இன்று நாம் ஒரு முக்கியமான தலைப்பைப் பற்றி கலந்துரையாடுகிறோம். தேவனுடைய கிரியை தொடங்கியதிலிருந்தே அது விவாதிக்கப்பட்ட ஒரு தலைப்பாகும். அது ஒவ்வொரு நபருக்கும் மிகவும் முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததாகும். வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், அது தேவனை விசுவாசிக்கும்பொழுது எல்லோரும் சந்திக்கும் ஒரு பிரச்சினையாகும். அது எதிர்கொண்டாக வேண்டிய ஒரு பிரச்சினையாகும். அது ஒரு முக்கியமான, தவிர்க்க முடியாத மற்றும் மனிதகுலம் விலகிச் செல்ல முடியாத ஒரு பிரச்சினையாகும். முக்கியத்துவத்தைப் பற்றி பேசுகையில், தேவனை விசுவாசிக்கும் ஒவ்வொருவருக்கும் மிக முக்கியமான விஷயம் என்னவாக இருக்கிறது? தேவனுடைய சித்தத்தைப் புரிந்துகொள்வதே மிக முக்கியமான விஷயம் என்று சிலர் நினைக்கிறார்கள். தேவனுடைய வார்த்தைகளை அதிகமாகப் புசிப்பதும் குடிப்பதும் மிக முக்கியமானது என்று சிலர் நம்புகிறார்கள். சிலர் தங்களைத் தாங்களே அறிந்துகொள்வதே மிக முக்கியமான விஷயம் என்று நினைக்கிறார்கள். தேவனுடைய இரட்சிப்பை எவ்வாறு பெற்றுக்கொள்வது, தேவனை எவ்வாறு பின்பற்றுவது, தேவனுடைய சித்தத்தை எவ்வாறு நிறைவேற்றுவது என்பதை அறிவது மிக முக்கியமான விஷயம் என்று மற்றவர்கள் கருதுகின்றனர். இந்தப் பிரச்சினைகள் அனைத்தையும் இன்று ஒதுக்கி வைப்போம். அப்படியானால் நாம் எதை விவாதிக்கிறோம்? தேவன் என்பதே தலைப்பாகும். ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும் அது மிக முக்கியமான தலைப்பாக இருக்கிறதா? இந்தத் தலைப்பு தவிர்க்க இயலாதவாறு எதை உள்ளடக்கியுள்ளது? நிச்சயமாக, அது தேவனுடைய மனநிலை, தேவனுடைய சாராம்சம் மற்றும் தேவனுடைய கிரியை ஆகியவற்றிலிருந்து பிரிக்க முடியாததாக இருக்கிறது. ஆகவே, இன்று, “தேவனுடைய கிரியையும், தேவனுடைய மனநிலையும், தேவனும்” என்பது பற்றி விவாதிப்போம்.

மனிதன் தேவனை நம்பத் தொடங்கிய காலத்திலிருந்தே, தேவனுடைய கிரியையும், தேவனுடைய மனநிலையும், தேவனும் என்பது போன்ற தலைப்புகளை அவர்கள் எதிர்கொண்டிருக்கிறார்கள். தேவனுடைய கிரியை என்று வரும்போது, சிலர்: “தேவனுடைய கிரியை எங்கள் மீது செய்யப்படுகிறது. நாங்கள் அதை ஒவ்வொரு நாளும் அனுபவிக்கிறோம். எனவே, எங்களுக்கு அது அறிமுகமானதே ஆகும்,” என்று கூறுவார்கள். தேவனுடைய மனநிலையைப் பற்றி பேசும்போது, சிலர்: “தேவனுடைய மனநிலை என்பது நாங்கள் படிக்கும், ஆராயும் மற்றும் நாங்கள் முழு ஜீவிதத்திலும் கவனம் செலுத்தும் ஒரு தலைப்பாகும். எனவே, நாங்கள் அதை நன்கு அறிந்திருக்க வேண்டும்,” என்று கூறுவார்கள். தேவனைப் பொறுத்தவரையில், சிலர்: “தேவனைத்தான் நாங்கள் பின்பற்றுகிறோம், அவரையே விசுவாசிக்கிறோம் மற்றும் அவரையே பின்பற்றுகிறோம். நாங்கள் அவரைப் பற்றி அறியாமலும் இல்லை,” என்று கூறுவார்கள். தேவன் சிருஷ்டிப்பு முதல் ஒருபோதும் தனது கிரியையை நிறுத்தவில்லை. அவரது கிரியை முழுவதிலும் அவர் தொடர்ந்து தனது மனநிலையை வெளிப்படுத்தியுள்ளார். தம்முடைய வார்த்தையை வெளிப்படுத்த அவர் பல்வேறு வழிகளைப் பயன்படுத்தியுள்ளார். அதே சமயம், அவர் ஒருபோதும் தன்னையும் தன்னுடைய சாராம்சத்தையும் மனிதகுலத்திற்கு வெளிப்படுத்துவதை நிறுத்தவில்லை. மனிதனைப் பற்றிய தனது சித்தத்தையும் மனிதனிடமிருந்து அவர் எதை எதிர்பார்க்கிறார் என்பதையும் வெளிப்படுத்துகிறார். எனவே, உண்மையில், இந்தத் தலைப்புகளுக்கு யாரும் புதியவரல்ல. இருப்பினும், இன்று தேவனைப் பின்பற்றுபவர்கள், தேவனுடைய கிரியையும், தேவனுடைய மனநிலையும், தேவனும் என்பதற்கு உண்மையில் அந்நியமானவர்களாக இருக்கிறார்கள். ஏன் இதுதான் நிலையாக இருக்கிறது? மனிதன் தேவனுடைய கிரியையை அனுபவிப்பதால், அவர்கள் தேவனுடனான தொடர்புக்குள்ளும் வருகிறார்கள். இது தேவனுடைய மனநிலையை அவர்கள் புரிந்துகொள்வதைப் போல அல்லது அது என்னவென்று ஏதோ ஓர் அறிவைப் பெற்றிருப்பது போல அவர்களை உணர வைக்கிறது. அதன்படி, தேவனுடைய கிரியைக்கு அல்லது தேவனுடைய மனநிலைக்கு தன்னை அந்நியன் என்று மனிதன் நினைக்கவில்லை. மாறாகத் தான் தேவனுடன் மிகவும் பரிச்சயமாக இருப்பதாகவும் தேவனைப் பற்றி அதிகம் புரிந்துகொள்ளுவதாகவும் மனிதன் நினைக்கிறான். ஆனால் இந்நிலையில், பலருக்கு தேவனைப் பற்றிய இந்தப் புரிதல், அவர்கள் புத்தகங்களில் என்ன படித்தார்களோ அவற்றின் வரையறைக்கு உட்பட்டவை, அவர்களுடைய தனிப்பட்ட அனுபவத்தின் வரையறைக்கு உட்பட்டவை, கற்பனையால் கட்டுப்படுத்தப்படுபவை மற்றும் எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, தங்கள் கண்களால் அவர்கள் பார்க்கக்கூடிய உண்மைகளுக்கு உட்பட்டவை என்பது பலவற்றில் சிலவாகும். இவை அனைத்தும் உண்மையான தேவனிடமிருந்து வெகு தொலைவில் உள்ளன. மேலும் இந்தத் “தொலைவு” எவ்வளவு தொலைவாக இருக்கிறது? ஒருவேளை மனிதன் தன்னை உறுதியாக நம்பாமல் இருக்கலாம் அல்லது ஒருவேளை மனிதனுக்கு ஒரு சிறிய உணர்வு, அதாவது ஒரு மயக்கம் இருக்கலாம். ஆனால் தேவனைப் பொறுத்தவரையில், தேவனைப் பற்றிய மனிதனின் புரிதல் உண்மையான தேவனுடைய சாராம்சத்திலிருந்து வெகு தொலைவில் உள்ளது. இதனால்தான், “தேவனுடைய கிரியையும், தேவனுடைய மனநிலையும், தேவனும்” போன்றதொரு தலைப்பைப் பற்றி முறையான மற்றும் உறுதியான வழியில் கலந்துரையாடுவது நமக்கு இன்றியமையாததாகும்.

உண்மையில், தேவனுடைய மனநிலை அனைவருக்கும் வெளிப்படையாகவே இருக்கிறது. அது மறைக்கப்படவில்லை. ஏனென்றால், தேவன் ஒருபோதும் எந்தவொரு மனிதனையும் உணர்வுப்பூர்வமாகத் தவிர்த்ததில்லை மற்றும் ஜனங்கள் அவரை அறிந்துகொள்வதிலிருந்தோ அவரைப் புரிந்துகொள்வதிலிருந்தோ தடுக்க தன்னை ஒருபோதும் மறைக்க முயலவில்லை. ஒவ்வொரு மனிதனையும் ஒளிவுமறைவின்றி நேர்மையாக எதிர்கொள்வதற்கு தேவனுடைய மனநிலை வெளிப்படையாக இருந்து வருகிறது. தேவனுடைய நிர்வாகத்தில், தேவன் தமது கிரியையைச் செய்கிறார், அனைவரையும் எதிர்கொள்கிறார் மற்றும் அவருடைய கிரியை ஒவ்வொரு மனிதனிடமும் செய்யப்படுகிறது. அவர் இந்தக் கிரியையைச் செய்யும்போது, அவர் தொடர்ந்து தனது மனநிலையை வெளிப்படுத்துகிறார் மற்றும் தொடர்ந்து தனது சாராம்சத்தையும், தன்னிடம் இருப்பதையும், தன் இருப்பையும், ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும் வழிகாட்டவும் வழங்கவும் பயன்படுத்துகிறார். ஒவ்வொரு காலத்திலும், ஒவ்வொரு கட்டத்திலும், சூழ்நிலைகள் நல்லதா கெட்டதா என்பதைப் பொருட்படுத்தாமல், தேவனுடைய மனநிலை ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும் எப்போதும் வெளிப்படையாகவே இருக்கிறது மற்றும் அவருடைய ஜீவன் இடைவிடாமல் தொடர்ந்து மனிதகுலத்திற்கு வழங்கப்படுவது மற்றும் அதை ஆதரிப்பதைப் போலவே, அவருடைய பொக்கிஷங்களும் அவருடைய ஜீவிப்பும் ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும் எப்போதும் வெளிப்படையாகவே இருக்கிறது. இவை அனைத்திற்கும் மத்தியில், தேவனுடைய மனநிலை சிலருக்கு மறைக்கப்பட்டுள்ளது. ஏன்? ஏனென்றால், இந்த ஜனங்கள் தேவனுடைய கிரியையில் வாழ்ந்து தேவனைப் பின்பற்றினாலும், அவர்கள் ஒருபோதும் தேவனைப் புரிந்துகொள்ளவும் முயலவில்லை அல்லது தேவனைப் பற்றித் தெரிந்துகொள்ளவும் விரும்பவில்லை, தேவனை நெருங்கி வரவும் இல்லை. இந்த மனிதர்களுக்கு, தேவனுடைய மனநிலையைப் புரிந்துகொள்வது என்பது அவர்களுடைய முடிவு நெருங்கிவிட்டது என்பதைக் குறிக்கிறது. அதாவது தேவனுடைய மனநிலையால் அவர்கள் நியாயந்தீர்க்கப்படுவார்கள், கண்டிக்கப்படுவார்கள். ஆகவே, அவர்கள் ஒருபோதும் தேவனையோ அவருடைய மனநிலையையோ புரிந்துகொள்ள விரும்பவில்லை. தேவனுடைய சித்தத்தைப் பற்றிய ஆழமான புரிதலையும் அறிவையும் அவர்கள் ஒருபோதும் விரும்பவில்லை. உணர்வுப்பூர்வமான ஒத்துழைப்பின் மூலம் அவர்கள் தேவனுடைய சித்தத்தைப் புரிந்துகொள்ள முற்படுவதில்லை—அவர்கள் செய்ய விரும்பும் காரியங்களை என்றென்றும் அனுபவித்துச் செய்கிறார்கள் மற்றும் அதைச் செய்வதில் ஒருபோதும் சோர்ந்துபோவதில்லை. தாங்கள் நம்ப விரும்பும் தேவனை நம்புகிறார்கள். அவர்களுடைய கற்பனைகளில் மட்டுமே இருக்கும் தேவனை நம்புகிறார்கள். அவர்களுடைய கருத்துக்களில் மட்டுமே இருக்கும் தேவனை நம்புகிறார்கள். அவர்களுடைய அன்றாட ஜீவிதத்தில் இருந்து பிரிக்க முடியாத ஒரு தேவனை நம்புகிறார்கள். உண்மையான தேவனிடம் வரும்போது, அவர்கள் முற்றிலுமாக அலட்சியமுள்ளவர்களாக இருக்கிறார்கள், அவரைப் புரிந்துகொள்ளவோ அல்லது அவருக்குச் செவிசாய்க்கவோ அவர்களுக்கு விருப்பமில்லை. இன்னும் அவருடன் நெருக்கமாகவும் விரும்புவதில்லை. தங்களை அலங்கரிக்கவும், நன்மைகளைச் சேர்க்கவும் மட்டுமே தேவன் வெளிப்படுத்தும் வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்துகிறார்கள். அவர்களைப் பொறுத்தவரையில், அது ஏற்கனவே அவர்களை வெற்றிகரமான விசுவாசிகளாகவும், தங்கள் இருதயங்களுக்குள் தேவன் மீதான விசுவாசம் கொண்டவர்களாகவும் ஆக்குகிறது. அவர்களுடைய இருதயங்களில், அவர்களுடைய கற்பனைகளால், அவர்களுடைய கருத்துக்களால் மற்றும் தேவனைப் பற்றிய தனிப்பட்ட வரையறைகளால் வழிநடத்தப்படுகிறார்கள். மறுபுறம், உண்மையான தேவனுக்கு அவர்களுடன் எந்தத் தொடர்பும் இல்லை. ஏனென்றால், அவர்கள் உண்மையான தேவனைப் புரிந்துகொள்ளவும், தேவனுடைய உண்மையான மனநிலையைப் புரிந்துகொள்ளவும், தேவன் என்ன கொண்டிருக்கிறார் மற்றும் என்னவாக இருக்கிறார் என்பதைப் புரிந்துகொள்ளவும் வேண்டுமென்றால், அவர்களுடையச் செயல்கள், விசுவாசம் மற்றும் அவர்களுடைய முயற்சிகள் கண்டிக்கப்பட வேண்டும் என்பதைக் குறிக்கும். அதனால் தான் அவர்கள் தேவனுடைய சாராம்சத்தைப் புரிந்துகொள்வதை வெறுக்கிறார்கள் மற்றும் தேவனை நன்கு புரிந்துகொள்ளவும், தேவனுடைய சித்தத்தை நன்கு அறிந்துகொள்ளவும், தேவனுடைய மனநிலையை நன்கு புரிந்துகொள்ளவும் தீவிரமாக முயல்வதையோ ஜெபிப்பதையோ வெறுக்கிறார்கள். அவர்களுக்கு, தேவன் சிருஷ்டிக்கப்பட்ட வெறுமையான மற்றும் தெளிவற்ற ஒன்றாக இருக்கிறார். அவர்களுக்கு அவர்களுடைய கற்பனையின்படியே தேவன் இருக்கிறார். அவர்களுக்குப் பின்னால் இருந்து அழைக்கக்கூடியவராக இருக்கிறார். அவர் வழங்குவதில் குறைவுபடாதவர் மற்றும் அணுகுவதற்கு எப்போதும் எளிமையானவர். அவர்கள் தேவனுடைய கிருபையை அனுபவிக்க விரும்பும்போது, அவர் அந்தக் கிருபையாக இருக்கும்படி தேவனிடம் கேட்கிறார்கள். தேவனுடைய ஆசீர்வாதம் அவர்களுக்குத் தேவைப்படும்போது, அவர் அந்த ஆசீர்வாதமாக இருக்கும்படி தேவனிடம் கேட்கிறார்கள். துன்பங்களை எதிர்கொள்ளும்போது, அவர்கள் தங்கள் பிறகே கேடயமாக இருந்து அவர்களைத் தைரியப்படுத்தும்படி தேவனிடம் கேட்கிறார்கள். தேவனைப் பற்றிய இந்த ஜனங்களின் அறிவு, கிருபை மற்றும் ஆசீர்வாதத்தின் எல்லைக்குள் சிக்கியுள்ளது. தேவனுடைய கிரியையும், தேவனுடைய மனநிலையும், தேவனும் என்பது பற்றிய அவர்களுடைய புரிதல் அவர்களுடைய கற்பனைகள், எழுத்துக்கள் மற்றும் கோட்பாடுகளுக்குள் மட்டுமே கட்டுப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. ஆனால் தேவனுடைய மனநிலையைப் புரிந்துகொள்ள ஆர்வமுள்ள சிலர் உள்ளனர், அவர்கள் தேவனை உண்மையாகவே பார்க்க விரும்புகிறார்கள் மற்றும் தேவனுடைய மனநிலையையும், அவர் என்ன கொண்டிருக்கிறார் மற்றும் என்னவாக இருக்கிறார் என்பதையும் உண்மையாகப் புரிந்துகொள்கிறார்கள். இந்த ஜனங்கள் தேவனுடைய சத்தியத்தின் யதார்த்தத்தையும் இரட்சிப்பையும் தேடுகிறார்கள் மற்றும் தேவனால், ஜெயம், இரட்சிப்பு மற்றும் பரிபூரணம் ஆகியவற்றைப் பெற முற்படுகிறார்கள். தேவனுடைய வார்த்தையைப் படிக்க அவர்கள் தங்கள் இருதயங்களைப் பயன்படுத்துகிறார்கள், ஒவ்வொரு சூழ்நிலையையும், ஒவ்வொரு மனிதனையும், நிகழ்வையும் மற்றும் தேவன் அவர்களுக்காக ஏற்பாடு செய்துள்ள விஷயங்களையும் கிரகித்துக்கொள்ள தங்கள் இருதயங்களைப் பயன்படுத்துகிறார்கள் மற்றும் அவர்கள் ஜெபத்துடன் நேர்மையாகத் தேடுகிறார்கள். அவர்கள் அதிகம் தெரிந்துகொள்ள விரும்புவது தேவனுடைய சித்தம் மற்றும் அவர்கள் இனி தேவனை புண்படுத்தாமல், அவர்களுடைய அனுபவங்களின் மூலம் தேவனுடைய அருமையையும் அவருடைய உண்மையான பக்கத்தையும் காண, தேவனுடைய உண்மையான மனநிலையையும் சாராம்சத்தையும் பெரியளவில் புரிந்துகொள்ள விரும்புகிறார்கள். ஓர் உண்மையான தேவன் அவர்களுடைய இருதயங்களுக்குள் இருப்பதற்கும், தேவன் அவர்களுடைய இருதயங்களில் ஓர் இடத்தைப் பெறுவதற்கும் இதுவே காரணம். அவர்கள் இனி கற்பனைகள், கருத்துக்கள் அல்லது தெளிவற்ற தன்மைக்கு இடையில் ஜீவிக்க மாட்டார்கள். இந்த ஜனங்களைப் பொறுத்தவரையில், தேவனுடைய மனநிலையையும் அவருடைய சாராம்சத்தையும் புரிந்துகொள்ள அவர்களுக்கு ஓர் அழுத்தமான விருப்பம் இருப்பதற்குக் காரணம், தேவனுடைய மனநிலையும் சாராம்சமும் மனிதகுலத்திற்கு, அவர்களுடைய அனுபவத்தின் போது ஒவ்வொரு கணத்திலும் தேவைப்படுகிறது என்பதே ஆகும். ஒருவரின் ஜீவ காலம் முழுவதும் ஜீவனை வழங்குவது தேவனுடைய மனநிலையும் சாராம்சமும்தான். தேவனுடைய மனநிலையை அவர்கள் புரிந்துகொண்டவுடன், அவர்களால் தேவனை இன்னும் அதிகமாக மதிக்க முடியும், தேவனுடைய கிரியையுடன் இன்னும் அதிகமாக ஒத்துழைக்க முடியும் மற்றும் தேவனுடைய சித்தத்திற்கு அதிக அக்கறை காட்டுவதோடு, தங்களது திறன்களுக்கு ஏற்ப முடிந்தவரையில் மிகச் சிறப்பாக தங்கள் கடமையை அவர்களால் செய்ய முடியும். இவையே இரண்டு வகையான ஜனங்களின், தேவனுடைய மனநிலையைப் பற்றிய அவர்களுடைய மனநிலைகள் ஆகும். முதல் வகை ஜனங்கள் தேவனுடைய தன்மையைப் புரிந்துகொள்ள விரும்பவில்லை. தேவனுடைய மனநிலையைப் புரிந்துகொள்ளவும், தேவனைப் பற்றி அறிந்துகொள்ளவும், தேவன் என்ன கொண்டிருக்கிறார் மற்றும் என்னவாக இருக்கிறார் என்பதைப் பார்க்கவும், தேவனுடைய சித்தத்தை உண்மையாகப் புரிந்துகொள்ளவும் விரும்புவதாக அவர்கள் சொன்னாலும், ஆழ்மனதில் தேவன் இல்லை என்று அவர்கள் பேசுவார்கள். ஏனென்றால், இந்த வகை ஜனங்கள் தொடர்ந்து தேவனுக்குக் கீழ்ப்படியாமல், அவரை எதிர்க்கிறார்கள். அவர்கள் தங்கள் இருதயத்தில் அந்தஸ்துக்காக தேவனுடன் சண்டையிடுகிறார்கள். பெரும்பாலும் தேவன் இருப்பதை சந்தேகிக்கிறார்கள் அல்லது மறுக்கிறார்கள். தேவனுடைய மனநிலையோ உண்மையான தேவனோ அவர்களுடைய இருதயங்களை ஆக்கிரமிக்க அவர்கள் அனுமதிக்க விரும்பவில்லை. அவர்கள் தங்களது சொந்த ஆசைகள், கற்பனைகள் மற்றும் லட்சியங்களை மட்டுமே பூர்த்தி செய்ய விரும்புகிறார்கள். எனவே, இந்த ஜனங்கள் தேவனை நம்பலாம், தேவனைப் பின்பற்றலாம் மற்றும் அவர்களது குடும்பங்களையும் கிரியைகளையும் அவருக்காக விட்டுவிடலாம், ஆனால் அவர்கள் தங்களது தீய வழிகளில் இருந்து விலகுவதில்லை. சிலர் காணிக்கைகளைத் திருடுகிறார்கள், மோசடி செய்கிறார்கள் அல்லது தேவனைத் தனிப்பட்ட முறையில் சபிக்கிறார்கள். மற்றவர்கள் தங்களைப் பற்றி மீண்டும் மீண்டும் சாட்சியளிக்கவும், தங்களை மோசமாக்கவும், ஜனங்களுக்காகவும் அந்தஸ்துக்காகவும் தேவனுடன் போட்டியிடவும் தங்கள் நிலைகளைப் பயன்படுத்தலாம். ஜனங்களை வழிபடச் செய்ய அவர்கள் பல்வேறு முறைகளையும் நடவடிக்கைகளையும் பயன்படுத்துகிறார்கள். தொடர்ந்து ஜனங்களை ஜெயித்து அவர்களைக் கட்டுப்படுத்த முயற்சி செய்கிறார்கள். சிலர் வேண்டுமென்றே தங்களை தேவன் என்று ஜனங்களை நினைக்கச் செய்து, இதனால் அவர்கள் தேவனைப் போலவே நடத்தப்படுவார்கள் என்று எண்ணி ஜனங்களைத் தவறாக வழிநடத்துகிறார்கள். தாங்கள் சீர்கெட்டுள்ளதாக அவர்கள் ஒருபோதும் சொல்லமாட்டார்கள். அதாவது அவர்களும் சீர்கேடு நிறைந்தவர்கள், திமிர்பிடித்தவர்கள், அவர்களை வணங்கக் கூடாது, அவர்கள் எவ்வளவு சிறப்பாகச் செய்தாலும் அவை அனைத்தும் தேவனுடைய மேன்மையின் விளைவுதான், எப்படியாயினும் அவர்கள் செய்ய வேண்டியதை மட்டுமே செய்கிறார்கள் என்று அவர்கள் ஒருபோதும் சொல்லமாட்டார்கள். இந்த விஷயங்களை அவர்கள் ஏன் சொல்வதில்லை? ஏனென்றால், ஜனங்களின் இருதயத்தில் தங்களது இடத்தினை இழப்பதற்கு அவர்கள் மிகவும் பயப்படுகிறார்கள். இதனால்தான் இதுபோன்றவர்கள் ஒருபோதும் தேவனை உயர்த்துவதில்லை, தேவனைப் பற்றி ஒருபோதும் சாட்சி அளிப்பதில்லை, ஏனென்றால், அவர்கள் ஒருபோதும் தேவனைப் புரிந்துகொள்ள முயற்சிக்கவில்லை. தேவனைப் புரிந்துகொள்ளாமல் அவர்களால் அவரை அறிய முடியுமா? அது சாத்தியமற்றது! ஆகவே, “தேவனுடைய கிரியையும், தேவனுடைய மனநிலையும், தேவனும்” என்ற தலைப்பில் உள்ள சொற்கள் எளிமையானதாக இருக்கும்போது, அவை ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும் வெவ்வேறு அர்த்தங்களைக் கொண்டுள்ளன. தேவனுக்கு அடிக்கடி கீழ்ப்படியாத, தேவனை எதிர்க்கும், தேவனுக்கு விரோதமான ஒருவருக்கு, வார்த்தைகள் கண்டனத்தைக் குறிக்கின்றன. அதேசமயம், சத்தியத்தின் யதார்த்தத்தைப் பின்பற்றி, தேவனுடைய சித்தத்தைத் தேடுவதற்கு பெரும்பாலும் தேவனுக்கு முன்பாக வருபவர் இயற்கையாகவே அந்த வார்த்தைகளை ஏற்றுக்கொள்வார். ஆகவே, தேவனுடைய மனநிலை மற்றும் தேவனுடைய கிரியை பற்றி கேட்கும்போது உங்களில் சிலருக்கு தலைவலி வரத் தொடங்கும். அவர்களுடைய இருதயங்கள் எதிர்ப்பை வளர்த்துக் கொள்கின்றன மற்றும் அவர்கள் மிகவும் சங்கடமாகி விடுகிறார்கள். ஆனால் உங்களில் அந்தத் தலைப்புதான் சரியாகத் தங்களுக்குத் தேவையானது, ஏனென்றால் அது தங்களுக்கு மிகவும் பயனளிக்கிறது என்று நினைக்கிற மற்றவர்கள் இருக்கிறார்கள். அது அவர்களின் ஜீவித அனுபவத்திலிருந்து விடுபட முடியாத ஒன்றாகும். அது முக்கியமான காரியங்களில் மிக முக்கியமானதாகும். அது தேவன் மீதான விசுவாசத்தின் அடித்தளம் மற்றும் மனிதகுலத்தால் கைவிட முடியாத ஒன்றாகும். உங்கள் அனைவருக்கும், இந்தத் தலைப்பு அருகிலும் தொலைவிலும் என இரண்டாகவும் தெரியலாம். அது அறியப்படாத ஒன்றென்றாலும் பழக்கமானதாகத் தெரியலாம். ஆனால் எதுவாக இருந்தாலும், அது அனைவரும் கேட்க வேண்டிய, தெரிந்துகொள்ள வேண்டிய, புரிந்துகொள்ள வேண்டிய ஒரு தலைப்பாகும். நீ அதை எவ்வாறு கையாளுகிறாய் என்பது முக்கியமல்ல, நீ அதை எப்படிப் பார்த்தாலும் அல்லது அதை எப்படிப் புரிந்துகொண்டாலும் இந்தத் தலைப்பின் முக்கியத்துவத்தை உன்னால் புறக்கணிக்க முடியாது.

மனிதகுலத்தை சிருஷ்டித்ததிலிருந்தே தேவன் தமது கிரியையைச் செய்து வருகிறார். ஆரம்பத்தில், அது மிகவும் எளிமையான கிரியையாக இருந்தது. ஆனால் அது எளிமையாக இருந்தபோதிலும், அதில் தேவனுடைய சாராம்சம் மற்றும் மனநிலையின் வெளிப்பாடுகள் இருந்தன. தேவனுடைய கிரியை இப்போது உயர்த்தப்பட்டாலும், அவரைப் பின்பற்றும் ஒவ்வொரு நபரிடமும் இந்தக் கிரியை மிகச்சிறந்ததாகவும், உறுதியானதாகவும் மாறிவிட்டது. அவருடைய வார்த்தையின் சிறந்த வெளிப்பாட்டுடன், தேவனுடைய ஆள்தத்துவம் மனிதகுலத்திலிருந்து முற்றிலுமாக மறைக்கப்பட்டுள்ளது. அவர் இரண்டு முறை அவதரித்திருந்தாலும், வேதாகமக் கணக்குகளின் காலம் முதல் நவீன நாட்கள் வரை, யாரேனும் தேவனுடைய உண்மையான ஆள்தத்துவத்தைப் பார்த்துள்ளார்களா? உங்கள் புரிதலின் அடிப்படையில், தேவனுடைய உண்மையான ஆள்தத்துவத்தை யாராவது பார்த்திருக்கிறார்களா? இல்லை. தேவனுடைய உண்மையான ஆள்தத்துவத்தை யாரும் பார்த்ததில்லை. அதாவது தேவனுடைய உண்மையான சுயத்தை யாரும் பார்த்ததில்லை. அது எல்லோரும் ஒப்புக் கொள்ளும் ஒன்றாகும். அதாவது, தேவனுடைய உண்மையான ஆள்தத்துவம் அல்லது தேவனுடைய ஆவியானவர், அவர் உருவாக்கிய ஆதாம் மற்றும் ஏவாள் உட்பட, அவர் ஏற்றுக்கொண்ட நீதியுள்ள யோபு உட்பட எல்லா மனிதர்களிடமிருந்தும் மறைக்கப்படுகிறார். அவர்களில் யாரும் தேவனுடைய உண்மையான மனித ஆள்தத்துவத்தைக் காணவில்லை. ஆனால் தேவன் ஏன் தமது உண்மையான ஆள்தத்துவத்தை தெரிந்தே மறைக்கிறார்? சிலர் சொல்கிறார்கள்: “தேவன் பயப்படும் ஜனங்களுக்குப் பயப்படுகிறார்.” மற்றவர்கள் சொல்கிறார்கள்: “மனிதன் மிகச் சிறியவன், தேவன் மிகப் பெரியவர் என்பதால் தேவன் தம்முடைய உண்மையான ஆள்தத்துவத்தை மறைக்கிறார். மனிதர்கள் அவரைக் காணக்கூடாது, இல்லையென்றால் அவர்கள் இறந்துவிடுவார்கள்.” “தேவன் ஒவ்வொரு நாளும் தனது கிரியையை நிர்வகிப்பதில் மும்முரமாக இருக்கிறார், மற்றவர்கள் அவரைக் காணும்படியாக அவர்களுக்கு முன்பாகத் தோன்ற அவருக்கு நேரமில்லை” என்று கூறுபவர்களும் உண்டு. நீங்கள் எதை நம்பினாலும், எனக்கு இங்கே ஒரு முடிவு இருக்கிறது. அந்த முடிவு என்னவாக இருக்கிறது? தேவன் தமது உண்மையான ஆள்தத்துவத்தை ஜனங்கள் பார்ப்பதை விரும்பவில்லை என்பதுதான். மனிதகுலத்திடமிருந்து மறைந்திருப்பது தேவன் வேண்டுமென்றே செய்கிற ஒன்றாகும். வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், அவருடைய உண்மையான ஆள்தத்துவத்தை ஜனங்கள் காணக்கூடாது என்பது தேவனுடைய நோக்கமாகும். அது இப்போது அனைவருக்கும் தெளிவாகத் தெரிந்திருக்க வேண்டும். தேவன் ஒருபோதும் தனது ஆள்தத்துவத்தை யாருக்கும் வெளிப்படுத்தவில்லை என்றால், தேவனுக்கு ஆள்தத்துவம் இருப்பதாக நீங்கள் நினைக்கிறீர்களா? (அவர் இருக்கிறார்.) நிச்சயமாக அவர் இருக்கிறார். தேவனுடைய ஆள்தத்துவம் இருப்பது எல்லா சந்தேகங்களுக்கும் அப்பாற்பட்டதாகும். ஆனால் தேவனுடைய ஆள்தத்துவம் எவ்வளவு பெரியவர் அல்லது அவர் எப்படி இருக்கிறார் என்பதைப் பொறுத்தவரையில், இந்தக் கேள்விகளை மனிதகுலம் ஆராய வேண்டுமா? இல்லை. இதன் பதில் எதிர்மறையானதாகும். தேவனுடைய ஆள்தத்துவம் நாம் ஆராய வேண்டிய தலைப்பு அல்ல என்றால், தலைப்பு என்னவாக இருக்கிறது? (தேவனுடைய மனநிலை.) (தேவனுடைய கிரியை.) அதிகாரப்பூர்வ தலைப்பைப் பற்றி கலந்துரையாடத் தொடங்குவதற்கு முன், இதற்கு ஒரு கணம் முன்பதாக நாம் விவாதித்த விஷயங்களுக்குத் திரும்புவோம்: தேவன் ஏன் தனது ஆள்தத்துவத்தை மனிதகுலத்திற்கு வெளிப்படுத்தவில்லை? தேவன் ஏன் தனது ஆள்தத்துவத்தை வேண்டுமென்றே மனிதகுலத்திலிருந்து மறைக்கிறார்? ஒரே ஒரு காரணம் இருக்கிறது, அதாவது: தேவன் சிருஷ்டித்த மனிதன், ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகால கிரியைகளை அனுபவித்திருந்தாலும், தேவனுடைய கிரியை, தேவனுடைய மனநிலை மற்றும் தேவனுடைய சாராம்சம் ஆகியவற்றை ஒரு மனிதன் கூட அறிந்திருக்கவில்லை. அத்தகையவர்கள், தேவனுடைய பார்வையில், அவரை எதிர்க்கிறார்கள். தேவன் தன்னை விரோதிக்கிறவர்களுக்கு தன்னைக் காட்ட மாட்டார். தேவன் தமது ஆள்தத்துவத்தை மனிதகுலத்திற்கு ஒருபோதும் வெளிப்படுத்தாததற்கும், அவர் ஏன் வேண்டுமென்றே தனது ஆள்தத்துவத்தை மனிதகுலத்திடமிருந்து மறைக்கிறார் என்பதற்கும் இதுவே ஒரே காரணம். தேவனுடைய மனநிலையை அறிந்துகொள்வதன் முக்கியத்துவம் இப்போது உங்களுக்குத் தெளிவாகத் தெரிகிறதா?

தேவனுடைய நிர்வாகம் தோன்றிய காலம் முதல் தமது கிரியையைச் செய்வதற்கு அவர் எப்போதும் தம்மை முழுமையாக அர்ப்பணித்திருந்தார். மனிதனிடமிருந்து தமது ஆள்தத்துவத்தை மூடிமறைத்த போதிலும், அவர் எப்போதும் மனிதனின் பக்கத்தில் தான் இருக்கிறார், மனிதனிடம் கிரியை செய்கிறார், அவருடைய மனநிலையை வெளிப்படுத்துகிறார், மனிதகுலம் முழுவதையும் அவருடைய சாராம்சத்துடன் வழிநடத்துகிறார் மற்றும் ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும் அவருடைய வல்லமை, அவருடைய ஞானம் மற்றும் அதிகாரம் ஆகியவற்றின் மூலம் கிரியை செய்கிறார். இதன் மூலம் நியாயப்பிரமாணத்தின் காலம், கிருபையின் காலம் மற்றும் இன்றைய ராஜ்யத்தின் காலம் ஆகியவற்றை நடைமுறைக்கு கொண்டுவருகிறார். தேவன் தமது ஆள்தத்துவத்தை மனிதனிடமிருந்து மறைக்கிறார் என்றாலும், அவருடைய மனநிலை, அவர் இருப்பது மற்றும் அவருடைய உடைமைகள் மற்றும் மனிதகுலத்தின் மீதான அவரது சித்தம் ஆகியவை மனிதனுக்கு, பார்க்கவும் அனுபவிக்கவும் மனிதனுக்குத் தடையின்றி வெளிப்படுத்தப்படுகின்றன. வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், மனிதர்களால் தேவனைப் பார்க்கவோ தொடவோ முடியாது என்றாலும், மனிதகுலம் எதிர்கொள்ளும் தேவனுடைய மனநிலை மற்றும் சாராம்சம் முற்றிலும் தேவனுடைய வெளிப்பாடுகளே ஆகும். அது உண்மையல்லவா? தேவன் தமது கிரியைக்காக தேர்ந்தெடுக்கும் வழி அல்லது கோணத்தைப் பொருட்படுத்தாமல், அவர் எப்போதும் ஜனங்களைத் தமது உண்மையான அடையாளத்தின் மூலம் நடத்துகிறார், தம் மீது சுமத்தப்பட்டுள்ள கிரியையைச் செய்கிறார் மற்றும் அவர் பேச வேண்டிய வார்த்தைகளைப் பேசுகிறார். தேவன் எந்த நிலையில் இருந்து பேசுகிறார் என்பது முக்கியமல்ல—அவர் மூன்றாவது வானத்தில் நிற்கலாம் அல்லது மாம்சத்தில் நிற்கலாம் அல்லது ஒரு சாதாரண மனிதனாக இருக்கலாம்—அவர் எப்போதுமே மனிதனிடம் முழு உள்ளத்தோடும், முழு மனதோடும், எந்தவிதமான ஏமாற்றமும் மறைப்பும் இல்லாமல் பேசுகிறார். தேவன் தமது கிரியையைச் செய்யும்போது, தம்முடைய வார்த்தையையும் தம்முடைய மனநிலையையும் வெளிப்படுத்துகிறார் மற்றும் எந்தவிதமான ஒதுக்கீடும் இன்றி, தேவன் என்ன கொண்டிருக்கிறார் மற்றும் என்னவாக இருக்கிறார் என்பதையும் வெளிப்படுத்துகிறார். அவர் தமது ஜீவிதம் மற்றும் தமது இருப்பு மற்றும் உடமைகள் மூலம் மனிதகுலத்தை வழிநடத்துகிறார். “காணமுடியாத மற்றும் தொட்டுணர முடியாத” தேவனுடைய வழிகாட்டுதலின் கீழ், மனிதகுலத்தின் தொட்டில் காலமான நியாயப்பிரமாணத்தின் காலத்தில் மனிதன் இவ்வாறு ஜீவித்தான்.

நியாயப்பிரமாணத்தின் காலத்திற்குப் பிறகு தேவன் முதன்முறையாக மாம்சமானார்—அது முப்பத்தி மூன்றரை ஆண்டுகள் நீடித்த ஓர் அவதாரமாகும். ஒரு மனிதனைப் பொறுத்தவரையில், முப்பத்து மூன்றரை ஆண்டுகள் நீண்ட காலமா? (அது நீண்ட காலம் அல்ல.) ஒரு மனிதனின் ஆயுட்காலம் பொதுவாக முப்பது ஆண்டுகளை விட மிக அதிகமாக இருப்பதால், அது ஒரு மனிதனுக்கு மிக நீண்ட காலம் அல்ல. ஆனால் தேவனுடைய அவதாரத்தைப் பொறுத்தவரையில், இந்த முப்பத்து மூன்றரை ஆண்டுகள் உண்மையில் நீண்ட காலமாகும். அவர் ஒரு மனிதன் ஆனார். தேவனுடைய கிரியையையும் ஆணையையும் ஏற்றுக்கொண்ட ஒரு சாதாரண மனிதன் ஆனார். இதன் பொருள் என்னவென்றால், ஒரு சாதாரண மனிதனால் கையாள முடியாத கிரியையை அவர் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டியிருந்தது. அதே நேரத்தில் சாதாரண ஜனங்களால் தாங்க முடியாத துன்பங்களையும் தாங்கிக்கொள்ள வேண்டியிருந்தது. கிருபையின் காலத்தின் போது, அவருடைய கிரியையின் ஆரம்பம் முதல் அவர் சிலுவையில் அறையப்பட்ட காலம் வரை, கர்த்தராகிய இயேசு அனுபவித்த துன்பத்தின் அளவு பற்றி, அதாவது அது இன்றைய ஜனங்கள் நேரில் கண்டிருக்கக்கூடிய ஒன்று அல்ல என்றாலும் உங்களால் வேதாகமத்தின் கதைகள் மூலம் அதைப் பற்றி சிறு யோசனை கூட பெற முடியவில்லையா? பதிவுசெய்யப்பட்ட இந்த உண்மைகளில் எத்தனை விவரங்கள் இருந்தாலும், மொத்தத்தில், இந்தக் காலகட்டத்தில் தேவனுடைய கிரியை கஷ்டங்களும் துன்பங்களும் நிறைந்ததாகும். ஒரு சீர்கெட்ட மனிதனுக்கு, முப்பத்து மூன்றரை ஆண்டுகள் நீண்ட காலம் அல்ல. ஒரு சிறிய துன்பமானது ஒரு சிறிய விஷயம் ஆகும். ஆனால் பரிசுத்தமான கறைபடாத தேவனுக்கு மனிதகுலத்தின் எல்லா பாவங்களையும் தாங்கிக்கொள்ளவும், பாவிகளுடன் புசிக்கவும், தூங்கவும், ஜீவிக்கவும் வேண்டும் என்னும் இந்த வலி நம்பமுடியாத அளவிற்கு மிகப்பெரியது ஆகும். அவர் சிருஷ்டிகராகவும், எல்லாவற்றிற்கும் தேவனாகவும், எல்லாவற்றிற்கும் அதிபதியாகவும் இருக்கிறார். ஆனாலும் அவர் உலகத்திற்கு வந்தபோது, சீர்கேடு நிறைந்த மனிதர்களின் அடக்குமுறையையும் கொடுமையையும் சகித்துக்கொள்ள வேண்டியிருந்தது. அவருடைய கிரியையை நிறைவு செய்வதற்கும், மனிதகுலத்தைத் துயரக் கடலில் இருந்து மீட்பதற்கும், அவர் மனிதனால் நிந்திக்கப்பட வேண்டும் மற்றும் முழு மனிதகுலத்தின் பாவங்களையும் தாங்க வேண்டும். அவர் அனுபவித்த துன்பத்தின் அளவை சாதாரண ஜனங்களால் புரிந்துகொள்ளவோ கிரகித்துக்கொள்ளவோ முடியாது. இந்த துன்பம் எதைக் குறிக்கிறது? அது மனிதகுலத்திற்கான தேவனுடைய பக்தியைக் குறிக்கிறது. மனிதனின் இரட்சிப்பிற்காக, அவர்களுடைய பாவங்களை மீட்பதற்கும், அவருடைய கிரியையின் இந்தக் கட்டத்தை நிறைவு செய்வதற்கும் அவர் அனுபவித்த அவமானத்தையும், அவர் செலுத்திய விலையையும் அது குறிக்கிறது. மனிதன் சிலுவையிலிருந்து தேவனால் மீட்கப்படுவான் என்பதும் இதன் பொருள் ஆகும். அது இரத்தத்தினாலும், ஜீவிதத்தினாலும் செலுத்தப்பட்ட விலை மற்றும் சிருஷ்டிக்கப்பட்ட எந்தவொரு ஜீவனும் தாங்க முடியாத விலையாகும். ஏனென்றால், அவர் இத்தகைய துன்பங்களைத் தாங்கி இத்தகைய கிரியைகளைச் செய்ய முடியும் என்ற தேவனுடைய சாராம்சத்தைக் கொண்டிருக்கிறார் மற்றும் தேவன் என்ன கொண்டிருக்கிறார் மற்றும் என்னவாக இருக்கிறார் என்பதையும் அவர் கொண்டிருக்கிறார். அது அவரால் சிருஷ்டிக்கப்பட்ட எந்த ஜீவனும் அவருக்குப் பதிலாக செய்திருக்க முடியாதது ஆகும். அது கிருபையின் காலத்தின் போது தேவனுடைய கிரியை மற்றும் அவருடைய மனநிலையின் வெளிப்பாடு ஆகும். அது தேவன் என்ன கொண்டிருக்கிறார் மற்றும் என்னவாக இருக்கிறார் என்பதைப் பற்றி எதையேனும் வெளிப்படுத்துகிறதா? இதைத் தெரிந்துக்கொள்வது மனிதகுலத்துக்குப் பயனுள்ளதாகுமா? அந்த காலத்தில், மனிதன் தேவனுடைய ஆள்தத்துவத்தைக் காணவில்லை என்றாலும், அவர்கள் தேவனுடைய பாவ நிவாரணப் பலியைப் பெற்றார்கள். தேவனால் சிலுவையிலிருந்து மீட்கப்பட்டனர். கிருபையின் காலத்தின் போது தேவன் செய்த கிரியையை மனிதகுலம் அறிந்திருக்கவில்லை. ஆனால் இந்தக் காலகட்டத்தில் தேவனால் வெளிப்படுத்தப்பட்ட மனநிலையையும் சித்தத்தையும் யாராவது அறிந்திருக்கிறார்களா? மனிதன் பல்வேறு பாதைகள் மூலம் வெவ்வேறு காலங்களில் உள்ள தேவனுடைய கிரியைகளைப் பற்றிய விவரங்களை மட்டுமே அறிந்திருக்கிறான் அல்லது தேவன் தமது கிரியையைச் செய்து கொண்டிருந்த சமயத்தில் நிகழ்ந்த தேவனைச் சார்ந்த கதைகளைப் பற்றி அறிந்திருக்கிறான். இந்த விவரங்களும் கதைகளும் தேவனைப் பற்றிய சில தகவல்கள் அல்லது புனைவுகள் ஆகும். தேவனுடைய மனநிலை மற்றும் சாராம்சத்துக்கும் அவற்றுக்கும் எந்தத் தொடர்பும் இல்லை. ஆகவே, தேவனைப் பற்றி ஜனங்கள் எத்தனை கதைகளை அறிந்திருந்தாலும், தேவனுடைய மனநிலை அல்லது அவருடைய சாராம்சத்தைப் பற்றிய ஆழமான புரிதலும் அறிவும் அவர்களுக்கு இருக்கிறது என்று அது அர்த்தமாகாது. நியாயப்பிரமாணத்தின் காலத்தைப் போலவே, கிருபையின் காலத்தில் உள்ளவர்கள் மாம்சத்தில் தேவனுடன் நேரடியான மற்றும் நெருக்கமான தொடர்பை அனுபவித்திருந்தாலும், தேவனுடைய மனநிலை மற்றும் தேவனுடைய சாராம்சம் பற்றிய அவர்களுடைய அறிவு கிட்டத்தட்ட இல்லாத ஒன்றாகும்.

தேவன் முதல் முறையாக செய்தது போலவே ராஜ்யத்தின் காலத்தில், மீண்டும் ஒரு முறை மாம்சமானார். இந்தக் கிரியையின் காலத்தில், தேவன் இன்னும் தடையின்றி தமது வார்த்தையை வெளிப்படுத்துகிறார், தாம் செய்ய வேண்டிய கிரியையைச் செய்கிறார் மற்றும் தேவன் என்ன கொண்டிருக்கிறார் மற்றும் என்னவாக இருக்கிறார் என்பதையும் அவர் வெளிப்படுத்துகிறார். அதே சமயம், மனிதனின் கீழ்ப்படியாமை மற்றும் அறியாமையை அவர் தொடர்ந்து சகித்துக்கொள்கிறார். இந்தக் கிரியையின் காலத்தில் தேவன் தொடர்ந்து தனது மனநிலையையும், தம்முடைய சித்தத்தையும் வெளிப்படுத்துகிறாரா? ஆகையால், மனிதனைச் சிருஷ்டித்ததிலிருந்து இப்போது வரை, தேவனுடைய மனநிலை, அவர் இருப்பது மற்றும் அவருடைய உடைமைகள் மற்றும் அவருடைய சித்தம் எப்போதும் ஒவ்வொரு நபருக்கும் வெளிப்படையாகவே இருக்கிறது. தேவன் ஒருபோதும் வேண்டுமென்றே தமது சாராம்சத்தை, தம்முடைய மனநிலையை அல்லது தம்முடைய சித்தத்தை மறைக்கவில்லை. அது, தேவன் என்ன செய்கிறார், அவருடைய சித்தம் என்ன என்பதைப் பற்றி மனிதகுலம் அக்கறை கொள்ளவில்லை என்பதேயாகும்—அதனால்தான் மனிதனுக்கு தேவனைப் பற்றி மோசமான புரிதல் இருக்கிறது. வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், தேவன் தமது ஆள்தத்துவத்தை மறைக்கும்போது, அவர் ஒவ்வொரு தருணத்திலும் மனிதகுலத்தோடு நிற்கிறார். எல்லா நேரங்களிலும் அவருடைய சித்தம், மனநிலை மற்றும் சாராம்சத்தை வெளிப்படையாக வெளிப்படுத்துகிறார். ஒரு விதத்தில், தேவனுடைய ஆள்தத்துவமானவர் ஜனங்களுக்கும் வெளிப்படையானவர். ஆனால் மனிதனின் குருட்டுத்தன்மை மற்றும் கீழ்ப்படியாமை காரணமாக, அவர்களால் ஒருபோதும் தேவனுடைய தோற்றத்தைக் காண முடியவில்லை. அப்படியானால், தேவனுடைய மனநிலையைப் புரிந்துகொள்வதும், தேவனைப் புரிந்துகொள்வதும் அனைவருக்கும் எளிதானதன்று அல்லவா? அது பதிலளிக்க மிகவும் கடினமான கேள்வி, அல்லவா? அது எளிதானது என்று நீங்கள் கூறலாம். ஆனால் சிலர் தேவனை அறிய முற்படுகையில், அவர்களால் அவரைப் பற்றி உண்மையிலேயே தெரிந்துக்கொள்ளவோ அவரைப் பற்றிய தெளிவான புரிதலைப் பெறவோ முடிவதில்லை—அது எப்போதும் மங்கலானதாக மற்றும் தெளிவற்றதாகவே இருக்கிறது. ஆனால் அது எளிதானது அல்ல என்று நீங்கள் சொன்னால், அதுவும் சரியானதாகாது. இவ்வளவு காலமாக தேவனுடைய கிரியையின் பொருளாக இருந்ததால், ஒவ்வொருவரும் தங்கள் அனுபவங்களின் மூலம் தேவனுடன் உண்மையான பரிவர்த்தனைகளைக் கொண்டிருக்க வேண்டும். அவர்கள் குறைந்தபட்சம் தேவனைத் தங்கள் இருதயங்களில் உணர்ந்திருக்க வேண்டும் அல்லது அவர்களுக்கு தேவனோடு ஆவிக்குரிய ரீதியில் சிறு தொடர்பு இருக்க வேண்டும். அவர்கள் குறைந்தபட்சம் தேவனுடைய மனநிலையைப் பற்றி சில மனம் சார்ந்த அறிவைக் கொண்டிருக்க வேண்டும் அல்லது அவரைப் பற்றிய சில புரிதல்களைப் பெற்றிருக்க வேண்டும். மனிதன் தேவனைப் பின்பற்றத் தொடங்கிய காலத்திலிருந்து இப்போது வரை, மனிதகுலம் மிக அதிகமாகப் பெற்றுள்ளது. ஆனால் எல்லா வகையான காரணங்களாலும், அதாவது மனிதனின் மோசமான திறன், அறியாமை, கலகம் மற்றும் பல்வேறு நோக்கங்களாலும் மனிதகுலமும் அதில் அதிகமானவற்றை இழந்துவிட்டது. தேவன் ஏற்கனவே மனிதகுலத்திற்கு போதுமானதைக் கொடுக்கவில்லையா? தேவன் தமது ஆள்தத்துவத்தை மனிதகுலத்திலிருந்து மறைக்கிறார் என்றாலும், அவர் தேவன் என்ன கொண்டிருக்கிறார் மற்றும் என்னவாக இருக்கிறார் என்பதையும், அவருடைய ஜீவிதத்தையும் மனிதர்களுக்கு வழங்குகிறார். தேவனைப் பற்றிய மனிதகுலத்தின் அறிவு இப்போது இருப்பதாக மட்டும் இருக்கக் கூடாது. அதனால்தான், தேவனுடைய கிரியையும், தேவனுடைய மனநிலையும், தேவனும் என்ற தலைப்பைப் பற்றி உங்களுடன் மேலும் கலந்துரையாடுவது அவசியம் என்று நான் நினைக்கிறேன். தேவன் மனிதனுக்கு அளித்துள்ள ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகாலமாக கவனித்துக்கொண்டது மற்றும் கருத்தில் கொண்டது வீணாக முடிவடையாது என்பதோடு, மனிதர்கள் தங்கள் மீதான தேவனுடைய சித்தத்தை உண்மையாக புரிந்துகொண்டு கிரகித்துக்கொள்ள முடியும் என்பதே இதன் நோக்கமாகும். தேவனைப் பற்றிய அறிவில் ஜனங்கள் ஒரு புதிய கட்டத்திற்கு முன்னேற முடியும். அது ஜனங்களின் இருதயங்களில் தேவனை அவரது உண்மையான இடத்திற்குத் திரும்பச் செய்யும். அதாவது, அவருக்கு நீதியானதைச் செய்யும்.

தேவனுடைய மனநிலையையும் தேவனையும் புரிந்துகொள்ள, நீங்கள் சிறியதாகத் தொடங்க வேண்டும். ஆனால் எங்கிருந்து சிறியதாகத் தொடங்கலாம்? தொடங்க, நான் வேதாகமத்திலுள்ள சில அதிகாரங்களைத் தேர்ந்தெடுத்துள்ளேன். கீழேயுள்ள தகவல்களில் வேதாகம வசனங்கள் உள்ளன, இவை அனைத்தும் தேவனுடைய கிரியையும், தேவனுடைய மனநிலையும், தேவனும் என்ற தலைப்பிற்கு தொடர்புடையவையாகும். குறிப்பாக தேவனுடைய கிரியையும், தேவனுடைய மனநிலையும், தேவனும் என்பதைப் பற்றி தெரிந்துக்கொள்ள உதவும் இந்தப் பகுதிகளை மேற்கோள் காட்டும் பொருட்களாக நான் கண்டேன். அவற்றைப் பகிர்வதன் மூலம், தேவன் தமது கடந்தகால கிரியையின் மூலம் எந்த மாதிரியான மனநிலையை வெளிப்படுத்தியுள்ளார் என்பதையும், அவருடைய சாராம்சத்தின் எந்த அம்சங்கள் மனிதனுக்குத் தெரியாது என்பதையும் நாம் காண முடியும். இந்த அதிகாரங்கள் பழையதாக இருக்கலாம், ஆனால் நாம் கலந்துரையாடும் தலைப்பு ஜனங்களிடம் இல்லாத மற்றும் ஜனங்கள் கேள்விப்படாத புதிய விஷயமாகும். உங்களில் சிலர் அதை நினைத்துப்பார்க்க முடியாததாகக் காணலாம்—ஆதாம் ஏவாளிடம் தொடங்கி மீண்டும் நோவாவிடம் செல்வது அதே நடவடிக்கைகளைத் திரும்ப செய்வது போல் உள்ளதல்லவா? நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள் என்பது முக்கியமல்ல, இந்த அதிகாரங்கள் இந்தத் தலைப்பைப் பற்றிய கலந்துரையாடலுக்கு மிகவும் பயனுள்ளதாக இருக்கும் மற்றும் அவை இன்றைய கலந்துரையாடலுக்கான போதனை நூல்களாகவோ ஆதாரமான பொருட்களாகவோ செயல்படலாம். இந்தக் கலந்துரையாடலை நான் முடிக்கும்போது, இந்த அதிகாரங்களைத் தேர்ந்தெடுப்பதன் பின்னணியில் உள்ள எனது நோக்கங்களை நீங்கள் புரிந்துகொள்வீர்கள். இதற்கு முன்பு வேதாகமத்தைப் படித்தவர்கள் இந்த வசனங்களில் சிலவற்றைப் படித்திருக்கலாம், ஆனால் அவற்றை உண்மையிலேயே புரிந்துகொள்ளாமல் இருந்திருக்கலாம். முதலில், அவற்றைச் சுருக்கமாகத் திருப்பிப் பார்ப்போம். பின்னர் ஒவ்வொன்றையும் விரிவாக நாம் கலந்துரையாடலாம்.

ஆதாமும் ஏவாளும் மனிதகுலத்தின் மூதாதையர்கள். வேதாகமத்திலிருந்து வரும் கதாபாத்திரங்களை நாம் குறிப்பிட வேண்டுமானால், அவர்கள் இருவரிலிருந்து தான் நாம் தொடங்க வேண்டும். அடுத்ததாக மனிதகுலத்தின் இரண்டாவது மூதாதையரான நோவா. மூன்றாவது கதாபாத்திரம் யார்? (ஆபிரகாம்.) ஆபிரகாமின் கதை உங்கள் அனைவருக்கும் தெரியுமா? உங்களில் சிலருக்கு அது தெரிந்திருக்கலாம், ஆனால் மற்றவர்களுக்கு அது தெளிவற்றதாக இருக்கலாம். நான்காவது கதாபாத்திரம் யார்? சோதோம் அழிக்கப்பட்ட கதையில் யார் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளார்? (லோத்து.) ஆனால் லோத்து இங்கே குறிப்பிடப்படவில்லை. அது யாரைக் குறிக்கிறது? (ஆபிரகாம்.) ஆபிரகாமின் கதையில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள முக்கிய விஷயம் யேகோவா தேவன் சொன்னதுதான். நீங்கள் அதைப் பார்க்கிறீர்களா? ஐந்தாவது கதாபாத்திரம் யார்? (யோபு.) இந்தக் கிரியையின் தற்போதைய கட்டத்தில் தேவன் யோபுவின் பல கதைகளைக் குறிப்பிடவில்லையா? இந்தக் கதையைப் பற்றி நீங்கள் அதிகம் சிந்திக்கிறீர்களா? நீங்கள் மிகவும் அக்கறை காட்டினால், யோபுவின் கதையை வேதாகமத்தில் கவனமாகப் படித்தீர்களா? யோபு என்ன சொன்னார், என்ன செய்தான் என்று உங்களுக்குத் தெரியுமா? உங்களில் அதிகம் படித்தவர்களிடம் கேட்கிறேன், எத்தனை முறை படித்திருக்கிறீர்கள்? நீங்கள் அடிக்கடி படிக்கிறீர்களா? ஹாங்காங்கிலிருந்து வந்த சகோதரிகளே, தயவாய் எங்களிடம் கூறுங்கள். (இதற்கு முன்பு நாம் கிருபையின் காலத்தில் இருந்தபோது ஓரிரு முறை படித்தேன்.) நீங்கள் அதை மீண்டும் படிக்கவில்லையா? அது துக்ககரமானது. நான் உங்களுக்குச் சொல்கிறேன்: தேவனுடைய கிரியையின் இந்தக் கட்டத்தில் அவர் யோபுவைப் பலமுறை குறிப்பிட்டுள்ளார். அது அவருடைய நோக்கங்களின் பிரதிபலிப்பாகும். அவர் யோபுவைப் பலமுறை குறிப்பிட்டிருந்தும் அது உங்கள் கவனத்தைத் தூண்டவில்லை என்பது நல்லவர்களாகவும், தேவனுக்கு பயந்து தீமையைத் தவிர்ப்பவர்களாகவும் இருப்பதில் உங்களுக்கு எந்த ஆர்வமும் இல்லை என்ற உண்மைக்குச் சான்றாகிறது. தேவனால் மேற்கோள் காட்டப்பட்ட யோபுவின் கதையைப் பற்றி ஒரு தோராயமான யோசனை இருப்பதில் நீங்கள் திருப்தி அடைவதே இதற்குக் காரணமாகும். கதையை வெறுமனே புரிந்துகொள்வதில் நீங்கள் திருப்தியடைகிறீர்கள். ஆனால் யோபு யார் என்ற விவரங்களையும், பல சந்தர்ப்பங்களில் தேவன் யோபுவை ஏன் குறிப்பிடுகிறார் என்பதன் பின்னணியில் உள்ள நோக்கத்தையும் குறித்து நீங்கள் அக்கறை கொள்ளவில்லை மற்றும் புரிந்துகொள்ள முயற்சிசெய்யவில்லை. தேவனால் புகழப்பட்ட அத்தகைய மனிதன் உங்களுக்கு ஆர்வமாக இல்லை என்றால், நீங்கள் சரியாக எதற்கு கவனம் செலுத்துகிறீர்கள்? தேவன் குறிப்பிட்டுள்ள ஒரு முக்கியமான நபரைப் பற்றி நீங்கள் அக்கறை கொள்ளவில்லை அல்லது புரிந்துகொள்ள முயற்சிசெய்யவில்லை என்றால், அது தேவனுடைய வார்த்தையைப் பற்றிய உங்கள் மனநிலை குறித்து என்ன சொல்லக்கூடும்? அது இழிவானதாக இருக்கும் அல்லவா? உங்களில் பெரும்பாலானோர் நடைமுறை விஷயங்களில் ஈடுபடுவதில்லை அல்லது சத்தியத்தைப் பின்பற்றுவதில்லை என்பதை அது நிரூபிக்கவில்லையா? நீ சத்தியத்தைப் பின்பற்றினால், தேவன் ஒப்புதல் அளிக்கும் மனிதர்களிடமும், தேவன் பேசிய கதாபாத்திரங்களின் கதைகளிடமும் தேவையான கவனத்தைச் செலுத்துவாய். நீ அவற்றுக்கு ஏற்ப ஜீவிக்க முடியுமா அல்லது அவற்றின் கதைகளைத் தெளிவாகக் காண முடியுமா என்பதைப் பொருட்படுத்தாமல், நீ விரைவாகச் சென்று அவற்றைப் படிப்பாய், அவற்றைப் புரிந்துகொள்ள முயற்சிப்பாய், அவற்றின் முன்மாதிரியைப் பின்பற்றுவதற்கான வழிகளைக் கண்டுபிடிப்பாய் மற்றும் உன்னால் முடிந்ததை உன் திறனுக்கு ஏற்றவாறு செய்வாய். சத்தியத்திற்காக ஏங்குகிற ஒருவர் இவ்வாறு செயல்பட வேண்டும். ஆனால் உண்மை என்னவென்றால், இங்கே உட்கார்ந்திருக்கும் உங்களில் பெரும்பாலானோர் யோபுவின் கதையை ஒருபோதும் படித்ததில்லை என்பதாகும். அது மிகவும் முக்கியமானதாகும்.

நான் இப்போது விவாதித்த தலைப்புக்குத் திரும்புவோம். பழைய ஏற்பாட்டின் நியாயப்பிரமாணத்தின் காலத்தைப் பற்றிய வேதாகமத்தின் இந்தப் பகுதியில், வேதாகமத்தைப் படித்த பெரும்பாலான ஜனங்கள் அறிந்திருக்கும், அதிகமாய் பிரதிநிதித்துவம் செய்யும் கதாபாத்திரங்களைப் பற்றிய சில கதைகளில் கவனம் செலுத்த நான் தேர்ந்தெடுத்துள்ளேன். இந்தக் கதாபாத்திரங்களைப் பற்றிய கதைகளைப் படிக்கும் எவரும், தேவன் அவர்கள் மீது செய்த கிரியையும், தேவன் அவர்களிடம் பேசிய வார்த்தைகளும் சமமாக உறுதியானவை மற்றும் இன்றைய ஜனங்கள் அணுகக்கூடியவை என்பதை உணர முடியும். இந்தக் கதைகளைப் படிக்கும்போதும், வேதாகமத்திலிருந்து வரும் பதிவுகளைப் படிக்கும்போதும், வரலாற்றில் அந்தக் காலங்களில் தேவன் தம்முடைய கிரியையினால் ஜனங்களை எவ்வாறு நடத்தினார் என்பதை நீ நன்கு புரிந்துகொள்ள முடியும். ஆனால் இந்த அதிகாரங்களை இன்று நான் விவாதிக்க முடிவு செய்ததற்கான காரணம் நீ கதைகளில் அல்லது அவற்றில் உள்ள கதாபாத்திரங்களில் கவனம் செலுத்த முயற்சிக்கிறாய் என்பது அல்ல. மாறாக, இந்த கதாபாத்திரங்களின் கதைகள் மூலம் தேவனுடைய செயல்களையும் அவருடைய மனநிலையையும் புரிந்து கொள்ளலாம் என்பதாகும். இது தேவனை எளிதில் அறிந்துகொள்ளவும் புரிந்துகொள்ளவும் உதவும். அவரின் உண்மையான பக்கத்தைப் பார்க்கவும் உதவும். அது அவரைப் பற்றிய உன் யூகங்களையும் கருத்துக்களையும் அகற்றும் மற்றும் தெளிவற்ற விசுவாசத்திலிருந்து விலகிச் செல்ல உதவும். உன்னிடம் ஓர் உறுதியான அடித்தளம் இல்லையென்றால், தேவனுடைய மனநிலையைப் புரிந்துகொள்ள முயற்சிசெய்வது மற்றும் தேவனைப் பற்றி அறிந்துகொள்வது என்பன பெரும்பாலும் உதவியற்ற தன்மை, சக்தியற்ற தன்மை மற்றும் எங்கு தொடங்குவது என்ற நிச்சயமற்ற தன்மைக்கு வழிவகுக்கும். இதுவே தேவனை நன்கு புரிந்துகொள்ளவும், தேவனுடைய சித்தத்தை மிகவும் நம்பிக்கையுடன் கிரகித்துக்கொள்ளவும், தேவனுடைய மனநிலையையும் தேவனையும் அறிந்துகொள்ளவும் உதவும் ஒரு முறையையும் மனநிலையையும் உருவாக்குவதற்கு என்னைத் தூண்டியது மற்றும் தேவன் இருப்பதை உண்மையாக உணரவும், மனிதகுலத்தின் மீதான அவருடைய சித்தத்தை கிரகித்துக்கொள்ளவும் உங்களை அனுமதிக்கிறது. அது உங்கள் நன்மை அனைத்திற்கும் போதுமானதாகாதா? இப்போது நீங்கள் இந்தக் கதைகளையும் வேதாகமத்தின் சில பகுதிகளையும் மறுபரிசீலனை செய்யும்போது, உங்கள் இருதயங்களுக்குள் எதை உணர்கிறீர்கள்? நான் தேர்ந்தெடுத்த வேதாகமத்தின் பகுதிகள் மிதமிஞ்சியவை என்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்களா? நான் இப்போது உங்களிடம் சொன்னதை நான் மறுபரிசீலனை செய்ய வேண்டும்: இந்தக் கதாபாத்திரங்களின் கதைகளை நீங்கள் படிப்பதன் நோக்கமானது, தேவன் ஜனங்கள் மீதான தனது கிரியையை எவ்வாறு செய்கிறார் என்பதைப் பார்க்கவும், மனிதகுலத்தின் மீதான அவருடைய மனநிலையை நன்கு புரிந்துகொள்ளவும் உங்களுக்கு உதவுவதாகும். இந்தப் புரிதலை அடைய உங்களுக்கு எது உதவும்? கடந்த காலங்களில் தேவன் செய்த கிரியையைப் புரிந்துகொள்வதும், தேவன் இப்போது செய்து வரும் கிரியையுடன் அதை தொடர்புபடுத்துவதும், அவருடைய எண்ணற்ற அம்சங்களை நீங்கள் புரிந்து கொள்ள உதவும். இந்த எண்ணற்ற அம்சங்கள் உண்மையானவை மற்றும் தேவனை அறிந்துகொள்ள விரும்பும் அனைவராலும் அறியப்பட, புரிந்து கொள்ளப்பட வேண்டியவை ஆகும்.

வேதாகமத்திலிருக்கும் ஒரு மேற்கோளுடன் தொடங்குவதன் மூலம் ஆதாம் மற்றும் ஏவாளின் கதையுடன் தொடங்கலாம்.

A. ஆதாமும் ஏவாளும்

1. ஆதாமுக்கு தேவனுடைய கட்டளை

ஆதி. 2:15-17 மனுஷனை ஏதேன் தோட்டத்திற்கு அழைத்துவந்த யோகோவா தேவன், அதனை அவன் உழுது பேணும்படி அவனை அங்கு விட்டு வைத்தார். யோகோவா தேவன் அம்மனுஷனிடம்: தோட்டத்திலிருக்கும் சகல விருட்சங்களின் கனிகளையும் நீ புசிக்கலாம்; நன்மை தீமை அறியும் விருட்சத்தின் கனியை மட்டும் புசிக்காதே, ஏனென்றால் நீ அதைப் புசிக்கும் நாளில் நிச்சயம் மரித்துப்போவாய் என்று கட்டளையிட்டார்.

இந்த வசனங்களிலிருந்து நீங்கள் எதை அறிந்துகொள்கின்றீர்கள்? வேதாகமத்தின் இந்தப் பகுதி உங்களை எவ்வாறு உணரச் செய்கிறது? ஆதாமுக்கு வழங்கப்பட்ட தேவனுடைய கட்டளை பற்றி பேச நான் ஏன் முடிவு செய்தேன்? உங்கள் ஒவ்வொருவரின் மனதிலும் இப்போது தேவன் மற்றும் ஆதாமின் உருவம் இருக்கிறதா? நீங்கள் கற்பனை செய்ய முயற்சி செய்யலாம்: அந்தக் காட்சியில் நீங்கள் ஒருவராக இருந்தால், உங்கள் ஆழ்மனதில், தேவன் எப்படிப்பட்டவர் என்று நீங்கள் நினைப்பீர்கள்? இதைப் பற்றி சிந்திப்பது உங்களை எவ்வாறு உணரச் செய்கிறது? அது அசைக்கக்கூடிய மற்றும் மனதைக் கவரக்கூடிய படமாகும். அதில் தேவனும் மனிதனும் மட்டுமே இருந்தாலும், அவர்களுக்கிடையேயான நெருக்கம் உங்களிடம் ரசனையின் உணர்வை நிரப்புகிறது: தேவனுடைய அதீத அன்பு மனிதனுக்குச் சுதந்திரமாக வழங்கப்பட்டு, மனிதனைச் சூழ்ந்துள்ளது. மனிதன் மாசற்றவனாக, பரிசுத்தமானவனாக, பாரமில்லாதவனாக, கவலையற்றவனாக, ஆனந்தமாக தேவனுடைய கண்ணின் கீழ் ஜீவிக்கிறான். தேவன் மனிதனுக்கு அக்கறை காட்டுகிறார். அதே நேரத்தில், மனிதன் தேவனுடைய பாதுகாப்பிலும் ஆசீர்வாதத்திலும் ஜீவிக்கிறான். மனிதன் செய்யும் மற்றும் சொல்லும் ஒவ்வொன்றும் தேவனிடமிருந்து பிரிக்க முடியாத வகையில் இணைக்கப்பட்டவை மற்றும் பிரிக்க முடியாதவையாகும்.

மனிதனை உருவாக்கியபின் தேவன் வழங்கிய முதல் கட்டளை என்று அதை அழைக்கலாம். இந்தக் கட்டளை எதைத் தெரிவிக்கிறது? அது தேவனுடைய சித்தத்தை வெளிப்படுத்துகிறது. ஆனால் மனிதகுலத்திற்கான அவருடைய கவலைகளையும் தெரிவிக்கிறது. அது தேவனுடைய முதல் கட்டளையும் தேவன் மனிதனுக்கான கவலையை வெளிப்படுத்தும் முதல் முறையுமாகும். அதாவது, மனிதனைச் சிருஷ்டித்தத் தருணத்திலிருந்து தேவன் ஒரு பொறுப்பை உணர்ந்திருக்கிறார். அவருடைய பொறுப்பு என்னவாக இருக்கிறது? அவர் மனிதனைப் பாதுகாக்க வேண்டும். மனிதனைக் கவனிக்க வேண்டும். மனிதன் தன் வார்த்தைகளை நம்பி அதற்கு கீழ்ப்படிய முடியும் என்று அவர் நம்புகிறார். அது மனிதனிடமான தேவனுடைய முதல் எதிர்பார்ப்பாகும். இந்த எதிர்பார்ப்புடன்தான் தேவன் பின்வருமாறு கூறுகிறார்: “தோட்டத்திலிருக்கும் சகல விருட்சங்களின் கனிகளையும் நீ புசிக்கலாம்; நன்மை தீமை அறியும் விருட்சத்தின் கனியை மட்டும் புசிக்காதே, ஏனென்றால் நீ அதைப் புசிக்கும் நாளில் நிச்சயம் மரித்துப்போவாய்.” இந்த எளிய வார்த்தைகள் தேவனுடைய சித்தத்தை குறிக்கின்றன. அவருடைய இருதயத்தில், தேவன் மனிதனுக்கு அக்கறை காட்டத் தொடங்கியுள்ளார் என்பதையும் அவை வெளிப்படுத்துகின்றன. எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, ஆதாம் மட்டுமே தேவனுடைய சாயலில் சிருஷ்டிக்கப்பட்டான். தேவனுடைய ஜீவ சுவாசத்துடன் ஜீவித்தது ஆதாம் மட்டுமே. அவனால் தேவனுடன் நடக்க முடியும் மற்றும் தேவனுடன் உரையாட முடியும். அதனால்தான் தேவன் அவனுக்கு இந்தக் கட்டளையை வழங்கினார். மனிதனால் என்ன செய்ய முடியும், செய்ய முடியாது என்பதை தேவன் தம்முடைய கட்டளையில் மிகத் தெளிவாகக் கூறினார்.

இந்தச் சில எளிய வார்த்தைகளில், தேவனுடைய இருதயத்தைக் காண்கிறோம். ஆனால் எத்தகைய இருதயம் தன்னைத்தானே காட்டும்? தேவனுடைய இருதயத்தில் அன்பு இருக்கிறதா? அதில் அக்கறை இருக்கிறதா? இந்த வசனங்களில், தேவனுடைய அன்பையும் அக்கறையையும் கிரகிப்பது மட்டுமல்லாமல் அதனை நெருக்கமாக உணரவும் முடியும். நீங்கள் ஒப்புக்கொள்ள மாட்டீர்களா? இதை நான் சொல்வதைக் கேட்டபின்னும் இவை சில சாதாரண வார்த்தைகள் என்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்களா? எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக அவை அவ்வளவு எளிதானவை அல்ல அல்லவா? இதை நீங்கள் முன்பே அறிந்திருக்கிறீர்களா? இந்த சில வார்த்தைகளை தேவன் தனிப்பட்ட முறையில் உன்னிடம் சொன்னால், நீ எப்படி உணருவாய்? நீ ஒரு மனிதாபிமானமற்ற நபராக இருந்தால், உன் இருதயம் கடினமாக இருந்தால், நீ ஒரு விஷயத்தையும் உணர மாட்டாய், தேவனுடைய அன்பை நீ கிரகித்துக்கொள்ள மாட்டாய் மற்றும் தேவனுடைய இருதயத்தைப் புரிந்துகொள்ள முயற்சிக்கவும் மாட்டாய். ஆனால் மனச்சாட்சி மற்றும் மனிதத்தன்மையின் உணர்வைக் கொண்ட ஒரு நபராக நீ வித்தியாசமாக உணருவாய். நீ அரவணைப்பை உணருவாய், நீ கவனிப்பை உணருவாய், நேசிக்கப்படுவதை உணருவாய் மற்றும் நீ மகிழ்ச்சியை உணருவாய். அது சரியானதல்லவா? இவற்றை நீ உணரும்போது, தேவனை நோக்கி நீ எவ்வாறு செயல்படுவாய்? நீ தேவனுடன் இணைந்திருப்பதை உணருவாயா? உன் இருதயத்தின் அடியிலிருந்து தேவனை நேசிப்பாயா? உன் இருதயம் தேவனிடம் நெருக்கமாக வளருமா? தேவனுடைய அன்பு மனிதனுக்கு எவ்வளவு முக்கியம் என்பதை இதிலிருந்து நீ காணலாம். ஆனால் அதைவிட முக்கியமானது என்னவென்றால், தேவனுடைய அன்பை மனிதன் கிரகித்துக்கொள்வதும் புரிந்துகொள்வதும் ஆகும். உண்மையில், தேவன் தமது கிரியையின் இந்தக் கட்டத்தில் இதைப் போன்ற பல விஷயங்களைச் சொல்லவில்லையா? தேவனுடைய இருதயத்தைக் கிரகித்துக்கொள்ளும் ஜனங்கள் இன்று இருக்கிறார்களா? நான் இப்போது பேசிய தேவனுடைய சித்தத்தை உங்களால் கிரகித்துக்கொள்ள முடியுமா? அது இவ்வளவு உறுதியாக, திடமாக மற்றும் உண்மையானதாக இருக்கும்போது தேவனுடைய சித்தத்தை நீ உண்மையில் கிரகித்துக்கொள்ள முடியாது. அதனால்தான் உங்களுக்கு தேவனைப் பற்றிய உண்மையான அறிவும் புரிதலும் இல்லை என்று நான் சொல்கிறேன். அது உண்மையல்லவா? ஆனால் இப்போதைக்கு அதை விட்டுவிடுவோம்.

2. தேவன் ஏவாளைச் சிருஷ்டிக்கிறார்

ஆதி. 2:18-20 பின்னர் தேவனாகிய யேகோவா: மனுஷன் தனியாக இருப்பது நல்லதல்ல; அவனுக்கான ஒரு துணையை நான் உண்டாக்குவேன் என்றார். நிலத்திலிருந்து சகலவித மிருகங்களையும், ஆகாயத்திலிருந்து சகலவிதப் பறவைகளையும் தேவனாகிய யேகோவா உருவாக்கி; ஆதாம் அவற்றை என்ன சொல்லி அழைப்பான் என்று பார்க்க அவற்றை அவனிடம் கொண்டுவந்தார்; ஆதாம் ஒவ்வொரு ஜீவஜந்துவையும் என்ன சொல்லி அழைத்தானோ அதற்கு அதுவே பெயரானது. ஆதாம் சகலவிதக் கால்நடைகளுக்கும், ஆகாயத்தின் பறவைகளுக்கும், சகலவிதக் காட்டுமிருகங்களுக்கும் பெயரிட்டான்; ஆனால் ஆதாமுக்கான துணை இன்னும் கிடைக்கப்படவில்லை.

ஆதி. 2:22-23 மனுஷனில் இருந்து எடுத்த விலா எலும்பை யேகோவா தேவன் மனுஷியாக உருவாக்கி, அதை மனுஷனிடத்தில் கொண்டுவந்தார். அப்பொழுது ஆதாம்: இது என் எலும்புக்கு எலும்பாகவும், மாம்சத்திற்கு மாம்சமாகவும் இருக்கிறது, இவள் மனுஷனிலிருந்து எடுக்கப்பட்டதால் மனுஷி என்றழைக்கப்படுவாள் என்றான்.

வேதாகமத்தின் இந்தப் பகுதியில் ஒரு முக்கிய வரி உள்ளது: “ஆதாம் ஒவ்வொரு ஜீவஜந்துவையும் என்ன சொல்லி அழைத்தானோ அதற்கு அதுவே பெயரானது.” எனவே, அனைத்து உயிரினங்களுக்கும் அவற்றின் பெயர்களைக் கொடுத்தது யார்? பெயர் கொடுத்தது ஆதாம், தேவன் அல்ல. இந்த வரி மனிதகுலத்திற்கு ஓர் உண்மையைச் சொல்கிறது: தேவன் மனிதனைச் சிருஷ்டித்தபோது அவனுக்குப் புத்திசாலித்தனத்தைக் கொடுத்தார். அதாவது, மனிதனின் புத்திசாலித்தனம் தேவனிடமிருந்து வந்ததாகும். அது நிச்சயமானதாகும். ஆனால் ஏன்? தேவன் ஆதாமைச் சிருஷ்டித்த பிறகு, ஆதாம் பள்ளிக்குச் சென்றானா? அவனுக்குப் படிக்கத் தெரியுமா? தேவன் பல்வேறு உயிரினங்களை உருவாக்கிய பிறகு, ஆதாம் இந்த உயிரினங்கள் அனைத்தையும் அங்கீகரித்தானா? அவற்றின் பெயர்கள் என்ன என்று தேவன் அவனிடம் சொன்னாரா? நிச்சயமாக, இந்த உயிரினங்களின் பெயர்களை எவ்வாறு கொண்டு வர வேண்டும் என்பதை தேவன் அவனுக்குக் கற்பிக்கவில்லை. அதுவே உண்மையாகும்! அப்படியானால், இந்த உயிரினங்களுக்கு அவற்றின் பெயர்களை எப்படிக் கொடுக்க வேண்டும், எத்தகைய பெயர்களைக் கொடுக்க வேண்டும் என்று ஆதாமுக்கு எப்படித் தெரிந்தது? ஆதாமை சிருஷ்டித்தபோது தேவன் அவனிடம் எதைச் சேர்த்தார் என்ற கேள்வியுடன் அது தொடர்புடையது. தேவன் மனிதனைச் சிருஷ்டித்தபோது, அவர் தன்னுடைய புத்திசாலித்தனத்தை அவனிடம் சேர்த்தார் என்பதை உண்மைகள் நிரூபிக்கின்றன. அது ஒரு முக்கியமான விஷயமாகும். எனவே கவனமாகக் கேளுங்கள். நீங்கள் புரிந்துகொள்ள வேண்டிய மற்றொரு முக்கிய விஷயமும் உள்ளது: ஆதாம் இந்த உயிரினங்களுக்கு அவற்றின் பெயர்களைக் கொடுத்த பிறகு, இந்த பெயர்கள் தேவனுடைய சொற்களஞ்சியத்தில் ஒன்றாகின. இதை நான் ஏன் குறிப்பிடுகிறேன்? ஏனென்றால் இதுவும் தேவனுடைய மனநிலையை உள்ளடக்கியது. இதைப் பற்றி நான் மேலும் விளக்க வேண்டும்.

தேவன் மனிதனைச் சிருஷ்டித்தார், அவனுக்குள் ஜீவசுவாசத்தை ஊதினார் மற்றும் அவருடைய புத்திசாலித்தனம், அவருடைய திறமைகள் மற்றும் அவர் என்ன கொண்டிருக்கிறார் மற்றும் என்னவாக இருக்கிறார் என்பவற்றைக் கொடுத்தார். தேவன் மனிதனுக்கு இந்த எல்லாவற்றையும் கொடுத்த பிறகு, மனிதனால் சில விஷயங்களைச் சுதந்திரமாகச் செய்ய முடிந்தது மற்றும் சொந்தமாக சிந்திக்க முடிந்தது. மனிதன் கொண்டு வருவதும் செய்வதும் தேவனுடைய பார்வையில் நல்லது என்றால், தேவன் அதை ஏற்றுக்கொள்கிறார் மற்றும் தலையிட மாட்டார். மனிதன் செய்வது சரியானது என்றால், தேவன் அதை நிற்க அனுமதிப்பார். ஆகவே, “ஆதாம் ஒவ்வொரு ஜீவஜந்துவையும் என்ன சொல்லி அழைத்தானோ அதற்கு அதுவே பெயரானது” என்றச் சொற்றொடர் எதைக் குறிக்கிறது? இந்தப் பல்வேறு உயிரினங்களுக்கு கொடுக்கப்பட்ட எந்தப் பெயரையும் மாற்றுவதற்கு தேவன் தகுதியற்றவர் என்று அது குறிக்கிறது. ஆதாம் ஒவ்வொரு ஜீவஜந்துவையும் என்ன சொல்லி அழைத்தானோ அந்தப் பெயரை உறுதிப்படுத்தும் வகையில் “அப்படியே” என்று தேவனும் கூறுவார். இந்த விஷயத்தில் தேவன் ஏதாவது கருத்தை வெளிப்படுத்தினாரா? இல்லை, அவர் நிச்சயமாக அவ்வாறு செய்யவில்லை. எனவே, இதிலிருந்து நீங்கள் எதைப் பெற்றுக்கொள்கிறீர்கள்? தேவன் மனிதனுக்குப் புத்திசாலித்தனத்தைக் கொடுத்தார். மனிதன் தன் தேவனால் கொடுக்கப்பட்ட புத்திசாலித்தனத்தால் காரியங்களைச் செய்தான். மனிதன் செய்வது தேவனுடைய பார்வையில் நேர்மறையானதாக இருந்தால், அது எந்தவொரு நியாயத்தீர்ப்பும் விமர்சனமும் இல்லாமல் தேவனால் உறுதிப்படுத்தப்பட்டு, ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டு, அங்கீகரிக்கப்படுகிறது. அது எந்தவொரு மனிதனோ அல்லது தீய ஆவியோ அல்லது சாத்தானோ செய்ய முடியாத ஒன்றாகும். தேவனுடைய மனநிலையின் வெளிப்பாட்டை இங்கே காண்கிறீர்களா? ஒரு மனிதனோ, சீர்கெட்டவனோ, சாத்தானோ வேறு எவரையேனும் தங்கள் பெயரில் ஏதாவது செய்ய அனுமதிப்பார்களா? நிச்சயமாக இல்லை! அவர்களிடமிருந்து வேறுபடும் அந்த மனிதனுடனோ வேறு பெலத்துடனோ இந்த நிலைக்காக அவர்கள் எதிர்த்துப் போராடுவார்களா? நிச்சயமாக அவர்கள் போராடுவார்கள்! அது ஒரு சீர்கேடு நிறைந்த மனிதனாகவோ அந்த நேரத்தில் ஆதாமுடன் இருந்த சாத்தானாகவோ இருந்திருந்தால், ஆதாம் என்ன செய்கிறானோ அதை அவர்கள் நிச்சயமாக நிராகரித்திருப்பார்கள். சுதந்திரமாகச் சிந்திக்கும் திறனும், அவற்றின் தனித்துவமான நுண்ணறிவுகளும் இருப்பதை நிரூபிக்க, ஆதாம் செய்த அனைத்தையும் அவர்கள் முற்றிலுமாக மறுத்திருப்பார்கள்: “இதை நீ இவ்வாறு அழைக்க விரும்புகிறாயா? சரி, நான் இதை இவ்வாறு அழைக்கப் போவதில்லை, அதை நான் அவ்வாறு அழைக்கப் போகிறேன். நீ அதை டாம் என்று அழைத்தாய். ஆனால் நான் அதை ஹாரி என்று அழைக்கப் போகிறேன். நான் எவ்வளவு புத்திசாலி என்பதை நான் காட்ட வேண்டும்.” அது எத்தகைய இயல்பு? அது பெருமளவில் ஆணவம் அல்லவா? தேவன் அதை என்னவென்று கருதுகிறார்? அவருக்கு அத்தகைய மனநிலை இருக்கிறதா? ஆதாம் என்ன செய்தான் என்பதில் தேவனுக்கு ஏதேனும் அசாதாரண ஆட்சேபனைகள் இருந்ததா? அதன் பதில் இல்லை என்பதில் சந்தேகம் இல்லை! தேவன் வெளிப்படுத்தும் மனநிலையில், வாக்குவாதம், ஆணவம் அல்லது சுயநீதி பற்றிய சிறிதளவு குறிப்பும் இல்லை. அது இங்கே தெளிவாக உள்ளது. அது ஒரு சிறிய புள்ளியாகத் தோன்றலாம், ஆனால் நீ தேவனுடைய சாராம்சத்தைப் புரிந்துகொள்ளவில்லை என்றால், தேவன் எவ்வாறு செயல்படுகிறார், தேவனுடைய மனநிலை என்ன என்பதைக் கண்டுபிடிக்க உன் இருதயம் முயற்சிசெய்யவில்லை என்றால், நீ தேவனுடைய மனநிலையை அறிய மாட்டாய் அல்லது தேவனுடைய மனநிலையின் வார்த்தையையும் வெளிப்பாட்டையும் காண மாட்டாய். அது அப்படியல்லவா? நான் உங்களுக்கு விளக்கியதை நீங்கள் ஏற்றுக்கொள்கிறீர்களா? ஆதாமின் செயல்களுக்கு பதிலளிக்கும் விதமாக, “நீ நன்றாகச் செய்தாய், நீ சரியாகச் செய்தாய், நான் ஒத்துக்கொள்கிறேன்!” என்று தேவன் பெருமையுடன் அறிவிக்கவில்லை. ஆயினும் தன் இருதயத்தில், ஆதாம் செய்ததை தேவன் ஏற்றுக்கொண்டார், பாராட்டினார், போற்றினார். மனிதன் தேவனுடைய அறிவுறுத்தலின் பேரில் சிருஷ்டிப்பு தொடங்கி அவருக்காகச் செய்த முதல் காரியம் இதுதான். அது தேவனுக்குப் பதிலாக தேவனுடைய சார்பாக மனிதன் செய்த ஒன்றாகும். தேவனுடைய பார்வையில், இது மனிதனுக்கு அவர் அளித்த புத்திசாலித்தனத்திலிருந்து எழுந்ததாகும். தேவன் அதை ஒரு நல்ல விஷயம் என்றும், ஒரு நேர்மறையான விஷயம் என்றும் பார்த்தார். அந்த நேரத்தில் ஆதாம் செய்தது மனிதனில் காணப்பட்ட தேவனுடைய புத்திசாலித்தனத்தின் முதல் வெளிப்பாடாகும். தேவனுடைய பார்வையில் அது ஒரு சிறந்த வெளிப்பாடாகும். நான் இங்கே உங்களுக்குச் சொல்ல விரும்புவது என்னவென்றால், மனிதகுலம் அவரை வெளிப்படுத்தும் ஜீவனுள்ள சிருஷ்டியாக இருக்க முடியும் என்பதற்காக மனிதனுக்கு தேவன் என்ன கொண்டிருக்கிறார் மற்றும் என்னவாக இருக்கிறார் என்பதையும், அவருடைய புத்திசாலித்தனத்தையும் வழங்கியதில் தேவனுடைய நோக்கம் இருந்தது. குறிப்பாக, அத்தகைய ஒரு ஜீவன் அவர் சார்பாக செயல்படுவதையே தேவன் பார்க்க ஆவலாக இருந்திருக்கிறார்.

3. தேவன் ஆதாம் மற்றும் ஏவாளுக்குத் தோலாடைகளை உருவாக்குகிறார்

ஆதி. 3:20-21 அவள் ஜீவனுள்ள அனைவருக்கும் தாயாக இருந்ததால், ஆதாம் தன் மனைவிக்கு ஏவாள் என்று பெயரிட்டான். யேகோவா தேவன், ஆதாமுக்கும் அவன் மனைவிக்கும் தோலாடைகளை உருவாக்கி அவர்களுக்கு அணிவித்தார்.

இந்த மூன்றாவது பத்தியைப் பார்ப்போம், அது ஆதாம் வழங்கிய ஏவாள் என்ற பெயருக்குப் பின்னால் உண்மையில் அர்த்தம் இருப்பதாகக் கூறுகிறது. ஆதாம் சிருஷ்டிக்கப்பட்ட பிறகு, அவன் தனது சொந்த எண்ணங்களைக் கொண்டிருந்தான் மற்றும் பல விஷயங்களைப் புரிந்துகொண்டான் என்பதை அது காட்டுகிறது. ஆனால் இப்போதைக்கு, அவன் புரிந்துகொண்டதை அல்லது அவன் எவ்வளவு புரிந்துகொண்டான் என்பதை நாம் படிக்கவோ ஆராயவோ போவதில்லை. ஏனென்றால், மூன்றாவது பத்தியைப் பற்றி விவாதிப்பது எனது முக்கிய நோக்கம் அல்ல. எனவே, நான் முன்னிலைப்படுத்த விரும்பும் முக்கிய விஷயம் என்னவாக இருக்கிறது? “யேகோவா தேவன், ஆதாமுக்கும் அவன் மனைவிக்கும் தோலாடைகளை உருவாக்கி அவர்களுக்கு அணிவித்தார்.” என்ற வரியைப் பார்ப்போம். இன்று நம்முடைய கலந்துரையாடலில் இந்த வேத வரியை நாம் விவாதிக்கவில்லை என்றால், இந்த வார்த்தைகளின் ஆழமான உள் அர்த்தங்களை நீங்கள் ஒருபோதும் உணர முடியாது. முதலில், சில குறிப்புகளைத் தருகிறேன். நீங்கள் விரும்பினால், ஏதேன் தோட்டத்தையும், ஆதாமும் ஏவாளும் அதில் வசிப்பதாகவும் கற்பனை செய்து கொள்ளுங்கள். தேவன் அவர்களைப் பார்க்கச் செல்கிறார், ஆனால் அவர்கள் நிர்வாணமாக இருப்பதால் அவர்கள் மறைந்துகொள்கிறார்கள். தேவனால் அவர்களைப் பார்க்க முடியவில்லை, அவர் அவர்களை அழைத்தபின், “எங்கள் உடல்கள் நிர்வாணமாக இருப்பதால் நாங்கள் உம்மைக் காணத் துணியவில்லை” என்று கூறுகிறார்கள். அவர்கள் நிர்வாணமாக இருப்பதால் அவர்கள் தேவனைப் பார்க்கத் துணியவில்லை. ஆகவே, யேகோவா தேவன் அவர்களுக்கு என்ன செய்கிறார்? ஆதாரமான வசனம் இவ்வாறு கூறுகிறது: “யேகோவா தேவன், ஆதாமுக்கும் அவன் மனைவிக்கும் தோலாடைகளை உருவாக்கி அவர்களுக்கு அணிவித்தார்.” இதிலிருந்து, தேவன் அவர்களுடைய ஆடைகளைத் தயாரிக்க எதைப் பயன்படுத்தினார் என்பது உங்களுக்கு புரிகிறதா? தேவன் அவர்களுடைய ஆடைகளைத் தயாரிக்க விலங்குகளின் தோல்களைப் பயன்படுத்தினார். அதாவது, மனிதன் ஆடைகளாக அணியும்படி தேவன் கம்பளி ஆடையை உருவாக்கினார். தேவன் மனிதனுக்காக உருவாக்கிய முதல் ஆடைகள் இவைகளே. ஒரு கம்பளி ஆடை என்பது இன்றைய தரத்தின்படி ஓர் ஆடம்பரமான பொருளாகும். ஆனால் அனைவராலும் அணிய முடியாத ஒன்று அல்ல. யாராவது உன்னிடம், “நம்முடைய மூதாதையர்கள் அணிந்த முதல் ஆடை எது?” என்று கேட்டால், “அது ஒரு கம்பளி ஆடை” என்று நீ பதிலளிக்கலாம். “இந்தக் கம்பளி ஆடையைத் தயாரித்தவர் யார்?” என்றால், “தேவன் அதை உருவாக்கினார்!” என்று நீ பதிலளிக்கலாம். இங்கே முக்கியமான விஷயம் இதுதான்: இந்த ஆடை தேவனால் செய்யப்பட்டதாகும். அது விவாதிக்கத்தக்க ஒன்று அல்லவா? எனது விளக்கத்தைக் கேட்ட பிறகு, உங்கள் மனதில் ஒரு காட்சி வெளிப்பட்டதா? உங்களிடம் குறைந்தபட்சம் ஒரு தோராயமான வெளிப்பாடு இருக்க வேண்டும். இன்று, அதை உங்களுக்குச் சொல்வது முக்கியமல்ல. இந்நிலையில் மனிதனின் முதல் ஆடை என்னவென்று உங்களுக்குத் தெரியும். அப்படியானால் கருத்து என்னவாக இருக்கிறது? இங்கு கருத்தானது கம்பளி ஆடை அல்ல. ஆனால் இங்கே தேவன் என்ன செய்தார் என்பதில் தேவன் வெளிப்படுத்திய அவருடைய மனநிலை, அவர் என்ன கொண்டுள்ளார் மற்றும் என்னவாக இருக்கிறார் என்பதை ஜனங்கள் எப்படி அறிந்துகொள்கிறார்கள் என்பதே கருத்தாகும்.

“யேகோவா தேவன், ஆதாமுக்கும் அவன் மனைவிக்கும் தோலாடைகளை உருவாக்கி அவர்களுக்கு அணிவித்தார்.” இந்தக் காட்சியில், ஆதாம் மற்றும் ஏவாளுடன் இருக்கும்போது எத்தகைய பாத்திரத்தை தேவன் ஏற்றுக்கொள்கிறார் என்பதாக நாம் காண்கிறோம்? இரண்டு மனிதர்கள் மட்டுமே உள்ள இந்த உலகில் தேவன் எவ்வாறு தன்னை வெளிப்படுத்துகிறார்? தேவனுடைய பாத்திரத்தில் அவர் தன்னை வெளிப்படுத்துகிறாரா? ஹாங்காங்கைச் சேர்ந்த சகோதர சகோதரிகளே, தயவுசெய்து பதிலளியுங்கள். (பெற்றோரின் பாத்திரம்.) தென் கொரியாவைச் சேர்ந்த சகோதர சகோதரிகளே, தேவன் எத்தகைய பாத்திரமாகத் தோன்றுகிறார் என்று நினைக்கிறீர்கள்? (குடும்பத் தலைவர்.) தைவானைச் சேர்ந்த சகோதர சகோதரிகளே, நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள்? (ஆதாம் மற்றும் ஏவாளின் குடும்பத்தில் ஒருவரின் பங்கு, ஒரு குடும்ப உறுப்பினரின் பங்கு.) உங்களில் சிலர் தேவன் ஆதாம் மற்றும் ஏவாளின் குடும்ப உறுப்பினராகத் தோன்றுகிறார் என்று நினைக்கிறீர்கள். சிலர் தேவன் குடும்பத் தலைவராகத் தோன்றுகிறார் என்றும் மற்றவர்கள் ஒரு பெற்றோராக தோன்றுகிறார் என்றும் நினைக்கிறீர்கள். இவை அனைத்தும் மிகவும் பொருத்தமானவையாகும். ஆனால் நான் எதைக் குறிப்பிடுகிறேன் என்று நீங்கள் பார்க்கிறீர்களா? தேவன் இந்த இருவரையும் சிருஷ்டித்து அவர்களைத் தனது நண்பர்களாகக் கருதினார். அவர்களுடைய ஒரே குடும்பமாக, தேவன் அவர்களுடைய ஜீவிதத்தைக் கவனித்து, அவர்களுடைய உணவு, உடை மற்றும் தங்குமிடம் ஆகிய தேவைகளை கவனித்துக்கொண்டார். இங்கே, தேவன் ஆதாம் மற்றும் ஏவாளின் பெற்றோராகத் தோன்றுகிறார். தேவன் இதைச் செய்யும்போது, தேவன் எவ்வளவு உயர்ந்தவர் என்பதை மனிதன் காணவில்லை. தேவனுடைய மேலாதிக்கத்தையும், அவருடைய மறைபொருளையும், குறிப்பாக அவருடைய கோபத்தையும் மாட்சிமையையும் அவன் காணவில்லை. அவன் பார்ப்பது எல்லாம் தேவனுடைய பணிவு, அவருடைய பாசம், மனிதன் மீதான அக்கறை மற்றும் அவரின் பொறுப்பு மற்றும் கவனம் ஆகும். ஆதாம் மற்றும் ஏவாளை தேவன் நடத்திய விதம் மற்றும் வழியானது பெற்றோர்கள் தங்கள் குழந்தைகள் மீது அக்கறை காட்டுவதைப் போன்றதாகும். அது பெற்றோர்கள் தங்கள் சொந்த மகன்களையும் மகள்களையும் நேசிப்பது, கவனிப்பது மற்றும் அக்கறை கொள்வது போன்றதாகும். அது உண்மையான, புலப்படும் மற்றும் உறுதியான காரியமாகும். தன்னை ஓர் உயர்ந்த மற்றும் வலிமைமிக்க நிலைக்கு உயர்த்துவதற்குப் பதிலாக, தேவன் தனிப்பட்ட முறையில் மனிதனுக்கு ஆடை தயாரிக்க தோல்களைப் பயன்படுத்தினார். இந்த கம்பளி ஆடை அவர்களுடைய தாழ்மையை மறைக்க அல்லது அவர்களைக் குளிரில் இருந்து பாதுகாக்க பயன்படுத்தப்பட்டதா என்பது முக்கியமல்ல. இதில் முக்கியமான விஷயம் என்னவென்றால், மனிதனின் சரீரத்தை மறைப்பதற்காக தேவனால் தனிப்பட்ட முறையில் இந்த ஆடை அவருடைய கரங்களால் செய்யப்பட்டது. வெறுமனே ஆடைகள் இருப்பதைப் பற்றி யோசிப்பதை விட அல்லது வேறு சில அதிசயமான வழிகளைப் பயன்படுத்துவதை விட, தேவன் இதைச் செய்வார் என்று ஜனங்கள் நினைக்கும் காரியத்தைச் செய்வதை விட, தேவன் செய்ய மாட்டார், செய்யக்கூடாது என்று மனிதன் நினைக்கும் காரியத்தை தேவன் சரியாகச் செய்தார். அது ஓர் அற்பமான விஷயமாகத் தோன்றலாம்—சிலர் அதைக் குறிப்பிடுவது மதிப்பாக இருக்கும் என்று கூட நினைக்க மாட்டார்கள்—ஆனால் தேவனைப் பற்றிய தெளிவற்ற கருத்தாக்கங்களால் சூழப்பட்டுள்ள தேவனைப் பின்பற்றும் ஒருவர், தேவனுடைய உண்மையான தன்மை மற்றும் கனத்தைப் பற்றிய நுண்ணறிவைப் பெறவும், அவருடைய உண்மையையும், பணிவையும் பார்க்கவும் செய்கிறது. தேவனுடைய உண்மையான தன்மை மற்றும் தாழ்மை ஆகியவற்றின் முகத்தில் தாங்கள் உயர்ந்தவர்கள், வலிமை மிக்கவர்கள் என்று நினைக்கும் திமிர்பிடித்தவர்களை அது வெட்கப்பட வைக்கிறது. இங்கே, தேவனுடைய உண்மையான தன்மையும் தாழ்மையும் அவர் எவ்வளவு அன்பானவர் என்பதைக் காண ஜனங்களுக்கு உதவுகிறது. இதற்கு நேர்மாறாக, “மகத்தான” தேவன், “அன்பான” தேவன் மற்றும் “சர்வவல்லமையுள்ள” தேவன் என்று ஜனங்கள் தங்கள் இருதயங்களில் தேவனை வைத்திருக்கிறார்கள் என்பது அற்பமாகவும் அசிங்கமாகவும் மாறிவிட்டது மற்றும் தொட்டவுடன் நொறுங்குமளவில் மாறிவிட்டது. இந்த வசனத்தைப் பார்க்கும்போது, இந்தக் கதையைக் கேட்கும்போது, தேவன் அப்படிச் செய்தார் என்பதற்காக நீ அவரை அவமதிக்கிறாயா? சிலர் அவமதிக்கலாம், ஆனால் மற்றவர்கள் அதற்கு எதிராக செயல்படுவார்கள். தேவன் உண்மையானவர், அன்பானவர் என்று அவர்கள் நினைப்பார்கள். துல்லியமாக தேவனுடைய உண்மையான தன்மையும் அருமையான தன்மையும் அவர்களை அசையச் செய்யும். தேவனுடைய உண்மையான பக்கத்தை அவர்கள் எவ்வளவு அதிகமாகப் பார்க்கிறார்களோ, அவ்வளவு அதிகமாக தேவனுடைய அன்பின் உண்மையான இருப்பையும், அவர்களுடைய இருதயங்களில் தேவனுடைய முக்கியத்துவத்தையும், ஒவ்வொரு கணத்திலும் அவர் அவர்களுக்கு அருகில் எப்படி நிற்கிறார் என்பதையும் அவர்கள் கிரகித்துக்கொள்ளலாம்.

இப்போது, எங்கள் விவாதத்தை நிகழ்காலத்துடன் தொடர்புப்படுத்துவோம். ஆரம்பத்தில் தாம் சிருஷ்டித்த ஜனங்களுக்காக தேவன் இந்தப் பல்வேறு சிறிய விஷயங்களைச் செய்ய முடிந்திருந்தால், இன்று, ஜனங்கள் ஒருபோதும் சிந்திக்கவோ எதிர்பார்க்கவோ கூடாத விஷயங்களை, தேவன் ஜனங்களுக்கு இப்படிச் செய்ய முடியுமா? சிலர், “ஆம்!” அது ஏன்? என்பார்கள். ஏனென்றால், தேவனுடைய சாராம்சம் வடிவமைக்கப்படவில்லை. அவருடைய அருமையான தன்மை வடிவமைக்கப்படவில்லை. தேவனுடைய சாராம்சம் உண்மையிலேயே உள்ளது. அது மற்றவர்களால் சேர்க்கப்பட்ட ஒன்றல்ல. நிச்சயமாக அது வெவ்வேறு நேரங்கள், இடங்கள் மற்றும் காலங்களுடன் மாறுபடும் ஒன்று அல்ல. குறிப்பிட முடியாதது மற்றும் அற்பமானது என்று ஜனங்கள் நினைக்கும் ஒன்றைச் செய்வதன் மூலம் மட்டுமே தேவனுடைய உண்மையான தன்மையையும் அருமையான தன்மையையும் உண்மையிலேயே வெளிப்படுத்த முடியும் என்பது மிகவும் அற்பமான ஒன்றாகும். அவர் அதைச் செய்வார் என்று ஜனங்கள் ஒருபோதும் நினைக்க மாட்டார்கள். தேவன் பகட்டானவர் அல்ல. அவருடைய மனநிலையிலும் சாராம்சத்திலும் மிகைப்படுத்தல், மாறுவேடம், பெருமை, ஆணவம் என இவை எதுவும் இல்லை. அவர் ஒருபோதும் பெருமை பேசுவதில்லை. மாறாக தாம் உருவாக்கிய மனிதர்களை நேசிக்கிறார், அவர்களிடம் அக்கறை காட்டுகிறார், அவர்களை உண்மையுடனும் நேர்மையுடனும் கவனித்துக்கொள்கிறார், மற்றும் வழிநடத்துகிறார். தேவன் என்ன செய்கிறார் என்பதை ஜனங்கள் எவ்வளவு குறைவாக பாராட்டினாலும், உணர்ந்தாலும், பார்த்தாலும், அவர் நிச்சயமாக அதைச் செய்து கொண்டிருக்கிறார். தேவனுக்கு அத்தகைய சாராம்சம் இருப்பதை ஜனங்கள் அறிந்துகொள்வது, அவர்மீது அவர்கள் வைத்திருக்கும் அன்பை பாதிக்குமா? அது தேவனுக்கான அவர்களுடைய பயத்தைப் பாதிக்குமா? தேவனுடைய உண்மையான பக்கத்தை நீ புரிந்துகொள்ளும்போது, நீ அவருடன் இன்னும் நெருக்கமாக வளருவாய் மற்றும் மனிதகுலத்தின் மீதான அவருடைய அன்பையும் அக்கறையையும் இன்னும் உண்மையாக உன்னால் கிரகித்துக்கொள்ள முடியும். அதேபோல் உன் இருதயத்தை தேவனுக்குக் கொடுக்கவும், அவரைப் பற்றிய ஐய உணர்வு மற்றும் சந்தேகங்களிலிருந்து உன்னால் விடுபடவும் முடியும் என்று நான் நம்புகிறேன். தேவன் அமைதியாக மனிதனுக்காக எல்லாவற்றையும் செய்கிறார். அதையெல்லாம் தனது நேர்மையுடனும், உண்மையுடனும், அன்புடனும் அமைதியாகச் செய்கிறார். ஆனால் அவர் செய்யும் எந்தவொரு காரியத்திலும் அவருக்கு ஒருபோதும் எந்த பயமும் வருத்தமும் இல்லை. எந்த வகையிலும் அவருக்குத் திருப்பிச் செலுத்த வேண்டும் என யாரையும் அவர் எதிர்பார்க்கவில்லை அல்லது மனிதகுலத்திடமிருந்து எதையும் பெறுவதற்கான நோக்கங்களை அவர் கொண்டிருக்கவில்லை. அவர் மனிதகுலத்தின் உண்மையான விசுவாசத்தையும் அன்பையும் பெற முடியும் என்பதே அவர் இதுவரை செய்த எல்லாவற்றின் ஒரே நோக்கமாகும். அதனுடன், முதல் தலைப்பை இங்கே முடிப்பேன்.

இந்த விவாதங்கள் உங்களுக்கு உதவியுள்ளனவா? அவை எவ்வளவு உதவியாக இருந்தன? (தேவனின் அன்பைப் பற்றி எங்களுக்கு அதிகப் புரிதலும் அறிவும் உள்ளது.) (எதிர்காலத்தில் தேவனுடைய வார்த்தையை நன்றாகக் கிரகிக்கவும், அவர் கொண்டிருந்த உணர்ச்சிகளைப் புரிந்துகொள்ளவும், அவர் பேசும் போது அவர் சொல்லும் விஷயங்களுக்குப் பின்னால் உள்ள அர்த்தங்களை புரிந்துகொள்ளவும், அந்த நேரத்தில் அவர் உணர்ந்ததை உணரவும் இந்தக் கலந்துரையாடல் எங்களுக்கு உதவும்.) இந்த வார்த்தைகளைப் படித்த பிறகு தேவனுடைய உண்மையான இருப்பைப் பற்றி உங்களில் யாராவது அதிக ஆர்வத்துடன் அறிந்திருக்கிறீர்களா? தேவன் இருப்பது இனி வெறுமையானதாக அல்லது தெளிவற்றதாக இல்லை என்று நினைக்கிறீர்களா? இந்த உணர்வு உங்களுக்கு கிடைத்தவுடன், தேவன் உங்களுக்கு அருகில் இருக்கிறார் என்பதை உணர முடியுமா? ஒருவேளை உணர்வு இப்போது வெளிப்படையாக இல்லாமல் இருக்கலாம் அல்லது நீங்கள் அதை இன்னும் உணர முடியாமல் போகலாம். ஆனால் ஒரு நாள், உங்கள் இருதயத்தில் தேவனுடைய மனநிலை மற்றும் சாராம்சத்தைப் பற்றிய ஆழமான புரிதலும் உண்மையான அறிவும் உனக்கு இருக்கும்போது, உண்மையிலேயே தேவனை ஒருபோதும் ஏற்றுக்கொள்ளாத உன் இருதயத்தில் தேவன் உன் பக்கத்திலேயே இருக்கிறார் என்பதை உணருவாய். அதுவே உண்மையாகும்!

கலந்துரையாடலுக்கான இந்த அணுகுமுறையைப் பற்றி நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள்? நீங்கள் இதைத் தொடர்ந்து இருதயத்தில் கொண்டிருக்க முடியுமா? தேவனுடைய கிரியையும் தேவனுடைய மனநிலையும் என்ற தலைப்பைப் பற்றிய இந்த வகை கலந்துரையாடல் மிகவும் கனமானது என்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்களா? நீங்கள் எப்படி உணருகிறீர்கள்? (மிகவும் நன்று, இது உற்சாகமாக இருக்கிறது.) உங்களுக்கு எது நன்றாக இருந்தது? நீங்கள் ஏன் உற்சாகமாக இருந்தீர்கள்? (அது ஏதேன் தோட்டத்திற்குத் திரும்புவது போலவும், தேவனுடைய பக்கமாக இருப்பதைப் போலவும் இருந்தது.) “தேவனுடைய மனநிலை” என்பது உண்மையில் ஜனங்களுக்கு அறிமுகமில்லாத தலைப்பாகும். ஏனென்றால், நீங்கள் வழக்கமாகக் கற்பனை செய்வது, புத்தகங்களில் நீ படிப்பது அல்லது கலந்துரையாடல்களில் கேட்பது ஆகியவை ஒரு குருடன் யானையைத் தொடுவதைப் போல உன்னை உணர வைக்கும்—நீ உன் கரங்களால் தொட்டு உணர்கிறாய். ஆனால் உண்மையில் உன்னால் எதையும் காட்சிப்படுத்த முடியாது. கண்மூடித்தனமாக தடுமாறினால், அவரைப் பற்றிய தெளிவான கருத்து ஒருபுறம் இருக்க, உன்னால் தேவனைப் பற்றி ஒரு தோராயமான புரிதலைக் கூட கொடுக்க முடியாது. அது உன் கற்பனையை மேலும் தூண்டுகிறது. தேவனுடைய மனநிலை மற்றும் சாராம்சம் என்ன என்பதை நீ துல்லியமாக வரையறுப்பதைத் தடுக்கிறது. உன் கற்பனையிலிருந்து எழும் நிச்சயமற்ற தன்மைகள் உன் இருதயத்தை சந்தேகங்களால் நிரப்பும். உன்னால் எதைக் குறித்தாகிலும் உறுதியாகக் கூறமுடியாத போது, அதைப் புரிந்துகொள்ள முயற்சித்தால், உன் இருதயத்தில் எப்போதும் முரண்பாடுகளும் மோதல்களும் மற்றும் ஒரு குழப்பமான உணர்வும் இருக்கும். அவை உன்னை திசைதிருப்பி குழப்பமடையச் செய்யும். தேவனைத் தேடுவதும், தேவனை அறிந்துகொள்வதும், அவரைத் தெளிவாகப் பார்ப்பதும் ஆனால் ஒருபோதும் பதில்களைக் கண்டுபிடிக்க முடியாதது போல தோன்றுவதும் வேதனையான விஷயமல்லவா? நிச்சயமாக, இந்த வார்த்தைகள் தேவனை பயபக்தியுடனும் திருப்தியுடனும் தேட விரும்புவோரை மட்டுமே குறிவைக்கின்றன. இதுபோன்ற விஷயங்களில் எந்தக் கவனமும் செலுத்தாத ஜனங்களுக்கு, அது உண்மையில் ஒரு பொருட்டல்ல. ஏனென்றால் அவர்கள் அதிகம் நம்புவது என்னவென்றால், தேவனுடைய யதார்த்தமும் இருப்பும் ஒரு புராணக்கதை அல்லது கற்பனை மட்டுமே என்பவையே. இதனால் அவர்கள் எதை வேண்டுமானாலும் செய்யலாம், மிகப்பெரிய மற்றும் மிக முக்கியமானவர்களாக இருக்கலாம், அவர்கள் விளைவுகளைக் கருத்தில் கொள்ளாமல் தீய செயல்களைச் செய்யலாம், அவர்கள் சிட்சையை எதிர்கொள்ள வேண்டிய அவசியமில்லை அல்லது எந்தப் பொறுப்பையும் ஏற்க வேண்டிய அவசியமில்லாமல் போகலாம் மற்றும் தீயவர்களைப் பற்றி தேவன் சொல்லும் விஷயங்கள் அவர்களுக்குப் பொருந்தாமல் போகலாம். இந்த ஜனங்கள் தேவனுடைய மனநிலையைப் புரிந்துகொள்ள தயாராக இல்லை. அவர்கள் நோய்வாய்ப்பட்டிருக்கிறார்கள், தேவனையும் அவரைப் பற்றிய எல்லாவற்றையும் அறிய முயற்சி செய்வதில் சோர்ந்து போயிருக்கிறார்கள். தேவன் இருக்கக் கூடாது என்று அவர்கள் விரும்புகிறார்கள். இந்த ஜனங்கள் தேவனை எதிர்க்கிறார்கள், அவர்கள் வெளியேற்றப்படுபவர்களாக இருக்கிறார்கள்.

அடுத்ததாக, நோவாவின் கதையையும் அது தேவனுடைய கிரியையும், தேவனுடைய மனநிலையும், தேவனும் என்ற தலைப்புடன் எவ்வாறு தொடர்புடையதாக இருக்கிறது என்பதைப் பற்றி விவாதிப்போம்.

வேதாகமத்தின் இந்த பகுதியில் தேவன் நோவாவுக்கு என்ன செய்கிறார் என்று நீங்கள் பார்க்கிறீர்கள்? ஒருவேளை இங்கே அமர்ந்திருக்கும் அனைவருக்கும் வேதவசனங்களைப் படிப்பதன் மூலமாக ஏதேனும் தெரிந்திருக்கலாம்: தேவன் நோவாவைப் பேழையைக் கட்டும்படிச் செய்தார். பின்னர், தேவன் உலகத்தை ஜலப்பிரளயத்தால் அழித்தார். எட்டு பேர் கொண்ட தனது குடும்பத்தை இரட்சிப்பதற்காக தேவன் நோவாவைப் பேழையைக் கட்டும்படியாகச் செய்தார். அவர்கள் பிழைக்கவும், அடுத்த தலைமுறை மனிதகுலத்திற்கு மூதாதையராக மாறவும் அது அனுமதித்தது. இப்போது வேதாகமத்திற்கு வருவோம்.

B. நோவா

1. தேவன் ஜலப்பிரளயத்தால் உலகை அழிக்கச் சித்தம் கொள்வதால் ஒரு பேழையை உருவாக்க நோவாவுக்கு அறிவுறுத்துகிறார்

ஆதி. 6:9-14 நோவாவின் வம்சவரலாறு: நோவா தன் காலத்தில் இருந்தவர்களுக்குள்ளே நீதிமானும் உத்தமனுமாயிருந்தான்; நோவா தேவனோடே சஞ்சரித்துக்கொண்டிருந்தான். நோவா சேம், காம், யாப்பேத் என்னும் மூன்று குமாரரைப் பெற்றான். பூமியானது தேவனுக்கு முன்பாகச் சீர்கெட்டதாயிருந்தது; பூமி கொடுமையினால் நிறைந்திருந்தது. தேவன் பூமியைப் பார்த்தார்; இதோ அது சீர்கெட்டதாயிருந்தது; மாம்சமான யாவரும் பூமியின்மேல் தங்கள் வழியைக் கெடுத்துக்கொண்டிருந்தார்கள். அப்பொழுது தேவன் நோவாவை நோக்கி: மாம்சமான யாவரின் முடிவும் எனக்கு முன்பாக வந்தது; அவர்களாலே பூமி கொடுமையினால் நிறைந்தது; நான் அவர்களைப் பூமியோடுங்கூட அழித்துப்போடுவேன். நீ கொப்பேர் மரத்தால் உனக்கு ஒரு பேழையை உண்டாக்கு; அந்தப் பேழையிலே அறைகளை உண்டுபண்ணி, அதை உள்ளும் புறம்புமாகக் கீல்பூசு.

ஆதி. 6:18-22 ஆனாலும் உன்னுடனே என் உடன்படிக்கையை ஏற்படுத்துவேன்; நீயும், உன்னோடேகூட உன் குமாரரும், உன் மனைவியும், உன் குமாரரின் மனைவிகளும், பேழைக்குள் பிரவேசியுங்கள். சகலவித மாம்சமான ஜீவன்களிலும் ஆணும் பெண்ணுமாக வகை ஒன்றுக்கு ஒவ்வொரு ஜோடு உன்னுடன் உயிரோடே காக்கப்படுவதற்கு, பேழைக்குள்ளே சேர்த்துக்கொள். ஜாதிஜாதியான பறவைகளிலும், ஜாதிஜாதியான மிருகங்களிலும், பூமியிலுள்ள சகல ஜாதிஜாதியான ஊரும் பிராணிகளிலும், வகை ஒன்றுக்கு ஒவ்வொரு ஜோடு உயிரோடே காக்கப்படுவதற்கு உன்னிடத்திலே வரக்கடவது. உனக்கும் அவைகளுக்கும் ஆகாரமாகச் சகலவித போஜனபதார்த்தங்களையும் சேர்த்து, உன்னிடத்தில் வைத்துக்கொள். நோவா அப்படியே செய்தான்; தேவன் தனக்குக் கட்டளையிட்டபடியெல்லாம் அவன் செய்து முடித்தான்.

இப்போது இந்த இரண்டு பத்திகளைப் படித்த பிறகு நோவா யார் என்பதைப் பற்றி உங்களுக்கு பொதுவான புரிதல் இருக்கிறதா? நோவா எப்படிப்பட்டவன்? ஆதாரமான வசனம் சொல்கிறது: “நோவா தன் காலத்தில் இருந்தவர்களுக்குள்ளே நீதிமானும் உத்தமனுமாயிருந்தான்.” நவீன ஜனங்களின் புரிதலின் படி, அந்த நாட்களில் “ஒரு நீதிமான்” எப்படிப்பட்டவர்? நீதிமான் ஒரு பரிபூரணமான மனிதனாக இருக்க வேண்டும். இந்தப் பரிபூரணமான மனிதன், மனிதனுடைய பார்வையில் அல்லது தேவனுடைய பார்வையில் பரிபூரணமாக இருக்கிறானா இல்லையா என்பதை நீங்கள் அறிந்திருக்கிறீர்களா? இந்தப் பரிபூரணமான மனிதன் தேவனுடைய பார்வையில் ஒரு பரிபூரணமான மனிதனாக இருந்தான் என்பதில் சந்தேகமில்லை. ஆனால் மனிதனுடைய பார்வையில் பரிபூரணமாக இருக்கவில்லை. அது உண்மையாகும்! ஏனென்றால், மனிதன் குருடனாக இருக்கிறான். அவனால் பார்க்க முடியாது. தேவன் மட்டுமே முழு பூமியையும் ஒவ்வொரு மனிதனையும் பார்க்கிறார். நோவா ஒரு பரிபூரணமான மனிதன் என்பதை தேவன் மட்டுமே அறிந்திருந்தார். ஆகையால், உலகத்தை ஜலப்பிரளயத்தால் அழிக்க வேண்டும் என்ற தேவனுடைய திட்டம் நோவாவை அழைத்தபோதே தொடங்கிவிட்டது.

அந்த காலத்தில், மிக முக்கியமான ஒன்றைச் செய்வதற்காக நோவாவை அழைக்க தேவன் விரும்பினார். இந்தக் கிரியை ஏன் செய்யப்பட வேண்டியிருந்தது? ஏனென்றால், அந்த நேரத்தில் தேவன் தனது இருதயத்தில் ஒரு திட்டத்தை வைத்திருந்தார். உலகத்தை ஜலப்பிரளயத்தால் அழிக்க வேண்டும் என்பதே அவரது திட்டமாகும். அவர் ஏன் உலகை அழிக்க வேண்டும்? அது இங்கே கூறுவது போல்: “பூமியானது தேவனுக்கு முன்பாகச் சீர்கெட்டதாயிருந்தது; பூமி கொடுமையினால் நிறைந்திருந்தது.” “பூமி கொடுமையினால் நிறைந்திருந்தது” என்ற சொற்றொடரிலிருந்து நீங்கள் எதைப் புரிந்து கொள்கிறீர்கள்? அது பூமியில் ஒரு நிகழ்வாக இருந்தது. அதில் உலகமும் அதன் ஜனங்களும் தீவிரமாக சீர்கெட்டிருந்தனர். எனவே, “பூமி கொடுமையினால் நிறைந்திருந்தது.” இன்றைய பேச்சுவழக்கில், “கொடுமையினால் நிறைந்திருந்தது” என்பதற்கு, எல்லாம் நிலையாய் இருப்பதற்கு அப்பாற்பட்டது என்று பொருளாகும். மனிதனைப் பொறுத்தவரையில், இதற்கு, ஜீவிதத்தின் ஒவ்வொரு அம்சத்திலும் ஒழுங்கின் அனைத்து தோற்றமும் இல்லாமல் போய்விட்டது மற்றும் எல்லாமே குழப்பமானதாகவும், நிர்வகிக்க முடியாததாகவும் மாறிவிட்டது என்று பொருளாகும். இதற்கு தேவனுடைய பார்வையில், உலக ஜனங்கள் மிகவும் சீர்கேடு நிறைந்தவர்களாகிவிட்டார்கள் என்று பொருளாகும். ஆனால் இது எந்த அளவிலான சீர்கேடு? இனி தேவனால் அவர்களைப் பார்க்க அல்லது அவர்களிடம் பொறுமையாக இருக்க முடியாத அளவிலான சீர்கேடு ஆகும். தேவன் அவர்களை அழிக்க நினைக்கும் அளவிலான சீர்கேடு ஆகும். உலகை அழிக்க தேவன் தீர்மானித்தபோது, ஒரு பேழையை உருவாக்க ஒருவனைக் கண்டுபிடிக்க அவர் திட்டமிட்டார். இந்தக் கிரியையைச் செய்ய தேவன் நோவாவைத் தேர்ந்தெடுத்தார். அதாவது, நோவா ஒரு பேழையைக் கட்டும்படியாகச் செய்தார். அவர் ஏன் நோவாவைத் தேர்ந்தெடுத்தார்? தேவனுடைய பார்வையில், நோவா ஒரு நீதிமான். தேவன் எதைச் செய்யும்படியாக நோவாவுக்கு அறிவுறுத்தினாலும், அதன்படியெல்லாம் நோவா செய்தான். அதாவது, தேவன் சொன்னதைச் செய்ய நோவா தயாராக இருந்தார். தன்னுடன் கிரியை செய்வதற்கும், தான் ஒப்படைத்ததை நிறைவு செய்வதற்கும், பூமியில் தம்முடைய கிரியையை நிறைவு செய்வதற்கும் அதுபோன்ற ஒருவரைக் கண்டுபிடிக்க தேவன் விரும்பினார். அப்பொழுது, நோவாவைத் தவிர வேறு ஒரு மனிதனால் அத்தகைய கிரியையைச் செய்து முடித்திருக்க முடியுமா? நிச்சயமாக இல்லை! நோவாதான் இதற்கு ஒரே தேர்வாகவும் மற்றும் தேவன் ஒப்படைத்ததை முடிக்கக்கூடிய ஒரே நபராகவும் இருந்தார். எனவே, தேவன் அவரைத் தேர்ந்தெடுத்தார். ஆனால் ஜனங்களை இரட்சிப்பதற்கான தேவனுடைய வரம்புகளும் தரங்களும் இப்போது இருந்ததைப் போலவே அப்போதும் இருந்தனவா? அதற்கு பதில், நிச்சயமாக ஒரு வித்தியாசம் இருக்கிறது என்பதே ஆகும்! இதை நான் ஏன் கேட்கிறேன்? அந்த நேரத்தில் தேவனுடைய பார்வையில் நீதியுள்ள ஒரே மனிதன் நோவா மட்டுமே. அவனுடைய மனைவி, மகன்கள் அல்லது மருமகள்கள் நீதியுள்ள மனிதர்களாக இல்லை என்பதை அது குறிக்கிறது. எனினும், நோவாவின் நிமித்தம் தேவன் அவர்களைக் காப்பாற்றினார். தேவன் இப்போது செய்வது போல முன்பு கோரிக்கைகளை வைக்கவில்லை. அதற்குப் பதிலாக நோவாவின் குடும்பத்தின் எட்டு உறுப்பினர்களையும் உயிரோடு வைத்திருந்தார். நோவாவின் நீதியின் காரணமாக அவர்கள் தேவனுடைய ஆசீர்வாதத்தைப் பெற்றார்கள். தேவன் ஒப்படைத்ததை நோவா இல்லாமல் அவர்களில் யாராலும் முடித்திருக்க முடியாது. ஆகையால், உலக அழிவிலிருந்து தப்பிக்க வேண்டிய ஒரே மனிதன் நோவா மட்டுமே. மற்றவர்கள் இணை பயனாளிகளே. தேவன் தனது நிர்வாகக் கிரியைகளை அதிகாரப்பூர்வமாகத் தொடங்குவதற்கு முந்தைய காலகட்டத்தில், அவர் ஜனங்களை நடத்திய கொள்கைகளும் தரங்களும் மற்றும் அவர்களிடம் தேவன் எதிர்பார்த்த கொள்கைகளும் தரங்களும் ஒப்பீட்டளவில் தளர்வானவை என்பதை அது காட்டுகிறது. இன்றைய ஜனங்களைப் பொறுத்தவரையில், நோவாவின் எட்டு பேர் கொண்ட குடும்பத்தை தேவன் நடத்திய விதத்தில் “நேர்மை” இல்லை என்பதுதான். ஆனால் அவர் இப்போது ஜனங்கள் மீது செய்யும் மிகப் பெரிய கிரியையுடனும், அவர் இப்போது உணர்த்தும் பெரும் வார்த்தையுடனும் அதை ஒப்பிடும்போது, நோவாவின் எட்டு பேர் கொண்ட குடும்பத்தினரை தேவன் நடத்தியது என்பது அந்த நேரத்தில் நடந்த அவருடைய கிரியையின் பின்புலத்தைக் காட்டும் ஒரு கிரியைக் கொள்கையாகும். ஒப்பிடுகையில், நோவாவின் எட்டு பேர் கொண்ட குடும்பம் தேவனிடமிருந்து அதிகமாகப் பெற்றதா அல்லது இன்றைய ஜனங்கள் அதைப் பெறுகிறார்களா?

நோவா அழைக்கப்பட்டான் என்பது ஓர் எளிய உண்மையாக இருக்கிறது. ஆனால் நாம் பேசும் முக்கிய காரியங்களாகிய தேவனுடைய மனநிலை, அவருடைய சித்தம் மற்றும் இந்தப் பதிவில் அவரது சாராம்சம் ஆகியவை அவ்வளவு எளிதானவை அல்ல. தேவனுடைய இந்தப் பல்வேறு வகையான அம்சங்களைப் புரிந்து கொள்ள, தேவன் எத்தகைய நபரை அழைக்க விரும்புகிறார் என்பதை நாம் முதலில் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். இதன் மூலம் அவருடைய மனநிலை, விருப்பம் மற்றும் சாராம்சத்தைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். அது முக்கியமானது ஆகும். இந்நிலையில், தேவனுடைய பார்வையில், அவர் எத்தகைய நபரை அழைக்கிறார்? அந்த மனிதன் அவருடைய வார்த்தைகளைக் கேட்கக்கூடிய மற்றும் அவருடைய அறிவுறுத்தல்களைப் பின்பற்றக்கூடிய ஒரு மனிதனாக இருக்க வேண்டும். அதே சமயம், அந்த மனிதன் ஒரு பொறுப்புணர்வு கொண்ட நபராகவும் இருக்க வேண்டும். தேவனுடைய வார்த்தையை நிறைவேற்ற வேண்டிய பொறுப்பு மற்றும் கடமையாகக் கருதி அதை நிறைவேற்றும் ஒருவராக இருக்க வேண்டும். இந்த மனிதன் தேவனை அறிந்த ஒருவனாக இருக்க வேண்டுமா? இல்லை. அந்த நேரத்தில், நோவா தேவனுடைய போதனைகளை அதிகமாக கேட்டதில்லை அல்லது தேவனுடைய எந்த கிரியையும் அனுபவித்ததில்லை. ஆகவே, நோவாவுக்கு தேவனைப் பற்றிய அறிவு மிகக் குறைவாகவே இருந்தது. நோவா தேவனுடன் நடந்தான் என்று இங்கே பதிவு செய்யப்பட்டிருந்தாலும், அவன் எப்போதாவது தேவனுடைய ஆள்தத்துவத்தைப் பார்த்தானா? நிச்சயமாக பதில் இல்லை என்பதே ஆகும்! ஏனென்றால், அந்த நாட்களில், தேவனுடைய தூதர்கள் மட்டுமே ஜனங்கள் மத்தியில் வந்தார்கள். விஷயங்களைச் சொல்வதிலும் செய்வதிலும் அவர்கள் தேவனைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்த முடியும் என்றாலும், அவர்கள் தேவனுடைய சித்தத்தையும் அவருடைய நோக்கங்களையும் மட்டுமே வெளிப்படுத்தினர். தேவனுடைய ஆள்தத்துவம் மனிதனுக்கு நேரடியாக வெளிப்படுத்தப்படவில்லை. வேதாகமப் புத்தகங்களின் இந்தப் பகுதியில், அடிப்படையாக, நோவா என்ன செய்ய வேண்டும், அவனுக்கு தேவனுடைய அறிவுறுத்தல்கள் என்ன என்பதை நாம் காண்கிறோம். எனவே, இங்கே தேவன் வெளிப்படுத்திய சாராம்சம் என்னவாக இருந்தது? தேவன் செய்யும் அனைத்தும் துல்லியமாக திட்டமிடப்பட்டுள்ளன. ஒரு விஷயமோ சூழ்நிலையோ ஏற்படுவதை தேவன் காணும்போது, அதை அளவிட ஒரு தரநிலை அவருடைய பார்வையில் இருக்கிறது மற்றும் அதைக் கையாள அவர் ஒரு திட்டத்தைத் தொடங்குகிறாரா இல்லையா என்பதையும் அல்லது இந்த விஷயத்தையோ சூழ்நிலையையோ கையாள்வதில் எத்தகைய மனநிலை எடுக்க வேண்டும் என்பதையும் இந்தத் தரநிலை தீர்மானிக்கிறது. அவர் அலட்சியமாகவோ எல்லாவற்றையும் பற்றிய உணர்வுகள் இல்லாதவராகவோ இல்லை. அது உண்மையில் முற்றிலுமாக எதிர்மாறானதாகும். தேவன் நோவாவிடம் சொன்னதைக் குறிப்பிடும் ஒரு வசனம் இங்கே இருக்கிறது: “மாம்சமான யாவரின் முடிவும் எனக்கு முன்பாக வந்தது; அவர்களாலே பூமி கொடுமையினால் நிறைந்தது; நான் அவர்களைப் பூமியோடுங்கூட அழித்துப்போடுவேன்.” தேவன் இதைச் சொன்னபோது, அவர் மனிதர்களை மட்டுமே அழிக்கிறார் என்று அர்த்தமாகியதா? இல்லை! தேவன் மாம்சத்தின் அனைத்து ஜீவன்களையும் அழிக்கப் போவதாகக் கூறினார். தேவன் ஏன் அழிவை விரும்பினார்? தேவனுடைய மனநிலையின் மற்றொரு வெளிப்பாடு இங்கே இருக்கிறது. தேவனுடைய பார்வையில், மனிதனுடைய சீர்கேடு, பொறுமை, வன்முறை மற்றும் எல்லா மாம்சத்தின் கீழ்ப்படியாமை ஆகியவற்றிற்கும் அவர் பொறுமையாக இருப்பதற்கும் ஒரு வரம்பு இருக்கிறது. அவருடைய வரம்பு என்னவாக இருக்கிறது? தேவன் சொன்னது போலவே: “தேவன் பூமியைப் பார்த்தார்; இதோ அது சீர்கெட்டதாயிருந்தது; மாம்சமான யாவரும் பூமியின்மேல் தங்கள் வழியைக் கெடுத்துக்கொண்டிருந்தார்கள்.” “மாம்சமான யாவரும் பூமியின்மேல் தங்கள் வழியைக் கெடுத்துக்கொண்டிருந்தார்கள்” என்ற சொற்றொடரின் அர்த்தம் என்னவாக இருக்கிறது? தேவனைப் பின்பற்றியவர்கள், தேவனுடைய நாமத்தைக் கூப்பிட்டவர்கள், ஒரு முறை தேவனுக்கு சர்வாங்க தகனபலிகளைச் செலுத்தியவர்கள், தேவனை வாய்மொழியால் ஏற்றுக்கொண்டவர்கள் மற்றும் தேவனைப் புகழ்ந்தவர்களும் என அவர்களுடைய நடத்தை கேட்டினால் நிறைந்தவுடன், அவை தேவனுடைய கண்களுக்கு எதிர்பட்டவுடன், அவர் அவர்களை அழித்திருக்க வேண்டும். அது தேவனுடைய வரம்பாகும். ஆகவே, மனிதனுடைய மற்றும் எல்லா மாம்சத்தினுடைய கேட்டையும் தேவன் எதுவரையிலும் பொறுத்துக்கொள்வார்? தேவனைப் பின்பற்றுபவர்களாக இருந்தாலும் அவிசுவாசிகளாக இருந்தாலும், எல்லா ஜனங்களும் அந்த அளவிற்கு சரியான பாதையில் நடந்ததில்லை. உலகம் தேவனால் ஆளப்படுகிறது என்றும், தேவன் ஜனங்களை வெளிச்சத்திலும் சரியான பாதையிலும் கொண்டு வர முடியும் என்றும் நம்பிய ஒவ்வொருவரும் ஒருபுறம் இருக்க, மனிதன் தார்மீக ரீதியாக சீர்கேடு நிறைந்தவனாகவும், தீமை நிறைந்தவனாகவும் இருந்ததோடு அல்லாமல், தேவன் இருப்பதை நம்பும் ஒருவர் கூட இல்லாத நிலையும் அவனிடத்தில் இருந்தது. மனிதன் தேவன் இருப்பதை வெறுக்கிறான். தேவன் இருப்பதை அவன் அனுமதிக்கவில்லை. மனிதனுடைய சீர்கேடு இந்த நிலையை அடைந்த பிறகு தேவனால் அதைத் தாங்க முடியாது. அதனை மாற்றுவது என்னவாக இருக்கும்? தேவனுடைய கோபம் மற்றும் தேவனுடைய சிட்சை ஆகியனவாகும். அது தேவனுடைய மனநிலையின் ஒரு பகுதி வெளிப்பாடாய் இருந்தது அல்லவா? இந்த தற்போதைய காலத்தில், தேவனுடைய பார்வையில் நீதிமான்கள் எவரும் இல்லையா? தேவனுடைய பார்வையில் பரிபூரணமான மனிதர்கள் எவரும் இல்லையா? இந்தக் காலத்தில், பூமியில் உள்ள அனைத்து மாம்சங்களின் நடத்தையும் தேவனுடைய பார்வையில் கேடாக இருக்கிறதா? இந்த நாளிலும், காலத்திலும், தேவன் பரிபூரணமாக்க விரும்புபவர்கள் மற்றும் தேவனைப் பின்பற்றி அவருடைய இரட்சிப்பை ஏற்றுக் கொள்ளக்கூடியவர்கள் தவிர மற்ற எல்லா மனிதர்களும் தேவனுடைய பொறுமையின் வரம்பை சோதிக்கவில்லையா? உங்கள் கண்களால் நீங்கள் பார்ப்பது மற்றும் உங்கள் காதுகளால் கேட்பது, இந்த உலகில் ஒவ்வொரு நாளும் தனிப்பட்ட முறையில் அனுபவிப்பது என உங்களுக்கு அருகில் நடக்கும் அனைத்தும் வன்முறை நிறைந்திருக்கிறது அல்லவா? தேவனுடைய பார்வையில், அத்தகைய உலகம், அத்தகைய காலம், முடிவுக்கு வர வேண்டாமா? தற்போதைய காலத்தின் பின்னணி நோவாவின் காலத்தின் பின்னணியில் இருந்து முற்றிலும் மாறுபட்டது என்றாலும், மனிதனுடைய சீர்கேடு குறித்த தேவனுடைய உணர்வுகளும் கோபமும் அப்படியே இருக்கின்றன. தேவன் தனது கிரியையின் காரணமாக பொறுமையாக இருக்க முடிகிறது என்றாலும் சூழ்நிலைகள் மற்றும் நிலைமைகளின் வெளிச்சத்தில் பார்க்கும் போது, தேவனுடைய பார்வையில் இந்த உலகம் நீண்ட காலத்திற்கு முன்பே அழிக்கப்பட்டிருக்க வேண்டும். ஜலப்பிரளயத்தால் உலகம் அழிக்கப்பட்டபோது இருந்த சூழ்நிலைகள் மிகக் கடுமையானதாகும். ஆனால் வித்தியாசம் என்னவாக இருக்கிறது? அதுவும் தேவனுடைய இருதயத்தை அதிகமாக வருத்தப்படுத்தக்கூடிய விஷயமாகும். ஒருவேளை உங்களில் எவராலும் கிரகிக்க முடியாத ஒன்றாகவும் இருக்கலாம்.

அவர் ஜலப்பிரளயத்தால் உலகை அழித்தபோது, ஒரு பேழையைக் கட்டவும், சில ஆயத்தங்களைச் செய்யவும் தேவனால் நோவாவை அழைக்க முடிந்தது. இந்த தொடர்ச்சியான விஷயங்களை அவருக்காகச் செய்ய ஒரு மனிதனை அதாவது நோவாவை தேவனால் அழைக்க முடிந்தது. ஆனால் இந்தத் தற்போதைய காலத்தில், தேவன் யாரையும் அழைக்கவில்லை. அது ஏன்? இங்கே உட்கார்ந்திருக்கும் ஒவ்வொரு நபரும் காரணத்தை நன்கு புரிந்திருக்கலாம் மற்றும் அறிந்திருக்கலாம். அதைச் சொல்ல நான் உங்களுக்கு தேவைப்படுகின்றேனா? வெளிப்படையாகச் சொல்வது உங்கள் அனைவரையும் மதிப்பிழக்கச் செய்யலாம் மற்றும் வருத்தப்படுத்தலாம். சிலர் இவ்வாறு கூறலாம்: “நாங்கள் நீதிமான்கள் அல்ல, தேவனுடைய பார்வையில் நாங்கள் பரிபூரணமான மனிதர்கள் அல்ல என்றாலும், எதையேனும் செய்யும்படி தேவன் எங்களுக்கு அறிவுறுத்தியிருந்தால், அதைச் செய்ய நாங்கள் இன்னும் திறமையாக இருந்திருப்போம். இதற்கு முன்னர், ஒரு பேரழிவு வந்து கொண்டிருந்தது என்று அவர் சொன்னபோது, ஆகாரம் மற்றும் அந்த பேரழிவில் தேவைப்படும் பொருட்களை நாங்கள் ஆயத்தம் செய்தோம். இவை அனைத்தும் தேவனுடைய கோரிக்கைகளுக்கு ஏற்ப செய்யப்படவில்லையா? தேவனுடைய கிரியைக்கு நாங்கள் உண்மையில் ஒத்துழைக்கவில்லையா? நாங்கள் செய்த இந்த விஷயங்களுடன் நோவா செய்ததை ஒப்பிட முடியவில்லையா? நாங்கள் செய்தது உண்மையான கீழ்ப்படிதலில்லையா? தேவனுடைய அறிவுறுத்தல்களை நாங்கள் பின்பற்றவில்லையா? தேவனுடைய வார்த்தைகளில் நம்பிக்கை இருப்பதால் தேவன் சொன்னதை நாங்கள் செய்யவில்லையா? தேவன் ஏன் இன்னும் சோகமாக இருக்கிறார்? தம்மைச் சந்திக்க எவரும் இல்லை என்று தேவன் ஏன் கூறுகிறார்?” உங்கள் கிரியைகளுக்கும் நோவாவின் கிரியைகளுக்கும் ஏதேனும் வித்தியாசம் இருக்கிறதா? எத்தகைய வேறுபாடு இருக்கிறது? (பேரழிவுக்காக இன்று ஆகாரத்தைத் ஆயத்தம் செய்து கொண்டிருப்பது எங்கள் சொந்த நோக்கமாக இருந்தது.) (எங்கள் கிரியைகள் “நீதியுள்ளவையாக” இருக்க முடியாது. அதேசமயம் நோவா, தேவனுடைய பார்வையில் ஒரு நீதிமானாக இருந்தான்.) நீங்கள் சொன்னது வெகு தொலைவில் இல்லை. ஜனங்கள் இப்போது என்ன செய்கிறார்கள் என்பதற்கு நோவா செய்தது கணிசமாக வேறுபட்டிருக்கிறது. தேவன் அறிவுறுத்தியபடி நோவா செய்தபோது, தேவனுடைய நோக்கங்கள் என்னவென்று அவனுக்குத் தெரியாமல் இருந்தது. தேவன் எதைச் சாதிக்க விரும்புகிறார் என்பது அவனுக்குத் தெரியாமல் இருந்தது. தேவன் அவனுக்கு அதிக விளக்கம் இல்லாமல், ஒரு கட்டளையை மட்டுமே கொடுத்து, எதையேனும் செய்யும்படி அவனுக்கு அறிவுறுத்தியிருந்தார். நோவா முன்வந்து அதைச் செய்தான். அவன் தேவனுடைய நோக்கங்களை ரகசியமாகக் கண்டுபிடிக்க முயற்சிக்கவில்லை, தேவனை எதிர்க்கவில்லை அல்லது நேர்மையற்ற தன்மையைக் காட்டவில்லை. நோவா சென்று, பரிசுத்தமான எளிய இருதயத்துடன் அதை அப்படியே செய்தான். தேவன் எதைச் செய்யச் சொன்னாலும், நோவா அதைச் செய்தான். அவன் செய்த காரியத்தில் தேவனுடைய வார்த்தைக்குக் கீழ்ப்படிவதும் அதற்குச் செவிகொடுப்பதும் அவருடைய நம்பிக்கையை உறுதிப்படுத்தியது. அவ்வாறு தேவன் ஒப்படைத்ததை அவன் நேர்மையாகவும் எளிமையாகவும் கையாண்டான். அவனுடைய கிரியைகளின் சாராம்சம் கீழ்ப்படிதல், இரண்டாவது சிந்தனை அல்ல, எதிர்ப்பல்ல, மேலும், தனது சொந்த நலன்களைப் பற்றியோ அவனது லாபங்கள் மற்றும் இழப்புகளைப் பற்றியோ சிந்திப்பதும் அல்ல—இவை அவனது சாராம்சமாகும். மேலும், ஜலப்பிரளயத்தால் உலகை அழிப்பேன் என்று தேவன் சொன்னபோது, நோவா எப்போது அல்லது என்னவாகிவிடும் என்று கேட்கவில்லை மற்றும் எப்படி உலகை அழிக்கப் போகிறார் என்று தேவனிடம் கேட்கவில்லை. தேவன் அறிவுறுத்தியபடி அவன் செய்தான். எவ்வாறாயினும், தேவன் அது செய்யப்பட வேண்டும் என்று விரும்பினார். தேவன் கேட்டபடியே அவன் செய்தான் மற்றும் நடவடிக்கைகளை உடனடியாகவும் தொடங்கினான். தேவனைத் திருப்திப்படுத்த விரும்பும் மனநிலையுடன் தேவனுடைய அறிவுறுத்தல்களின்படி அவன் செயல்பட்டான். தான் பேரழிவைத் தவிர்க்க இது உதவும் என அவன் இதைச் செய்தானா? இல்லை. உலகம் அழிக்கப்படுவதற்கு எவ்வளவு காலம் ஆகும் என்று அவன் தேவனிடம் கேட்டானா? அவர் அவ்வாறு செய்யவில்லை. பேழையைக் கட்ட எவ்வளவு காலம் ஆகும் என்று அவன் தேவனிடம் கேட்டானா அல்லது அவன் அறிந்திருந்தானா? அவனுக்கு அதுவும் தெரியாமல் இருந்தது. அவன் வெறுமனே கீழ்ப்படிந்தான், கவனித்தான் மற்றும் அதன்படி செயல்பட்டான். இப்போது ஜனங்கள் அதைப் போன்று இல்லை: தேவனுடைய வார்த்தையின் மூலம் ஒரு சிறிய தகவல் கசிந்தவுடன், காற்றில் இலைகளின் சலசலப்பை ஜனங்கள் உணர்ந்தவுடன், எதுவாக இருந்தாலும் சரி என்றும், விலையைப் பொருட்படுத்தாமலும், அவர்கள் எதைப் புசிப்பார்கள், குடிப்பார்கள் மற்றும் அதன் பிறகு எதைப் பயன்படுத்துவார்கள் என்பதைக் குறித்தும் பேரழிவு ஏற்படும் போது தப்பிக்கும் வழிகளைத் திட்டமிடுவதைக் குறித்தும் அவர்கள் விரைவாக செயல்படுகின்றனர். இன்னும் சுவாரஸ்யமான விஷயம் என்னவென்றால், இந்த முக்கிய தருணத்தில், மனித மூளை “வேலையை முடிப்பதில்” மிகச் சிறந்ததாக இருக்கின்றது. தேவன் எந்த அறிவுறுத்தல்களையும் வழங்காத சூழ்நிலைகளில், மனிதனால் எல்லாவற்றையும் மிகவும் சரியான முறையில் திட்டமிட முடிகிறது. அத்தகைய திட்டங்களை விவரிக்க “பரிபூரணமான” என்ற வார்த்தையை நீங்கள் பயன்படுத்தலாம். தேவன் சொல்வதைப் பொறுத்தவரையில், தேவனுடைய நோக்கங்கள் என்ன அல்லது தேவன் எதை விரும்புகிறார் என்பவற்றைக் குறித்து எவரும் கவலைப்படுவதில்லை, அவற்றை எவரும் கிரகிக்க முயற்சிப்பதில்லை. இன்றைய ஜனங்களுக்கும் நோவாவுக்கும் இடையிலான மிகப்பெரிய வித்தியாசம் இதுவல்லவா?

நோவாவின் கதையின் இந்த பதிவில், தேவனுடைய மனநிலையின் ஒரு பகுதியை நீங்கள் காண்கிறீர்களா? மனிதனுடைய சீர்கேடு, இழிநிலை மற்றும் வன்முறை ஆகியவற்றில் தேவனுடைய பொறுமைக்கு ஒரு வரம்பு இருக்கிறது. அவர் அந்த வரம்பை எட்டும்போது, அவர் இனி பொறுமையாக இருக்க மாட்டார். அதற்குப் பதிலாக அவருடைய புதிய நிர்வாகத்தையும் புதிய திட்டத்தையும் தொடங்குவார், தாம் செய்ய வேண்டியதைச் செய்யத் தொடங்குவார், தம்முடைய கிரியைகளை மற்றும் தம்முடைய மனநிலையின் மறுபக்கத்தை வெளிப்படுத்துவார். அவருடைய இந்தச் செயலானது, அவர் ஒருபோதும் மனிதனால் புண்படுத்தப்படக்கூடாது என்பதையும், அவர் அதிகாரமும் கோபமும் நிறைந்தவர் என்பதையும் நிரூபிப்பதற்காக அல்ல மற்றும் அவர் மனிதகுலத்தை அழிக்க முடியும் என்பதைக் காட்டுவதற்காகவும் அல்ல. இத்தகைய மனிதகுலம் அவருக்கு முன்பாக ஜீவிக்கவும், அவருடைய ஆதிக்கத்தின் கீழ் ஜீவிக்கவும் அவருடைய மனநிலையாலும் அவருடைய பரிசுத்த சாராம்சத்தாலும் இனிமேல் அனுமதிக்க முடியாது அல்லது அவற்றுக்கு பொறுமை கொள்ள முடியாது. அதாவது, மனிதகுலம் முழுவதுமே அவருக்கு எதிராக இருக்கும்போது, தாம் இரட்சிக்க பூமி முழுவதிலும் எவரும் இல்லாதபோது, அத்தகைய மனிதகுலத்திடம் அவருக்கு இனி பொறுமை இருக்காது மற்றும் இத்தகைய மனிதகுலத்தை அழிக்கும் தனது திட்டத்தில் எந்தவிதமான தவறும் இல்லாமல் அதை நிறைவேற்றுவார். தேவனுடைய அத்தகைய செயல் அவருடைய மனநிலையால் தீர்மானிக்கப்படுகிறது. அது ஓர் அவசியமான விளைவாகும். இது தேவனுடைய ஆதிக்கத்தின்கீழ் படைக்கப்பட்ட ஒவ்வொன்றும் தாங்க வேண்டிய ஒரு விளைவாகும். இந்தத் தற்போதைய காலத்தில், தேவன் தனது திட்டத்தை முடிக்கவும், தாம் இரட்சிக்க விரும்பும் ஜனங்களை இரட்சிக்கவும் அவரால் காத்திருக்க முடியாது என்பதை அது காட்டவில்லையா? இந்தச் சூழ்நிலைகளில், தேவன் எதைப் பற்றி அதிகமாக கவலைப்படுகிறார்? அவரைப் பின்பற்றாதவர்கள் அல்லது அவரை எதிர்ப்பவர்கள், அவரை எப்படி நடத்துகிறார்கள் அல்லது எதிர்க்கிறார்கள் அல்லது மனிதகுலம் அவரை எப்படி அவதூறாகப் பேசுகிறது என்பதைப் பற்றி அல்ல. அவரைப் பின்பற்றுபவர்கள், அவருடைய நிர்வாகத் திட்டத்தில் அவருடைய இரட்சிப்பின் பொருட்கள், அவரால் பரிபூரணப்படுத்தப்பட்டிருக்கிறார்கள் என்பதைப் பற்றியும், அவருடைய திருப்திக்கு அவர்கள் தகுதியுள்ளவர்களா என்பதைப் பற்றியும் மட்டுமே அவர் அக்கறை காட்டுகிறார். அவரைப் பின்பற்றுபவர்கள் அல்லாத மற்ற ஜனங்களைப் பொறுத்தவரையில், அவர் தனது கோபத்தை வெளிப்படுத்த எப்போதாவது ஒரு சிறிய சிட்சையை வழங்குகிறார். உதாரணமாக: சுனாமி, பூகம்பங்கள் மற்றும் எரிமலை வெடிப்புகள். அதே சமயம், அவரைப் பின்பற்றுபவர்களை அவர் கடுமையாகப் பாதுகாக்கிறார், அவர்களைக் கவனிக்கிறார் மற்றும் அவர்கள் இரட்சிக்கப்படப் போகிறார்கள். தேவனுடைய மனநிலை அதுதான்: ஒருபுறம், அவர் முழுமையாக்க விரும்பும் ஜனங்களிடம் அவரால் மிகுந்த பொறுமையையும் சகிப்புத்தன்மையையும் கொண்டிருக்கவும் முடியும் மற்றும் அவர் தன்னால் முடிந்தவரை அவர்களுக்காகக் காத்திருக்கவும் முடியும். மறுபுறம், தேவன் தன்னைப் பின்பற்றாத மற்றும் அவரை எதிர்க்கும் சாத்தான்-வகை ஜனங்களை மனதார வெறுக்கிறார். இந்தச் சாத்தான்-வகை ஜனங்கள் அவரைப் பின்பற்றுகிறார்களா அல்லது அவரை வணங்குகிறார்களா என்பதை அவர் பொருட்படுத்துவதில்லை என்றாலும், அவர் தம்முடைய இருதயத்தில் பொறுமை காத்துக்கொண்டிருக்கும் போதே அவர்களை வெறுக்கிறார் மற்றும் இந்தச் சாத்தான்-வகை ஜனங்களின் முடிவை அவர் தீர்மானிக்கும் போது, அவரும் தமது நிர்வாகத் திட்டத்தின் படிகளின் வருகைக்காக க் காத்திருக்கிறார்.

அடுத்த பத்தியை நாம் பார்ப்போம்.

2. ஜலப்பிரளயத்திற்குப் பிறகு வழங்கப்பட்ட நோவாவிற்கான தேவனுடைய ஆசீர்வாதம்

ஆதி. 9:1-6 பின்பு தேவன் நோவாவையும், அவன் குமாரரையும் ஆசீர்வதித்து: நீங்கள் பலுகிப் பெருகி, பூமியை நிரப்புங்கள். உங்களைப்பற்றிய பயமும் அச்சமும் பூமியிலுள்ள சகல மிருகங்களுக்கும், ஆகாயத்திலுள்ள சகல பறவைகளுக்கும் உண்டாயிருக்கும்; பூமியிலே நடமாடுகிற யாவும், சமுத்திரத்தின் மச்சங்கள் யாவும், உங்களுக்குக் கையளிக்கப்பட்டன. நடமாடுகிற ஜீவஜந்துக்கள் யாவும், உங்களுக்கு ஆகாரமாய் இருப்பதாக; பசும் பூண்டுகளை உங்களுக்குத் தந்தது போல, அவைகள் எல்லாவற்றையும் உங்களுக்குத் தந்தேன். மாம்சத்தை அதின் உயிராகிய இரத்தத்தோடே புசிக்கவேண்டாம். உங்களுக்கு உயிராயிருக்கிற உங்கள் இரத்தத்திற்காகப் பழிவாங்குவேன்; சகல ஜீவஜந்துக்களிடத்திலும் மனுஷனிடத்திலும் பழிவாங்குவேன்; மனுஷனுடைய உயிருக்காக அவனவன் சகோதரனிடத்தில் பழிவாங்குவேன், மனுஷன் தேவசாயலில் உண்டாக்கப்பட்டபடியால், மனுஷனுடைய இரத்தத்தை எவன் சிந்துகிறானோ, அவனுடைய இரத்தம் மனுஷனாலே சிந்தப்படக்கடவது.

இந்தப் பத்தியிலிருந்து நீங்கள் எதைப் பார்க்கிறீர்கள்? இந்த வசனங்களை நான் ஏன் தேர்ந்தெடுத்தேன்? நான் ஏன் பேழையில் இருந்த நோவா மற்றும் அவனது குடும்பத்தின் ஜீவிதத்தைப் பற்றிய ஒரு பகுதியை தேர்ந்தெடுக்கவில்லை? ஏனென்றால், அந்தத் தகவலுக்கும் இன்று நாம் கலந்துரையாடும் தலைப்புக்கும் அதிக தொடர்பு இல்லை. நாம் கவனம் செலுத்துவது தேவனுடைய மனநிலையாக இருக்கிறது. அந்த விவரங்களைப் பற்றி நீங்கள் தெரிந்து கொள்ள விரும்பினால், நீங்களே உங்கள் வேதாகமத்தை படிக்க எடுத்துக் கொள்ளலாம். அதைப் பற்றி நாம் இங்கு பேச மாட்டோம். இன்று நாம் பேசும் முக்கிய விஷயம், தேவனுடைய கிரியைகளை எவ்வாறு அறிந்து கொள்வது என்பதுதான்.

நோவா தேவனுடைய அறிவுறுத்தல்களை ஏற்று, பேழையைக் கட்டியெழுப்பி, உலகத்தை அழிக்க தேவன் ஜலப்பிரளயத்தைப் பயன்படுத்திய நாட்களில் ஜீவித்தான். அவனுடைய எட்டு பேர் கொண்ட குடும்பம் முழுவதும் தப்பிப்பிழைத்தது. நோவாவின் எட்டு பேர் கொண்ட குடும்பத்தைத் தவிர, மனிதகுலம் அனைத்தும் அழிக்கப்பட்டது. பூமியில் உள்ள அனைத்து ஜீவன்களும் அழிக்கப்பட்டன. நோவாவுக்கு, தேவன் ஆசீர்வாதம் அளித்தார். அவனுக்கும் அவனுடைய மகன்களுக்கும் சில விஷயங்களைச் சொன்னார். இந்த விஷயங்கள் தேவன் அவனுக்கு அளித்தவை மற்றும் அவனுக்கான தேவனுடைய ஆசீர்வதம் ஆகும். தேவனுக்குச் செவிகொடுத்து, அவருடைய அறிவுறுத்தல்களை ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடிய ஒருவருக்கு தேவன் அளிக்கும் ஆசீர்வாதமும் வாக்குறுதியும் அதுதான். தேவன் ஜனங்களுக்கு பலன் அளிக்கும் முறையும் அதுதான். அதாவது, நோவா ஒரு பரிபூரணமான மனிதனா அல்லது தேவனுடைய பார்வையில் ஒரு நீதிமானா என்பதைப் பொருட்படுத்தாமல், தேவனைப் பற்றி அவன் எவ்வளவாக அறிந்திருந்தாலும், சுருக்கமாக, நோவாவும் அவனுடைய மூன்று மகன்களும் தேவனுடைய வார்த்தைகளைக் கேட்டு, தேவனுடைய கிரியைக்கு ஒத்துழைத்தார்கள் மற்றும் தேவனுடைய அறிவுறுத்தல்களின்படி தாங்கள் செய்ய வேண்டியதைச் செய்தார்கள். இதன் விளைவாக, ஜலப்பிரளயத்தால் உலகம் அழிக்கப்பட்டதைத் தொடர்ந்து அவர்கள் மனிதர்களையும் பல்வேறு வகையான ஜீவன்களையும் தேவனுக்காகப் பாதுகாத்து, தேவனுடைய நிர்வாகத் திட்டத்தின் அடுத்த கட்டத்திற்கு பெரும் பங்களிப்பைச் செய்தார்கள். நோவா செய்த எல்லாவற்றின் காரணமாக, தேவன் அவனை ஆசீர்வதித்தார். இன்றைய ஜனங்களுக்கு, நோவா என்ன செய்தான் என்பது குறிப்பிடுவதற்கு கூட தகுதியற்றதாகக் காணப்படலாம். சிலர் நினைக்கலாம்: “நோவா எதுவும் செய்யவில்லை. அவனை இரட்சிக்க தேவன் மனம் வைத்திருந்ததால் அவன் நிச்சயமான முறையில் இரட்சிக்கப்பட்டான். அவனது பிழைப்பு அவனது சொந்த சாதனைகளால் அல்ல. தேவன் இதைச் செய்ய விரும்பினார். ஏனென்றால், மனிதன் செயல்பாடற்றவன்.” ஆனால் தேவன் நினைத்துக் கொண்டிருந்ததோ அதுவல்ல. தேவனைப் பொறுத்தவரையில், ஒரு மனிதன் பெரியவனா முக்கியமற்றவனா என்பது முக்கியமல்ல. அவருடைய சித்தத்தை மற்றும் அவருடைய திட்டத்தை சுமுகமாக நிறைவேற்ற முடியும் என்பதற்காக அவர்கள் அவர் சொல்வதைக் கேட்கும் வரையில், அவருடைய அறிவுறுத்தல்களுக்கும் அவர் ஒப்படைத்தவற்றிற்கும் கீழ்ப்படிந்து, அவருடைய கிரியை, அவருடைய சித்தம் மற்றும் திட்டத்துடன் ஒத்துழைக்க அவர்களால் இயலும் வரையில், அந்த நடத்தையானது, அவருடைய நினைவுகூரலுக்கும் அவருடைய ஆசீர்வாதத்தைப் பெறுவதற்கும் தகுதியானதாக இருக்கிறது. தேவன் அத்தகையவர்களைப் பொக்கிஷமாகக் கருதுகிறார். அவர்களுடைய கிரியைகளையும், அவருக்கான அவர்களுடைய அன்பையும் பாசத்தையும் அவர் மதிக்கிறார். அது தேவனுடைய மனநிலையாக இருக்கிறது. தேவன் ஏன் நோவாவை ஆசீர்வதித்தார்? ஏனென்றால், மனிதனுடைய அதுபோன்ற கிரியைகளையும் கீழ்ப்படிதலையும் தேவன் அவ்வாறு நடத்துகிறார்.

நோவாவிற்கான தேவனுடைய ஆசீர்வாதத்தைப் பற்றி, சிலர் கூறுவார்கள்: “மனிதன் தேவனுக்கு செவிகொடுத்து தேவனை திருப்திப்படுத்தினால், தேவன் மனிதனை ஆசீர்வதிக்க வேண்டும். அது வெளிப்படையானது அல்லவா?” நாம் அவ்வாறு சொல்லலாமா? சிலர், “இல்லை,” என்று கூறுகிறார்கள் நாம் ஏன் அவ்வாறு சொல்ல முடியாது? சிலர், “தேவனுடைய ஆசீர்வாதத்தை அனுபவிக்க மனிதன் தகுதியானவன் அல்ல,” என்று சொல்கிறார்கள். அது முற்றிலும் சரியல்ல. ஏனென்றால், தேவன் தம்மிடம் ஒப்படைத்ததை ஒரு மனிதன் ஏற்றுக் கொள்ளும்போது, அவர்களுடைய கிரியைகள் நன்மையானதா தீமையானதா என்பதையும், அந்த மனிதன் கீழ்ப்படிந்தானா இல்லையா என்பதையும், அந்த மனிதன் தேவனுடைய சித்தத்தைப் பூர்த்திசெய்தானா இல்லையா என்பதையும், அவர்கள் என்ன செய்கிறார்கள் என்பது அந்தத் தரத்தைப் பூர்த்திசெய்கிறதா இல்லையா என்பதையும் தீர்மானிப்பதற்கான ஒரு தரத்தை தேவன் கொண்டிருக்கிறார். ஒரு மனிதனின் இருதயத்தின்பால் தேவன் அக்கறை காட்டுகிறார், மேலோட்டமாக, அவர்களுடைய கிரியைகளில் அக்கறை காட்டுவதில்லை. ஒருவன் எவ்வாறு செய்கிறான் என்பதைப் பொருட்படுத்தாமல், அவர்கள் எதையாவது செய்யும் வரை தேவன் அவர்களை ஆசீர்வதிக்க வேண்டும் என்பதாக அது இல்லை. அது தேவனைப் பற்றி ஜனங்கள் கொண்டிருக்கும் தவறான புரிதல் ஆகும். தேவன் விஷயங்களின் இறுதி முடிவை மட்டுமல்ல, ஒரு நபரின் இருதயம் எப்படி இருக்கிறது மற்றும் விஷயங்களின் வளர்ச்சியின் போது ஒரு நபரின் மனநிலை எவ்வாறாக இருக்கிறது என்பதற்கு அதிக முக்கியத்துவம் அளிக்கிறார் மற்றும் அவர்களுடைய இருதயத்தில் கீழ்ப்படிதல், அக்கறை மற்றும் தேவனை திருப்திப்படுத்தும் விருப்பம் உள்ளனவா என்பதை அவர் கவனிக்கிறார். அந்த நேரத்தில் நோவா தேவனைப் பற்றி எவ்வளவாக அறிந்திருந்தான்? இப்போது உங்களுக்குத் தெரிந்த கோட்பாடுகளைப் போலவே அது இருந்ததா? தேவனைப் பற்றிய கோட்பாடுகள் மற்றும் அறிவு போன்ற சத்தியத்தின் அம்சங்களைப் பொறுத்தவரையில், அவர் உங்களைப் போலவே தண்ணீரையும் மேய்ச்சலையும் பெற்றாரா? இல்லை. அவர் பெறவில்லை! ஆனால் மறுக்க முடியாத ஓர் உண்மை இருக்கிறது: இன்றைய ஜனங்களின் உணர்ச்சி, மனம் மற்றும் இருதயங்களின் ஆழத்தில் கூட, தேவனைப் பற்றிய அவர்களுடைய கருத்துக்கள் மற்றும் மனநிலைகள் நிச்சயமில்லாதவை மற்றும் தெளிவற்றவை. தேவனுடைய இருப்பைப் பற்றி ஒரு பகுதியினர் எதிர்மறையான மனநிலையைக் கொண்டுள்ளனர் என்றும் நீங்கள் கூறலாம். ஆனால் நோவாவின் இருதயத்திலும் அவனது உணர்விலும், தேவன் இருப்பது நிச்சயமானது மற்றும் சிறிதளவு சந்தேகத்திற்கும் அப்பாற்பட்டது. இதனால் தேவனுக்கான அவனது கீழ்ப்படிதல் கலப்படமற்றது மற்றும் சோதனையைச் சகிக்கக் கூடியது. அவனுடைய இருதயம் பரிசுத்தமானது. அது தேவனை நோக்கி வெளிப்படையாக இருந்தது. தேவனுடைய ஒவ்வொரு வார்த்தையையும் பின்பற்றும்படி தன்னைச் சமாதானப்படுத்த அவனுக்குக் கோட்பாடுகளைப் பற்றி அதிக அறிவு தேவைப்படவில்லை. தேவன் அவனிடம் ஒப்படைத்ததை ஏற்றுக் கொள்ளவும், தேவன் அவனைக் கொண்டு எதை வேண்டுமானாலும் செய்ய வல்லவராகவும் இருப்பதற்காக, தேவன் இருப்பதை நிரூபிக்க நிறைய உண்மைகள் அவனுக்குத் தேவைப்படவில்லை. நோவாவுக்கும் இன்றைய ஜனங்களுக்கும் இடையிலான முக்கியமான வேறுபாடு அதுதான். தேவனுடைய பார்வையில் ஒரு பரிபூரணமான மனிதன் யார் என்பதற்கான துல்லியமான வரையறையும் அதுதான். தேவன் விரும்புவது நோவாவைப் போன்றவர்களைத்தான். தேவன் புகழும் மனிதனாக அவன் இருக்கிறான் மற்றும் தேவன் ஆசீர்வதிக்கும் மனிதனாகவும் இருக்கிறான். இதிலிருந்து உங்களுக்கு ஏதேனும் ஞானம் கிடைத்துள்ளதா? ஜனங்கள் வெளியில் இருந்து ஜனங்களைப் பார்க்கிறார்கள், அதே நேரத்தில் தேவன் ஜனங்களின் இருதயங்களையும் அவற்றின் சாராம்சத்தையும் பார்க்கிறார். தேவன் தன்னை நோக்கி எவரும் அரைமனமோ சந்தேகங்களோ கொண்டிருக்க அனுமதிப்பதில்லை, எந்த வகையிலும் அவரை சந்தேகிக்கவோ சோதிக்கவோ ஜனங்களை அனுமதிப்பதில்லை. ஆகவே, இன்றைய ஜனங்கள் தேவனுடைய வார்த்தையை நேருக்கு நேராக பார்த்தாலும்—அதை தேவனிடம் முகமுகமாக என்றும் நீங்கள் சொல்லலாம்—அவர்களுடைய இருதயங்களுக்குள் ஆழமான ஏதோ ஒன்று இருப்பதாலும், அதன் சீர்கேடு நிறைந்த சாராம்சம் இருப்பதாலும், அவர் மீது அவர்கள் கொண்டுள்ள விரோத மனநிலையாலும், ஜனங்கள் தேவன் மீது உண்மையான நம்பிக்கை வைப்பதில் இருந்தும், அவருக்குக் கீழ்ப்படிவதில் இருந்தும் தடுக்கப்படுகிறார்கள். இதன் காரணமாக, தேவன் நோவாவுக்கு அளித்த அதே ஆசீர்வாதத்தைப் பெறுவது என்பது அவர்களுக்கு மிகவும் கடினமாக இருக்கிறது.

அடுத்ததாக, மனிதனுடனான உடன்படிக்கையின் அடையாளமாக தேவன் வானவில்லை எவ்வாறு பயன்படுத்தினார் என்பது பற்றிய வேதாகமங்களின் இந்தப் பகுதியைப் பார்ப்போம்.

3. தேவன் மனிதனுடனான உடன்படிக்கையின் அடையாளமாக வானவில்லைப் பயன்படுத்துகிறார்

ஆதி. 9:11-13 இனி மாம்சமானவைகளெல்லாம் ஜலப்பிரளயத்தினால் சங்கரிக்கப்படுவதில்லையென்றும், பூமியை அழிக்க இனி ஜலப்பிரளயம் உண்டாவதில்லையென்றும், உங்களோடே என் உடன்படிக்கையை ஏற்படுத்துகிறேன் என்றார். அன்றியும் தேவன்: எனக்கும் உங்களுக்கும், உங்களிடத்தில் இருக்கும் சகல ஜீவஜந்துக்களுக்கும், நித்திய தலைமுறைகளுக்கென்று நான் செய்கிற உடன்படிக்கையின் அடையாளமாக: நான் என் வில்லை மேகத்தில் வைத்தேன்; அது எனக்கும் பூமிக்கும் உண்டான உடன்படிக்கைக்கு அடையாளமாயிருக்கும்.

வானவில் என்றால் என்ன என்பது பெரும்பாலானவர்களுக்குத் தெரியும். வானவில் தொடர்பான சில கதைகளையும் கேள்விப்பட்டிருப்பீர்கள். வேதாகமத்தில் வானவில் பற்றிய கதையைப் பொறுத்தவரையில், சிலர் அதை நம்புகிறார்கள், சிலர் அதை புராணக்கதை என்று கருதுகிறார்கள், மற்றவர்கள் அதை நம்பாமல் இருக்கிறார்கள். எதுவாக இருந்தாலும், வானவில் தொடர்பாக நிகழ்ந்த நிகழ்வுகள் அனைத்தும் தேவனுடைய கிரியை மற்றும் அவை மனிதனைப் பற்றிய தேவனுடைய நிர்வாகத்தின் செயல்பாட்டில் நிகழ்ந்தன. இந்த நிகழ்வுகள் வேதாகமத்தில் சரியாகப் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளன. இந்தப் பதிவுகள் அந்த நேரத்தில் தேவன் என்ன மனநிலையில் இருந்தார் அல்லது தேவன் சொன்ன இந்த வார்த்தைகளுக்குப் பின்னால் இருந்த நோக்கங்கள் என்ன என்று நமக்குச் சொல்ல்லவில்லை. மேலும், தேவன் அவற்றை சொன்னபோது தேவன் என்ன உணர்ந்தார் என்பதை எவரும் கிரகிக்க முடியாது. இருப்பினும், இந்த முழு நிகழ்வையும் பற்றிய தேவனுடைய மனநிலை வசனத்தின் வரிகளுக்கு இடையில் வெளிப்படுகிறது. அந்த நேரத்தில் இருந்த தேவனுடைய எண்ணங்கள் அவருடைய வார்த்தையின் ஒவ்வொரு வார்த்தை மற்றும் சொற்றொடரின் வழியாக உடனடியாகக் கவனத்தை ஈர்ப்பது போல் இருக்கிறது.

ஜனங்கள் எதைப் பற்றி கவலைப்பட வேண்டும், அவர்கள் எதைப் பற்றி அதிகமாகத் தெரிந்து கொள்ள முயற்சிக்க வேண்டும் என்பதாக தேவனுடைய எண்ணங்கள் இருக்கின்றன. ஏனென்றால், தேவனுடைய எண்ணங்கள் தேவனைப் பற்றிய மனிதனுடைய புரிதலுடன் பிரிக்கமுடியாத வகையில் தொடர்புடையவை. தேவனைப் பற்றிய மனிதனுடைய புரிதலானது மனிதன் தன் ஜீவிதத்தில் பிரவேசிப்பதற்கு இன்றியமையாத இணைப்பாகும். ஆகவே, இந்த நிகழ்வுகள் நடந்த நேரத்தில் தேவன் எதனை நினைத்துக் கொண்டிருந்தார்?

ஆரம்பத்தில், தேவன் மனிதகுலத்தை சிருஷ்டித்தார். அவருடைய பார்வையில் அது அவருக்கு மிகவும் நன்றாக மற்றும் நெருக்கமாக இருந்தது. ஆனால் அவர்கள் அவருக்கு எதிராகக் கிளர்ந்தெழுந்த பின்னர், ஜளப்பிரளயத்தால் அழிக்கப்பட்டனர். அத்தகைய மனிதகுலம் அவ்வாறு உடனடியாக மறைந்து போனது தேவனைக் காயப்படுத்தியதா? நிச்சயமாக அது காயப்படுத்தியது! இந்தக் காயத்தின் வெளிப்பாடு என்னவாக இருந்தது? அது வேதாகமத்தில் எவ்வாறு பதிவு செய்யப்பட்டது? இந்த வார்த்தைகளின் மூலமாக அது வேதாகமத்தில் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது: “இனி மாம்சமானவைகளெல்லாம் ஜலப்பிரளயத்தினால் சங்கரிக்கப்படுவதில்லையென்றும், பூமியை அழிக்க இனி ஜலப்பிரளயம் உண்டாவதில்லையென்றும், உங்களோடே என் உடன்படிக்கையை ஏற்படுத்துகிறேன்.” இந்த எளிய வாக்கியம் தேவனுடைய எண்ணங்களை வெளிப்படுத்துகிறது. உலகின் இந்த அழிவு அவரை மிகவும் வேதனைப்படுத்தியது. மனிதனுடைய வார்த்தைகளில், அவர் மிகவும் சோகமாக இருந்தார். நாம் கற்பனை செய்யலாம்: ஒரு காலத்தில் உயிர் நிறைந்த பூமி ஜலப்பிரளயத்தால் அழிக்கப்பட்ட பின்னர் எப்படி இருந்தது? ஒரு காலத்தில் மனிதர்களால் நிறைந்த பூமி, அந்த நேரத்தில் எப்படி இருந்தது? மனித வசிப்பிடங்கள் இல்லை, ஜீவன்கள் இல்லை, எல்லா இடங்களிலும் நீர் இருந்தது மற்றும் நீரின் மேற்பரப்பில் பேரழிவு இருந்தது. அவர் உலகைச் சிருஷ்டித்தபோது இந்தக் காட்சி தேவனுடைய மெய்யான நோக்கமாக இருந்ததா? நிச்சயமாக இல்லை! தேவனுடைய மெய்யான நோக்கம், நோவா மட்டுமே அவரை வணங்குவதையோ, தன்னிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டதை நிறைவு செய்வதற்கான அவரது அழைப்பிற்கு பதிலளிக்கக்கூடிய ஒரே ஒருவரையோ மட்டும் பார்ப்பது அல்ல. பூமியெங்கும் உள்ள ஜீவிதத்தைப் பார்ப்பது, தாம் சிருஷ்டித்த மனிதர்கள் அவரை வணங்குவதைப் பார்ப்பதே தேவனுடைய மெய்யான நோக்கம் ஆகும். மனிதகுலம் மறைந்தபோது, தேவன் முதலில் நினைத்ததை அல்ல, மாறாக அதற்கு நேர்மாறாக பார்த்தார். அவருடைய இருதயம் எப்படி வேதனையடையாமல் இருந்திருக்கக் கூடும்? ஆகவே, அவர் தம்முடைய மனநிலையை வெளிப்படுத்தி, தம்முடைய உணர்ச்சிகளை வெளிப்படுத்தும்போது, தேவன் ஒரு முடிவை எடுத்தார். அவர் எத்தகைய முடிவை எடுத்தார்? மனிதனுடனான ஓர் உடன்படிக்கையாக, தேவன் மீண்டும் மனிதனை ஜலப்பிரளயத்தால் அழிக்க மாட்டார் என்ற வாக்குறுதியாக, மேகத்தில் ஒரு வில்லை (அதாவது, நாம் காணும் வானவில்லை) சிருஷ்டித்தார். அதே சமயம், அது, தேவன் ஏன் இப்படி ஒரு காரியத்தைச் செய்வார் என்பதை மனிதகுலம் எப்போதும் நினைவில் வைத்திருக்கும்படியாக, தேவன் உலகத்தை ஜலப்பிரளயத்தால் அழித்துவிட்டார் என்று ஜனங்களுக்குச் சொல்வதற்குமாகும்.

அந்த நேரத்தில் உலக அழிவு தேவன் விரும்பிய ஒன்றுதானா? அது நிச்சயமாக தேவன் விரும்பிய ஒன்றல்ல. உலக அழிவுக்குப் பிறகு பூமியின் பரிதாபகரமான பார்வையின் ஒரு சிறிய பகுதியை நாம் கற்பனை செய்து பார்க்க முடியும். ஆனால் தேவனுடைய பார்வையில் அந்தக் காட்சி எப்படி இருந்தது என்பதை கற்பனை செய்வதற்குக் கூட நாம் நெருங்கிவர முடியாது. இப்போதைய ஜனங்களாக இருந்தாலும், அப்போதைய ஜனங்களாக இருந்தாலும், ஜலப்பிரளயத்தால் அழிந்த பின்னர் இருந்த உலகின் அந்தக் காட்சியைக் கண்டபோது தேவன் என்ன உணர்ந்தார் என்பதை யாராலும் கற்பனை செய்யவோ, கிரகிக்கவோ முடியாது என்று நாம் கூறலாம். மனிதனுடைய கீழ்ப்படியாமையால் இதைச் செய்ய தேவன் கட்டாயப்படுத்தப்பட்டார். ஆனால் ஜலப்பிரளயத்தால் இந்த உலகம் அழிக்கப்பட்டதால் தேவனுடைய இருதயம் அனுபவித்த வேதனையை யாராலும் புரிந்து கொள்ளவோ கிரகிக்கவோ முடியாது. அதனால்தான் தேவன் மனிதகுலத்துடன் ஓர் உடன்படிக்கை செய்தார். இதன் மூலமாக, தேவன் ஒரு முறை அதுபோன்ற கிரியைகளைச் செய்தார் என்பதை ஜனங்கள் நினைவில் வைத்துக் கொள்ளும்படியாகச் சொல்வதையும், தேவன் மீண்டும் ஒருபோதும் உலகை அழிக்க மாட்டார் என்று அவர்களிடம் சத்தியம் செய்வதையும் நோக்கமாகக் கொண்டார். இந்த உடன்படிக்கையில் நாம் தேவனுடைய இருதயத்தைக் காண்கிறோம்—இந்த மனிதகுலத்தை அழித்தபோது தேவனுடைய இருதயம் வேதனையடைந்ததைக் காண்கிறோம். மனிதனுடைய மொழியில், தேவன் மனிதகுலத்தை அழித்து, மனிதகுலம் மறைந்து போவதைக் கண்டபோது, அவருடைய இருதயம் அழுதது மற்றும் இரத்தம் சிந்தியது. இதை விவரிக்க அது சிறந்த வழி அல்லவா? இந்த வார்த்தைகள் மனித உணர்ச்சிகளை விளக்குவதற்கு மனிதர்களால் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. ஆனால் மனிதனுடைய மொழி மிகவும் குறைவு என்பதால், தேவனுடைய உணர்வுகளையும் உணர்ச்சிகளையும் விவரிக்க அவற்றைப் பயன்படுத்துவது எனக்கு மிகவும் மோசமானதாகத் தெரியவில்லை மற்றும் அவை மிகையாகவும் இல்லை. அந்த நேரத்தில் தேவனுடைய மனநிலை எப்படி இருந்தது என்பதைப் பற்றிய தெளிவான, மிகவும் பொருத்தமான புரிதலை அது உங்களுக்குத் தருகிறது. இப்போது மீண்டும் ஒரு வானவில்லைப் பார்க்கும்போது நீங்கள் என்ன நினைப்பீர்கள்? ஜலப்பிரளயத்தால் உலகை அழித்ததில் தேவன் ஒரு காலத்தில் துக்கத்தில் இருந்தார் என்பதை நீங்கள் நினைவில் கொள்வீர்கள். தேவன் இந்த உலகத்தை வெறுத்து, இந்த மனிதகுலத்தை இகழ்ந்த போதிலும், அவர் தனது சொந்தக் கரங்களால் சிருஷ்டித்த மனிதர்களை அழித்தபோது, அவருடைய இருதயத்திற்கு வலித்தது, விட்டுவிட அது போராடியது, தயக்கம் காட்டியது, அதைத் தாங்குவது கடினம் என்று கண்டது என்பதை நீங்கள் நினைவில் கொள்வீர்கள். அவருக்கு ஆறுதலாக இருந்தது நோவாவின் குடும்பத்தில் இருந்த எட்டு பேர் மட்டுமே. எல்லாவற்றையும் உருவாக்கும் தேவனுடைய கடினமான முயற்சிகள் வீணாகமல் காத்தது நோவாவின் ஒத்துழைப்பு மட்டுமே. தேவன் துன்பப்பட்ட நேரத்தில், அவருடைய வேதனையை ஈடுசெய்யக்கூடிய ஒரே விஷயமாக அது இருந்தது. அப்போதிருந்து, தேவன் மனிதகுலத்தின் மீதான அனைத்து எதிர்பார்ப்புகளையும் நோவாவின் குடும்பத்தின் மீது வைத்தார். அவர்கள் அவருடைய சாபத்துக்கு ஏற்றவாறு அல்லாமல் அவருடைய ஆசீர்வாதங்களின்படி ஜீவிக்க முடியும் என்று நம்பினார், தேவன் இனி உலகத்தை ஜலப்பிரளயத்தால் அழிப்பதை அவர்கள் ஒருபோதும் பார்க்க மாட்டார்கள் என்று நம்பினார் மற்றும் அவர்கள் அவ்வாறு அழிக்கப்பட மாட்டார்கள் என்று நம்பினார்.

தேவனுடைய மனநிலையின் எந்தப் பகுதியை நாம் இதிலிருந்து கற்றுக்கொள்ள வேண்டும்? மனிதன் அவருக்கு விரோதமாக இருந்ததால் தேவன் மனிதனை வெறுத்தார். ஆனால் அவருடைய இருதயத்தில், அவருடைய அக்கறை, கவனம், மனிதகுலத்திற்கான தயவு ஆகியவை மாறாமல் இருந்தன. அவர் மனிதகுலத்தை அழித்தபோதும், அவருடைய இருதயம் மாறாமல் இருந்தது. மனிதகுலம் சீர்கேடு நிறைந்ததாகவும், தேவனிடம் கீழ்ப்படியாமலும் கடுமையாகவும் இருந்தபோது, தேவன் தம்முடைய மனநிலையினாலும், சாராம்சத்தினாலும், அவருடைய கொள்கைகளின்படி இந்த மனிதகுலத்தை அழிக்க வேண்டியிருந்தது. ஆனால் தேவனுடைய சாராம்சத்தின் காரணமாக, அவர்கள் தொடர்ந்து ஜீவிக்க முடியும் என்பதற்காக, பின்பும் அவர் மனிதகுலத்திடம் பரிதாபப்பட்டார் மற்றும் மனிதகுலத்தை மீட்பதற்கு பல்வேறு வழிகளைப் பயன்படுத்த விரும்பினார். இருப்பினும், மனிதன் தேவனை எதிர்த்தான், தொடர்ந்து தேவனுக்குக் கீழ்ப்படியாமல் இருந்தான், தேவனுடைய இரட்சிப்பை ஏற்க மறுத்துவிட்டான். அதாவது, அவருடைய நல்ல நோக்கங்களை ஏற்க மறுத்துவிட்டான். தேவன் எவ்வாறு அவர்களை அழைத்தார், அவர்களுக்கு நினைவூட்டினார், வழங்கினார், அவர்களுக்கு உதவினார் அல்லது சகித்துக்கொண்டார் என்றாலும், மனிதன் அதைப் புரிந்து கொள்ளவில்லை, கிரகிக்கவில்லை, அதனிடம் கவனம் செலுத்தவில்லை. தமது வேதனையில், மனிதன் அவனுடைய போக்கை மாற்றியமைக்கக் காத்திருந்து தேவன் மனிதனுக்குத் தமது அதிகபட்ச சகிப்புத்தன்மையை வழங்க மறக்கவில்லை. அவர் தனது வரம்பை அடைந்த பிறகு, தாம் செய்ய வேண்டியதை எந்த தயக்கமும் இல்லாமல் செய்தார். வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், மனிதகுலத்தை அழிக்க தேவன் திட்டமிட்டிருந்த தருணத்திலிருந்து மனிதகுலத்தை அழிப்பதில் அவருடைய கிரியையின் ஆரம்பம் வரையில் ஒரு குறிப்பிட்ட காலமும் செயல்முறையும் இருந்தது. இந்தச் செயல்முறை மனிதனைத் தலைகீழாக மாற்றுவதற்கான நோக்கத்திற்காக இருந்தது. அது தேவன் மனிதனுக்கு அளித்த கடைசி வாய்ப்பு ஆகும். மனிதகுலத்தை அழிப்பதற்கு முன்பு இந்தக் காலகட்டத்தில் தேவன் என்ன செய்தார்? தேவன் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க அளவில் நினைவூட்டல் மற்றும் அறிவுறுத்தும் கிரியையைச் செய்தார். தேவனுடைய இருதயம் எவ்வளவு வேதனையையும் துக்கத்தையும் கொண்டிருந்தாலும், அவர் தொடர்ந்து தனது கவனிப்பு, அக்கறை மற்றும் மனிதகுலத்தில் ஏராளமான தயவு ஆகியவற்றைக் கொண்டிருந்தார். இதிலிருந்து நாம் எதனைப் பார்க்கிறோம்? சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி, மனிதகுலத்தின் மீதான தேவனுடைய அன்பு உண்மையானது, அவர் உதட்டளவில் மட்டும் சேவையைச் செய்வதில்லை. அது உண்மையானது, உறுதியானது மற்றும் கிரகிக்கத்தக்கது. அது கற்பனை செய்யப்படவில்லை, கலப்படமாக இல்லை, வஞ்சகமாக அல்லது பாசாங்குத்தனமாக இல்லை. தேவன் ஒருபோதும் எந்த வஞ்சகத்தையும் பயன்படுத்துவதில்லை அல்லது பொய்யான உருவங்களை உருவாக்குவதில்லை. ஜனங்கள் அவருடைய அழகைக் காண அனுமதிக்க அல்லது அவருடைய அன்பையும் பரிசுத்தத்தையும் வெளிப்படுத்த அவர் ஒருபோதும் தவறான சாட்சிகளைப் பயன்படுத்துவதில்லை. தேவனுடைய மனநிலையின் இந்த அம்சங்கள் மனிதனுடைய அன்பிற்குத் தகுதியானவை அல்லவா? அவை வணங்குவதற்குத் தகுதியானவை அல்லவா? அவை மதிப்புக்குரியவை அல்லவா? இந்தக் கட்டத்தில், நான் உங்களிடம் கேட்க விரும்புகிறேன்: இந்த வார்த்தைகளைக் கேட்டபின், தேவனுடைய மகத்துவம் வெறும் காகிதத் தாளில் இருக்கும் வெறுமையான வார்த்தைகள் என்று நினைக்கிறீர்களா? தேவனுடைய அன்பு வெறும் வெறுமையான வார்த்தையா? இல்லை! நிச்சயமாக இல்லை! தேவனுடைய உன்னதம், மகத்துவம், பரிசுத்தம், சகிப்புத்தன்மை, அன்பு மற்றும் பல என தேவனுடைய மனநிலை மற்றும் சாராம்சத்தின் பல்வேறு அம்சங்களில் ஒவ்வொன்றின் ஒவ்வொரு விவரமும் அவர் தனது கிரியையைச் செய்யும் ஒவ்வொரு முறையும் நடைமுறை வெளிப்பாட்டைக் காண்கின்றன. அவை மனிதனைப் பற்றிய அவருடைய சித்தத்தில் பொதிந்துள்ளன மற்றும் அவை ஒவ்வொரு நபரிடமும் பூர்த்தி செய்யப்பட்டுப் பிரதிபலிக்கின்றன. நீ முன்பு உணர்ந்திருக்கிறாயா என்பதைப் பொருட்படுத்தாமல், ஒவ்வொரு மனிதனின் இருதயத்தையும் அனல் மூட்டவும், ஒவ்வொரு மனிதனின் ஆவியையும் எழுப்பவும் தேவன் தனது நேர்மையான இருதயம், ஞானம் மற்றும் பல்வேறு முறைகளைப் பயன்படுத்தி ஒவ்வொரு மனிதனையும் ஒவ்வொரு விதத்திலும் கவனித்து வருகிறார். அது மறுக்க முடியாத உண்மையாக இருக்கிறது. இங்கு எத்தனை பேர் அமர்ந்திருந்தாலும், ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும் தேவனுடைய சகிப்புத்தன்மை, பொறுமை மற்றும் அன்பான தன்மை குறித்த வெவ்வேறு அனுபவங்களும் உணர்ச்சிகளும் இருந்திருந்தன. தேவனுடைய இந்த அனுபவங்கள் மற்றும் அவரைப் பற்றிய இந்த உணர்வுகள் அல்லது புரிதல், சுருக்கமாகச் சொன்னால், இந்த நேர்மறையான விஷயங்கள் அனைத்தும் தேவனிடமிருந்து வந்தவை. எனவே, அனைவரின் அனுபவங்களையும் தேவனைப் பற்றிய அறிவையும் ஒருங்கிணைப்பதன் மூலமாக மற்றும் இந்த வேதாகமப் பத்திகளைப் பற்றிய நமது வாசிப்புகளுடன் அவற்றை இணைப்பதன் மூலமாக இப்போது உங்களிடம் தேவனைப் பற்றிய உண்மையான மற்றும் சரியான புரிதல் இருக்கிறதா?

இந்த கதையைப் படித்து, இந்த நிகழ்வின் மூலம் வெளிப்படுத்தப்பட்ட சில தேவனுடைய மனநிலையைப் புரிந்து கொண்ட பிறகு, தேவனைப் பற்றி எத்தகைய புதிய அறிவு உங்களிடம் இருக்கிறது? தேவனையும் அவருடைய இருதயத்தையும் பற்றிய ஆழமான புரிதலை அது உங்களுக்கு அளித்திருக்கிறதா? நோவாவின் கதையை நீங்கள் மீண்டும் பார்க்கும்போது இப்போது வித்தியாசமாக உணர்கிறீர்களா? உங்கள் கருத்துப்படி, இந்த வேதாகம வசனங்களைப் பற்றிக் கலந்துரையாடுவது தேவையற்றதா? இப்போது நாங்கள் அவர்களுடன் கலந்துரையாடியுள்ளோம், அது தேவையற்றது என்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்களா? அது நிச்சயமாக அவசியமானது ஆகும்! நாம் படித்தது ஒரு கதை என்றாலும், அது தேவன் செய்த கிரியையின் உண்மையான பதிவு. எனது நோக்கம், இந்தக் கதைகள் அல்லது இந்த கதாபாத்திரத்தின் விவரங்களைப் புரிந்து கொள்ள உங்களுக்கு உதவுவதற்காக அல்ல, இந்தக் கதாபாத்திரத்தை நீங்கள் படிப்பீர்கள் என்பதற்காக அல்ல மற்றும் நிச்சயமாக நீங்கள் திரும்பிச் சென்று மீண்டும் வேதாகமத்தைப் படிப்பீர்கள் என்பதற்காகவும் அல்ல. உங்களுக்குப் புரிகிறதா? தேவனைப் பற்றிய உங்கள் அறிவுக்கு இந்தக் கதைகள் உதவியுள்ளனவா? தேவனைப் பற்றிய உங்கள் புரிதலுக்கு இந்தக் கதை எதைச் சேர்த்துள்ளது? ஹாங்காங்கைச் சேர்ந்த சகோதர சகோதரிகளே, எங்களிடம் சொல்லுங்கள். (தேவனுடைய அன்பு என்பது நம்மில் சீர்கெடாத மனிதர்கள் எவரும் வைத்திருக்கும் ஒன்று என்பதாகக் கண்டோம்.) தென் கொரியாவைச் சேர்ந்த சகோதர சகோதரிகளே எங்களிடம் கூறுங்கள். (மனிதனுக்கான தேவனுடைய அன்பு உண்மையானது. மனிதனுக்கான தேவனுடைய அன்பானது அவருடைய மனநிலை, மகத்துவம், பரிசுத்தத்தன்மை, உன்னதத்தன்மை மற்றும் சகிப்புத்தன்மையைக் கொண்டுள்ளது. அதைப் பற்றிய ஆழமான புரிதலைப் பெற முயற்சிப்பது மதிப்புக்குரியது ஆகும்.) (அப்போது தான் கலந்துரையாடல் மூலமாக, ஒருபுறம், தேவனுடைய நீதியான மற்றும் பரிசுத்தமான மனநிலையை என்னால் காண முடிந்தது மற்றும் மனிதகுலத்தின் மீது தேவன் கொண்டுள்ள அக்கறையையும், மனிதகுலத்தின் மீதான தேவனுடைய தயவையும், தேவன் செய்த எல்லாவற்றிலும், அவர் வெளிப்படுத்திய ஒவ்வொரு சிந்தனையையிலும் யோசனையிலும் மனிதகுலத்தின் மீதான அவரது அன்பையும் அக்கறையையும் அவர் வெளிப்படுத்துகிறதை என்னால் காண முடிகிறது.) (உலகத்தை அழிக்க தேவன் ஜலப்பிரளயத்தைப் பயன்படுத்தினார், ஏனென்றால் மனிதகுலம் ஒரு மோசமான அளவிற்கு தீமையானதாகிவிட்டது மற்றும் தேவன் இந்த மனிதகுலத்தை வெறுத்ததைப் போலவே அவர் அவர்களை அழித்தார் என்பதாக முன்பு எனது புரிதல் இருந்தது. இன்று நோவாவின் கதையைப் பற்றி தேவன் பேசிய பிறகுதான், தேவனுடைய இருதயம் இரத்தம் சிந்திக் கொண்டிருப்பதாக சொன்ன பிறகுதான், இந்த மனிதகுலத்தை விட்டுவிட தேவன் உண்மையில் தயக்கம் காட்டுகிறார் என்பதை நான் உணர்ந்தேன். மனிதகுலம் மிகவும் அதிகமாகக் கீழ்ப்படியாமையில் இருந்ததால்தான், அதை வேறு வழியின்றி தேவன் அழித்தார். உண்மையில், இந்த நேரத்தில் தேவனுடைய இருதயம் மிகவும் சோகமாக இருந்தது. இதிலிருந்து, தேவனுடைய மனநிலையில் இருக்கும் மனிதகுலத்தின் மீதான அக்கறையையும் கவனத்தையும் என்னால் காண முடிகிறது. இது எனக்கு முன்பே தெரியாத ஒன்றாகும்.) மிகவும் நன்று! அடுத்ததாக நீங்கள் சொல்லலாம். (நான் இதைக் கேட்டபின் மிகவும் பாதிக்கப்பட்டுள்ளேன். கடந்த காலத்தில் நான் வேதாகமத்தைப் படித்திருக்கிறேன், ஆனால் இன்று போல் இந்த அனுபவத்தை நான் ஒருபோதும் அனுபவித்ததில்லை. நாம் அவரை அறிந்து கொள்ள முடியும் என்பதற்காக இதில் தேவன் இந்த விஷயங்களை நேரடியாகப் பிரிக்கிறார். வேதாகமத்தைப் பார்க்க தேவன் நம்மை இப்படி அழைத்துச் சென்றது, மனிதனுடைய சீர்கேட்டிற்கு முன்னர் தேவனுடைய சாராம்சம் மனிதகுலத்திற்கான அன்பும் அக்கறையுமே என்பதை நான் அறிய எனக்கு உதவியது. மனிதன் சீர்கெட்ட காலத்திலிருந்து இந்தத் தற்போதைய கடைசி நாட்கள் வரை, தேவனுக்கு நீதியான மனநிலை இருந்தபோதிலும், அவருடைய அன்பும் அக்கறையும் மாறாமல் இருக்கின்றன. சிருஷ்டிப்பு முதல் இப்போது வரை, மனிதன் சீர்கெட்டிருக்கிறானா என்பதைப் பொருட்படுத்தாமல், தேவனுடைய அன்பின் சாராம்சமானது ஒருபோதும் மாறாது என்பதை அது காட்டுகிறது.) (அவருடைய கிரியையின் காலத்தின் மாற்றத்தினாலோ அல்லது இருப்பிடத்தின் மாற்றத்தினாலோ தேவனுடைய சாராம்சம் மாறாது என்பதை இன்று நான் கண்டேன். தேவன் உலகைப் படைக்கிறாரா அல்லது மனிதன் சீர்கெட்டப் பின் அதை அழிக்கிறாரா என்பதல்லாமல், அவர் செய்யும் எல்லாவற்றிற்கும் அர்த்தம் இருக்கிறது மற்றும் அதில் அவருடைய மனநிலை இருக்கிறது என்பதையும் நான் பார்த்தேன். ஆகவே, தேவனுடைய அன்பு எல்லையற்றது, அளவிட முடியாதது என்பதை நான் கண்டேன். மற்ற சகோதர சகோதரிகள் குறிப்பிட்டுள்ளபடி, உலகத்தை அழித்தபோது இருந்த மனிதகுலத்தின் மீதான தேவனுடைய அக்கறையும் தயவையும் நான் கண்டேன்.) (இவற்றைக் குறித்து முன்பதாகவே எனக்கு தெரியாமல் இருந்தது. இன்று கேட்ட பிறகு, தேவன் உண்மையிலேயே நம்பகமானவர், உண்மையிலேயே நம்பிக்கைக்குரியவர், நம்புவதற்கு தகுதியானவர் மற்றும் அவர் உண்மையிலேயே இருக்கிறார் என்று நான் உணர்கிறேன். தேவனுடைய மனநிலையும் அன்பும் உண்மையில் இவ்வளவாக உறுதியானது என்பதை என் இருதயத்தில் உண்மையாக கிரகிக்க முடியும். இன்றைய கலந்துரையாடலை கேட்ட பிறகு எனக்கு ஏற்பட்ட ஓர் உணர்வு இது.) சிறப்பு! நீங்கள் அனைவரும் கேட்டதை உங்கள் மனதில் ஏற்றுக்கொண்டுள்ளீர்கள் என்று தெரிகிறது.

இன்று நாம் கலந்துரையாடிய அனைத்து வேதாகம கதைகள் உட்பட எல்லா வேதாகம வசனங்களிலிருந்தும் எதையேனும் கவனித்தீர்களா? தேவன் தனது சொந்த எண்ணங்களை வெளிப்படுத்த அல்லது தனது அன்பையும் மனிதகுலத்திற்கான அக்கறையையும் விளக்க தனது சொந்த மொழியைப் பயன்படுத்தியிருக்கிறாரா? அவர் மனிதகுலத்தின் மீது எவ்வளவு அக்கறை காட்டுகிறார் அல்லது நேசிக்கிறார் என்பதைக் குறிப்பிடுவதற்கு அவர் எளிய மொழியைப் பயன்படுத்தினார் என்பதாக ஒரு பதிவு இருக்கிறதா? இல்லை. அது சரியானது அல்லவா? வேதாகமத்தை அல்லது வேதாகமம் அல்லாமல் வேறு புத்தகங்களைப் படித்த பலர் உங்களிடையே உள்ளனர். உங்களில் யாராவது அதுபோன்ற வார்த்தைகளைப் பார்த்தீர்களா? பதில் நிச்சயமாக இல்லை! அதாவது, தேவனுடைய வார்த்தைகள் அல்லது அவருடைய சிருஷ்டிப்புகளை ஆவணப்படுத்துதல் உள்ளிட்ட வேதாகமத்தின் பதிவுகளில் பார்த்தால், தேவன் எந்த சகாப்தத்திலும் அல்லது எந்தவொரு காலகட்டத்திலும் தனது உணர்வுகளை விவரிக்க அல்லது மனிதகுலத்தின் மீதுள்ள அன்பையும் அக்கறையையும் வெளிப்படுத்த தனது சொந்த முறைகளைப் பயன்படுத்தவில்லை, தேவன் ஒருபோதும் அவருடைய உணர்வுகளையும் உணர்ச்சிகளையும் வெளிப்படுத்த பேச்சு அல்லது ஏதேனும் கிரியைகளைப் பயன்படுத்தியது இல்லை—அது உண்மையல்லவா? நான் ஏன் அப்படிச் சொல்கிறேன்? இதை நான் ஏன் குறிப்பிட வேண்டும்? ஏனென்றால், அது தேவனுடைய அன்பையும் அவருடைய மனநிலையையும் குறிக்கிறது.

தேவன் மனிதகுலத்தைச் சிருஷ்டித்தார். அவர்கள் சீர்கெட்டிருக்கிறார்களா அல்லது அவரைப் பின்பற்றுகிறார்களா என்பதைப் பொருட்படுத்தாமல், தேவன் மனிதர்களை தனது மிகவும் நேசத்துக்குரிய அன்புக்குரியவர்களாகக் கருதுகிறார் அல்லது மனிதர்கள் சொல்வது போல், ஜனங்கள் அவருக்குப் பிரியமானவர்கள் மற்றும் அவர்கள் அவருடைய விளையாட்டு பொருட்கள் அல்ல. தம்மைச் சிருஷ்டிகர் என்றும், மனிதன் தம்முடைய சிருஷ்டிப்பு என்றும் தேவன் சொன்னாலும், அந்தஸ்தில் சிறிதளவு வித்தியாசம் இருப்பதாகத் தோன்றலாம். ஆனால் உண்மை என்னவென்றால், மனிதகுலத்திற்காக தேவன் செய்த அனைத்தும் இந்த இயற்கையின் உறவை மீறுகின்றன. தேவன் மனிதகுலத்தை நேசிக்கிறார், மனிதகுலத்தை கவனித்துக்கொள்கிறார், மனிதகுலத்தின் மீது அக்கறை காட்டுகிறார், அதே போல் மனிதகுலத்திற்கு தொடர்ந்து மற்றும் இடைவிடாமல் வழங்குகிறார். அது கூடுதல் கிரியை அல்லது பல நன்மதிப்பு பெற வேண்டிய ஒன்று என்று அவர் ஒருபோதும் தனது இருதயத்தில் உணர்ந்ததில்லை. மனிதகுலத்தை இரட்சிப்பதும், அவர்களுக்கு வழங்குவதும், அவர்களுக்கு எல்லாவற்றையும் தருவதும் மனிதகுலத்திற்கு பெரும் பங்களிப்பை அளிப்பதாக அவர் உணரவில்லை. அவர் வெறுமனே மனிதகுலத்திற்கு அமைதியாகவும் சத்தமில்லாமலும், தனது சொந்த வழியிலும், தனது சொந்த சாராம்சத்தினாலும், அவர் என்ன கொண்டிருக்கிறார் மற்றும் என்னவாக இருக்கிறார் என்பதாலும் வழங்குகிறார். அவரிடமிருந்து மனிதகுலம் எவ்வளவு காரியங்களை மற்றும் எவ்வளவு உதவிகளைப் பெற்றாலும், தேவன் ஒருபோதும் அதைப் பற்றி சிந்திப்பதில்லை அல்லது அதற்கு நன்மதிப்பு பெற முயற்சிப்பதில்லை. அது தேவனுடைய சாரம்சத்தால் தீர்மானிக்கப்படுகிறது. அது துல்லியமாக தேவனுடைய மனநிலையின் உண்மையான வெளிப்பாடாகும். இதனால்தான், அது வேதாகமத்திலோ வேறு ஏதேனும் புத்தகங்களிலோ இருந்தாலும், தேவன் தமது எண்ணங்களை வெளிப்படுத்துவதை நாம் ஒருபோதும் காணவில்லை. மனிதர்களை நன்றியுணர்வடையச் செய்ய வேண்டும் அல்லது அவரைப் புகழ்ந்து பேச வேண்டும் என்ற நோக்கத்துடன் தேவன் மனிதர்களிடம் விவரிப்பதையோ அறிவிப்பதையோ நாம் ஒருபோதும் காணவில்லை. அவர் ஏன் இவற்றைச் செய்கிறார் அல்லது மனிதகுலத்திற்காக ஏன் இவ்வளவு அக்கறை காட்டுகிறார். அவர் காயப்படும்போது கூட, அவருடைய இருதயம் மிகுந்த வேதனையில் இருக்கும்போதும், மனிதகுலத்தின் மீதான தனது பொறுப்பையோ அல்லது மனிதகுலத்தின் மீதான அக்கறையையோ அவர் ஒருபோதும் மறப்பதில்லை. அவர் இந்த காயத்தையும் வலியையும் மவுனமாக மட்டுமே தாங்குகிறார். மாறாக, தேவன் எப்பொழுதும் செய்வதைப் போலவே மனிதகுலத்திற்கு தொடர்ந்து வழங்குகிறார். மனிதகுலம் பெரும்பாலும் தேவனைப் புகழ்ந்தாலும் அல்லது அவருக்கு சாட்சியாக இருந்தாலும், இந்த நடத்தை எதுவும் தேவனால் எதிர்பார்க்கப்படுவதில்லை. ஏனென்றால், மனிதகுலத்திற்காக அவர் செய்யும் எந்த ஒரு நல்ல காரியத்தையும் நன்றியுணர்வுக்காக பரிமாறிக்கொள்ளவோ அல்லது திருப்பிச் செலுத்தப்பட வேண்டும் என்பதையோ தேவன் ஒருபோதும் விரும்புவதில்லை. மறுபுறம், தேவனுக்குப் பயந்து, தீமையைத் தவிர்க்கக்கூடியவர்கள், தேவனை உண்மையாகப் பின்பற்றக்கூடியவர்கள், அவருக்குச் செவிகொடுத்து, அவருக்கு விசுவாசமாக இருப்பவர்கள், அவருக்குக் கீழ்ப்படியக்கூடியவர்கள் என இவர்கள் பெரும்பாலும் தேவனுடைய ஆசீர்வாதங்களைப் பெறுவார்கள். தேவன் ஒதுக்கீடு இல்லாமல் அத்தகைய ஆசீர்வாதங்களை வழங்குவார்கள். மேலும், தேவனிடமிருந்து ஜனங்கள் பெறும் ஆசீர்வாதங்கள் பெரும்பாலும் அவர்களுடைய கற்பனைக்கு அப்பாற்பட்டவை மற்றும் அனைத்தையும் கடந்து மனிதர்கள், தாங்கள் என்ன செய்தார்கள் அல்லது என்ன விலை கொடுத்தார்கள் என்பதை நியாயப்படுத்த முடியும். தேவனுடைய ஆசீர்வாதங்களை மனிதகுலம் அனுபவிக்கும்போது, தேவன் என்ன செய்கிறார் என்று யாராவது கவலைப்படுகிறார்களா? தேவன் எப்படி உணருகிறார் என்பதில் யாராவது அக்கறை காட்டுகிறார்களா? தேவனுடைய வலியை யாராவது கிரகிக்க முயற்சிக்கிறார்களா? இல்லை என்பதே நிச்சயமாக பதிலாக இருக்கிறது! அந்த நேரத்தில் தேவன் உணர்ந்த வேதனையை நோவா உட்பட எந்த மனிதனாலும் கிரகிக்க முடிந்திருக்குமா? தேவன் ஏன் அத்தகைய உடன்படிக்கையை ஏற்படுத்துவார் என்று யாராவது கிரகிக்க முடியுமா? அவர்களால் புரிந்து கொள்ள முடியாது! தேவனுடைய வலியை மனிதகுலம் கிரகிப்பதில்லை. ஏனெனில், அவர்கள் தேவனுடைய வலியை புரிந்து கொள்ள முடியாது. ஆனால் தேவனுக்கும் மனிதனுக்கும் இடையிலான இடைவெளியோ, அவர்களுடைய அந்தஸ்தின் வேறுபாடோ இதற்குக் காரணமாக இல்லை. மாறாக, தேவனுடைய எந்த உணர்வையும் மனிதகுலம் கவனிப்பதில்லை என்பதே காரணமாகும். தேவன் சுதந்திரமானவர் என்று மனிதகுலம் கருதுகிறது—தேவனைப் பொறுத்தவரையில், அவரைப் பற்றி மனிதகுலம் அக்கறை கொள்ளவோ, அவரைப் புரிந்து கொள்ளவோ அல்லது அவரைக் கருத்தில் கொள்ளவோ தேவையில்லை. தேவன் தேவனாகவே இருக்கிறார். எனவே, அவருக்கு வலி இல்லை மற்றும் உணர்ச்சிகள் இல்லை. அவர் சோகமாக இருக்க மாட்டார், அவர் துக்கத்தை உணர்வதில்லை, அவர் அழுவதில்லை. தேவன் தேவனாகவே இருக்கிறார். எனவே, அவருக்கு எந்தவிதமான உணர்ச்சிகரமான வெளிப்பாடுகளும் தேவையில்லை மற்றும் அவருக்கு எந்தவிதமான உணர்ச்சிகரமான ஆறுதலும் தேவையில்லை. சில சூழ்நிலைகளில், அவருக்கு இந்த விஷயங்கள் தேவைப்பட்டால், தேவனால் தனியாக சமாளிக்க முடியும் மற்றும் மனிதகுலத்திடமிருந்து எந்த உதவியும் அவருக்குத் தேவையில்லை. மாறாக, பலவீனமான, முதிர்ச்சியற்ற மனிதர்களுக்குதான் தேவனுடைய ஆறுதல், ஏற்பாடு, ஊக்கம் மற்றும் எல்லா நேரங்களிலும் எல்லா இடங்களிலும் தங்கள் உணர்ச்சிகளை ஆறுதல்படுத்துவதற்கு தேவைப்படும். அதுபோன்ற விஷயங்கள் மனிதகுலத்தின் இருதயங்களுக்குள் பதுங்கியிருக்கின்றன: மனிதன் பலவீனமானவன். எல்லா வழிகளிலும் அவர்களைக் கவனிக்க அவர்களுக்கு தேவன் தேவை. அவர்கள் தேவனிடமிருந்து பெறும் எல்லா கவனிப்பிற்கும் தகுதியானவர்கள். தங்களுடையது என்று அவர்கள் கருதும் அனைத்தையும் அவர்கள் தேவனிடமிருந்து கோர வேண்டும். தேவன் பலமானவர். அவரிடம் எல்லாமே இருக்கிறது. அவர் மனிதகுலத்தின் பாதுகாவலராகவும் ஆசீர்வாதங்களை அளிப்பவராகவும் இருக்க வேண்டும். ஏற்கனவே அவர் தேவன் என்பதால், அவர் சர்வவல்லமையுள்ளவர் மற்றும் மனிதகுலத்திடமிருந்து அவருக்கு எதுவும் தேவையில்லை.

தேவனுடைய எந்த வெளிப்பாடுகளுக்கும் மனிதன் கவனம் செலுத்தாததால், தேவனுடைய துக்கத்தையோ, வேதனையையோ, மகிழ்ச்சியையோ அவன் ஒருபோதும் உணரவில்லை. ஆனால் மாறாக, மனிதனுடைய வெளிப்பாடுகள் அனைத்தையும் தேவன் தனது உள்ளங்கை போல அறிந்திருக்கிறார். தேவன் ஒவ்வொருவரின் தேவைகளையும் எல்லா நேரங்களிலும் எல்லா இடங்களிலும் வழங்குகிறார். ஒவ்வொரு நபரின் மாறிவரும் எண்ணங்களை கண்காணித்து, அவர்களுக்கு ஆறுதலையும் அறிவுறுத்தலையும் அளித்து, அவர்களை வழிநடத்தி அவர்களை பிரகாசிக்கச் செய்கிறார். தேவன் மனிதகுலத்திற்குச் செய்த எல்லா விஷயங்களையும், அவற்றுக்காக அவர் செலுத்திய விலைகிரையங்களையும் கருத்தில் கொண்டு, வேதாகமத்தில் ஒரு பத்தியைக் கண்டுபிடிக்க முடியுமா அல்லது தேவன் இதுவரை கூறியுள்ள அதாவது மனிதனிடமிருந்து எதையாவது தேவன் கோருவார் என்று தெளிவாகக் கூறியுள்ள எதையாகிலும் பார்க்க முடியுமா? இல்லை! மாறாக, தேவனுடைய சிந்தனையை ஜனங்கள் எவ்வாறு புறக்கணித்தாலும், அவர் அவர்களுக்காகத் தயாரித்த அழகான இலக்கை அவர்கள் அடைய முடியும் என்பதற்காக அவர் இன்னும் பன்மடங்காக மனிதகுலத்தை வழிநடத்துகிறார், மனிதகுலத்திற்குப் பன்மடங்காக வழங்குகிறார் மற்றும் தேவனுடைய வழியைப் பின்பற்ற அவர்களுக்கு உதவுகிறார். தேவனைப் பொறுத்தவரையில், அவர் என்ன கொண்டிருக்கிறார் மற்றும் என்னவாக இருக்கிறார் என்பதும், அவருடைய கிருபையும், தயவும், அவருடைய பலன்களும், அவரை நேசிப்பவர்களுக்கும் பின்பற்றுபவர்களுக்கும் ஒதுக்கீடு இல்லாமல் வழங்கப்படும். ஆனால் எந்தவொரு நபருக்கும் தாம் அனுபவித்த வேதனையையோ தம்முடைய மனநிலையையோ அவர் ஒருபோதும் வெளிப்படுத்துவதில்லை. தன்னைப் பற்றி அக்கறையற்றவர்களாக இருப்பதையோ அவருடைய சித்தத்தை அறியாததையோ குறித்து அவர் ஒருவரைக் குறித்தும் ஒருபோதும் புகார் செய்வதில்லை. இவை அனைத்தையும் அவர் மௌனமாக தாங்குகிறார் மற்றும் மனிதகுலம் புரிந்து கொள்ளக்கூடிய நாளுக்காக காத்திருக்கிறார்.

இந்த விஷயங்களை நான் ஏன் இங்கே சொல்கிறேன்? நான் சொன்ன விஷயங்களில் நீங்கள் என்ன காண்கிறீர்கள்? தேவனுடைய சாராம்சத்திலும் மனநிலையிலும் மிகவும் எளிதாக கவனிக்கத் தவறுகின்ற ஒன்று இருக்கிறது. அதனை தேவன் மட்டுமே கொண்டுள்ளார் மற்றும் பெரிய மனிதர்கள், நல்ல மனிதர்கள் அல்லது அவர்களுடைய கற்பனையின் தேவன் உட்பட எந்தவொரு நபரும் அதனைக் கொண்டிருக்கவில்லை என்று மற்றவர்கள் நினைக்கிறார்கள். இந்த விஷயம் என்னவாக இருக்கிறது? அது தேவனுடைய தன்னலமற்ற தன்மை. தன்னலமற்ற தன்மையைப் பற்றி பேசும்போது, உன்னையும் மிகவும் தன்னலமற்றவன் என்று நீ நினைக்கலாம். ஏனென்றால் உன் பிள்ளைகள் என்று வரும்போது, நீ அவர்களுடன் ஒருபோதும் பேரம் பேசவோ, சண்டையிடவோ மாட்டாய் அல்லது உன் பெற்றோர் என்று வரும்போது, உன்னையும் மிகவும் தன்னலமற்றவன் என்று நீ நினைக்கிறாய். நீ என்ன நினைக்கிறாய் என்பது முக்கியமல்ல, குறைந்தபட்சம் உன்னிடம் “தன்னலமற்ற” என்ற வார்த்தையின் ஒரு கருத்து இருக்கிறது என்றும் அதை ஒரு நேர்மறையான வார்த்தையாகவும் நீ கருதுகிறாய் மற்றும் தன்னலமற்ற மனிதனாக இருப்பது மிகவும் உன்னதமானது என்றும் நீ கருதுகிறாய். நீ தன்னலமற்றவனாக இருக்கும்போது, நீ உன்னை மிகவும் உயர்வாக மதிக்கிறாய். ஆனால் ஜனங்கள், நிகழ்வுகள் மற்றும் பொருட்கள் மற்றும் அவருடைய கிரியை என இவற்றில் உள்ள எல்லாவற்றிலும் தேவனுடைய தன்னலமற்ற தன்மையைக் காணக்கூடியவர்கள் எவரும் இல்லை. ஏன் அது அவ்வாறு இருக்கிறது? ஏனென்றால் மனிதன் மிகப்பெரிய சுயநலவாதி! நான் ஏன் அவ்வாறு சொல்கிறேன்? மனிதகுலம் ஒரு பொருள் மயமான உலகில் ஜீவிக்கிறது. நீ தேவனைப் பின்பற்றலாம், ஆனால் தேவன் உனக்கு எவ்வாறு வழங்குகிறார், உன்னை எவ்வாறு நேசிக்கிறார் மற்றும் எவ்வாறு உனக்காக அக்கறை காட்டுகிறார் என்பதை நீ ஒருபோதும் பார்க்கவில்லை அல்லது கிரகிக்கவில்லை. எனவே, நீ எதைப் பார்க்கிறாய்? உன்னை நேசிக்கும் அல்லது உன்னிடம் அதீத அன்பு கொண்டிருக்கும் உன் இரத்த உறவினர்களை நீ காண்கிறாய். உன் மாம்சத்திற்கு நன்மை பயக்கும் விஷயங்களை நீ காண்கிறாய். ஜனங்களைப் பற்றியும் நீ விரும்பும் விஷயங்களைப் பற்றியும் கவலைப்படுகிறாய். அது மனிதனுடைய தன்னலமற்ற தன்மை என்று அழைக்கப்படுகிறது. இருப்பினும், அத்தகைய “தன்னலமற்ற” ஜனங்கள், தங்களுக்கு உயிரைக் கொடுக்கும் தேவனைப் பற்றி ஒருபோதும் கவலைப்படுவதில்லை. தேவனுக்கு எதிர்மாறாக, மனிதனுடைய தன்னலமற்ற தன்மை சுயநலமாகவும் வெறுக்கத்தக்கதாகவும் மாறுகிறது. மனிதன் நம்புகிற தன்னலமற்ற தன்மை, வெறுமையானது மற்றும் நம்பத்தகாதது, கலப்படம் செய்யப்பட்டது, தேவனுடன் பொருந்தாதது மற்றும் தேவனுடன் தொடர்பில்லாதது ஆகும். மனிதனுடைய தன்னலமற்ற தன்மை தனக்கெனவே இருக்கிறது. அதே நேரத்தில் தேவனுடைய தன்னலமற்ற தன்மை அவருடைய சாராம்சத்தின் உண்மையான வெளிப்பாடாகும். தேவனுடைய தன்னலமற்ற தன்மையால்தான் மனிதனுக்கு அவரிடமிருந்து தொடர்ந்து வழங்கப்படுகிறது. நான் இன்று பேசும் இந்த தலைப்பால் நீங்கள் பெரிதும் பாதிக்கப்படாமல் இருக்கலாம், வெறுமனே ஒப்புதலுடன் தலையசைக்கலாம், ஆனால் தேவனுடைய இருதயத்தை உன் இருதயத்தில் கிரகிக்க முயற்சிக்கும்போது, நீ அறியாமல் இதைக் கண்டுபிடிப்பாய்: இந்த உலகில் எல்லா ஜனங்களிடையேயும், விஷயங்களிலும், காரியங்களிலும், தேவனுடைய தன்னலமற்ற தன்மை மட்டுமே உண்மையானது மற்றும் உறுதியானது என்பதை நீ உணர முடியும். ஏனென்றால் உன்னிடமான தேவனுடைய அன்பு மட்டுமே நிபந்தனையற்றது மற்றும் களங்கமற்றது. தேவனைத் தவிர, வேறு எவருடைய தன்னலமற்ற தன்மை என அழைக்கப்படுகிறதும், மேலோட்டமானது மற்றும் நம்பத்தகாதது ஆகும். அது ஒரு நோக்கத்தை, சில காரணங்களைக் கொண்டுள்ளது, ஒரு பரிமாற்றத்தைக் கொண்டுள்ளது மற்றும் அதனை சோதனைக்கு உட்படுத்த முடியாது. அது இழிவானது என்றும் வெறுக்கத்தக்கது என்றும் நீங்கள் கூறலாம். இந்த வார்த்தைகளுடன் நீங்கள் உடன்படுகிறீர்களா?

இந்தத் தலைப்புகள் உங்களுக்கு பெரிதாக அறிமுகமில்லாதவை என்பதும், நீங்கள் உண்மையிலேயே புரிந்து கொள்வதற்கு முன்பு அவற்றை உணர சிறிது நேரம் உங்களுக்குத் தேவை என்பதும் எனக்குத் தெரியும். இந்தப் பிரச்சனைகள் மற்றும் தலைப்புகள் உங்களுக்கு எவ்வளவு அறிமுகமில்லாதவை என்பதையும், இந்தத் தலைப்புகள் உங்கள் இருதயத்தில் இல்லை என்பதையும் அது நிரூபிக்கிறது. இந்தத் தலைப்புகளை நான் ஒருபோதும் குறிப்பிடவில்லை என்றால், உங்களில் யாருக்காகிலும் அவற்றைப் பற்றி ஏதேனும் தெரிந்திருக்குமா? நீங்கள் அவற்றை ஒருபோதும் அறிந்து கொள்ள மாட்டீர்கள் என்று நான் நம்புகிறேன். அது நிச்சயமானதாகும். நீங்கள் எவ்வளவாக உணர்ந்து கொள்ள அல்லது புரிந்து கொள்ள முடியும் என்பதல்லாமல், சுருக்கமாக, நான் பேசும் இந்தத் தலைப்புகளானது, ஜனங்களிடம் அதிகமாக இல்லாதவை மற்றும் அவர்கள் அதிகமாகத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டியவை ஆகும். இந்தத் தலைப்புகள் அனைவருக்கும் மிகவும் முக்கியமானது ஆகும்—அவை விலைமதிப்பற்றவை, அவை ஜீவனாகும் மற்றும் முன்னோக்கி செல்லும் பாதைக்கு நீங்கள் வைத்திருக்க வேண்டிய விஷயங்கள் ஆகும். இந்த வார்த்தைகள் வழிகாட்டுதலாக இல்லையென்றால், தேவனுடைய தன்மை மற்றும் சாராம்சத்தைப் பற்றிய புரிதல் உன்னிடம் இல்லையென்றால், தேவன் என்று வரும்போது நீ எப்போதும் ஒரு கேள்விக்குறியைக் கொண்டிருப்பாய். தேவனைக் கூட நீ புரிந்து கொள்ளாவிட்டால், அவரை எவ்வாறு சரியாக நம்ப முடியும்? தேவனுடைய உணர்ச்சிகள், அவருடைய சித்தம், அவருடைய மனநிலை, அவர் என்ன நினைக்கிறார், அவரைச் சோகப்படுத்துவது எது, அவரை மகிழ்விப்பது எது என எதுவுமே உனக்குத் தெரியாமல் இருக்கிறது. எனவே தேவனுடைய இருதயத்தைக் குறித்து நீ எவ்வாறு கவனமாக இருக்க முடியும்?

தேவன் வருத்தப்படும்போதெல்லாம், அவர் மீது எந்தக் கவனமும் செலுத்தாத ஒரு மனிதகுலத்தை அவர் எதிர்கொள்கிறார். அந்த மனிதகுலம் அவரைப் பின்பற்றி அவரை நேசிப்பதாகக் கூறுகிறது, ஆனால் அவருடைய உணர்வுகளை முற்றிலுமாகப் புறக்கணிக்கிறது. அவருடைய இருதயம் எவ்வாறு காயப்படாமல் இருக்க இயலும்? தேவனுடைய நிர்வாகக் கிரியையில், ஒவ்வொரு மனிதனிடமும் அவர் உண்மையிலேயே தனது கிரியையைச் செய்கிறார், பேசுகிறார், ஒதுக்கீடு செய்யாமல் அல்லது எந்த மறைவும் இல்லாமல் அவர்களை எதிர்கொள்கிறார். ஆனால், அவரைப் பின்பற்றும் ஒவ்வொரு மனிதனும் அவரை விட்டு விலகுகிறான் மற்றும் அவரைத் தீவிரமாக நெருங்கவோ, அவருடைய இருதயத்தைப் புரிந்துகொள்ளவோ, அவருடைய உணர்வுகளுக்குக் கவனம் செலுத்தவோ எவரும் தயாராக இல்லை. தேவனுடைய நெருங்கிய மனிதர்களாக மாற விரும்புவோர் கூட அவருடன் நெருங்கிப் பழகவோ, அவருடைய இருதயத்தைக் கருத்தில் கொள்ளவோ, அவரைப் புரிந்துகொள்ளவோ விரும்பவில்லை. தேவன் மகிழ்ச்சியாகவும் சந்தோஷமாகவும் இருக்கும்போது, அவருடைய மகிழ்ச்சியைப் பகிர்ந்து கொள்ள எவரும் இல்லை. தேவன் ஜனங்களால் தவறாகப் புரிந்து கொள்ளப்படும்போது, காயமடைந்த அவருடைய இருதயத்தை ஆறுதல்படுத்த எவரும் இல்லை. அவருடைய இருதயம் வலிக்கும்போது, தன்னிடம் சார்ந்து கொள்ள அவரை அனுமதிக்க அவர்களில் ஒரு மனிதன் கூட தயாராக இல்லை. தேவனுடைய நிர்வாகக் கிரியைகளின் இந்த ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளில், அவருடைய சந்தோஷங்களிலும் துக்கங்களிலும் பங்கெடுக்க தேவனுடைய அருகில் நிற்கக்கூடிய ஒருவரும் இல்லை என்பது ஒருபுறமிருக்க தேவனுடைய உணர்ச்சிகளைப் புரிந்து கொள்ளும் ஒருவர் கூட இல்லை, அவற்றைப் புரிந்து கொள்ளவோ அல்லது கிரகிக்கவோ எவரும் இல்லை. தேவன் தனிமையில் இருக்கிறார். அவர் தனிமையில் இருக்கிறார்! தேவன் தனிமையில் இருப்பது சீர்கேடு நிறைந்த மனிதகுலம் அவரை எதிர்ப்பதால் மட்டுமல்ல, ஆவிக்குரியவர்களாக இருக்க முற்படுபவர்களும், தேவனை அறிந்து கொள்ளவும் அவரைப் புரிந்து கொள்ளவும் விரும்புபவர்களும், தங்கள் ஜீவகாலம் முழுவதையும் அவருக்காகச் செலவிடத் தயாராக இருப்பவர்களும் கூட, அவருடைய எண்ணங்களை அறிந்து கொள்ளவில்லை அல்லது அவருடைய மனநிலையையும் உணர்ச்சிகளையும் புரிந்து கொள்ளவில்லை என்பதாலும் தேவன் தனிமையில் இருக்கிறார்.

நோவாவின் கதையின் முடிவில், அந்த நேரத்தில் தேவன் தனது உணர்வுகளை வெளிப்படுத்த ஓர் அசாதாரண முறையைப் பயன்படுத்தினார் என்பதைக் காண்கிறோம். அது மிகவும் சிறப்பு வாய்ந்த முறையாகும்: அது, ஜலப்பிரளயத்தால் தேவனுடைய உலக அழிவின் முடிவை அறிவிக்கும் ஓர் உடன்படிக்கையை மனிதனுடன் செய்து கொள்ளும் முறையாகும். மேலோட்டமாகப் பார்க்கையில், ஓர் உடன்படிக்கை செய்வது மிகவும் சாதாரணமான விஷயமாகத் தோன்றலாம். இரு பிரிவினர்களையும் பிணைக்க மற்றும் அவர்களுடைய உடன்பாட்டை மீறுவதைத் தடுப்பதற்கு வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்துவதைத் தவிர வேறொன்றுமில்லை, இதனால் அவர்கள் இருவரது நலன்களையும் பாதுகாக்க முடியும். வடிவத்தில், அது மிகவும் சாதாரணமான விஷயம் என்றாலும் இந்தக் காரியத்தைச் செய்வதில் தேவனுக்குப் பின்னால் உள்ள நோக்கங்கள் மற்றும் எண்ணங்களிலிருந்து பார்த்தால், அது தேவனுடைய மனநிலை மற்றும் மனநிலையின் உண்மையான வெளிப்பாடு ஆகும். நீ இந்த வார்த்தைகளை ஒதுக்கி, அவற்றைப் புறக்கணித்தால், நான் ஒருபோதும் விஷயங்களின் சத்தியத்தை உங்களுக்குச் சொல்லவில்லை என்றால், தேவனுடைய எண்ணத்தை மனிதகுலம் ஒருபோதும் அறியாது. இந்த உடன்படிக்கையை அவர் செய்தபோது உன் கற்பனையில் தேவன் புன்னகைத்துக் கொண்டிருக்கலாம் அல்லது அவருடைய வெளிப்பாடு தீவிரமானதாக இருக்கலாம், ஆனால் தேவன் இதைக் கொண்டிருப்பார் என ஜனங்கள் எதைக் கற்பனை செய்கிறார்கள் என்பதைப் பொருட்படுத்தாமல், அவரது தனிமை ஒருபுறமிருக்க, தேவனுடைய இருதயத்தையோ அவருடைய வேதனையையோ எவரும் பார்க்க முடியாது. தேவன் அவர்களை நம்பும்படியாகச் செய்ய அல்லது தேவனுடைய நம்பிக்கைக்குத் தகுதியுடையவராக இருக்க யாராலும் கூடாது அல்லது தேவன் தனது எண்ணங்களை வெளிப்படுத்தும் மனிதனாகவோ அவருடைய வலியை பகிரும் மனிதனாகவோ இருக்க முடியாது. அதனால்தான் தேவனுக்கு அதுபோன்ற காரியத்தைத் தவிர வேறு வழியில்லை. மேலோட்டமாகப் பார்க்கையில், மனிதகுலத்திடமிருந்து விடைபெறுவதில் தேவன் ஒரு சுலபமான காரியத்தைச் செய்தார். கடந்த கால பிரச்சனையைத் தீர்த்துக் கொள்வதோடு, ஜலப்பிரளயத்தால் உலகத்தை அழித்ததை ஒரு பரிபூரணமான முடிவுக்கு கொண்டு வந்தார். இருப்பினும், தேவன் இந்த தருணத்திலிருந்து வலியை தனது இருதயத்திற்குள் ஆழமாகப் புதைத்தார். தேவன் நம்புவதற்கு எவரும் இல்லாத நேரத்தில், அவர் மனிதகுலத்துடன் ஓர் உடன்படிக்கைச் செய்தார். அவர் மீண்டும் ஜலப்பிரளயத்தால் உலகை அழிப்பதில்லை என்று சொன்னார். ஒரு வானவில் தோன்றியபோது, அதுபோன்ற ஒரு விஷயம் நடந்ததை ஜனங்களுக்கு நினைவூட்டுவதாகவும், தீமையிலிருந்து விலகி இருக்குமாறு எச்சரிப்பதுமாக அது இருந்தது. அத்தகைய வேதனையான நிலையில் கூட, தேவன் மனிதகுலத்தைப் பற்றி மறக்கவில்லை மற்றும் இன்னும் அதிகமாக அவர்கள் மீது அக்கறை காட்டுகிறார். இது தேவனின் அன்பு மற்றும் தன்னலமற்ற தன்மை இல்லையா? ஆனால் ஜனங்கள் கஷ்டப்படுகையில் அவர்கள் என்ன நினைக்கிறார்கள்? தேவன் அவர்களுக்கு அதிகமாகத் தேவைப்படும் நேரம் அதுவல்லவா? அதுபோன்ற சமயங்களில், தேவன் அவர்களை ஆறுதல்படுத்த முடியும் என்பதற்காக ஜனங்கள் எப்போதும் அவரை இழுத்துச் செல்கிறார்கள். நேரம் எதுவாக இருந்தாலும், தேவன் ஒருபோதும் ஜனங்களை விட்டுவிட மாட்டார் மற்றும் ஜனங்கள் தங்கள் இக்கட்டான நிலைகளில் இருந்து வெளியேறி வெளிச்சத்தில் ஜீவிக்க எப்போதும் அவர் உதவுவார். தேவன் மனிதகுலத்திற்கு அவ்வாறு வழங்கினாலும், மனிதனுடைய இருதயத்தில் தேவன் ஓர் இனிமையான மாத்திரை மற்றும் ஆறுதலளிக்கும் மருந்து பானம் தவிர வேறொன்றுமில்லை. தேவன் துன்பப்படுகையில், அவருடைய இருதயம் காயமடையும் போது, ஓர் உயிருள்ள ஜீவன் அல்லது யாரேனும் ஒரு மனிதன் அவருடன் இருப்பது அல்லது அவரை ஆறுதலடையச் செய்வது சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி தேவனுக்கு ஓர் ஆடம்பரமான விருப்பமாக இருக்கும். மனிதன் ஒருபோதும் தேவனுடைய உணர்வுகளுக்கு கவனம் செலுத்துவதில்லை. ஆகவே, தன்னை ஆறுதல்படுத்தக்கூடிய ஒருவன் இருக்க வேண்டும் என்று தேவன் ஒருபோதும் கேட்கவோ எதிர்பார்க்கவோ இல்லை. அவர் தனது மனநிலையை வெளிப்படுத்த தனது சொந்த முறைகளைப் பயன்படுத்துகிறார். தேவன் சில துன்பங்களைச் சந்திப்பது ஒரு பெரிய கஷ்டம் என்று ஜனங்கள் நினைக்கவில்லை. ஆனால் உண்மையிலேயே நீ தேவனைப் புரிந்து கொள்ள முயற்சிக்கும்போது, தேவனுடைய ஒவ்வொரு செயலிலும் தேவனுடைய ஊக்கமான நோக்கங்களை உண்மையாகக் கிரகிக்கும்போது, தேவனுடைய மகத்துவத்தையும் அவருடைய தன்னலமற்ற தன்மையையும் உன்னால் உணர முடியும். தேவன் வானவில்லைப் பயன்படுத்தி மனிதர்களுடன் ஓர் உடன்படிக்கை செய்திருந்தாலும், அவர் ஏன் இதைச் செய்தார் என்று—ஏன் இந்த உடன்படிக்கையை ஏற்படுத்தினார் என்று—அதாவது தனது உண்மையான எண்ணங்களை அவர் யாரிடமும் சொல்லவில்லை. ஏனென்றால், தேவன் தனது சொந்தக் கரங்களால் சிருஷ்டித்த மனிதகுலத்தின் மீது வைத்திருக்கும் அன்பின் ஆழத்தைப் புரிந்து கொள்ள எவரும் இல்லை மற்றும் அவர் மனிதகுலத்தை அழித்தபோது அவருடைய இருதயம் எவ்வளவு வேதனையை அனுபவித்தது என்பதைக் கிரகிக்கக்கூடியவராகவும் எவரும் இல்லை. ஆகையால், அவர் எப்படி உணர்ந்தார் என்பதை அவர் ஜனங்களுக்குச் சொன்னாலும், அவர்களால் இந்த நம்பிக்கையை மேற்கொள்ள முடியாது. வேதனையில் இருந்தபோதிலும், அவர் தனது கிரியையின் அடுத்த கட்டத்துடன் தொடர்கிறார். தேவன் எப்பொழுதும் தனது சிறந்த பக்கத்தையும் சிறந்த விஷயங்களையும் மனிதகுலத்திற்குக் கொடுக்கிறார். இந்த துன்பங்களை தேவன் ஒருபோதும் வெளிப்படையாக வெளிப்படுத்துவதில்லை. மாறாக, அவர் அவர்களைச் சகித்துக்கொண்டு மௌனமாக காத்திருக்கிறார். தேவனுடைய சகிப்புத்தன்மை குளிர்ச்சியானதோ உணர்ச்சியற்றதோ உதவியற்றதோ அல்ல, பலவீனத்தின் அறிகுறியும் அல்ல. மாறாக, தேவனுடைய அன்பும் சாராம்சமும் எப்போதும் தன்னலமற்றவை. அது அவருடைய சாராம்சம் மற்றும் மனநிலையின் இயல்பான வெளிப்பாடு மற்றும் உண்மையான சிருஷ்டிகராக அவருடைய அடையாளத்தின் உண்மையான உருவகம் ஆகும்.

இதைச் சொன்னதும், நான் சொல்வதைச் சிலர் தவறாகப் புரிந்து கொண்டு, “தேவனுடைய உணர்வுகளை இவ்வளவு பரபரப்பாக, இவ்வளவு விரிவாக விவரிப்பது, தேவனைக் குறித்து ஜனங்கள் வருத்தப்பட வேண்டும் என்பதை நோக்கமாகக் கொண்டதா?” என்று நினைக்கக்கூடும். இங்கே அது நோக்கமாக இருக்கிறதா? (இல்லை.) இந்த விஷயங்களை நான் சொல்வதன் ஒரே நோக்கம், நீங்கள் தேவனை நன்கு அறிவதும், அவருடைய எண்ணற்ற அம்சங்களைப் புரிந்து கொள்வதும், அவருடைய உணர்ச்சிகளைப் புரிந்து கொள்வதும், தேவனுடைய சாராம்சமும் மனநிலையும், சுருக்கமாகவும் சிறு சிறு பகுதியாகவும், அவருடைய கிரியையின் மூலம் வெளிப்படுத்தப்படுவதைக் கிரகிப்பதும், மனிதனுடைய வெறுமையான வார்த்தைகள், அவர்களுடைய எழுத்துக்கள் மற்றும் கோட்பாடுகள் அல்லது அவர்களுடைய கற்பனைகள் மூலம் சித்தரிக்கப்படுவதற்கு மாறாக இருப்பதுமாகும். அதாவது, தேவனும் தேவனுடைய சாராம்சமும் உண்மையில் உள்ளன. அவை ஓவியங்கள் அல்ல, கற்பனைகள் அல்ல, மனிதனால் கட்டப்பட்டவை அல்ல, நிச்சயமாக மனிதனால் புனையப்பட்டவை அல்ல. இப்போது நீங்கள் அதை அங்கீகரிக்கிறீர்களா? நீங்கள் அதை அங்கீகரித்தால், இன்று என் வார்த்தைகள் அவற்றின் இலக்கை அடைந்துவிட்டன என்பதாகும்.

நாம் இன்று மூன்று தலைப்புகளைப் பற்றி விவாதித்தோம். இந்த மூன்று தலைப்புகளின் மூலம் நமது கலந்துரையாடலிலிருந்து எல்லோரும் நிறையப் பெற்றிருக்கிறார்கள் என்று நான் நம்புகிறேன். இந்த மூன்று தலைப்புகளின் மூலம், நான் விவரித்த தேவனுடைய எண்ணங்கள் அல்லது நான் குறிப்பிட்ட தேவனுடைய தன்மை மற்றும் சாராம்சம் ஆகியவை ஜனங்களின் கற்பனைகளையும் தேவனைப் பற்றிய புரிதலையும் மாற்றியமைத்தன என்று என்னால் நிச்சயமாகச் சொல்ல முடியும். தேவன் மீதான அனைவரின் நம்பிக்கையையும் மாற்றியுள்ளன. மேலும், ஒவ்வொருவரின் இருதயத்திலும் போற்றப்படும் தேவனையும் மாற்றியுள்ளன. எதுவாக இருந்தாலும், வேதாகமத்தின் இந்த மூன்று பிரிவுகளிலும் தேவனுடைய மனநிலையைப் பற்றி நீங்கள் கற்றுக்கொண்டது உங்களுக்கு நன்மை பயக்கும் என்று நான் நம்புகிறேன். நீங்கள் திரும்பிச் சென்ற பிறகு அதைப் பற்றி அதிகமாகச் சிந்திக்க முயற்சிப்பீர்கள் என்று நான் நம்புகிறேன். இன்றையச் சந்திப்பு இத்துடன் முடிவடைகிறது. மீண்டும் சந்திப்போம்!

நவம்பர் 4, 2013