இயேசு கிரியையைச் செய்வதற்கு முன்பு, அவர் தமது இயல்பான மனிதத்தன்மையில் வாழ்ந்தார். அவர் தேவன் என்று ஒருவராலும் சொல்ல முடியவில்லை, அவர் மாம்சமாகிய தேவன் என்பதை ஒருவரும் கண்டுபிடிக்கவில்லை; ஜனங்கள் அவரை முற்றிலும் ஒரு சாதாரண மனிதராக அறிந்தார்கள். தேவன் மாம்சமாகினார் என்பதற்கும், கிருபையின் காலம் என்பது மாம்சமாகிய தேவனுடைய கிரியையின் காலமாகும், ஆவியானவருடைய கிரியையின் காலம் அல்ல என்பதற்கும் அவரது முற்றிலும் சாதாரண, இயல்பான மனிதத்தன்மை சான்றாகும். மாம்சமாகிய தேவனுடைய காலத்தில் அவருடைய மாம்சமானது ஆவியின் எல்லா கிரியைகளையும் செய்தது, தேவனுடைய ஆவியானவர் மாம்சத்தில் முழுமையாக உணரப்பட்டார் என்பதற்கான சான்றாகும். சாதாரண மனிதத்தன்மையுள்ள கிறிஸ்து ஆவியானவரால் உணரப்பட்ட ஒரு மாம்சமாவார், மேலும் சாதாரண மனிதத்தன்மை, இயல்பான உணர்வு மற்றும் மனித சிந்தனை ஆகியவற்றைக் கொண்டிருக்கிறார். "உணரப்படுவது" என்பது தேவன் மனிதனாக மாறுதல், ஆவியானவர் மாம்சமாக மாறுதல் ஆகும்; இன்னும் தெளிவாகச் சொல்வதானால், தேவன் தாமே சாதாரண மனிதத்தன்மையுடன் ஒரு மாம்சத்தில் வசிக்கிறார், அதன் மூலம் அவருடைய தெய்வீகத்தன்மையின் கிரியையை வெளிப்படுத்துகிறார்—இதுதான் உணரப்பட வேண்டும் அல்லது மனுஷனாக அவதரிக்க வேண்டும் என்பதாகும். அவருடைய முதல் மனுஷரூபமெடுத்தலின் போது, பிணியாளிகளைக் குணப்படுத்துவதும், பிசாசுகளைத் துரத்துவதும் தேவனுக்கு அவசியமாக இருந்தது, ஏனென்றால் மீட்பதே அவருடைய கிரியையாக இருந்தது. முழு மனித இனத்தையும் மீட்பதற்கு, அவர் இரக்கமுள்ளவராகவும் மன்னிப்பவராகவும் இருக்க வேண்டியது அவசியமாய் இருந்தது. அவர் சிலுவையில் அறையப்படுவதற்கு முன்பு அவர் செய்த கிரியை, பிணியாளிகளைக் குணப்படுத்துவதும், பிசாசுகளைத் துரத்துவதும் ஆகும், இது மனிதனை பாவத்திலிருந்தும் அசுத்தத்திலிருந்தும் இரட்சிப்பதற்கான முன்னோடியாயின. இது கிருபையின் காலம் என்பதால், பிணியாளிகளைக் குணப்படுத்துவது அவருக்கு அவசியமாக இருந்தது, இதன் மூலம் அந்த காலத்தில் கிருபையின் பிரதிநிதிகளாக இருந்த அடையாளங்களையும் அதிசயங்களையும் காண்பித்தார்—ஏனென்றால் கிருபையின் காலமானது கிருபையை வழங்குவதை மையமாகக் கொண்டிருந்தது, சமாதானம், சந்தோஷம், மற்றும் உலகப்பிரகாரமான ஆசீர்வாதங்கள், அனைத்தும் இயேசுவில் ஜனங்கள் வைத்த விசுவாசத்தின் அடையாளங்களும். அதாவது, பிணியாளிகளைக் குணப்படுத்துவது, பிசாசுகளைத் துரத்துவது, கிருபையை அளிப்பது ஆகியவை கிருபையின் காலத்தில் இயேசுவினுடைய மாம்சத்தின் இயல்பான திறன்களாக இருந்தன, அவை மாம்சத்தில் ஆவியானவர் உணர்ந்த கிரியையாகும். ஆனால் அவர் அத்தகைய கிரியையைச் செய்யும்போது, அவர் மாம்சத்தில் வாழ்ந்து வந்தார், மாம்சத்தை விட்டு வெளியேறவில்லை. அவர் என்னவிதமான குணப்படுத்தும் செயல்களைச் செய்தாலும், அவர் இன்னும் சாதாரண மனிதத்தன்மையையேக் கொண்டிருந்தார், இன்னும் ஒரு சாதாரண மனித வாழ்க்கையையே வாழ்ந்தார். மாம்சமாகிய தேவனுடைய காலத்தில் மாம்சம் ஆவியின் எல்லாக் கிரியைகளையும் செய்ததாக நான் சொல்லக் காரணம், அவர் என்ன கிரியை செய்தாலும், அவர் அதை மாம்சத்தில் செய்தார். ஆனால் அவருடைய கிரியையின் காரணமாக, ஜனங்கள் அவருடைய மாம்சத்தை ஒரு முழுமையான சரீரத்தின் சாராம்சமாகக் கருதவில்லை, ஏனென்றால் இந்த மாம்சம் அதிசயங்களைச் செய்யக்கூடும், மேலும் சில விசேஷித்த தருணங்களில் மாம்சத்தை மீறிய காரியங்களையும் செய்ய முடியும். நிச்சயமாக, இந்த நிகழ்வுகள் அனைத்தும் அவர் தமது ஊழியத்தைத் தொடங்கியபின் நிகழ்ந்தன, அதாவது அவர் நாற்பது நாட்கள் சோதிக்கப்பட்டார் அல்லது மறுரூப மலையில் மறுரூபமானார். எனவே இயேசுவுடன், தேவன் மாம்சமாகியதன் அர்த்தம் பூர்த்தி செய்யப்படவில்லை, ஆனால் ஓரளவுக்கு மட்டுமே நிறைவேறியது. அவருடைய கிரியையைத் தொடங்குவதற்கு முன்பு அவர் மாம்சத்தில் வாழ்ந்த வாழ்க்கை எல்லா வகையிலும் முற்றிலும் இயல்பானதாக இருந்தது. அவர் கிரியையைத் தொடங்கிய பிறகு, அவர் தனது மாம்சத்தின் வெளிப்புறத் தோற்றத்தை மட்டுமே கொண்டிருந்தார். அவருடைய செயல் தெய்வீகத்தன்மையின் வெளிப்பாடாக இருந்ததால், அது மாம்சத்தின் இயல்பான செயல்பாடுகளை மிஞ்சியதாக இருந்தது. எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, மனுஷரூபமெடுத்த தேவனுடைய மாம்சமானது, மாம்சம் மற்றும் இரத்தமுமுள்ள மனிதர்களிடமிருந்து வேறுபட்டது ஆகும். நிச்சயமாக, அவருடைய அன்றாட வாழ்க்கையில், அவருக்கு உணவு, உடை, உறக்கம் மற்றும் உறைவிடம் தேவையாயிருந்தது, அவருக்கு எல்லா சாதாரண தேவைகளும் தேவைப்பட்டது, மற்றும் ஒரு சாதாரண மனிதனின் உணர்வு மற்றும் சிந்தனையைப் போலவே இருந்தது. அவர் செய்த கிரியையானது இயற்கைக்கு அப்பாற்பட்டது என்பதைத் தவிர, ஜனங்கள் அவரை ஒரு சாதாரண மனிதராகவே வைத்திருந்தார்கள். உண்மையில், அவர் என்ன செய்தாலும், அவர் ஒரு சாதாரண மற்றும் சாதாரண மனிதத்தன்மையில் வாழ்ந்தார், மேலும் அவர் அந்த கிரியையைச் செய்யும்போது, அவருடைய உணர்வு குறிப்பாக இயல்பானதாகவே இருந்தது, வேறு எந்த சாதாரண மனிதனின் எண்ணங்களையும் விட அவருடைய எண்ணங்கள் குறிப்பாக தெளிவானவையாக இருந்தன. மனுஷரூபமெடுத்த தேவனுக்கு அத்தகைய சிந்தனையும் உணர்வும் இருப்பது அவசியமாக இருந்தது, ஏனெனில் தெய்வீகத்தன்மையின் கிரியை ஒரு மாம்சத்தால், அதாவது அதன் உணர்வு மிகவும் இயல்பானதாகவும் மற்றும் அதன் எண்ணங்கள் மிகவும் தெளிவானவையாகவும் இருக்கும் மாம்சத்தால் வெளிப்படுத்தப்பட வேண்டியதாயிருந்தது—இந்த வழியில் மட்டுமே அவருடைய மாம்சம் தெய்வீகத்தன்மையின் கிரியையை வெளிப்படுத்த முடிந்தது. இயேசு பூமியில் வாழ்ந்த முப்பத்து மூன்றரை ஆண்டுகளில், அவர் தமது இயல்பான மனிதத்தன்மையைத் தக்க வைத்துக் கொண்டார், ஆனால் அவருடைய மூன்றரை ஆண்டு ஊழியத்தின் போது அவர் செய்த கிரியையின் காரணமாக, அவர் தமது இயல்பை மிகவும் மீறியவர் என்று மக்கள் நினைத்தார்கள், மேலும் அவர் முன்பை விட இயற்கைக்கு அப்பாற்பட்டவர் என்றும் மனித இயல்பிலிருந்து அகன்றவர் என்றும் நினைத்தார்கள். உண்மையில், இயேசு தமது ஊழியத்தைத் தொடங்குவதற்கு முன்னும் தொடங்கியதற்குப் பின்னும் இயேசுவின் சாதாரண மனிதத்தன்மை மாறாமல் இருந்தது; அவருடைய மனிதத்தன்மை முழுவதும் ஒரே மாதிரியாக இருந்தது, ஆனால் அவர் ஊழியத்தைத் தொடங்குவதற்கு முன்னும் தொடங்கியதற்குப் பின்னும் இருந்த வித்தியாசத்தின் காரணமாக, அவருடைய மாம்சத்தைப் பற்றிய இரண்டு வெவ்வேறு கருத்துக்கள் வெளிவந்தன. ஜனங்கள் என்ன நினைத்தாலும், மாம்சமாகிய தேவன் தமது மெய்யான, சாதாரண மனிதத்தன்மையை முழு நேரத்திலும் தக்க வைத்துக் கொண்டார், ஏனென்றால் தேவன் மனுஷரூபமெடுத்ததிலிருந்து, அவர் மாம்சத்தில் வாழ்ந்தார், அந்த மாம்சம் இயல்பான மனிதத்தன்மையைக் கொண்டிருந்தது. அவர் தம்முடைய ஊழியத்தைச் செய்தாரா இல்லையா என்பதைப் பொருட்படுத்தாமல், அவருடைய மாம்சத்தின் சாதாரண மனிதத்தன்மையை அழித்துவிட முடியாது, ஏனென்றால் மனிதத்தன்மையானது மாம்சத்தின் அடிப்படை சாராம்சமாகும். இயேசு தம்முடைய ஊழியத்தைச் செய்வதற்கு முன்பு, அவருடைய மாம்சம் முற்றிலும் இயல்பாகவே இருந்தது, எல்லா சாதாரண மனித செயல்களிலும் ஈடுபட்டது; அவர் குறைவான அளவேனும் இயற்கைக்கு அப்பாற்பட்ட நிலையில் தோன்றவில்லை, எந்த அற்புதமான அடையாளங்களையும் காண்பிக்கவில்லை. அந்த நேரத்தில், அவர் வெறுமனே தேவனை தொழுதுகொண்ட ஒரு பொதுவான மனிதராக இருந்தார், அவருடைய நாட்டம் மிகவும் நேர்மையானதாகவும் யாரையும் விடவும் கபடமற்றதாகவும் இருந்தது. அவருடைய முற்றிலும் இயல்பான மனிதத்தன்மையானது இப்படித்தான் வெளிப்பட்டது. ஏனென்றால், அவருடைய ஊழியத்தை ஏற்றுக்கொள்வதற்கு முன்பு அவர் எந்த கிரியையும் செய்யவில்லை, அவருடைய அடையாளத்தை யாரும் அறிந்திருக்கவில்லை, அவருடைய மாம்சம் மற்றவர்களிடமிருந்து வேறுபட்டது என்று யாராலும் சொல்ல முடியவில்லை, ஏனென்றால் அவர் ஒரு அதிசயத்தைக் கூடச் செய்யவில்லை, சிறிதளவேனும் கூட தேவனுடைய சொந்த கிரியையைச் செய்யவில்லை. இருப்பினும், அவர் தம்முடைய ஊழியத்தைச் செய்யத் தொடங்கியபின், அவர் சாதாரண மனிதத்தன்மையின் வெளிப்புறத் தோற்றத்தைத் தக்க வைத்துக் கொண்டார், இன்னும் சாதாரண மனித காரணத்தோடு வாழ்ந்தார், ஆனால் அவர் தேவன் மட்டுமே செய்யக்கூடிய கிரியையைச் செய்யத் தொடங்கியதால், கிறிஸ்துவின் ஊழியத்தை ஏற்றுக்கொண்டு, மனிதர்களால் செய்ய இயலாத, மாம்சம் மற்றும் இரத்தமுள்ள மனிதர்களால் கூடாத செயல்களை, ஒரு மாம்சத்தில் செய்ததால், ஜனங்கள் அவருக்கு சாதாரண மனிதத்தன்மை இல்லை என்றும் முற்றிலும் சாதாரண மாம்சம் அல்ல, ஆனால் முழுமையற்ற மாம்சம் என்றும் கருதினார்கள். அவர் செய்த கிரியையின் நிமித்தமாக, சாதாரண மனிதத்தன்மை இல்லாத மாம்சத்தில் அவர் ஒரு தேவன் என்று மக்கள் சொன்னார்கள். தேவன் மாம்சமாகியதன் முக்கியத்துவத்தை ஜனங்கள் புரிந்து கொள்ளாததால், அவர்களுடைய அத்தகைய புரிதல் தவறானதாக இருந்தது. மாம்சத்தில் தேவன் வெளிப்படுத்திய கிரியையானது தெய்வீகத்தன்மையின் கிரியையாகும், இது சாதாரண மனிதத்தன்மையைக் கொண்ட ஒரு மாம்சத்தில் வெளிப்படுத்தப்பட்டது என்பதிலிருந்து ஜனங்களின் இந்தத் தவறான புரிதல் எழுந்தது. தேவன் மாம்சத்தை உடுத்தியிருந்தார், அவர் மாம்சத்திற்குள் வசித்தார், அவருடைய மனிதத்தன்மையில் அவர் செய்த கிரியை அவருடைய மனிதத்தன்மையின் இயல்பை மறைத்தது. இந்தக் காரணத்திற்காக, தேவனுக்கு மனிதத்தன்மை இல்லை, ஆனால் தெய்வீகத்தன்மை மட்டுமே இருக்கிறது என்று ஜனங்கள் நம்பினார்கள்.

வார்த்தை, தொகுதி 1. தேவனுடைய தோற்றமும் கிரியையும். “தேவன் வசிக்கும் மாம்சத்தின் சாராம்சம்” என்பதிலிருந்து