களைக் கையாண்டேன். விசுவாசமுள்ள ஒரு நபரின் சாயல் எனக்கு இல்லை, மனிதநேயம் இல்லை. உணவை உண்பதற்கு சண்டையிடும் ஒரு மிருகத்திலிருந்து நான் எவ்வாறு மாறுபட்டிருந்தேன்? நான் மிகவும் சுயநலமாகவும் வெறுக்கத்தக்கதாகவும் இருந்தேன்! நான் பொல்லாப்பு செய்து, தேவனை எனது செயல்களால் எதிர்த்தேன், மேலும் நீண்ட காலத்திற்கு முன்பே அவருடைய மனநிலையைப் புண்படுத்தினேன். அந்தப் புண்களால் அவதிப்பட்டு, மேலும் எனது வேலையில் எதையும் சாதிக்காதது, தேவன் என்னை சிட்சை செய்து தண்டித்ததாகும். நான் என்னைப் பற்றி சிந்திக்க வேண்டும், மனந்திரும்பி மாற வேண்டும் என்பதே எனக்கான அவருடைய சித்தம் ஆகும். பிறகு, நான் ஏன் எப்போதும் புகழையும் மற்றும் அந்தஸ்தையும் தொடர்கிறேன், அவற்றை எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக வைக்கிறேன் என்று யோசித்தேன். சாத்தானால் ஏமாற்றப்படுவதும் மற்றும் சீர்கெடுவதும் அவையெல்லாவற்றிற்கும் காரணமாகும். இந்த நச்சுகள் மற்றும் தத்துவங்களில் எனது இருதயத்தை மூழ்கடிக்க அது கல்வி மற்றும் சமூக தாக்கங்களைப் பயன்படுத்தியது, “தங்கள் புத்தியப் பயன்படுத்துறவங்க, பயன்படுத்தாதவவங்கள ஆளுகை செய்வாங்க,” மற்றும் “முன்னோர்களைப் போற்ற புகழ் அடையுங்கள்.” இந்த சாத்தானிய தத்துவங்கள் எனது இருதயத்தில் ஆழமாக வேரூன்றின, மற்றும் எனது சுபாவமாகிவிட்டன. நான் இந்த விஷங்களால் வாழ்கிறேன், மேலும் மேலும் கர்வமும் மற்றும் தற்பெருமையும் கொண்டவளாக ஆகிறேன், புகழையும் மற்றும் அந்தஸ்தையும் நேசித்து, எப்போதும் மற்றவர்களை விட முன்னேறிச் செல்லவும் மற்றும் சிறந்தவளாகவும் இருக்க முயற்சிக்கிறேன். நான் சரியான பாதையில் செல்லவில்லை என்பதால், ஆனால் இந்த சீர்கெட்ட, சாத்தானிய மனப்பான்மைக்குள் வாழ்வதால், நான் கண்மூடித்தனமாக இருந்தேன், மேலும் எந்த பிரச்சினைகளின் மூலத்தையும் பார்க்க முடியவில்லை, மற்றவர்களின் பிரச்சினைகளையும் என்னால் தீர்க்க முடியவில்லை, மேலும் திருச்சபையின் வேலையைத் தாமதப்படுத்தினேன். நான் எனது கடமையைச் செய்யவில்லை, ஆனால் பொல்லாப்பைச் செய்து கொண்டிருந்தேன். நான் தேவனுக்கு முன்பாக சாஷ்டாங்கமாக விழுந்து வணங்கினேன் மற்றும் அவரிடம் மனந்திரும்பினேன்: “தேவனே, நான் பெயருக்காக மற்றும் ஆதாயத்திற்காக எனது கடமைகளைப் புறக்கணித்துவிட்டேன், உம்மை முட்டாளாக்கவும் ஏமாற்றவும் முயற்சிக்கிறேன். நான் சபிக்கப்பட வேண்டும்! தேவனே, நான் இனி இப்படி இருக்க விரும்பவில்லை. நான் உம்மிடம் மனந்திரும்ப விரும்புகிறேன்.” பின்னர் நான் தேவனிடமிருந்து இந்த வார்த்தைகளை வாசித்தேன்: “நீங்கள் தேவனுடைய சிருஷ்டிகளாய் இருப்பதால், நீங்கள் ஒரு சிருஷ்டியின் கடமையைச் செய்ய வேண்டும். உங்களுக்கு வேறு எந்தத் தேவைகளும் இல்லை. நீங்கள் இப்படித்தான் ஜெபிக்க வேண்டும்: ‘தேவனே! எனக்கு அந்தஸ்து இருந்தாலும் இல்லாவிட்டாலும், இப்போது என்னையே நான் புரிந்துகொள்கிறேன். எனது அந்தஸ்து உயர்ந்தால் உம்முடைய உயர்த்துதலே அதற்குக் காரணமாகும், அது குறைவாக இருந்தால் உம்முடைய நியமனமே அதற்குக் காரணமாகும். எல்லாம் உமது கரங்களில் உள்ளது. எனக்கு எந்த விருப்பத்தேர்வுகளும் இல்லை, எந்தப் புகார்களும் இல்லை. … அந்தஸ்தைப் பற்றி நான் சிந்திப்பதில்லை; எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, நான் ஒரு சிருஷ்டி தானே. நீர் பாதாளக் குழியில், அக்கினியும் கந்தகமும் எரிகிற கடலில் என்னை வைத்தாலும், நான் ஒரு சிருஷ்டியைத் தவிர வேறல்ல. நீர் என்னைப் பயன்படுத்தினால், நான் ஒரு சிருஷ்டியாயிருக்கிறேன். நீர் என்னைப் பரிபூரணப்படுத்தினால், நான் இன்னும் ஒரு சிருஷ்டியாகத்தான் இருக்கிறேன். நீர் என்னைப் பரிபூரணப்படுத்தவில்லை என்றாலும், நான் இன்னும் உம்மை நேசிப்பேன், ஏனென்றால் நான் ஒரு சிருஷ்டியைத் தவிர ஒன்றுமில்லை’” (வார்த்தை, தொகுதி 1. தேவனுடைய தோற்றமும் கிரியையும். “நீ ஒரு சீர்கெட்டவனாக இருக்க ஏன் விருப்பமில்லாதிருக்கிறாய்?”). தேவனின் வார்த்தைகள் எனக்குச் செயல்படுத்துவதற்கான பாதையைக் கொடுத்தன. நான் மாற்றப்பட்டாலும் சரி, அல்லது என்னிடம் அந்தஸ்து இருந்தாலும் சரி, நான் இன்னும் சத்தியத்தைப் பின்பற்றி, எனது கடமையைச் சிறப்பாகச் செய்ய வேண்டியிருந்தது, மேலும் எனது கடமையில் சத்தியத்தை நடைமுறைப்படுத்துவதிலும், மற்றும் எனது சாத்தானிய மனநிலையைத் தூக்கி எறிவதிலும் கவனம் செலுத்த வேண்டும். அதன் பிறகு நான் எனது கடமையில் எனது நோக்கங்களைச் சரிசெய்தேன், மேலும் தேவனுடைய வார்த்தைகளை வாசித்து மற்றும் ஜெபிக்க அவருக்கு முன்பாக என்னை அமைதிப்படுத்துவதில் கவனம் செலுத்தினேன். நான் திருச்சபையின் பிரச்சினைகளைத் தேவனின் கரங்களில் கொடுத்தேன் மேலும், அவரை நோக்கிப் பார்த்தேன், மற்றும் சகோதர சகோதரிகளுடன் சத்தியத்தை நாடினேன். திருச்சபையில் இருந்த அந்தப் பிரச்சினைகள் மிக விரைவாகத் தீர்க்கப்பட்டன. நான் தேவன்பேரில் நன்றியுணர்வால் நிறைந்தேன். தேவன் மிகவும் உண்மையானவர், மிகவும் அன்பானவர், மற்றும் அவர் எனக்கு ஆதரவாக எனது அருகில் இருந்தார், என்னைச் சுத்திகரிப்பதற்கும் மறுரூபப்படுத்துவதற்கும் விஷயங்களை அமைத்தார். எனது விசுவாசத்தில் சத்தியம் மற்றும் மனநிலை மாற்றத்தைத் தொடர்வது எவ்வளவு முக்கியமானது என்பதையும் நான் உணர்ந்தேன்.

ஆறு மாதங்களுக்குப் பிறகு, இன்னும் சில திருச்சபைகளின் பணிக்கான பொறுப்பு என்னிடம் கொடுக்கப்பட்டது. அந்தஸ்து பெறுவதற்கான எனது ஆசை எவ்வளவு வலிமையானது என்பதையும், எனது மனநிலை எவ்வளவு கர்வமானது என்பதையும் அறிந்த நான், எனது நோக்கங்களைச் சரிசெய்வதற்கும் மற்றும் எனது கடமையைச் சிறப்பாகச் செய்யவும் தேவனிடம் உள்ளார்ந்து ஜெபித்தேன். அந்த நேரத்தில் நான் சகோதரி வாங் உடன் இணைக்கப்பட்டேன், அவர் பிரச்சினைகளின் மீது தெளிவான கண்ணோட்டமும், பிரச்சனைகளைக் கையாள்வதில் முதிர்ச்சியடைந்துமிருந்தார். நான் அவரிடம் அடிக்கடி ஆலோசனை கேட்டேன், மற்றும் அவருடைய பெலத்திலிருந்து கற்றுக்கொண்டேன். இவ்வாறாக சில மாதங்களுக்குப் பிறகு, பிரச்சினைகளைத் தீர்ப்பதற்கும், பலவிதமான திருச்சபை வேலைகளைச் செய்வதற்கும் சத்தியத்தின் மீது ஐக்கியப்படுவதில் நான் நிறைய முன்னேறினேன். சகோதர சகோதரிகள் என்னையும் மதித்தனர். மிக விரைவில், நான் விசுவாசத்திற்கு ஒப்பீட்டளவில் புதியவளாக இருந்தாலும், சகோதரி வாங்கைப் போலவே எனது ஐக்கியம் நன்றாக இருந்தது மற்றும் பிரச்சினைகளைக் கையாளும் திறனில் நான் வளர்ந்தேன் என்று நினைத்து, நான் மீண்டும் என்னைப் பற்றி உண்மையிலேயே மகிழ்ச்சியடைய ஆரம்பித்தேன். எனது வளர்ச்சி உயர்ந்துவிட்டது என்று நான் நினைத்தேன். ஒவ்வொரு திருப்பத்திலும் எனது கர்வம் வெளிப்படுவதை நான் உணரவில்லை, மேலும் பெயர் மற்றும் அந்தஸ்துக்கான எனது ஆசை முன்னெப்போதையும் விட வலுவாக திரும்பி வந்துவிட்டது. எல்லாவற்றிலும் நான் சொல்வதை சகோதரி வாங் கேட்க வேண்டும் என்று நான் விரும்பினேன். அவருடைய ஐக்கியத்திற்கு மற்றவர்கள் ஒப்புதல் கொடுப்பதையோ அல்லது திருச்சபை விஷயங்களில் அவர் முன்னின்று நடத்துவதையோ என்னால் பொறுத்துக்கொள்ள முடியவில்லை. எனக்கு சில நடைமுறைப்படுத்துதல் இருப்பதாகவும், மற்றும் நிறைய அனுபவங்களைக் குவித்திருப்பதாகவும், நான் அனுபவமற்றவள் அல்ல என்றும், எனது திறமை அவருக்கு இணையாக இருப்பதாகவும் கருதினேன். நாங்கள் இருவரும் தலைவர்கள், எனவே அவர் ஏன் எப்போதும் முன்னணி வகிக்கிறார்? நான் ஏன் அவர் பேச்சைக் கேட்க வேண்டும்? அப்படியே தொடர்ந்தால், பெயருக்கு மட்டும் நான் தலைவர் என்று ஆகிவிடாதா? அப்போதிருந்து, நான் கடினமாக உழைக்க ஆரம்பித்தேன், தேவனுடைய வார்த்தைகளால் என்னை ஆயத்தப்படுத்திக் கொண்டேன், அதனால் நான் அவரை விஞ்ச முடியும், மேலும் சக ஊழியர்களின் கூடுகைகளில், திருச்சபை வேலை பற்றிய எங்கள் விவாதங்களின் போது, அவர் தனது கருத்துக்களை வெளிப்படுத்தியபோது, நான் வேண்டுமென்றே சிறு சிறு விஷயங்களை பெரிதுபடுத்தி மேலும் அவற்றில் தவறுகளைக் கண்டேன். நான் அவரைத் தாழ்த்தி மற்றும் என்னை உயர்த்த எனது “புத்திசாலித்தனமான யோசனையை” பின் பகிர்ந்து கொள்வேன். சிறிது காலம் கழித்து, திருச்சபை வேலை பற்றி விவாதிக்கும் போது, சில சக ஊழியர்கள் எனது யோசனைகளை விரும்பினர், மேலும் அவர்களுக்குப் பிரச்சனைகள் இருக்கும்போது என்னிடம் வந்து எனது ஆலோசனைகளைக் கேட்க ஆரம்பித்தனர். அவர்கள் அனைவரும் என்னைச் சுற்றி திரண்டிருப்பதை நான் மிகவும் விரும்பினேன். பின்னர், சிசிபி அவரைக் கண்காணித்ததால், சகோதரி வாங் தனது கடமையைச் செய்ய வெளியே செல்ல முடியாமல் போனார், எனவே இதற்கிடையில் திருச்சபையின் வேலைகளுக்கு நான் மட்டுமே பொறுப்பானேன். நான் வேலையால் திணறுவதாக உணரவில்லை, ஆனால் உண்மையில் நிம்மதியாக இருந்தேன், இறுதியாக நான் எல்லாவற்றையும் பற்றி இறுதி முடிவை சொல்ல முடியும் என்று நினைத்தேன். அந்த நேரத்தில் நான் எனது சிந்திக்கும் முறை சரியில்லை என்பதை உணர்ந்தேன், ஆனால் நான் என்னைப் பற்றி சிந்திக்கவோ அல்லது அதைத் தீவிரமாக எடுத்துக் கொள்ளவோ இல்லை.

ஒரு நாள் நான் வேறொரு பகுதியில் நடக்கும் கூடுகையில் கலந்து கொள்ள வேண்டும் என்று ஒரு தலைவர் என்னிடம் கூறினார். நான் எனது கடமையைச் செய்த பிராந்தியத்திலிருந்து கிட்டத்தட்ட 10 பேர் மட்டுமே தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டதாக நான் அறிந்தேன். நான் பதவி உயர்வு பெறுவதாகவும் நான் கேள்விப்பட்டேன். உண்மையில் நான் ஏதோவொன்றாக உணர்ந்தேன், நான் எங்கள் பிராந்தியத்தில் மிகச் சிறந்தவள் என்று நினைத்தேன். நான் உற்சாகமான மனநிலையுடன் மற்ற நான்கு சகோதரிகளுடன் ரயிலில் ஏறினேன், ஆனால் வழியில் எதிர்பாராத ஒன்று நடந்தது. சீனக் கம்யூனிஸ்ட் காவல்துறையினரால் நாங்கள் கண்காணிக்கப்பட்டு கைது செய்யப்பட்டோம். அவர்களின் விசாரணைகள் பலனளிக்கவில்லை, எனவே “சட்ட அமலாக்கத்தை பலவீனப்படுத்துவதற்கு க்ஸியே ஜியாவோ அமைப்பை ஒழுங்கமைத்து மேலும் பயன்படுத்தியதற்காக” அவர்கள் எனக்கு இரண்டு ஆண்டுகள் கடின உழைப்புத் தண்டனை விதித்தனர். எனது தண்டனைக்குப் பிறகு நான் புடமிடுதலில் மூழ்கினேன். தேவனைப் பற்றிய தவறான புரிதல்களும் மற்றும் சந்தேகங்களும் எனது இருதயத்தில் எழுந்தன: “நான் பதவி உயர்வு பெறவிருந்தபோது நான் ஏன் கைது செய்யப்பட்டு சிறையில் அடைக்கப்பட்டேன்? தேவன் என்னைத் தடுத்து நிறுத்துகிறாரா, என்னை வெளிப்படுத்தவும் மற்றும் அகற்றவும் இதைப் பயன்படுத்துகிறாரா? எனது கடமையைச் செய்வதற்கும் மற்றும் இரட்சிக்கப்படுவதற்கும் வாய்ப்பை நான் இழந்துவிட்டேனா?” நான் மிகவும் வேதனையில் இருந்தேன், மேலும் நான் மிகவும் குழப்பத்தில் இருந்தேன். பல முறை, நான் அழுது தேவனிடம் ஜெபித்தேன்: “தேவனே, உம்முடைய சித்தம் இப்போது எனக்குப் புரியவில்லை. நீர் என்னை விரும்பவில்லை என்பதால் நீர் என்னை நிராகரிப்பது போல் உணர்கிறேன். தேவனே, உமது சித்தத்தைப் புரிந்துகொள்ள என்னைப் பிரகாசமாக்கவும் மற்றும் வழிகாட்டவும் நான் உம்மைக் கெஞ்சுகிறேன், எனவே இந்த சூழ்நிலையில் சத்தியத்திற்குள் எவ்வாறு நுழைவது என்பதை நான் அறிந்துகொள்ளலாம்.” எனது ஜெபத்தைக் கேட்டதற்கு தேவனுக்கு நன்றி. ஒரு நாள், அதே சிறைக் கூடத்தில் இருந்த ஒரு சகோதரி, தான் நகலெடுத்த தேவனின் வார்த்தைகள் அடங்கிய குறிப்பை திருட்டுத்தனமாக என்னிடம் விரைவாகக் கொடுத்தார். அவை கூறியதாவது: “சகல ஜனங்களுக்கும், சுத்திகரிப்பு என்பது மிகவும் வேதனையானது மற்றும் அதை ஏற்றுக்கொள்வது மிகவும் கடினமாக இருக்கிறது—ஆனாலும், சுத்திகரிப்பின் போதுதான் தேவன் மனுஷனிடம் தமது நீதியான மனநிலையை தெளிவுபடுத்துகிறார், மேலும் மனுஷனுக்கான தேவைகளை பகிரங்கப்படுத்துகிறார், மேலும் அதிக அறிவொளியையும், உண்மையான கிளைநறுக்குதலையும் கையாளுதலையும் கொடுக்கிறார்; உண்மைகளுக்கும் சத்தியத்திற்கும் இடையிலான ஒப்பீட்டின் மூலம், அவர் மனுஷனுக்கு தம்மையும் சத்தியத்தையும் பற்றிய அதிக அறிவைக் கொடுக்கிறார், மேலும் தேவனுடைய சித்தத்தைப் பற்றிய அதிகமானப் புரிதலை மனுஷனுக்குக் கொடுக்கிறார், இவ்வாறு தேவன் மீது உண்மையான மற்றும் தூய்மையான அன்பைக் கொண்டிருக்க மனுஷனை அனுமதிக்கிறார். சுத்திகரிப்பு செய்வதில் தேவனுடைய நோக்கங்கள் அத்தகையவை. தேவன் மனுஷரில் செய்யும் சகல கிரியைகளுக்கும் அதன் சொந்த நோக்கங்களும் முக்கியத்துவமும் உள்ளது; தேவன் அர்த்தமில்லாத கிரியையைச் செய்வதில்லை, மனுஷனுக்கு நன்மை பயக்காத கிரியையையும் அவர் செய்வதில்லை. சுத்திகரிப்பு என்றால் தேவனுடைய சமூகத்திலிருந்து ஜனங்களை நீக்குவது என்று அர்த்தமல்ல, அவர்களை நரகத்தில் அழிப்பது என்றும் அர்த்தமில்லை. மாறாக, அதற்கு சுத்திகரிப்பின் போது மனுஷனுடைய மனநிலையை மாற்றுவது, அவனுடைய நோக்கங்களை, அவனுடைய பழைய கண்ணோட்டங்களை மாற்றுவது, தேவன் மீதான அவனுடைய அன்பை மாற்றுவது மற்றும் அவனது முழு ஜீவியத்தையும் மாற்றுவது என்று அர்த்தமாகும். சுத்திகரிப்பு என்பது மனுஷனுடைய ஒரு உண்மையான சோதனையாகும் மற்றும் உண்மையான பயிற்சியின் ஒரு வடிவமாகும், மேலும் சுத்திகரிப்பின் போது மட்டுமே அவனுடைய அன்பானது தனது உள்ளார்ந்த செயல்பாட்டை வழங்க முடியும்” (வார்த்தை, தொகுதி 1. தேவனுடைய தோற்றமும் கிரியையும். “சுத்திகரிப்பை அனுபவிப்பதன் மூலம் மட்டுமே மனுஷனால் மெய்யான அன்பைக் கொண்டிருக்க முடியும்”). உடனே எனது இருதயம் பிரகாசமாகியது. இந்தச் சூழ்நிலை எனக்கான தேவனின் உபத்திரவமாக இருந்தது. என்னை அகற்றுவது அவருடைய சித்தம் அல்ல, ஆனால் என்னைப் பற்றி சிந்திக்கவும், மற்றும் என்னை அறிந்து கொள்ளவும், மற்றும் சத்தியத்திற்குள் நுழையவும் என்னைச் சிறந்தவளாகச் செய்ய வேண்டும் என்பதே அவர் சித்தமாகும். நான் இனியும் எதிர்மறையாகவும் பெலவீனமாகவும் இருக்க முடியாது, மேலும் எனது சொந்த எண்ணங்களின்படி செல்ல முடியாது மற்றும் தேவனின் சித்தத்தைப் பற்றி ஊகிக்க முடியாது என்று எனக்குத் தெரியும். அதற்குப் பதிலாக, நான் என்னை அமைதிப்படுத்தி, சத்தியத்தைத் தேட வேண்டும், மேலும் என்னைப் பற்றி உள்ளார்ந்து சிந்திக்க மற்றும் அறிந்து கொள்ள வேண்டும்.

ஒரு இரவு, என்னால் தூங்கவே முடியவில்லை, நான் அவ்வாறு எதிர்பார்க்கவில்லை என்றாலும், தேவன் ஏன் எனக்கு இது நடக்க அனுமதித்தார் என்று நான் ஆச்சரியப்பட்டேன். பின் தேவனின் வார்த்தைகள் நினைவுக்கு வந்தன: “சிவப்பான பெரிய வலுசர்ப்பத்தை நீங்கள் உண்மையிலேயே வெறுக்கிறீர்களா? நீங்கள் மெய்யாக, உண்மையிலேயே அதை வெறுக்கிறீர்களா? நான் ஏன் உங்களிடம் பல முறை கேட்கிறேன்? இந்தக் கேள்வியை நான் ஏன் மீண்டும் மீண்டும் கேட்கிறேன்?” (வார்த்தை, தொகுதி 1. தேவனுடைய தோற்றமும் கிரியையும். “முழு பிரபஞ்சத்திற்கான தேவனுடைய வார்த்தைகள், அத்தியாயம் 28”). என்னை நானே மீண்டும் மீண்டும் கேட்டேன்: “நான் உண்மையிலேயே சிவப்பான பெரிய வலுசர்ப்பத்தை வெறுக்கிறேனா? நான் உண்மையிலேயே நிஜமாகவே அதை வெறுக்கிறேனா?” பிறகு ஜீவனுக்குள் பிரவேசிப்பது குறித்த பிரசங்கங்கள் மற்றும் ஐக்கியம் என்பதிலிருந்து இந்த பத்தியை நினைத்தேன்: “சிலர் இப்படிச் சொல்வார்கள், ‘நான் எல்லாவற்றையும் விட சிவப்பான பெரிய வலுசர்ப்பத்தை வெறுக்கிறேன் என்று. அது என்னை ஒடுக்கியது மற்றும் என்னை வேட்டையாடியது, மேலும் நீண்ட காலத்திற்கு முன்பே அதன் பொல்லாத முகத்தை நான் பார்த்தேன். நான் அதைப் புறக்கணித்துவிட்டேன்.’ நீங்கள் அதைப் புறக்கணித்துவிட்டீர்கள் என்று சொல்கிறீர்கள், அப்படியானால் நீங்கள் தேவனுக்கு முழுமையாகக் கீழ்ப்படிவதாக அர்த்தமா? தேவன் மீது உங்களுக்கு உண்மையான அன்பு இருக்கிறதா? சிவப்பான பெரிய வலுசர்ப்பத்தைக் கைவிட்டதற்கான சில உறுதியான அறிகுறி இருக்க வேண்டும். நீங்கள் இன்னும் சிவப்பான பெரிய வலுசர்ப்பத்தின் விஷங்களால் நிரம்பியிருந்தால், மற்றும் அதன் கண்ணோட்டங்களின்படி விஷயங்களை நீங்கள் இன்னும் தீர்மானிக்கிறீர்கள் என்றால், இது நீங்கள் அதை உண்மையிலேயே கைவிடவில்லை என்பதைக் காட்டுகிறது. நீங்கள் அதை எவ்வளவு வெறுத்தாலும், அதன் சிந்தனை மற்றும் முன்னோக்குகள், அதன் முரண்பாடுகள் மற்றும் தவறுகள் பற்றிய பகுத்தறிவு உங்களுக்கு இன்னும் இல்லை என்றால், உங்கள் கண்ணோட்டங்களும் மற்றும் உங்கள் செயல்களும் இன்னும் அதன் விஷத்தால் ஆளப்பட்டால், நீங்கள் சிவப்பான பெரிய வலுசர்ப்பத்தைப் புறக்கணித்துவிட்டீர்கள் என்று எப்படி சொல்ல முடியும்? உங்கள் எண்ணங்கள், வாழ்க்கையைப் பற்றிய உங்கள் மனோபாவம், உங்கள் கண்ணோட்டங்கள் இவை அனைத்தும் சிவப்பான பெரிய வலுசர்ப்பத்தினுடையதைப் போலவே இருக்கின்றன—அவை அனைத்தும் அதற்குச் சொந்தமானது, அதனால்தான் நீங்கள் இன்னும் சாத்தானின் கட்டுப்பாட்டின்கீழ் வாழ்கிறீர்கள். … சாத்தானின் தாக்கத்திலிருந்து உண்மையிலேயே தப்பிக்க, நாம் தேவனின் நியாயத்தீர்ப்பு மற்றும் சிட்சைக்கு உட்பட வேண்டும்; நமக்குள் இருக்கும் சாத்தானின் விஷங்கள் அனைத்தையும் நாம் முற்றிலுமாக அகற்றி மற்றும் சுத்தப்படுத்த வேண்டும். நாம் நமது இருதயங்களின் ஆழத்திலிருந்து தேவனை நேசிக்கவும், மற்றும் கீழ்ப்படியவும் முடிய வேண்டும். இதுதான் உண்மையிலேயே சிவப்பான பெரிய வலுசர்ப்பத்தைக் கைவிடுவதாகும். அது சத்தியம் என்று இருக்கும்போது, தேவனின் வார்த்தைகள் நம் இருதயங்களில் ஆட்சி செய்யும் போது, நாம் தேவனைப் பெரியவர் என்று உயர்த்தி, மற்றும் தேவனுக்கு என்றென்றும் நீடிக்கும் கீழ்ப்படிதலையும் ஆராதனையையும் கொண்டிருக்கும்போது, நாம் இனி சிவப்பான பெரிய வலுசர்ப்பத்தின் வஞ்சனைகளுக்கும், கட்டுப்பாடுகளுக்கும், சீர்கேட்டிற்கும் உட்பட்டிருக்க மாட்டோம்—அப்போதுதான் சாத்தானின் தாக்கத்திலிருந்து நாம் உண்மையிலேயே தப்பித்தோம் என்று சொல்ல முடியும்.” இந்த வார்த்தைககளின் வெளிச்சத்தில், சகோதர சகோதரிகளைக் கைது செய்து துன்புறுத்தியதற்காகவும், மற்றும் தேவனின் கிரியையை இடையூறு செய்வதற்காகவும் மற்றும் துன்புறுத்துவதற்காகவும் மட்டுமே நான் சாத்தானை வெறுக்கிறேன் என்பதை உணர்ந்தேன், ஆனால் அது உண்மையில் அதை வெறுப்பதும் கைவிடுவதும் இல்லை. உண்மையிலேயே வெறுப்பதும் கைவிடுவதும் அதன் பொல்லாத, பிற்போக்கான சாரத்தை முழுமையாகப் பார்ப்பதன் மூலம் மட்டுமே கொண்டுவர முடியும், எனவே நமது திடமான விசுவாசத்தின் மூலம் அதை நம்மால் உண்மையாக வெறுக்க முடியும், மேலும் நமக்குள் அதன் நச்சுகளைக் கைவிட முடியும். சிவப்பான பெரிய வலுசர்ப்பத்தினால் கைது, துன்புறுத்தல் மற்றும் சித்திரவதைகளைத் தனிப்பட்ட முறையில் அனுபவித்து, மற்றும் வலுக்கட்டாயமாக போதிக்கப்பப்பட்டதன் மூலம், அது சத்தியத்தை வெறுக்கும் மற்றும் தேவனை வெறுக்கும் ஒரு பிசாசு என்பதை நான் உண்மையில் பார்த்தேன். அது மனிதனை ஏமாற்றுபவனாகவும், சீர்கெடுப்பவனாகவும் இருப்பதைக் கண்டேன். இது நாத்திகம் மற்றும் பொருள்முதல்வாதத்தைத் திடமாக ஆதரிக்கிறது, தேவனின் இருப்பை மறுப்பதில் தீர்மானமாக உள்ளது, மேலும் தன்னை “சிறந்தவர், புகழ்பெற்றவர் மற்றும் சரியானவராக” உயர்த்திக் காட்டவும் மற்றும் ஆடம்பரமாகக் காண்பிக்கவும் தன்னால் முடிந்த அனைத்தையும் செய்கிறது. அது தன்னை மக்களின் இரட்சகராகப் போற்றிக் கொள்கிறது, மேலும் ஒவ்வொருவரும் அதை ஆராதிக்கவும், தேவனைப் போல் தன்னை நம்பவும் விரும்புகிறது, மக்களின் இருதயங்களில் தேவன் இடத்தில் தன்னை மாற்ற வேண்டும் என்று வீணாக நம்புகிறது. சிவப்பான பெரிய வலுசர்ப்பம் மிகவும் இழிவானது, பொல்லாப்பானது மற்றும் வெட்கமற்றது. மேலும் எனது சாரம் அதன் சாரத்திற்கு மிகவும் இணையாக இருப்பதை உணர்ந்தேன். தேவன் என்னை உயர்த்தினார், ஒரு தலைவரின் கடமையில் செயல்படுத்த, மேலும் சத்தியத்தின் மீதான ஐக்கியத்தின் மூலம் பிரச்சினைகளை எவ்வாறு தீர்ப்பது என்பதைக் கற்றுக்கொள் என்னை அனுமதித்தார், அதனால் மற்றவர்கள் அறிந்து கொள்ளவும், தேவனுக்குக் கீழ்ப்படியவும் முடியும், ஆனால் மற்றவர்கள் என்னை மதிக்கவேண்டும் மற்றும் நான் சொல்வதைச் செய்யவேண்டும் என்பதற்காக நான் அந்த வாய்ப்பைப் பயன்படுத்தி முடிந்தவரை பகட்டாகக் காட்டிக்கொண்டேன். அப்படிச் செய்வதன் மூலம் நான் தேவனை எதிர்க்கவில்லையா? நான் சகோதரி வாங் மீது பொறாமை கொண்டேன், மற்றும் நான் அவரை ஒதுக்கி வைத்தேன், எப்போதும் அவரது தவறுககளைத் தாக்கினேன் மற்றும் அவரை இழிவுபடுத்தினேன். திருச்சபையில் நான் இறுதி முடிவைச் சொல்ல முடியும் என்பதால், அவரைப் பணிநீக்கம் செய்யக்கூட நான் ஆவலாக இருந்தேன். நான் ஒரு சர்வாதிகாரி போல் செயல்படவில்லையா? “ஒரே ஒரு வல்லவன்தான் இருக்க முடியும்” மற்றும் “பிரபஞ்சம் முழுவதிலும், நான் மட்டுமே மேலோங்கி ஆளுகை செய்கிறேன்” என்பன போன்ற சிவப்பான பெரிய வலுசர்ப்பத்தின் விஷங்களால் நான் கட்டுப்படுத்தப்படுகிறேன் அல்லவா? தேவனின் நிர்வாக ஆணைகள் கூறுகின்றன, “மனிதன் தன்னைத்தானே மகிமைப்படுத்தவோ, தன்னைத்தானே பெருமைப்படுத்தவோ கூடாது. அவன் தேவனையே தொழுதுகொண்டு அவரையே உயர்த்தவேண்டும்” (வார்த்தை, தொகுதி 1. தேவனுடைய தோற்றமும் கிரியையும். “ராஜ்யத்தின் காலத்தில் தேவனால் தெரிந்துகொள்ளப்பட்ட ஜனங்கள் கீழ்ப்படிய வேண்டிய பத்து நிர்வாகக் கட்டளைகள்”). நான் காட்சிப்படுத்திய அனைத்தையும் திரும்பிப் பார்க்கும்போது, அதை எப்படி எனது கடமையைச் செய்ததாகக் கூற முடியும்? நான் பொல்லாப்பு செய்து தேவனை எதிர்த்தேன்! எனது செயல்கள் நீண்ட காலத்திற்கு முன்பே தேவனின் நிர்வாக ஆணைகளை மீறியது, மேலும் தேவன் என்னை தண்டித்து நிறுத்தவில்லை என்றால், எனது பொல்லாப்பான பாதையில் என்னைத் தடுக்க அவர் அந்த சூழ்நிலையைப் பயன்படுத்தாவிட்டால், எனது சொந்த சுபாவம் மற்றும் லட்சியங்களின்படி நான் தொடர்ந்திருந்தால், இறுதியாக நான் ஒரு பெரிய பொல்லாப்பு செய்து மற்றும் தேவனால் தண்டிக்கப்படும் முடிவு வரை புகழ் மற்றும் அந்தஸ்துக்காக நான் எதை வேண்டுமானாலும் செய்திருப்பேன் என்று என்னால் உறுதியாக சொல்ல முடியும். இதை உணர்ந்தது எனக்கு ஒரு தீவிர விழிப்புணர்வாகஇருந்தது. நான் மிகவும் ஆபத்தான கட்டத்தை அடைந்தேன், ஆனால் முற்றிலும் சுற்றி நடப்பதை மறந்திருந்தேன். ஒரு படலம் போல, இந்த சிவப்பான பெரிய வலுசர்ப்பம் இல்லாமல், அதன் விஷம் எனக்குள் எவ்வளவு இருந்தது, நான் உண்மையில் அந்த வகையைச் சார்ந்தவ ள் என்பதை நான் பார்த்திருக்கவே முடியாது. நான் உண்மையில் அதை விட்டுவிட்டு அதன் விஷத்திலிருந்து என்னை விடுவிக்க முற்பட்டிருக்க முடியாது. தேவன் செய்த எல்லாமே என்னைச் சுத்தப்படுத்தவே என்பதை நான் கண்டேன், மேலும் என்னை இரட்சித்ததற்காய் எனது இருதயத்தின் ஆழத்திலிருந்து அவருக்கு நன்றி சொன்னேன்.

சிறையில் நான் என்னைப் பற்றி நிறைய சிந்தித்தேன், குறிப்பாக எனது கடமையைச் செய்வதற்கான வாய்ப்புகளை நான் பொக்கிஷமாகக் கருதவில்லை, மாறாக புகழையும் மற்றும் அந்தஸ்தையும் தேடி சாத்தானின் விஷத்தால் வாழ்ந்தேன் என்று வருந்தினேன். நான் சத்தியத்திற்கு எதிரான பல காரியங்களைச் செய்தேன், இது சகோதர சகோதரிகளைக் காயப்படுத்தியது, மேலும் நான் திருச்சபையின் வேலைக்குத் தடைசெய்தேன் மற்றும் இடையூறு செய்தேன். நான் தேவனை மிகவும் காயப்படுத்தினேன்; நான் இவ்வளவு பெரிதாக கடன்பட்டிருந்தேன் , மேலும் வருத்தத்தால் நிரம்பினேன். அதன் பிறகு தான் நான் சத்தியத்தைப் பின்தொடர்ந்து தேவனின் நியாயத் தீர்ப்பையும் மற்றும் சிட்சையையும் அனுபவிக்க வேண்டும் என்ற ஆழ்ந்த விருப்பத்தைக் கொண்ண்டேன், அதனால் நான் விரைவில் அந்த விஷங்களிலிருந்து விடுபட்டு மனித சாயலில் வாழ முடியும். நான் வெளியேறிய பிறகு எனது கடமையை மீண்டும் தொடங்கினேன், நான் மீண்டும் ஒரு திருச்சபைத் தலைவராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டபோது, முன்பு போல் நான் மிகையான மனநிறைவும் மற்றும் தன்னிறைவும் உணரவில்லை. மாறாக, அதை ஒரு பெரிய பொறுப்பாக, நான் பொக்கிஷமாகக் கருத வேண்டிய தேவனின் கட்டளையாக, மேலும் சத்தியத்தைத் தொடரவும் மற்றும் எனது கடமையை நிறைவேற்றவும் என்னால் முடிந்த அனைத்தையும் செய்ய வேண்டும் என்று நான் உணர்ந்தேன். அடிக்கடி சிட்சிக்கப்பட்டு, தண்டித்து நிறுத்தப்பட்டதால் முடிவாக சாத்தானால் ஏமாற்றப்பட்ட எனது ஆத்துமாவை எழுப்பியது. சத்தியத்தைப் பின்தொடர்வதும், எனது மனநிலையில் மாற்றத்தைத் தொடர்வதும், மேலும் சிருஷ்டிக்கப்பட்ட உயிரினத்தின் கடமையை நன்றாகச் செய்வதும் ஆகியவை மட்டுமே சரியான நாட்டங்கள் என்பதை நான் உணர்ந்தேன்! புகழ் மற்றும் அந்தஸ்துக்கான எனது ஆசை முன்பு இருந்ததைப் போல வலுவாக இல்லை, மேலும் நான் கர்வம் குறைந்துகொண்டே வருபவளாக மாறுகிறேன். நான் மற்றவர்களுடன் நன்றாக வேலை செய்ய முடிகிறது மற்றும் எனது கடமையை ஒழுங்காகச் செய்ய முடிகிறது, மேலும் இப்போது நான் கொஞ்சம் மனித சாயலில் வாழ்கிறேன். சிறிய விதமான மாற்றம் எளிதில் வந்துவிடவில்லை என்பதை ஆழமாக நான் உணர்கிறேன். இது அனைத்தும் தேவனின் வார்த்தைகளின் நியாயத்தீர்ப்பு மற்றும் சிட்சையினால் அடையப்பட்டது. சர்வ வல்லமையுள்ள தேவனின் இரட்சிப்புக்காக நான் நன்றி கூறுகிறேன்!