சோதனைகள் மற்றும் உபத்திரவங்கள் மூலம் பரிபூரணமாக்கப்பட்ட விசுவாசம்
ஷு சாங், தென் கொரியா 1993 ஆம் ஆண்டு எனது அம்மாவிற்கு உடல்நலப் பிரச்சினை ஏற்பட்டது, அதன் விளைவாக எனது முழுக் குடும்பமும் கர்த்தராகிய...
சிறைச்சாலையின் துன்பம்
2004 ஆம் ஆண்டு மே மாதத்தில், ஒரு நாள், நான் சில சகோதர சகோதரிகளுடன் ஒரு கூட்டத்தில் கலந்துகொண்டிருந்தபோது, 20க்கும் மேற்பட்ட காவல்துறை அதிகாரிகள் உள்ளே புகுந்தனர். அவர்கள் மாநகரத் தேசிய பாதுகாப்புப் படையைச் சேர்ந்தவர்கள் என்றும், கடந்த நான்கு மாதங்களாக என்னுடைய கைப்பேசியை அவர்கள் கண்காணித்து வருவதாகவும் சொன்னார்கள். தாங்கள் மாகாணம் தழுவிய சட்ட விரோதத் தடுப்பு நடவடிக்கையின் ஒரு பகுதியினர் என்றும், சர்வ வல்லமையுள்ள தேவனுடைய விசுவாசிகள் பலர் கைது செய்யப்பட்டுள்ளதாகவும் அவர்கள் கூறினர். நகரத்தில் உள்ள கம்யூனிஸ்ட் கட்சி பள்ளிக்கு விசாரணைக்காக என்னை அழைத்துச் சென்றனர். நான் உள்ளே நுழைந்தவுடன், அவர்கள் என்னை என் காலணிகளைக் கழற்றிவிட்டுக் குந்தி உட்காரும்படி கட்டளையிட்டனர். சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு, என் கால்கள் மரத்துப் போயின, ஆனால் நான் நிலையை மாற்ற விரும்பும் போதெல்லாம், தசையை அசைக்க எனக்கு அனுமதி இல்லை என்று காவல்துறையினர் என்னைப் பார்த்துக் குரைப்பார்கள். என்னைக் கேள்வி கேட்கத் தொடங்குவதற்கு முன், அவர்கள் என்னை இரண்டு மணி நேரத்திற்கும் மேலாக அங்கேயே குந்தி உட்கார வைத்தனர். “உங்கள் தலைவர் யார்? திருச்சபையின் பணம் எங்கே வைக்கப்பட்டுள்ளது?” நான் ஒன்றும் சொல்லவில்லை. தேசிய பாதுகாப்புப் படைத் தலைவர் பின்னர் ஒரு ஜோடி கைவிலங்குடன் வந்து கடுமையாக, “அவளுடன் உங்கள் நேரத்தை வீணாக்காதீர்கள். அவளுக்கு இவற்றின் சுவையைக் கொடுங்கள்!” என்று சொன்னார். பின்னர் அவர் என்னிடம், “அடுத்த அறையில் என்ன நடக்கிறது என்று கேட்கிறதா?” என்றார். பக்கத்து அறையில் இருந்த ஒரு சகோதரி அலறுவதை என்னால் கேட்க முடிந்தது, உடனே பதட்டமாகவும் பயமாகவும் உணர்ந்தேன், “இந்தக் காவல்துறையினர் என்னை அதேபோல சித்திரவதை செய்யப் போகிறார்கள். நான் எப்படி தாங்கப் போகிறேன்?” என்று எண்ணினேன். பின்னர் நான் தேவனிடம் அமைதியான ஜெபம் ஒன்றைச் செய்தேன், எனக்கு பெலன் தரவேண்டுமென்று அவரிடம் கேட்டேன், நான் அவரைச் சார்ந்திருந்து அவருக்குச் சாட்சியாக நிற்க தயாராக இருக்கிறேன் என்று சொன்னேன். அப்போது, கேப்டன் என்னை தரையில் உதைத்துத் தள்ளினார், என் கைகளை என் முதுகுக்குப் பின்னால் வைத்துக் கைவிலங்கிட்டு, பின்னர் மேலும் கீழும் சுண்டி இழுத்தார். சில முறை இப்படி பின்னுக்கு இழுத்து முன்னால் தள்ளிய பிறகு, வியர்வை கொட்டும் அளவுக்கு மிகுந்த வலியில் இருந்தேன். கடைசியாக என்னை விடுவதற்கு முன்பு பத்து நிமிடங்களுக்கு மேல் இதைச் செய்துகொண்டிருந்தார்கள். இது பலனளிக்காததைக் கண்டு, அவர்கள் வேறு ஏதாவது முயற்சி செய்ய முடிவு செய்தனர். அவர்கள் வேறொரு பகுதியிலிருந்து சில காவல்துறையினரையும், நகரத்திலிருந்து சில கலகத் தடுப்புக் காவலரையும் வரவழைத்து, அவர்கள் ஒரே நேரத்தில் ஒரு குழுவாக என்னை விசாரிக்கத் தொடங்கினர். ஒவ்வொரு குழுவிலும் நான்கு பேர் இருந்தனர், அவர்கள் என்னை இரவும் பகலும் பார்த்துக்கொள்ள முறை எடுத்துக்கொண்டு என்னைத் தூங்க விடாமல் துன்புறுத்தினர். நான் அதற்குமேல் கண்களைத் திறக்க முடியாமல் தூங்கி விழும்போது, காவல்துறையினர் என் முகத்தில் குளிர்ந்த நீரை வீசியடித்தார்கள், மேலும் என் தீர்மானத்தை உடைக்கவும், என் சகோதர சகோதரிகளைப் பற்றி நான் சொல்லவும் தேவனைக் காட்டிக்கொடுக்கவும் ஒரு முயற்சியாக என் தலைமுடியைப் பிடித்து இழுத்தார்கள். ஒவ்வொரு நாளும், தாங்க முடியாத அளவுக்கு என் நரம்புகள் முறிவு நிலைக்குக் கொண்டுசெல்லப்பட்டன, நான் ஒரு கணம் என் கவனத்தை இழந்தால், திருச்சபை குறித்த தகவலை நான் வெளிப்படுத்திவிடுவேனோ என்று பயந்தேன். அந்தப் பயங்கரமான நாட்களின் ஊடாக என்னை வழிநடத்தும்படி தேவனிடம் மனதிற்குள் வேண்டிக் கொண்டே இருந்தேன். அத்துடன் காவல்துறையினர் வேண்டுமென்றே என்னை அவமானப்படுத்தினர். கழிப்பறையை பயன்படுத்த வேண்டியிருக்கும் போது ஆண் காவல்துறை அதிகாரிகள் வெளியில் வந்து போகும்போது என்னைக் கதவை மூட அனுமதிக்க மாட்டார்கள். அவர்களில் சிலர் உள்ளே பார்ப்பதைக் குறிக்கோளாகக் கொண்டிருந்தனர், பல நேரங்களில் அவர்கள் வாசலில் நின்று நான் கழிப்பறைக்குச் செல்வதைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பார்கள். இப்படி 12 நாட்கள் விசாரிக்கப்பட்டு சித்திரவதை செய்யப்பட்டேன். 10 நாட்களுக்கும் மேலாக நான் தூங்காததாலும், என் நரம்புகள் செயலிழந்ததாலும், நான் கடுமையாக மலச்சிக்கலுக்கு ஆளானேன். அவர்களின் சித்திரவதைகள் என்னை 58 கிலோவில் இருந்து 52 கிலோவுக்கு எடை இழக்கச் செய்தன. நான் 12 நாட்களில் 6 கிலோ எடை குறைந்தேன்.
பதின்மூன்றாவது நாள், காவல்துறையினர் என்னை நகரத்தில் உள்ள ஒரு தடுப்புக்காவல் சிறைச்சாலைக்கு அழைத்துச் சென்றனர். ஒரு மாதத்திற்கும் குறைவான நாட்களுக்குப் பிறகு, அவர்கள் என்னைக் கண்காணிப்பதற்காக ஒரு உயர்தர ஹோட்டலுக்கு அழைத்துச் சென்றனர். அவர்கள் என் கணவரை அழைத்து வந்து ஒரு அறையில் என்னுடன் தனியாக விட்டுவிட்டார்கள், இதனால் அவர் என்னைத் திருச்சபை பற்றிய தகவல்களைக் கொடுக்கும்படி ஊக்குவிக்க முடியும். நான் முதலில் வலுவிழக்க ஆரம்பித்தேன், என் கணவருடன் கூடிய விரைவில் அந்த நரகக் குழியிலிருந்து வெளியேற விரும்பினேன். ஆனால் அவ்வாறு வெளியேற, நான் தேவனைக் காட்டிக் கொடுத்து என் சகோதர சகோதரிகளைப் பற்றிக் கூறவேண்டியிருந்தது. அப்போது தேவனின் வார்த்தைகள் என் நினைவுக்கு வந்தன: “நீங்கள் எப்போதுமே விழித்திருக்க வேண்டும், காத்திருக்க வேண்டும் மற்றும் நீங்கள் எனக்கு முன்பாக ஜெபிக்க வேண்டும். சாத்தானுடைய பல்வேறு சதிகளையும் தந்திரமான திட்டங்களையும் நீங்கள் கண்டறிய வேண்டும், ஆவிகளை அடையாளம் காண வேண்டும், ஜனங்களை அறிய வேண்டும் மற்றும் எல்லா வகையான ஜனங்களையும், நிகழ்வுகளையும், விஷயங்களையும் அறிந்துக்கொள்ளும் திறனுடனும் இருக்க வேண்டும்” (வார்த்தை, தொகுதி 1. தேவனுடைய தோற்றமும் கிரியையும். “ஆதியில் கிறிஸ்துவின் வெளிப்பாடுகள், அத்தியாயம் 17”). நான் தேவனுக்குத் துரோகம் செய்வதற்கு என்னை மென்மையாக்குவதற்கு காவல்துறையினர் என் கணவரை அழைத்து வந்திருப்பதை தேவனின் வார்த்தைகள் எனக்கு நினைவூட்டின. இது சாத்தானின் தந்திரமான திட்டம், நான் அதன் வலையில் விழும் அபாயத்தில் இருந்தேன். காவல்துறையினர் என்னை விசாரணை செய்யும்போது, அவர்கள் என்னிடம் சகோதரர்கள் மற்றும் சகோதரிகளின் பெயர்களின் பட்டியல் மற்றும் சில புகைப்படங்களைக் கொடுத்து, எனக்குத் தெரிந்தவர்களைச் சுட்டிக்காட்டச் சொன்னபோது இது எப்படி என்று நான் நினைத்தேன், ஆனால் நான் மறுத்துவிட்டேன். என் கணவர் எப்பொழுதும் என் விசுவாசத்துக்கு ஆதரவாக இருந்தார் என்பதையும் நான் நினைவு கூர்ந்தேன், மேலும் என் கணவர் மூலமாக அந்தச் சகோதர சகோதரிகளை எச்சரிக்கலாம் அதனால் அவர்கள் தலைமறைவாகி கைது செய்யப்படுவதைத் தவிர்க்கலாம், அதற்கு இந்த வாய்ப்பைப் பயன்படுத்திக் கொள்ளலாம் என்று நினைத்தேன். எனவே நான் என் கணவரின் தோளில் அழுவது போல் நடித்து, என் திட்டத்தை அவர் காதில் கிசுகிசுத்தேன். அவர் அதைச் செய்ய ஒப்புக்கொண்டார். நான் ஆச்சரியப்படும்படி, ஒரு பெண் அதிகாரி உடனடியாக அறைக்குள் நுழைந்து என் கணவரிடம், “எங்களுக்கு உதவுவதற்காக நாங்கள் உங்களை இங்கு அழைத்து வந்தோம். என்ன பேசிக் கொண்டிருந்தீர்கள்? இங்கிருந்து போங்கள்!” என்று கூறினாள். திருச்சபை பற்றிய தகவல்களைச் சொல்லிவிடவும், தேவனைக் காட்டிக்கொடுக்கவும் என் கணவர் என்னை ஊக்குவிக்க வேண்டும் என்று காவல்துறையினர் விரும்பினர், ஆனால் இந்தப் பெண் அதிகாரி அவர்களின் திட்டம் பலனளிக்கவில்லை என்பதைக் கண்டதும், கோபமடைந்து என் கணவரிடம் சலசலத்தாள். இந்தக் காவல்துறையினர் மிகவும் கெட்ட எண்ணம் கொண்டவர்கள் தீயவர்கள்! சாத்தானின் தந்திரமான சூழ்ச்சியில் சிக்காமல் என்னைக் காப்பாற்றிய தேவனின் வழிகாட்டுதலுக்கு நன்றி.
அதன்பிறகு, காவல்துறையினர் என்னை மீண்டும் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி பள்ளிக்கு விசாரணைக்காக அழைத்துச் சென்றார்கள். அவர்கள் என்னை ஒரு சித்திரவதை நாற்காலியில் கட்டினார்கள், ஒரு பெண் அதிகாரி அறைக்குள் திடீரென்று நுழைந்து என் முகத்தில் பிளாஸ்டிக் செருப்பால் அடிக்க ஆரம்பித்தாள். எல்லாம் இருண்டுபோனது, பின்னர் நான் நாற்காலியில் குப்புறச் சாய்ந்தேன். நான் பாசாங்கு செய்கிறேன் என்று அவள் சொன்னாள், அதனால், என்னைச் சபித்து, அவள் என் தலைமுடியை இழுத்து என்னை அடித்தாள். என் முகம் ஊதாநிறக் கத்தரிக்காய் போல் வீங்கி கண்களிலிருந்து ரத்தம் வழிந்தது. ஒரு ஆண் அதிகாரி வந்து அந்தச் சித்திரவதை நாற்காலியில் இருந்து என்னை அவிழ்த்தார், பின்னர் முரட்டுத்தனமாக என்னைத் தலைமுடியைப் பிடித்து இழுத்து சித்திரவதை நாற்காலிக்கு அடியில் அடைக்க முயன்றார். அதற்குள் என்னைச் சரியாக அடைக்க முடியவில்லை, அதனால் அவர் என்னை எட்டி உதைத்து, நான் ஒரு நாயை விடச் சிறந்தவள் இல்லை என்று சபித்தார். அவர்கள் என்னை நாற்காலிக்கு அடியில் தள்ளிவிட்டு, பின்னர் என்னை மீண்டும் நாற்காலியில் அடைத்துவிட்டு, மீண்டும் விலங்கிடும்வரை நகர வேண்டாம் என்று சொன்னார்கள். இப்படிக் கொடூரமாகத் தாக்கப்பட்டு அவமானப்படுத்தப்பட்டதால் நான் மிகவும் வருத்தமடைந்தேன், நான் பலவீனமடைய ஆரம்பித்தேன். நான் எனக்குள் நினைத்துக்கொண்டேன்: “என்னைச் சித்திரவதை செய்வதை அவர்கள் கைவிடமாட்டார்கள். அது எப்போது முடிவடையும்?” இவ்வளவு மோசமான வலியில், நான் மரணத்தை விரும்ப ஆரம்பித்தேன், ஆனால் நான் சித்திரவதை நாற்காலியில் கட்டப்பட்டிருந்தேன், அதனால் அதற்கு வாய்ப்பில்லை. அதனால் நான் என் மனதுக்குள் தேவனிடம் தொடர்ந்து ஜெபித்தேன், பின்னர் வரலாற்றில் கர்த்தருடைய சுவிசேஷத்தைப் பிரசங்கித்ததற்காகத் துன்புறுத்தப்பட்ட அனைத்துப் பரிசுத்தவான்களையும் நினைத்துப் பார்த்தேன். சிலர் குதிரைகளால் இரண்டாகப் பிளக்கப்பட்டனர், சிலர் கல்லெறிந்து கொல்லப்பட்டனர், சிலர் துண்டு துண்டாக அறுக்கப்பட்டனர். அவர்கள் அனைவரும் சித்திரவதைகளுக்கு ஆளாகியிருப்பார்கள், சாதாரண ஜனங்களால் தாங்க முடிந்திருக்காது, மேலும் அவர்கள் அனைவரும் தங்கள் வாழ்க்கையின் மூலம் தேவனுக்குச் சாட்சியம் அளித்தனர். மறுபுறம், என்னால் இந்தச் சிறிய வலியைக் கூடத் தாங்க முடியவில்லை, மேலும் தப்பிப்பதற்கான ஒரு வழியாக மரணத்தைக் கூட விரும்பினேன். நான் மிகவும் பலவீனமாக இருந்தேன், மேலும் நான் சாட்சியமளிக்கவே இல்லை. இவற்றை எண்ணி எனக்கு மனதில் வருத்தமும் துயரமும் மேலோங்கியது, அதனால் நான் ஜெபிக்கவும் மனந்திரும்பவும் தேவனுக்கு முன்பாக விரைந்தேன். அப்போதுதான், அருகில் உள்ள ஜன்னலுக்கு வெளியே ஒரு சிறிய பறவை அமர்ந்திருப்பதை நான் கவனித்தேன். அதன் இறகுகள் சாம்பல் நிறத்தில் இருந்தன, அன்று மெல்லிய மழை பெய்தது எனக்கு நினைவிருக்கிறது. அது கத்திக் கொண்டே இருந்தது, எனக்கு என்னவோ அந்தப் பறவை, “சாட்சியம் சொல், சாட்சியம் சொல்….” என்று சொல்வது போல் இருந்தது. ஏறக்குறைய கரகரப்பாக ஒலிக்கும் வரை பறவையின் சத்தம் வேகமாகிக் கொண்டே சென்றது. எனக்கு நினைவூட்டுவதற்காகவே தேவன் இந்தப் பறவையைப் பயன்படுத்துகிறார் என்பதை நான் அறிந்து கொண்டேன், நான் ஆழமாக நெகிழ்ந்தேன். நான் தேவனிடம், “அன்புள்ள தேவனே, நான் ஒரு தைரியமில்லாத நபராகவோ அல்லது கோழையாகவோ இருக்க விரும்பவில்லை. நான் மிகவும் பலவீனமான மற்றும் பயமான முறையில் இறக்க விரும்பவில்லை. தயவுசெய்து எனக்கு நம்பிக்கையையும் பலத்தையும் கொடுத்தருளும். நான் சாட்சியாக நின்று சாத்தானை அவமானப்படுத்த விரும்புகிறேன்” என்று ஜெபம் செய்து அழுதேன். அப்போது, தேவனின் வார்த்தைகள் என் நினைவுக்கு வந்தன: “உங்களுக்கு ஒருவேளை ‘அதிசீக்கிரத்தில் நீங்கும் இலேசான நம்முடைய உபத்திரவம் மிகவும் அதிகமான நித்திய கனமகிமையை உண்டாக்குகிறது.’ என்ற வசனம் நினைவுக்கு வரலாம். நீங்கள் அனைவரும் இந்த வார்த்தைகளை இதற்கு முன்பு கேட்டிருப்பீர்கள், ஆனால் நீங்கள் எவருமே அதன் உண்மையான அர்த்தத்தைப் புரிந்துகொள்ளவில்லை. இன்று உங்களுக்கு அதன் உண்மையான முக்கியத்துவத்தைக் குறித்து ஆழமான ஒரு தெளிவு உள்ளது. இந்த வார்த்தைகள் தேவனால் இறுதி நாட்களில் நிறைவேற்றப்படும், குறிப்பாகக் கிறிஸ்துவுக்காக அந்த சிவப்பான பெரிய வலுசர்ப்பத்தால் அது இருக்கும் தேசத்தில் கொடூரமாகத் துன்புறுத்தப்பட்டவர்களிடம் அது நிறைவேறும். அந்தச் சிவப்பான பெரிய வலுசர்ப்பம் தேவனைத் துன்புறுத்துகின்றது, அது தேவனின் எதிரியாக இருக்கின்றது, எனவே இந்தத் தேசத்தில் தேவனை விசுவாசிக்கின்றவர்கள் யாவரும் அவமானத்திற்கும் ஒடுக்குமுறைக்கும் உட்படுத்தப்படுவார்கள், இதன் மூலம் இந்த வார்த்தைகள் இந்த ஜனக்கூட்டமாகிய உங்களிடத்தில் நிறைவேறுகின்றது” (வார்த்தை, தொகுதி 1. தேவனுடைய தோற்றமும் கிரியையும். “மனிதன் கற்பனை செய்வதைப் போலவே தேவனுடைய கிரியை எளிமையானதா?”). “இந்தக் கடைசிக் காலத்தில் நீ தேவனுக்கு சாட்சி கொடுக்க வேண்டும். உனது துன்பம் எவ்வளவு பெரியதாக இருந்தாலும், நீ இறுதி வரை நடக்க வேண்டும், உனது கடைசி மூச்சிலும் கூட, நீ தேவனுக்கு விசுவாசமாக இருக்க வேண்டும், மேலும் தேவனின் திட்டமிடலுக்குக் கீழ்படிந்திருக்க வேண்டும்; இதுதான் உண்மையிலேயே தேவனை நேசிப்பதாகும், இது மட்டுமே வலுவான மற்றும் உறுதியான சாட்சியம் ஆகும்” (வார்த்தை, தொகுதி 1. தேவனுடைய தோற்றமும் கிரியையும். “வேதனைமிகுந்த உபத்திரவங்களை அனுபவிப்பதன் மூலம் மட்டுமே தேவனின் அன்பை உன்னால் அறிந்துகொள்ள முடியும்”). தேவனின் வார்த்தைகள் எனக்கு ஆறுதலையும் ஊக்கத்தையும் அளித்தன. சி.சி.பி ஆனது ஒரு பிசாசான சாத்தான், தேவனின் எதிரி என்பதால் தேவனை விசுவாசிக்கும்போது சீன கம்யூனிஸ்ட் கட்சியால் துன்புறுத்தப்படுவதும், பாதிக்கப்படுவதும் தவிர்க்க முடியாதது என்பதை அவை எனக்குக் காட்டின. ஆனால் தேவனின் ஞானம் சாத்தானின் தந்திரமான திட்டங்களின் அடிப்படையில் செயல்படுத்தப்படுகிறது, மேலும் சாத்தான் அளிக்கும் துன்புறுத்தல் மற்றும் கொடூரமான சித்திரவதைகளை தேவன் நமது விசுவாசத்தையும் கீழ்ப்படிதலையும் பரிபூரணப்படுத்த பயன்படுத்துகிறார், மேலும் அவ்வாறு செய்வதன் மூலம், அவர் ஜெயங்கொண்டவர்களின் கூட்டத்தை உருவாக்குகிறார். சத்தியத்தை அடைவதற்காக நான் துன்பப்பட்டேன், மேலும் இந்தத் துன்பம் அர்த்தமுள்ளதாகவும் பயனுள்ளதாகவும் இருந்தது. அதன் பிறகுதான், நம்மை இரட்சிக்க எப்படித் தேவன் தாமே மாம்சமானார் மற்றும் நிராகரிப்பு மற்றும் அவதூறுகளைச் சகித்து, தங்குவதற்கு ஒரு இடம் கண்டுபிடிக்க முடியாமல் சி.சி.பியால் வேட்டையாடப்பட்டுத் துன்புறுத்தப்பட்டார் என்பதை நான் நினைத்தேன். தேவன் இவ்வளவு பெரிய அவமானத்தையும் வேதனையையும் அனுபவித்தார் எனும்போது ஒரு சீர்கெட்ட மனுஷியாக என் சிறிய துன்பம் பெரியதா என்ன? கிறிஸ்துவுடன் சேர்ந்து துன்பங்களை அனுபவிக்க முடிந்தது ஒரு கௌரவமாக இருந்தது. சாத்தான் என்னை எப்படிச் சித்திரவதை செய்தாலும், என்னால் மரணத்தை அச்சத்துடன் எதிர்கொள்ள முடியவில்லை; என் கடைசி மூச்சு உள்ளவரை தேவனைத் திருப்திப்படுத்த நான் சாட்சியாக இருப்பேன் என்று முடிவு செய்தேன்! பின்னர், தேசிய பாதுகாப்புப் படைத் தலைவர் மிகவும் கெட்ட எண்ணம் கொண்ட ஒரு புன்னகையுடன் கூறினார், “நீ நன்றாக தாக்குப் பிடித்துக் கொண்டிருப்பது போல் தெரிகிறது. உன்னை இப்படி நடத்த நாங்கள் திட்டமிடவில்லை. நீ எல்லாவற்றையும் எங்களிடம் கூறி ஒத்துழைத்தால், நீ விரைவில் வீட்டிற்குச் செல்ல அனுமதிக்கப்படுவாய் என்று நான் உத்தரவாதம் அளிக்கிறேன், இதனால் உன்னால் உன் குடும்பத்துடன் மீண்டும் ஒன்றிணைய முடியும்.” அவர்கள் எனக்கு சாப்பிட சில கோழிக்கறித் துண்டுகள் மற்றும் ரொட்டி வாங்கினர்கள், ஆனால் இது தேவனுக்கு துரோகம் செய்ய என்னை ஈர்க்கும் மற்றொரு தந்திரம் என்று எனக்குத் தெரியும். நான் அவர்களைப் பார்த்து, நிச்சயமற்ற வார்த்தைகளில் சொன்னேன், “உங்கள் சைகை எனக்குப் புரியவில்லை, அதனால் கவலைப்பட வேண்டாம். நான் பொருத்தமாக இருப்பதாக நீங்கள் பார்ப்பது போல வெட்டுவதற்கு வெறுமனே பலகையில் உள்ள இறைச்சி போல இருக்கிறேன். நான் இங்கிருந்து உயிருடன் வெளியே செல்லப் போவதில்லை என்று எனக்குத் தெரியும், அந்த உண்மையை நான் ஏற்றுக்கொண்டேன், எனவே நீங்கள் விரும்பியதைச் செய்யுங்கள். உங்கள் கேள்விகளுக்கான பதில்கள் எனக்குத் தெரியாது என்று நான் ஏற்கனவே சொல்லிவிட்டேன்!” என்று கூறினேன். பிறகு போலியான புன்னகையுடன், “மிகவும் தீவிரமாக இருக்க வேண்டாம். கொஞ்சம் லேசாக எடுத்துக்கொள். நாங்கள் தெரிந்து கொள்ள விரும்புவதை எங்களிடம் சொல், நீ வீட்டிற்குப் போகலாம்.” பின்னர் அவர் திரும்பி நழுவி விட்டார். அதன் பிறகு காவல்துறையினர் என்னைச் சித்திரவதை நாற்காலியில் உட்கார வைத்தார்கள். இரண்டு வாரங்களுக்குப் பிறகு, அவர்கள் என்னைத் தடுப்புக்காவல் சிறைக்கு அழைத்துச் சென்றனர். பலத்த காயங்களுடன் இருந்த என்னை அங்கிருந்த ஊழியர்கள் பார்த்ததும், என்னை எடுத்துக்கொள்ள மறுத்துவிட்டனர். நான் கீழே விழுந்து என்னை நானே காயப்படுத்திக் கொண்டேன் என்று கூறும்படி தேசிய பாதுகாப்புப் படை காவல்துறையினர் என்னைக் கட்டாயப்படுத்தினர், அதனால் தடுப்புக்காவல் காவலர்களுக்கு என்னை ஏற்றுக்கொள்வதைத் தவிர வேறு வழியில்லை.
காவல்துறையினர் என்னைக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சிப் பள்ளிக்கு மேலும் விசாரணைக்கு அழைத்து வருவதற்கு முன்பு நான் ஒரு மாதம் தடுப்புக்காவல் சிறையில் இருந்தேன். ஒரு நாளில் 24 மணி நேரமும் என்னைச் சித்திரவதை நாற்காலியில் உட்கார வைத்தார்கள், நிமிர்ந்து உட்கார வைத்து, என் கால்களை 90 டிகிரியில் வளைத்து வைத்தனர். இது ஒரு மாத காலம் நீடித்தது. என் கழுத்தில் தாங்க முடியாத வலி ஏற்பட்டது, என் கால்கள் பயங்கரமாக வீங்கின. காவல்துறையினர் எப்போதும் என்னைக் கிண்டல் செய்தும், அவமானப்படுத்தியும் திட்டிக்கொண்டும், அடித்துக் கொண்டும் இருந்தார்கள், நான் உள்ளுக்குள் வெகுண்டு போயிருந்தேன். குறிப்பாக, சர்வ வல்லமையுள்ள தேவனுடைய திருச்சபையின் பல விசுவாசிகளை அவர்கள் எப்படிக் கைது செய்தார்கள் என்பதைப் பற்றி அவர்கள் பேசுவதை நான் கேட்டேன், அவர்கள் கைது செய்தது ஆணோ பெண்ணோ, வயதானவராகவோ அல்லது சிறியவரோ யாராக இருந்தாலும், முதலில் அவர்களைப் பயமுறுத்துவதற்காக அவர்களைச் சித்திரவதை செய்வார்கள், பின்னர் அவர்கள் அனைவரும் இறுதியில் அவர்களுக்கு ஒத்துழைப்பார்கள். இது ஒரு தடுப்பு நடவடிக்கைக்கான வழிமுறை என்று அவர்கள் கூறினர். என் சகோதர சகோதரிகளை எப்படித் துன்புறுத்துகிறார்கள் என்பதை இந்த அரக்கர்கள் மிகவும் உற்சாகமாக தற்பெருமையடித்துக் கொள்கிறார்கள், மேலும் சுய திருப்தியுடன், அவர்கள் சிரிப்பதையும் அவர்களது முரட்டுத்தனமான சிரிப்புகளையும் கண்டு முழுமையான வெறுப்பில் என் பற்களை சேர்த்துக் கடித்துக் கொண்டேன். சி.சி.பி என்பது உண்மையிலேயே வேடிக்கைக்காக ஜனங்களை காயப்படுத்தும் பேய்களின் கும்பலாகும். இந்த அசுரர்களைச் சபித்து நான் அமைதியாக ஜெபம் செய்தேன். பின்னர், என்னிடமிருந்து அவர்கள் விரும்பிய தகவல்களைப் பெறவில்லை என்பதை கண்ட காவல்துறையினர் எனக்கு மூளைச் சலவை செய்ய ஒரு தடுப்புக்காவல் சிறைக்கும், குற்றவியல் தடுப்புக் காவல் சிறைக்கும், பின்னர் வேறு எங்கோ மாற்றினார்கள். இறுதியாக, நான் மீண்டும் நகரத் தடுப்புக்காவல் சிறைக்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டேன், அங்கு நான் ஒரு வருடம் மற்றும் மூன்று மாதங்கள் காவலில் அடைக்கப்பட்டேன். என் உற்சாகத்தை நசுக்கவும், தேவனுக்குத் துரோகம் செய்யவும் காவல்துறையினர் இதையெல்லாம் செய்தனர் ஆனால் அவர்கள் வெற்றிபெறவில்லை. பின்னர், “பிற்போக்கான மூடநம்பிக்கைகளைப் பயன்படுத்தி சட்டத்தை அமல்படுத்துவதில் தலையிடுவதாக” என்மீது குற்றம் சாட்டி, எனக்கு நான்கு ஆண்டுகள் சிறைத்தண்டனை விதித்தனர்.
சிறையில் இருந்தபோது, மீண்டும் ஒருமுறை உண்மையான நரகத்தில் இருப்பது எப்படி இருக்கும் என்பதை அறிந்தேன். ஒவ்வொருவருக்கும் அவரவர் பணியைச் செய்ய வேண்டிய பொறுப்புள்ள ஒரு தயாரிப்பு உற்பத்தி வரிசையில் நான் ஆடைகளைத் தயாரிக்க ஏற்பாடு செய்யப்பட்டேன். செயல்முறையுடன் ஈடு கொடுக்க முடியாத அல்லது தங்கள் பணியை முடிக்க முடியாத எவரும் இரவு 11 மணிக்கு வேலையை முடித்த பிறகு 30 நிமிடங்கள் முதல் ஒரு மணி நேரம் வரை நிற்கும்படி செய்யப்பட்டனர் அந்தக் காலக்கட்டத்தில், சாப்பாடு தவிர, வேலை செய்யும் அறையிலேயே என் நேரத்தைக் கழித்தேன். எனக்குத் தாகமாக இருக்கும்போது தண்ணீர் குடிக்க நேரம் ஒதுக்க முடியவில்லை, மேலும் நான் கழிப்பறைக்கு கூட ஓடிச்சென்று திரும்ப வேண்டியிருந்தது. நான் கடுமையாக மலச்சிக்கலுக்கு ஆளானேன். ஒவ்வொரு நாளும் உட்கார்ந்து வேலை செய்து கொண்டே இருந்ததாலும், எப்பொழுதும் நிறைய வேலைகள் இருந்ததாலும், இரண்டு மாதங்களுக்கும் மேலாக அந்தச் சித்திரவதை நாற்காலியில் உட்கார வைத்து, காவல்துறையினரிடம் நான் அனுபவித்த சித்திரவதைகளாலும் மீண்டும் எனக்குக் கடுமையான கழுத்து வலி மற்றும் அடிக்கடி தலைவலி மற்றும் குமட்டல் வந்து அவதிப்பட்டேன். ஒரு தடவை, குளிக்கும்போது தவறி விழுந்து, என் தலை தரையில் பலமாக மோதியது. என் முதுகு படிகளில் அடிபட்டதால் நான் கொஞ்சமும் அசையவே முடியாமல் திகைத்துப் போனேன். என் முதுகு உடைந்து போனது போல நான் உணர்ந்தேன், அது மிகவும் வலித்தது. மற்ற கைதிகள் கூட நிச்சயமாக எனக்கு விபரீதம் நேர்ந்து விட்டது, அல்லது நான் இனிமேல் ஊனமாக இருப்பேன் என்று கூறினார்கள். அவர்கள் அனைவரும் உதவிக்காக அலறினார்கள் மற்றும் எச்சரிக்கை மணியை அடித்தனர், ஆனால் யாரும் வரவில்லை. இறுதியில், சில கைதிகள் என்னை என் படுக்கைக்கு அழைத்துச் சென்றனர். என் உடல் நொறுங்கியது போல் உணர்ந்தேன், வலியால் என்னால் அழுகையை நிறுத்த முடியவில்லை. அன்று இரவு, அது மிகவும் வலித்தது, என்னால் தூங்கவே முடியவில்லை. கடைசியாக மறுநாள் காலை 8 மணியளவில் ஒரு காவலர் என் அறைக்கு வந்தார். அவள் பொறுமையிழந்து, எனக்கு எவ்வளவு மோசமாக காயம் ஏற்பட்டது என்பதை அவள் அறியவேண்டும் என்று கோரினாள். “என் முதுகு உடைந்துவிட்டது என்று நினைக்கிறேன். என்னால் அசையவே முடியவில்லை, என் தலையில் வலி இருக்கிறது” என்று நான் சொன்னேன், ஆனால் அவள் என்னை ஏளனம் செய்துவிட்டு, “அது பெரிய பிரச்சனை இல்லை. வேலை செய்ய மாடிக்கு நீயே போக வேண்டும், செய்வதற்கு உனக்கு நிறைய வேலை இருக்கிறது. உன்னால் நகர முடியாவிட்டால், உன்னைத் தூக்கிச் செல்ல யாரையாவது கண்டுபிடிக்க வேண்டும். யாரும் உதவவில்லை என்றால், நீ தனியாக அங்கே தவழ்ந்து வர வேண்டும்!” என்று கூறினாள் பின் திரும்பி அவள் போய்விட்டாள். அதனால் நான் அந்த பயங்கரமான வலியைச் சகித்துக்கொண்டு மற்ற கைதிகள் சிலரிடம் மெதுவாக படுக்கையிலிருந்து இறங்க எனக்கு உதவுமாறு கேட்டுக் கொள்ள வேண்டியிருந்தது. என்னை உட்கார்ந்த நிலையில் வைக்க 30 அல்லது 40 நிமிடங்கள் எடுத்தது, பின்னர் நான் மெதுவாக படிக்கட்டுக்கு சென்றேன், பின்னர் படிக்கட்டுகளில் ஏறினேன். எனது பணிநிலையத்திற்குச் செல்வது ஒரு உண்மையான போராட்டமாக இருந்தது, நான் உட்கார முயன்றேன், ஆனால் டஜன் கணக்கான முயற்சிகளுக்கு பிறகும், என்னால் அதைச் செய்ய முடியவில்லை. இறுதியில், நான் என் இயந்திரத்தைப் பிடித்துக் கொண்டு, வலிக்கு எதிராக பற்களைக் கடித்துக்கொண்டு, என் முழு முயற்சியையும் பயன்படுத்தி உட்கார வேண்டியிருந்தது. என் முதுகில் ஏதோ உடைந்து வலி கொடூரமாக இருப்பதை நான் உணர்ந்தேன். மருத்துவர் பணிக்கு வரும் வரை தாங்குவது மிகவும் கடினமாக இருந்தது, ஆனால் அவள் செய்ததெல்லாம் என் மீது அயோடின் தடவி மூன்று நோட்டாஜின்செங் மாத்திரைகளைக் கொடுத்ததுதான். அவற்றை விழுங்கிவிட்டு மீண்டும் வேலைக்குச் செல்லச் சொன்னாள். அதனால், என் உடலிலும் இருதயத்திலும் நான் உணர்ந்த வலி, என்னால் இனிமேலும் தொடர முடியாது என்று என்னை உணர வைத்தது. என்னை மிகவும் மனிதாபிமானமற்ற முறையில் நடத்தும் இந்தக் காவல்துறையினரை நான் மிகவும் வெறுத்தேன். அவர்களின் பார்வையில், கைதிகள் நாய்களை விடக் கேவலமானவர்கள், அவர்களுக்கு நாங்கள் எல்லாம் பணம் சம்பாதிப்பதற்கான இயந்திரங்கள்தான். ஒரு வருடத்திற்கும் குறைவான காலத்திலேயே நான் சிறையில் இப்படி இருக்கிறேன், அதேசமயம் எனது தண்டனை நான்கு ஆண்டுகள் இருக்கிறதே என்று நினைத்தேன். பூமியில் நான் எப்படி இவ்வளவு காலம் வாழப் போகிறேன்? உண்மையில் நான் இதைக் கடந்து சமாளிப்பேனா என்று தெரியவில்லை. இதை நினைக்கும்போது மிகவும் தனிமையாகவும் துணையின்றி இருப்பதாகவும் நான் உணர்ந்தேன். என்னையறியாமலேயே, தேவனின் வார்த்தைகளில் எனக்குப் பிடித்தமான பாடலை முணுமுணுக்க ஆரம்பித்தேன்: “நீ துன்பத்தை எதிர்கொள்ளும்போது, நீ மாம்சத்தைப் பற்றிய அக்கறையை ஒதுக்கி வைக்கவும், தேவனுக்கு எதிராகக் குறைகூறாமல் இருக்கவும் வேண்டும். தேவன் உன்னிடமிருந்து தன்னை மறைக்கும்போது, அவரைப் பின்பற்றுவதற்கான விசுவாசத்தை நீ கொண்டிருக்க வேண்டும். உனது முந்தைய அன்பைத் தடுமாறவோ கலைக்கவோ அனுமதிக்காமல் பராமரிக்க வேண்டும். தேவன் என்ன செய்தாலும், அவருக்கு எதிராகக் குறைகூறுவதை விட, நீ அவருடைய வடிவமைப்பிற்குக் கீழ்ப்படிந்து, உன் மாம்சத்தைச் சபிக்க ஆயத்தமாக இருக்க வேண்டும். நீ சோதனைகளை எதிர்கொள்ளும்போது, நீ கடுமையாக அழும் போதிலும் அல்லது நீ அன்பு செலுத்தும் சில பொருட்களை விட்டுவிட விருப்பமில்லாமல் உணரும் போதிலும், நீ தேவனைத் திருப்திப்படுத்த வேண்டும். இதுவே, உண்மையான அன்பாகவும் விசுவாசமாகவும் இருக்கிறது. உன் உண்மையான வளர்ச்சி எதுவாக இருந்தாலும், நீ முதலில் கஷ்டத்தையும், உண்மையான விசுவாசத்தையும் அனுபவிக்கும் விருப்பத்தைக் கொண்டிருக்க வேண்டும் மற்றும் மாம்சத்தை கைவிடுவதற்கான விருப்பமும் உன்னிடத்தில் இருக்க வேண்டும். தேவனுடைய சித்தத்தை நிறைவேற்றுவதற்காகத் தனிப்பட்ட கஷ்டங்களைத் தாங்கவும், உன் தனிப்பட்ட ஆர்வங்களை இழக்கக் கொடுக்கவும் நீ ஆயத்தமாக இருக்க வேண்டும். நீ உன் இருதயத்தில் உன்னைப் பற்றி வருத்தப்படும் திறனுடனும் இருக்க வேண்டும்: கடந்த காலத்தில், உன்னால் தேவனை திருப்திப்படுத்த முடியவில்லை, எனவே, இப்போது நீ உன்னை வருத்திக் கொள்ளலாம். இந்த விஷயங்களில் நீ குறைவில்லாமல் இருக்க வேண்டும். இவற்றின் மூலம்தான் தேவன் உன்னைப் பரிபூரணமாக்குவார். இந்த அளவுகோல்களை உன்னால் பூர்த்தி செய்ய முடியவில்லை என்றால், உன்னால் பரிபூரணமாக்கப்பட முடியாது” (“ஆட்டுக்குட்டியானவரைப் பின்தொடர்ந்து புதிய பாடல்களைப் பாடுங்கள்”). நான் அமைதியாக இந்தப் பாடலைப் பாடினேன், எவ்வளவு அதிகமாகப் பாடினேனோ, அவ்வளவு அதிகமாக நான் மனம் நெகிழ்ந்ததை நான் உணர்ந்தேன். நான் என்னுள்ளே கொஞ்சம் வலிமையை உணர ஆரம்பித்தேன், நான் இப்போது இந்தப் பிசாசுகளின் குகையில் கஷ்டப்பட்டாலும், பலவீனமான நிலையில் தேவனின் வார்த்தைகள் எனக்கு நம்பிக்கையையும் வலிமையையும் அளித்து இன்னும் என்னை வழிநடத்துகின்றன என்று உணர்ந்தேன். தேவன் என்னை விட்டு ஒருபோதும் விலகவில்லை, தேவனின் வார்த்தைகள் இருக்கும்போது நான் தனியாக இருக்க மாட்டேன். இந்த எண்ணத்தால் நான் மிகவும் ஆறுதல் அடைந்தேன், துன்பங்களைத் தாங்கும் மன உறுதி எனக்கு இல்லாததை நினைத்து வருந்தினேன். இந்தக் கஷ்டங்களையும் உபத்திரவங்களையும் எதிர்கொண்டு, நான் எதிர்மறை எண்ணத்தில் விழுந்து தேவனின் இருதயத்தைக் காயப்படுத்தினேன். நான் கைது செய்யப்பட்டதிலிருந்து நான் என்ன செய்தேன் என்று யோசித்தேன். நான் நீண்ட காலமாக காவல்துறையினரால் துன்புறுத்தப்பட்டு சித்திரவதை செய்யப்பட்டேன், தேவனின் வார்த்தைகளின் வழிகாட்டுதல் மற்றும் தேவன் என்னைக் கவனித்துக் கொண்டிருக்கவில்லை என்றால், நான் இப்போது பல முறை இறந்திருப்பேன். இப்போது மீண்டும் ஒருமுறை இந்த மனிதாபிமானமற்ற வேதனையை அனுபவித்து வருவதால், நான் தேவனை நம்பியிருக்கும் வரை, இதையும் கடந்து செல்வேன் என்ற நம்பிக்கை எனக்கு இருந்தது. தேவன் என் விசுவாசத்தை பரிபூரணமாக்க இந்தச் சூழ்நிலையைப் பயன்படுத்தினார். அவரை இதற்கு மேலும் நான் காயப்படுத்த முடியாது என்று எனக்குத் தெரியும்; நான் அவரை நம்பியிருக்க வேண்டும், உறுதியுடன் இருக்க வேண்டும் தொடர்ந்து வாழ வேண்டும், அவருக்குச் சாட்சி கொடுக்க வேண்டும். இவற்றை நினைக்கும் போது நான் உணர்ந்த மன உளைச்சல் குறைய ஆரம்பித்தது. அந்தச் சமயத்தில் சாத்தான் எனக்கு இழைத்த தீங்குகள் மற்றும் சித்திரவதைகளின் போது என்னை வழிநடத்தியது தேவனின் வார்த்தைகள்தான். இறுதியில், எனது தண்டனை முடிவுக்கு வந்தது, பூமியில் உள்ள அந்த நரகத்திலிருந்து வெளியேறும் அளவுக்கு நான் உயிர் பிழைத்திருந்தேன்.
நான் வீடு திரும்பியதும், நான் மோசடி செய்யும் கலைஞர் என்று போலீசார் வதந்தி பரப்புவதில் மும்முரமாக இருந்ததாக கேள்விப்பட்டேன். அண்டை வீட்டாரின் கிசுகிசு பேச்சுக்கள் மற்றும் குற்றம் சொல்வதைத் தவிர்ப்பதற்காக என் கணவர் வேறொரு இடத்தில் வேலை தேட வேண்டியிருந்தது, மேலும் அவர் என்னை விவாகரத்து செய்ய விரும்புவதாகவும் கூறினார். நான் சிறைக்கு அனுப்பப்பட்டதால் அவருடைய அம்மா மிகவும் வெட்கப்பட்டார், அவரால் என்னைப் பார்க்க முடியவில்லை. எனது மகளையும் ஆசிரியர்கள் மற்றும் வகுப்புத் தோழர்கள் இடைவிடாமல் கேலி செய்ததால், கிராமத்தில் அதற்கு மேல் ஒரு குழந்தை கூட அவளுடன் விளையாட விரும்பவில்லை. என்ன நடந்தது என்று பார்த்தபோது என்னால் கண்ணீரை அடக்க முடியவில்லை. நாங்கள் மிகவும் மகிழ்ச்சியான ஒரு குடும்பமாக இருந்தோம், சி.சி.பியின் துன்புறுத்தலின் காரணமாக இப்போது இந்த நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டோம். நான் சி.சி.பியை அடியோடு வெறுக்கிறேன்! தேவனின் வார்த்தைகளின் ஒரு பகுதி என் நினைவுக்கு வந்தது. சர்வவல்லமையுள்ள தேவன் சொல்லுகிறார்: “பண்டைய காலத்தின் முன்னோர்களா? அன்பான தலைவர்களா? அவர்கள் அனைவரும் தேவனை எதிர்க்கிறார்கள்! அவர்களின் தலையீடு வானத்தின் கீழ் உள்ள அனைத்தையும் இருளிலும் குழப்பத்திலும் ஆழ்த்தியுள்ளது! மதச் சுதந்திரம்? குடிமக்களின் சட்ட உரிமைகள் மற்றும் நலன்கள்? இவையெல்லாம் பாவத்தை மறைப்பதற்கான தந்திரங்கள்! … தேவனுடைய கிரியைக்கு இப்படிப்பட்டதொரு அசாத்தியமான தடையை ஏன் வைக்க வேண்டும்? தேவனுடைய ஜனங்களை வஞ்சிக்க ஏன் பல்வேறு தந்திரங்களை பயன்படுத்த வேண்டும்? உண்மையான சுதந்திரம் மற்றும் சட்ட உரிமைகள் மற்றும் நலன்கள் எங்கே உள்ளன? நேர்மை எங்கே? ஆறுதல் எங்கே? அன்பு எங்கே? தேவனுடைய ஜனங்களை ஏமாற்ற ஏன் வஞ்சக திட்டங்களைப் பயன்படுத்த வேண்டும்? தேவனுடைய வருகையை ஒடுக்குவதற்கு ஏன் சக்தியைப் பயன்படுத்த வேண்டும்? தேவனை ஏன் தாம் சிருஷ்டித்த பூமியில் சுதந்திரமாக சுற்றித் திரிவதை அனுமதிக்கக்கூடாது? தேவனுக்கு தலை சாய்க்க இடமில்லாத வரை ஏன் அவரை வேட்டையாட வேண்டும்? மனுஷர்கள் மத்தியில் அன்பு எங்கே இருக்கிறது? ஜனங்கள் மத்தியில் வரவேற்பு எங்கே இருக்கிறது? தேவனிடம் ஏன் இவ்வளவு நம்பிக்கையற்ற ஏக்கத்தை ஏற்படுத்துகிறாய்? ஏன் தேவனைத் திரும்பத் திரும்ப கூப்பிடச் செய்கிறாய்? தம்முடைய நேச குமாரனுக்காகக் கவலைப்படும்படி தேவனை ஏன் கட்டாயப்படுத்துகிறாய்? இந்த இருண்ட சமூகத்தில், அதன் மன்னிப்புக்காக கேட்க வேண்டிய காவல் நாய்கள், தாம் சிருஷ்டித்த உலகத்தில் சுதந்திரமாக வந்து செல்ல ஏன் தேவனை அனுமதிப்பதில்லை?” (வார்த்தை, தொகுதி 1. தேவனுடைய தோற்றமும் கிரியையும். “கிரியையும் பிரவேசித்தலும் (8)”). நான் தேவனின் வார்த்தைகளை ஆழ்ந்து சிந்தித்தபோது, சி.சி.பியின் அசிங்கத்தை நான் முழுமையாகப் புரிந்துகொண்டேன். “மத நம்பிக்கையில் சுதந்திரம்”, “ஜனங்களுக்காக சட்டம் மற்றும் ஒழுங்கைப் பேணுதல்” மற்றும் “ஜனங்கள் மீது அக்கறை காட்டுதல்” போன்றவற்றைப் பற்றித் திமிருடன் கூறி, வெளியில் அது நீதிமான்களைப்போல பாசாங்கு செய்கிறது. இது நல்லொழுக்கம் மற்றும் நன்னெறி பற்றிய அனைத்து சரியான விஷயங்களையும் கூறுகிறது, ஆனால் இரகசியமாக அது விசுவாசிகளைக் கைது செய்வதற்கும் துன்புறுத்துவதற்கும் வதந்திகளைப் பரப்புவதற்கும் எந்த வழியையும் பயன்படுத்துகிறது, இதன் விளைவாக எண்ணற்ற கிறிஸ்தவர்கள் வீட்டிற்குத் திரும்ப முடியாமல், அவர்களது குடும்பங்கள் பிரிந்து கிடக்கின்ற நிலையில் சிறையில் தள்ளப்படுகிறார்கள். சி.சி.பி உண்மையில் எதற்கானது என்பதை நான் இதற்கு முன்பு ஒருபோதும் பார்த்ததில்லை, அதை நான் பெரிதும் மதிப்பிற்குரியதாக எண்ணியிருக்கிறேன். ஆனால் நான் அதன் துன்புறுத்தலுக்கு ஆளான பிறகு, சி.சி.பிதான் ஜனங்களுக்கு தீங்கு விளைவிக்கும் முக்கிய பிசாசு என்பதை நான் இறுதியாகக் கண்டேன். சாராம்சத்தில், இது தேவன் மற்றும் சத்தியத்தின் எதிரி, மேலும் இது மிகவும் தீய, மிகவும் பிற்போக்குத்தனமான பிசாசுகளின் கூட்டமாகும்.
நான் சிறையில் இருந்து வெளியே வந்த பிறகும், என் மீதான கண்காணிப்பை காவல்துறையினர் கைவிடவில்லை. நான் இன்னும் தேவனை விசுவாசிக்கிறேனா என்று எங்கள் உள்ளூர் காவல்நிலையத்தில் இருந்த காவல்துறையினர் எப்போதும் கேட்டுக்கொண்டிருந்தார்கள், நான் வீட்டில் தேவனுடைய வார்த்தைகளைப் படிக்கும்போது, முன்பக்கக் கதவை இறுக்கமாகப் பூட்ட வேண்டியிருந்தது. தேவனுடைய வார்த்தைகள் அடங்கிய என்னுடைய புத்தகத்தை மிக இரகசியமான இடத்தில் மறைத்து வைக்க வேண்டியிருந்தது, மேலும் ஒரு கூட்டத்திற்குச் செல்லும்போதோ அல்லது சுவிசேஷத்தைப் பிரசங்கிக்கும்போதோ நான் மிகவும் கவனமாகவும் எச்சரிக்கையாகவும் இருக்க வேண்டியிருந்தது. 2013 ஆம் ஆண்டு மார்ச் மாதத்தில் ஒரு நாள், நான் பொறுப்பேற்ற ஒரு திருச்சபையைச் சேர்ந்த ஒரு தலைவரும் இரண்டு ஊழியக்காரர்களும் கைது செய்யப்பட்டனர், மேலும் சில திருச்சபைப் பொருட்களை இடம் நகர்த்துவதற்கு நான் விரைவில் ஏற்பாடு செய்ய வேண்டியிருந்தது மற்றும் சில சகோதர சகோதரிகள் தங்களுக்கு உரிய பாதுகாப்புடன் இருக்கும்படி தெரிவிக்க வேண்டியிருந்தது. இதையெல்லாம் நான் தீர்த்து வைக்கும் போது, “கைது செய்யப்பட்ட தலைவரிடம் சகோதர சகோதரிகளின் பட்டியல் இருந்தது, எனவே இப்போது காவல்துறையினரிடம் அந்தப் பட்டியல் உள்ளது” என்று ஒரு சகோதரி சொல்வதை நான் கேட்டேன். காவல்துறையினர் அனைத்து கண்காணிப்பு வீடியோக்களையும் கைப்பற்றியதாகவும், அந்நியர்களைத் தேடுவதாகவும், விசுவாசிகளைத் தேடி வீடு வீடாகச் செல்ல அவர்கள் தயாராகி வருவதாகவும் அவர் கூறினார். மேலும் அவர்கள் இந்த மிரட்டலை விடுத்துள்ளனர். “ஒருவர் கூட வலையிலிருந்து நழுவாமல் இருக்க ஆயிரம் பேரைத் தவறாகக் கைது செய்வது நல்லதே!” இதைக் கேட்டதும் எனக்கு மிகவும் பதட்டமாகவும் பயமாகவும் இருந்தது. என் விசுவாசத்துக்காக நான் முன்பு கைது செய்யப்பட்டபோது, அவர்களிடம் என்னைப் பற்றிய ஒரு கோப்பு இருந்தது. காவல்துறையின் முகத்தை அடையாளப்படுத்தும் கண்காணிப்பைப் பயன்படுத்தினால், நான் கைது செய்யப்படுவேன் என்பது உறுதி. நான் மீண்டும் கைது செய்யப்பட்டால், நான் உயிர் பிழைக்க வழி இல்லை—அவர்கள் அதை உறுதியாகச் செய்வார்கள். இதை நினைத்து, என்னால் முடிந்தவரை விரைவாக வெளியேற வேண்டும் என்பதை உணர்ந்தேன். இருப்பினும், நான் வேறொரு திருச்சபைக்குச் சென்றபோது, என் மனதைத் தேற்றிக் கொள்ள முடியவில்லை, மேலும் மனசாட்சியின் தாக்குதலையும் சந்தித்தேன். அந்தத் திருச்சபையில் அவசரமாக ஏற்பாடு செய்ய வேண்டிய நிறைய வேலைகள் இருந்தன, ஆனால் என் சொந்த வாழ்க்கையைப் பாதுகாப்பதற்கான எனது பொறுப்பை நான் கைவிட்டேன். நான் இப்போது வெளியேறினால், நான் தேவனின் வீட்டின் நலன்களைப் பாதுகாக்க மாட்டேன்! என் மனசாட்சியும் மனுஷத்தன்மையும் எங்கே போயின? நான் தைரியமற்றவளாகவும் கோழை போலவும் நடந்து கொள்ளவில்லையா? எனக்குத் தேவன் மீது உண்மையான விசுவாசம் இல்லை—எனது சாட்சியம் எங்கே போனது? இவற்றையெல்லாம் நான் நினைத்துக்கொண்டிருக்கையில், நான் தேவனிடம் ஜெபிக்க விரைந்தேன், எனக்கு விசுவாசத்தையும் பலத்தையும் தரும்படியும், நான் சாட்சியாக நிற்கும் படிக்கு என்னைப் பாதுகாக்கும்படியும் வேண்டிக்கொண்டேன்.
அப்போது சர்வவல்லமையுள்ள தேவனுடைய வார்த்தைகளின் ஒரு பகுதியைப் படித்தேன்: “ஜனங்கள் தங்கள் ஜீவன்களைத் தியாகம் செய்யத் தயாராக இருக்கும்போது, எல்லாம் அற்பமாகிவிடுகின்றன, அவர்களை விட சிறப்பாக யாராலும் ஆக முடியாது. ஜீவனை விட மிகவும் முக்கியமானது எதுவாக இருக்க முடியும்? இப்படி, ஜனங்களுக்குள் மேலும் எதுவும் சாத்தானால் செய்யமுடியாமல் போகிறது, மனிதனைக் கொண்டு அதனால் செய்யக் கூடியது ஒன்றுமில்லை. இருப்பினும், ‘மாம்சம்’ என்பதன் விளக்கத்தில், மாம்சம் சாத்தானால் சீர்கெடுக்கப்பட்டிருக்கிறதாக சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. ஜனங்கள் உண்மையாகவே தங்களை ஒப்புக்கொடுத்தால், மற்றும் அவர்கள் சாத்தானால் இயக்கப்படாமல் இருந்தால், அவர்களைத் தோற்கடிக்க யாராலும் முடியாது” (வார்த்தை, தொகுதி 1. தேவனுடைய தோற்றமும் கிரியையும். “முழு பிரபஞ்சத்திற்கான தேவனுடைய வார்த்தைகளின் மறைபொருட்களைப் பற்றிய விளக்கங்கள், அத்தியாயம் 36”). தேவனின் வார்த்தைகளை ஆழ்ந்து யோசித்தபோது, இந்தச் சூழ்நிலை தேவனின் சோதனை என்பதையும், ஆவியானவர் உலகில் ஒரு போர் நடந்து கொண்டிருக்கிறது என்பதையும் புரிந்துகொண்டேன். நான் தேவனுடன் நின்று என் உயிரைக் கொடுத்து சாத்தானை வெட்கப்படுத்தவும், தேவனுக்குச் சாட்சியம் சொல்லவும் வேண்டும் என்று எனக்குத் தெரியும்; இவ்வளவு முக்கியமான தருணத்தில் என்னால் புறமுதுகு காட்டி திருப்பி ஓட முடியாது! நான் தேவனின் வீட்டின் கிரியையைப் பாதுகாக்க வேண்டியிருந்தது—மனசாட்சியும் மனுஷத்தன்மையும் உள்ள ஒருவர் செய்ய வேண்டிய காரியம் அதுவேயாகும். நான் நீதியின் பொருட்டு துன்புறுத்தலை அனுபவித்தேன், நான் இறந்திருந்தாலும், அது இன்னும் மதிப்புக்குரியதாக இருந்திருக்கும். நான் இழிவாக வாழ்ந்து சாத்தானிடம் சரணடைந்தால், என் உடல் பிழைத்தாலும், நான் நடமாடும் பிணம் போல இருப்பேன். இந்த எண்ணம் என்னை விடுதலையடையச் செய்ததாக உணர்ந்தேன், அதனால் நான் மீண்டும் அந்தத் திருச்சபைக்கு விரைந்து சென்று, சகோதர சகோதரிகளை தேவனுடைய வார்த்தைகளின் புத்தகங்கள் அனைத்தையும் நகர்த்தும்படி ஏற்பாடு செய்து, அவர்கள் அனைவரையும் ஒளிந்து இருக்கும்படி சொன்னேன். அனைத்துத் திருச்சபைக் கிரியைகளும் மிக விரைவாக ஏற்பாடு செய்யப்பட்டன, தேவனுடைய வழிநடத்துதலுக்காக நான் அவருக்கு நன்றி தெரிவித்தேன்!
20 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக சர்வவல்லமையுள்ள தேவனை விசுவாசித்து சி.சி.பியின் துன்புறுத்தல் மற்றும் ஒடுக்குமுறையைத் தொடர்ந்து அனுபவித்து, நான் சில வலிகளை அனுபவித்திருந்தாலும், தேவனின் வார்த்தைகளின் வழிநடத்துதலின் கீழ், நான் கொஞ்சம் சத்தியத்தைப் புரிந்துகொண்டு, சரியானது மற்றும் தவறானதுக்கும், நீதி மற்றும் தீமைக்கும் இடையிலான வேறுபாட்டை ஆராய்ந்து அறியக் கற்றுக்கொண்டேன். இப்படிப்பட்ட அசாதாரணச் சூழ்நிலைகளின் மூலம் தேவனைச் சார்ந்திருக்கவும் நான் கற்றுக்கொண்டேன். தேவனின் வார்த்தைகளில் உள்ள அதிகாரத்தை நான் உண்மையாகவே உணர்கிறேன் மற்றும் தேவன் மீதான என் விசுவாசம் வளர்ந்துள்ளது. இவை அனைத்தும் தேவனின் கிருபையால் நடந்தது. சர்வவல்லமையுள்ள தேவனுக்கு நன்றி!
நமக்கு கஷ்டங்கள் வரும்போது தேவன் மட்டுமே நம் நம்பிக்கை. நீங்கள் தேவன் முன் வந்து நம்பிக்கை பெற அவரை சார்ந்திருக்க தயாராக இருக்கிறீர்களா?
தொடர்புடைய உள்ளடக்கம்